ตอนที่ ๒ ผู้มีคุณ

ในขณะที่เมิ่งจิ่วซือกำลังจะหมดลมหายใจนางได้ซ่อนของสิ่งหนึ่งเอาไว้ในอกเสื้อของบุตรสาว ความลับของตระกูลเมิ่งจำเป็นต้องถูกส่งต่อให้ตู๋กูรั่วหวาแล้ว เพราะนางคงไม่สามารถอยู่ดูแลบุตรสาวได้อีกต่อไป

จิ๊บ ๆ จิ๊บ ๆ

เสียงร้องของนกน้อยหลายตัวที่เกาะอยู่ริมหน้าต่างทำให้หญิงสาวรู้สึกรำคาญใจก่อนจะค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมาอย่างช้า ๆ แสงสว่างภายนอกทำให้ร่างบางรู้สึกแสบตาจนต้องขยี้ตาเบา ๆ หว่านหว่านรู้สึกแปลกใจที่เธอยังไม่ตายแต่เมื่อมองไปรอบ ๆ ก็ยิ่งทำให้หญิงสาวประหลาดใจมากยิ่งขึ้น เมื่อบรรยากาศโดยรอบนั้นช่างไม่คุ้นตา ที่นี่ไม่ใช่โรงพยาบาลหากแต่ว่าเป็นเรือนหลังเล็ก ๆ หลังหนึ่ง สภาพเรือนที่กลางเก่ากลางใหม่ที่ดูเหมือนถูกดูแลอย่างดีจนสะอาด ต่อมาเมื่อก้มลงมองดูที่ร่างของตนเองก็ต้องตื่นตกใจหนักขึ้นเมื่ออยู่ ๆ เสื้อผ้าที่เธอสวมใส่กลับไม่ใช่เสื้อผ้าของคนยุคปัจจุบันแต่เป็นเสื้อผ้าของคนยุคโบราณ

"นะ นี่! มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่" หว่านหว่านรู้สึกเวียนหัวขึ้นมาก่อนที่อยู่ ๆ ประตูจะถูกเปิดออก หญิงวัยกลางคนที่แต่งกายคล้ายกับสาวใช้อาวุโสในละครย้อนยุคก้าวเข้ามาพร้อมกับอ่างน้ำอุ่น ที่นางรู้ว่ามันอุ่นเพราะในอ่างยังมีละอองควันพวยพุ่งขึ้นมาไม่ขาดสาย

"นายหญิง! ท่านฟื้นแล้วหรือเจ้าคะ"

"นายหญิงงั้นหรือ? คุณเป็นใครกัน"

"บ่าวเป็นคนของนายท่านเจ้าค่ะ นายท่านสั่งให้บ่าวมาคอยอยู่ดูแลนายหญิง หากว่าท่านฟื้นแล้วพวกเราจะเดินทางไปยังเรือนที่ซื้อใหม่ในอีกหมู่บ้านเจ้าค่ะ"

"นายท่านของคุณคือใคร? แล้วฉันคือใคร?" หว่านหว่านรู้สึกงุนงงเป็นอย่างมาก หากคาดเดาไม่ผิดนี่คือการทะลุมิติแล้วนางมาอยู่ในร่างของผู้ใดกัน นายท่านที่กล่าวมานั้นคือสามีของนางงั้นหรือ? ให้ตายเถอะ ฟื้นขึ้นมาก็มีหลัวแล้วหรือนี่ หน้าตาเป็นอย่างไรก็ไม่รู้

"เอ่อ ท่านจดจำสิ่งใดมิได้เลยหรือเจ้าคะ?" แม้ว่าบ่าวรับใช้เช่นนางจะได้รับการกำชับมาบ้างว่าหญิงสาวนั้นได้รับบาดเจ็บยามที่ฟื้นขึ้นมาหญิงสาวอาจจะไม่ปกติ นางจึงมิได้ตกใจมากนักและเมื่อเห็นหญิงสาวตรงหน้าส่ายหัวแทนคำตอบ นางก็ทำได้เพียงถอนหายใจเหตุใดสตรีที่งดงามปานนี้จึงได้อาภัพนัก

"นายหญิงมีนามว่า เมิ่งจิ่วซือเจ้าค่ะ บุตรสาวของท่านคือคุณหนูรั่วหวา"

