ตอนที่ ๔ ยังคงเป็นความลับ

          "นะ นี่มัน!" ความยิ่งใหญ่อลังการเกินจะกล่าวของสิ่งที่กองอยู่ตรงหน้าทำเอาหว่านหว่านเข่าแทบทรุด ก่อนจะกะพริบตาปริบ ๆ

"นี่มันบ้าไปแล้วจริง ๆ"

สิ่งที่ปรากฏให้นางเห็นตรงหน้าก็คือห้องโถงขนาดใหญ่ ที่มีเงินทองกองอยู่เป็นภูเขา มากมายขนาดนี้ต่อให้ใช้ก่อตั้งราชวงศ์ก็คงจะร่ำรวยไปอีกหลายร้อยปี หว่านหว่านลองหยิบก้อนทองร้อยตำลึงขึ้นมา ก่อนที่นางจะใช้ฟันหน้าของนางลองกัดดูเพื่อพิสูจน์ในขณะที่ก้อนทองคำถูกหยิบออกจากหีบมาอยู่ในมือของนาง ทองก้อนใหม่ก็ปรากฏขึ้นแทนที่ หญิงสาวได้แต่อ้าปากค้างก่อนจะลองพิสูจน์ด้วยการหยิบทองขึ้นมาสองก้อนเพียงไม่นานทองก้อนใหม่ก็ปรากฏขึ้นแทนที่! ดวงตาของนางเบิกกว้างแล้วคิดในใจว่า นี่มันสุดยอดเกินไปแล้วจริง ๆ

"ให้ตายเถอะ! ถ้าเป็นแบบนี้ต่อให้ใช้ไปอีกสิบชาติก็คงไม่มีทางหมดแน่"

ระหว่างนั้นก็ปรากฏภูตตัวน้อย ขนาดเท่ากับฝ่ามือของนางโผล่ออกมา ภูตน้อยมีปีกคล้ายผีเสื้อทั้งยังบินได้

"เจ้าเป็นใครน่ะ!" หว่านหว่านถึงกับสะดุ้งก่อนจะเอ่ยถามไปด้วยความกล้า ๆ กลัว ๆ

"ข้าคือภูตผู้ดูแลความลับของตระกูลเมิ่ง เจ้าคือเมิ่งจิ่วซือ ไม่ใช่สิ! ร่างคือเมิ่งจิ่วซือแต่วิญญาณนั้นไม่ใช่"

"เจ้ารู้!"

"ข้าต้องรู้อยู่แล้วเพราะข้าเป็นคนนำเจ้ามายังที่แห่งนี้"

"เพราะเหตุใด? เหตุใดต้องพาข้ามาที่นี่"

"เป็นเพราะคำขอสุดท้ายของทายาทตระกูลเมิ่ง เมิ่งจิ่วซือได้ขอพรหนึ่งข้อแลกกับชีวิตของนางเพื่อปกป้องตู๋กูรั่วหวา ประจวบเหมาะกับเจ้าที่มีดวงชะตาต้องกันกับนาง เจ้าตายเพราะปกป้องเด็กผู้หนึ่งเช่นกัน ข้าก็เลยเลือกเจ้า"

เลือกง่าย ๆ แบบนี้เลย อย่างกับจิ้มข้อสอบแน่ะ หว่านหว่านได้แต่แอบบ่นในใจ

"เจ้าได้โอกาสมีชีวิตใหม่อีกครั้ง ส่วนเมิ่งจิ่วซือก็ได้รับพรสมดั่งปรารถนา"

"อ่อ... นับว่าไม่ผิด" หญิงสาวเอ่ยออกมา ที่ภูตตนนี้กล่าวมานับว่าไม่ผิดนัก

"ต่อจากนี้ ตู๋กูรั่วหวาคือทายาทตระกูลเมิ่ง นางจะเป็นเพียงคนเดียวที่สามารถใช้งานหยกประดับและกำไลหยกคู่นี้ได้ ส่วนเจ้าสามารถใช้เงินทองเหล่านี้ได้เพียงอย่างเดียว"

"ยังสามารถทำอย่างอื่นได้อีกหรือ เช่นอะไรบ้างเล่า? เจ้าช่วยบอกข้าได้หรือไม่" หว่านหว่านแกล้งถามออกไป

"ไม่ได้! เรื่องนี้จะต้องเป็นความลับระหว่างข้าภูตผู้ดูแลกับทายาทที่แท้จริงเท่านั้น เดิมทีหากมีการส่งต่อกุญแจแล้วละก็ทายาทผู้ส่งต่อจะต้องตาย เพียงแต่ในกรณีนี้ค่อนข้างพิเศษและเดิมทีเมิ่งจิ่วซือตัวจริงก็ตายจากไปแล้ว เช่นนั้นเจ้าก็มีหน้าที่ไม่ต่างจากข้านั่นคือการดูแลทายาทที่แท้จริงของตระกูลเมิ่ง"

"ข้า เอ่อ ข้าใช้เงินทองของพวกนี้ได้จริงหรือ?"