"อะไรนะ! เมิ่งจิ่วซืองั้นหรือ" เหตุใดชื่อนี้จึงคุ้นยิ่งนัก หว่านหว่านพยายามทบทวนว่าเธอเคยได้ยินชื่อนี้มาจากที่ไหน คิดอยู่นานก่อนจะนึกขึ้นได้จากชื่อของรั่วหวา ตู๋กูรั่วหวา นางร้ายอันดับหนึ่งที่อันตรายที่สุดในแผ่นดิน สตรีผู้ทรงอิทธิพลแห่งสกุลตู๋กู รั่วหวาที่สังหารทุกคนในสกุลจนกระทั่งเหลือเพียงนางเท่านั้น เพื่อล้างแค้นให้กับมารดาที่ถูกบิดาสังหารอย่างเหี้ยมโหด

นะ นี่เธอ! มาอยู่ในร่างของเมิ่งจิ่วซือที่ควรจะตายไปแล้วงั้นหรือ? แล้วนายท่านที่ว่านี่คือ ตู๋กูหรงเซ่อ ใช่หรือไม่? ถ้าใช่ เธอควรหอบเสื้อผ้าหนีเสียตั้งแต่ตอนนี้เลย ผู้ชายคนนั้นโหดเหี้ยมมาก สังหารได้หมดไม่ว่าจะเป็นลูกเล็กเด็กแดง สตรี คนชราก็ไม่เว้น

แง ๆ แง ๆ แง ๆ

ยังไม่ทันที่หญิงสาวจะคิดสิ่งใดต่อ เสียงร้องไห้ของเด็กคนหนึ่งก็ดังขึ้น หว่านหว่านจำได้ว่านางน่าจะเป็นบุตรสาวของเมิ่งจิ่วซือ เด็กน้อยที่น่ารักเติบโตมาด้วยความลำบาก ความเหนื่อยยากของนางขัดเกลาให้นางกลายเป็นคนร้ายกาจและโหดเหี้ยมมากขึ้นเมื่อนางนั้นคือผู้ครอบครองความลับของตระกูลเมิ่งเอาไว้ ในนิยายนั้นตู๋กูรั่วหวาเป็นผู้สังหารบิดาด้วยมือของนางเอง ก่อนจะครอบครองบัลลังก์แล้วสถาปนาตนเองเป็นจักรพรรดินี เสียดายที่ในตอนสุดท้ายเพราะนางไปหลงรักศัตรูทำให้ถูกสังหารในที่สุดและบุรุษผู้นั้นก็ครองรักกับนางเอกซึ่งเป็นคนที่ตู๋กูรั่วหวาไว้ใจมาตลอด ถูกต้องแล้วหญิงสาวผู้นั้นก็คือนางเอกในเรื่อง ที่เข้ามาใกล้ชิดสนิทสนมกับนางร้ายเพื่อแผนการบางอย่าง ทั้งคนที่รักและสหายที่ไว้ใจต่างหักหลังจนหมดสิ้นหนทาง นางจึงใช้ความลับของตระกูลเมิ่งทำลายทุกอย่างรวมถึงวิญญาณของตนเองให้สูญสลายหายไป

สุดท้ายแล้วความรักของพระเอกนางเอกกลับช่วยกอบกู้แผ่นดินเอาไว้ เหอะ! ตลกมากจริง ๆ นี่มันนิยายบ้าอะไรกัน! ความรักช่วยกอบกู้โลก โถ ๆ หว่านหว่านอยากจะกลอกตามองบนอีกหลาย ๆ รอบ หากไม่เป็นเพราะนิยายเรื่องนี้ดังมากทำให้เธอต้องรีบหาซื้อมาอ่าน พออ่านแล้วก็ต้องอ่านจนจบถ้าอ่านไม่จบก็จะนอนไม่หลับ นิยายเรื่องยาวสิบเล่มจึงถูกอ่านติดต่อกันสามวันสามคืนจนจบในเวลาต่อมา บางฉากของพระนางก็ถูกเปิดข้ามไป เพราะเหม็นความรักของทั้งคู่ เอาละจะอะไรก็ช่างในตอนนี้นางมีหน้าที่ที่จะต้องดูแลแม่นางร้ายตัวน้อยที่พึ่งจะเป็นเจ้าตัวเปี๊ยกที่ยังไม่โต ให้เติบโตมาอย่างมีความสุขจะได้ไม่ต้องมีชะตากรรมเช่นเดียวกับในนิยาย ส่วนเนื้อเรื่องเดิมจะเป็นอย่างไรก็ช่างหัว... ตอนนี้นางคือเมิ่งจิ่วซือมารดาของตู๋กูรั่วหวา หน้าที่และภารกิจอันยิ่งใหญ่ต่อจากนี้คือปฏิบัติการเปลี่ยนนางร้ายให้กลายเป็นคนที่ทุกคนรัก นางอยากจะให้ทุกคนรักและเอ็นดูนางร้ายตัวน้อยผู้นี้ ชีวิตต่อจากนี้ของเด็กน้อยไม่ควรจะมีชีวิตที่ยากลำบากอีกต่อไป