"แน่นอนว่าจริงและเจ้าจะใช้มากเท่าใดก็ย่อมได้ เพราะมันจะไม่มีวันหมดไป"

"เจ๋งโคตร ๆ"

"เจ้ากำลังว่ากระไรนะ!"

"เปล่า ไม่มีอะไร เช่นนั้นข้าจะทำหน้าที่เก็บกุญแจนี้เอาไว้ให้หวาหวาจนกว่านางจะโตก็แล้วกัน"

"อื้ม ก็ตามนั้นแหละ" ภูตตัวน้อยกล่าว

หลังจากบทสนทนาจบลงหญิงสาวก็กลับออกมาในโลกความจริงอีกครั้ง แม้จะงุนงงสับสนไปบ้างแต่ก็ตามที่ว่าความลับของตระกูลเมิ่งนี้นางไม่มีสิทธิ์ได้รู้หรือได้ใช้งาน มีเพียงตู๋กูรั่วหวาเท่านั้นที่เป็นเจ้าของที่แท้จริง แต่ก็ช่างเถอะ อย่างน้อยก็ได้รับสิทธิ์ได้ใช้เงินทองเหล่านั้นละนะ แต่เงินทองมากมายกับโลกยุคนี้มันช่างขัดใจนางจริง ๆ แล้วนางจะไปซื้ออะไรได้ เฮ้อ! นี่มันทำร้ายกันทางอ้อมชัด ๆ ตอนนี้หว่านหว่านเริ่มรู้ซึ้งแล้วว่าการมีเงินมากมายแต่ไม่รู้จะซื้ออะไรนั้นมีความรู้สึกเช่นไร ความลำบากใจของคนรวยมันเป็นแบบนี้นี่เอง

แอ้! แอ้!

เสียงร้องเรียกดังขึ้นเบา ๆ เจ้าตัวเปี๊ยกได้เวลาตื่นแล้ว หญิงสาวก้าวเข้าไปหยุดอยู่ข้างเตียงก่อนจะพบสีหน้าไม่ค่อยดีของเด็กน้อย ใบหน้าบิดเบี้ยวบึ้งตึงที่นางเห็นแล้วรู้สึกใจละลาย ก่อนจะคลำดูแล้วพบว่าผ้าอ้อมเปียกชื้นไปหมด นางเดินไปที่หีบใส่เสื้อผ้าก่อนจะนำชุดใหม่ออกมา จากนั้นก็พาร่างเล็กหายไปที่หลังฉากกั้น เด็กน้อยถูกจับวางลงในถังไม้ขนาดพอดีตัวโดยมีน้ำอยู่ครึ่งหนึ่ง ก่อนจะถูกจับพลิกซ้ายพลิกขวาเพื่อชำระล้างร่างกายจนทั่ว แล้วถูกจับยกขึ้นก่อนที่หว่านหว่านจะกลั่นแกล้งนางด้วยการทำท่าทางสะบัดสลัด เด็กน้อยหัวเราะร่าเสียงดังแล้วถูกพันร่างจนคล้ายมัมมี่ก่อนจะเดินออกมาจากหลังฉากกั้น

"นายหญิงอาบน้ำให้คุณหนูหรือเจ้าคะ เหตุใดจึงไม่เรียกบ่าว" ไห่ หมัวมัวที่ได้ยินเสียงหัวเราะของตู๋กูรั่วหวาจึงได้รีบเดินจากโรงครัวมาที่ห้อง แล้วพบว่านายหญิงกำลังอาบน้ำให้คุณหนูอยู่

"ไม่เป็นไร เจ้ามีอันใดก็ไปทำเถิดเรื่องของหวาหวาเดี๋ยวข้าจัดการเอง"

"เจ้าค่ะ เอ่อ... คุณหนูยังเล็กอาจยังต้องดื่มนม แต่ที่เรือนไม่มีแม่นม นายหญิงจะให้บ่าวหาแม่นมสักคนเอาไว้ช่วยเลี้ยงดูคุณหนูหรือไม่เจ้าคะ ก่อนหน้านี้ที่นายหญิงยังหมดสติอยู่บ่าวใช้นมแพะดูแลนางชั่วคราว แต่เด็กเล็ก ๆ ควรต้องดื่มนมแม่จึงจะเป็นการดีต่อคุณหนูเจ้าค่ะ" หว่านหว่านหน้าตึงขึ้นมาทันที นางหลงลืมไปเลยว่าเจ้าตัวเปี๊ยกพึ่งจะหกเดือนเท่านั้น เด็กน้อยยังต้องดื่มนมอยู่ คิดเช่นนั้นก็ได้แต่ก้มลงมองดูร่างของเมิ่งจิ่วซือ มิน่าเล่านางจึงรู้สึกคัดที่หน้าอกเป็นอย่างมากเพราะถึงเวลาดื่มนมของเด็กน้อยแล้วนี่เอง จากที่สังเกตน้ำนมของหญิงสาวมีค่อนข้างมากและตลอดมาเนื่องจากป้องกันการถูกวางยาพิษ เมิ่งจิ่วซือจึงได้ให้นมบุตรเองมาโดยตลอด