"เจ้าไปพานางมาที่นี่เถิด"

"เจ้าค่ะ"

เจ้าตัวเปี๊ยกถูกพาตัวมาหามารดาในเวลาต่อมา เมื่อเด็กน้อยมองเห็นมารดาก็เงียบเสียงหยุดร้องไห้ในทันที ก่อนจะโผเข้ากอดที่ลำคอขาวระหงของผู้เป็นมารดาอย่างคุ้นเคย เสียงร้องไห้กระซิก ๆ เบา ๆ ยังคงมีอยู่ แม้ว่าจิตวิญญาณในร่างนี้จะไม่ใช่มารดาของเด็กน้อยแล้วหากแต่สัญชาตญาณในความเป็นแม่ของร่างเดิมก็ดูเหมือนจะเริ่มทำงานเสียแล้ว มือเรียวตบที่ก้นของเด็กน้อยเบา ๆ ก่อนที่อีกฝ่ายจะเงียบเสียงลงพร้อมกับหลับไปในที่สุด

"นี่คือสิ่งที่บ่าวพบในเสื้อของคุณหนูเจ้าค่ะ" บ่าวอาวุโสยื่นถุงผ้าที่ถูกปักอย่างประณีตส่งให้กับหว่านหว่าน หญิงสาวรับมาก่อนจะพลิกมันดูอยู่หลายครั้ง

"ที่เจ้ากล่าวว่านายท่าน? นายท่านที่ว่าคือผู้ใดงั้นหรือ สามีของข้าหรือ?" หญิงชราส่ายหน้า ก่อนจะเอ่ยต่อ

"นายท่านให้แจ้งแก่ท่านว่าเขาเคยได้รับการช่วยเหลือจากตระกูลเมิ่ง ครั้งนี้พบท่านกำลังเดือดร้อนจึงไม่อาจละเลยได้ หากว่ามีโอกาสคงได้พบกันเจ้าค่ะ" หว่านหว่านถอนหายใจอย่างโล่งอกนางนึกว่าเป็นคนผู้นั้นเสียอีก ยังคิดอยู่ว่าจะหาทางหนีทีไล่อย่างไร นางไม่รู้จักที่ใดเลย ทั้งที่นี่ก็ไม่ได้มีรถไฟฟ้าพอที่จะหอบลูกหนีได้เช่นยุคปัจจุบันเสียด้วย

"เช่นนั้นเรือนที่เจ้าว่า..."

"นายท่านกล่าวว่าต่อไปเรือนแห่งนั้นเป็นสิทธิ์ของนายหญิงเจ้าค่ะ ท่านไม่ต้องกังวลอันใดทั้งนั้น"

"เช่นนั้น ก็ไปกันเลยหรือไม่"

"แต่คุณหนูยังหลับอยู่นะเจ้าคะ"

"ไม่เป็นไร ประเดี๋ยวข้าจะอุ้มนางเองนางเป็นคนนอนง่ายตื่นยาก" ต่อให้ฟ้าถล่มหากไม่คิดจะตื่นก็จะไม่ตื่นเด็ดขาด มิเช่นนั้นในยามที่มารดาผูกร่างเด็กน้อยเอาไว้แนบอกแล้วควบม้าหนีมือสังหาร นางจะหลับปุ๋ยได้อย่างสบายใจหรือ