"ไม่ต้องหรอก ข้าจะให้นางดื่มนมของข้าเอง"

"เจ้าค่ะ เช่นนั้นบ่าวขอตัวไปทำอาหารที่โรงครัวก่อน"

"อื้ม ไปเถอะ"

หว่านหว่านจับเด็กน้อยแต่งตัวก่อนจะอุ้มนางเพื่อเข้าเต้าแม้จะดูเงอะงะอยู่บ้างในตอนแรกแต่เพราะเคยทำงานพิเศษช่วงปิดเทอมในแผนกเด็กเล็กทำให้พอจะคุ้นเคยอยู่เล็กน้อย มือน้อย ๆ ปัดป่ายที่หน้าอกของนางพร้อมกับตั้งหน้าตั้งตากินไม่หยุด กินจุแบบนี้นี่เองถึงได้ตัวกลมดิ๊กเชียว หญิงสาวได้แต่คิดในใจอย่างเอ็นดู แก้มป่อง ๆ ในยามที่ดูดนมนั้นทำเอานางรู้สึกเห็นแล้วใจละลายเป็นอย่างยิ่ง ก่อนจะนึกไปถึงผู้เป็นบิดาที่แท้จริงหากชายหนุ่มได้มาเห็นความน่ารักน่าเอ็นดูของบุตรสาว เขาจะรักนางขึ้นมาบ้างหรือไม่นะ?

คนเขียนเองก็ใจร้ายยิ่งนัก บทพิสูจน์ของนางร้ายในเรื่องนี้นั้นหนักหนาสาหัสเกินไปสำหรับเด็กน้อยคนหนึ่ง นางไม่ควรจะต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ เด็กน่ารักเช่นรั่วหวาควรจะได้เติบโตขึ้นมามีชีวิตที่สดใสต่างหากจึงจะถูกต้อง

"ต่อจากนี้ข้าจะดูแลเจ้า จะเป็นมารดาให้กับเจ้าเองเจ้าตัวเปี๊ยก"

นานกว่าสองเค่อที่เด็กน้อยกินนมจนกระทั่งอิ่ม ดวงตากลมโตฉ่ำปรือจนกระทั่งหลับไปในที่สุด หญิงสาวค่อย ๆ วางเด็กน้อยลงบนเตียงพร้อมกับปูผ้าเพิ่มอีกชั้น ก่อนจะห่มผ้าให้นางแล้วหันกลับมาดูแลตนเองหลังอาบน้ำเสร็จ ไห่หมัวมัวก็ตั้งสำรับเสร็จพอดี อาหารมีเพียงสองอย่างเป็นน้ำแกงเห็ดและผัดขิงใส่เห็ดเพื่อบำรุงเลือดลมของมารดาเช่นนาง

"นายหญิงจะทานเลยหรือไม่เจ้าคะ"

"กินเลยก็แล้วกันจะได้พักผ่อน"

"คืนนี้ให้บ่าวพาคุณหนูไปดูแลดีหรือไม่เจ้าคะ นางจะได้ไม่กวนท่านกลางดึก"

"ไม่เป็นไร ให้นางนอนกับข้านี่ละ เจ้าเองก็ควรพักผ่อนบ้างขอบคุณที่ดูแลพวกเราสองแม่ลูกมาหลายวัน คงจะเหน็ดเหนื่อยไม่น้อย"

"มิได้เจ้าค่ะ เป็นหน้าที่ของบ่าว"

หว่านหว่านเป็นคนที่ทานอาหารเร็วเพียงเค่อนางก็กินข้าวเสร็จ ไห่หมัวมัวทำหน้าที่เก็บสำรับออกไปก่อนจะปล่อยให้หญิงสาวได้พักผ่อน

ตั้งแต่ฟื้นขึ้นมาหญิงสาวก็ไม่รู้สึกเหนื่อยเลยสักนิด นางอยากจะทำโน่นทำนี่ เพียงแต่ความสว่างจากเทียนไขช่วยอะไรไม่ได้มาก ทำได้เพียงรอให้ถึงตอนเช้าเสียก่อน ค่อยอาศัยแสงสว่างในตอนกลางวันลงมือทำในสิ่งที่อยากจะทำ

พรุ่งนี้นางคงจะต้องเริ่มทักทายเพื่อนบ้านและหัวหน้าหมู่บ้านของที่นี่เสียหน่อย ในยามมีปัญหาจะได้ไม่รู้สึกโดดเดี่ยว ย่อมต้องทำความรู้จักคุ้นเคยเอาไว้บ้าง

ร่างบางล้มตัวลงนอนข้าง ๆ เด็กน้อย ชีวิตใหม่ได้เริ่มต้นจริง ๆ แล้วสินะ บททดสอบต่อไปจะต้องพบเจอกับสิ่งใดบ้างนางก็สุดจะรู้ได้