หน้าเรือนมีรถม้ามารอรับสองแม่ลูกทั้งยังสาวใช้อาวุโสผู้นั้น หว่านหว่านสังเกตเห็นชายบังคับม้ารูปร่างของเขาปราดเปรียวสูงใหญ่ทั้งยังคล่องแคล่วไม่น้อยเหมือนกับคนที่เป็นวรยุทธ์ ทั้งรถม้าที่นางใช้ก็ยังเป็นรถม้าคันใหม่เอี่ยมดูท่าจะราคาแพงไม่น้อยจริง ๆ ใช้เวลาเดินทางราวสองชั่วยามก็มาถึงยังหมู่บ้านแห่งหนึ่ง รอบ ๆ มีแต่ทุ่งนาสีเหลืองอร่าม มีภูเขาลำธารแม้ว่าจะดูชนบทไปมากหากแต่ดูปลอดภัยยิ่ง ห่างไกลถึงเพียงนี้นางก็หวังว่าจะปลอดภัยจริง ๆ หว่านหว่านไม่รู้ว่านายท่านผู้นั้นแท้จริงแล้วคือใครกันแน่ เขารู้จักกับตระกูลเมิ่งทั้งยังสมอ้างว่าเคยได้รับการช่วยเหลือจากตระกูลของนาง เช่นนั้น... เขาจะรู้เรื่องความลับของตระกูลเมิ่งด้วยหรือไม่การช่วยเหลือนางในครั้งนี้แน่นอนว่าหว่านหว่านมิได้วางใจในตัวเขาแต่อย่างใด อย่างไรก็ต้องระแวงเอาไว้ก่อนหากสิ่งที่เขาต้องการคือความลับของตระกูลเมิ่งจริง ๆ แล้วละก็ เช่นนั้นนางจะได้หอบบุตรสาวหลบหนีไปได้อย่างทันท่วงที

รถม้าเคลื่อนตัวมาจอดยังบริเวณหน้าเรือน เรือนหลังใหม่ขนาดเล็กน่ารัก ประตูเรือนที่ทำจากไม้อย่างดีบ่งบอกถึงฐานะของเจ้าของเรือน แม้ว่าเรือนจะเล็กไปหน่อยหากแต่ไม่ใช่ปัญหา นางอยู่กับบุตรสาวเพียงสองคนจะเอาเรือนใหญ่ ๆ มาทำสิ่งใดกัน

"ถึงแล้วเจ้าค่ะ"

"คารวะนายหญิง ต่อไปข้าน้อยจะคอยดูแลท่านตามคำสั่งของนายท่านขอรับ" แน่ะ คิดยังไม่ทันไรก็ส่งคนมาคอยจับตาดูนางถึงสองคนแล้วงั้นหรือ?

"แต่ดูเหมือนเรือนจะหลังเล็กเกินไป" หญิงสาวเอ่ย

"มีเรือนบ่าวไพร่ อยู่ด้านท้ายจวนขอรับข้าน้อยจะพักที่นั่น"

"อ้อ เช่นนั้นก็ตามใจเจ้าเถิด" นางเหลือบตามองชายผู้นั้นเล็กน้อยก่อนจะไม่ใส่ใจอีก แล้วพาเจ้าตัวเปี๊ยกเข้าเรือน

เมื่อก้าวเท้าเข้ามาภายในเรือนนางก็ต้องแปลกใจ ที่นี่ถูกตกแต่งเอาไว้อย่างดี แม้จะเรียบง่ายไปบ้างหากแต่ทุกอย่างล้วนเป็นของใหม่ทั้งสิ้น ยามที่เดินเลยไปยังห้องนอน ในห้องนอนยังเป็นเตียงเตาขนาดใหญ่ที่แม่ลูกสามารถหลับนอนด้วยกันได้ แล้วข้าง ๆ ยังมีเตียงนอนเด็กที่มีล้อเลื่อนดูก็รู้ว่ามันเป็นสิ่งที่หาซื้อไม่ได้จำเป็นต้องสั่งทำเท่านั้น เมื่อเห็นข้าวของเครื่องใช้ต่าง ๆ ทั้งเสื้อผ้า เครื่องประดับครบครัน หว่านหว่านก็ยิ่งรู้สึกหวาดระแวงมากขึ้นไปอีก

คนผู้นั้นเป็นใครกันแน่ เขาดูเหมือนจะรอบคอบเกินไปแล้วไม่น่าไว้ใจเป็นอย่างยิ่ง