ตอนที่ ๕ สัญญาเลือด

ย้อนกลับไปยังต้นตระกูลเมิ่งในกาลก่อน

นับตั้งแต่ห้าร้อยปีก่อนบรรพชนตระกูลเมิ่งได้มีบุญคุณต่อผู้เป็นใหญ่ผู้หนึ่งเมื่อรักษาอีกฝ่ายจนกระทั่งหายดี ของวิเศษนี้จึงถูกมอบให้แก่บรรพชนตระกูลเมิ่ง หากแต่ต้องแลกมาด้วยสัญญาเลือดที่ความลับนี้จะต้องมีเพียงทายาทที่แท้จริงเท่านั้นจึงจะสามารถเรียกใช้งานของวิเศษได้ และหาก ว่าต้องการส่งต่อของวิเศษนี้แก่ทายาทรุ่นต่อไป หลังจากที่ส่งมอบแล้วผู้ส่งมอบจะต้องแลกมาด้วยชีวิตของตนเองและความลับนี้จะต้องกลายเป็นความลับตลอดกาล

ไม่มีผู้ใดรู้ว่าความลับของตระกูลเมิ่งนั้นคือสิ่งใด หากแต่มันก็กลายเป็นเรื่องที่ทำให้ผู้เป็นใหญ่ในแผ่นดินเกิดความหวาดระแวงไม่น้อย คนตระกูลเมิ่งราวกับต้องคำสาป ในทุก ๆ รุ่นจะมีทายาทที่เกิดขึ้นนั้นน้อยลงเรื่อย ๆ จนแทบเรียกได้ว่าเกือบจะสิ้นตระกูล จนกระทั่งหลายปีก่อนที่นายท่านผู้เฒ่าเมิ่งผู้เป็นท่านปู่ของเมิ่งจิ่วซือได้จากไป ตระกูลเมิ่งก็หลงเหลือนางเป็นทายาทเพียงคนเดียวสิ้นสุดนับจากนี้

เมิ่งจิ่วซือได้รับราชโองการให้แต่งงานกับตู๋กูหรงเซ่อพระโอรสองค์โตของฮ่องเต้แคว้นต้าซ่ง แม้พวกเขาจะไม่รู้ว่าตระกูลเมิ่งนั้นมีความลับใดซ่อนอยู่และถึงแม้ว่าจะเหลือเมิ่งจิ่วซือเป็นทายาทคนสุดท้ายทั้งยังเป็นสตรี แต่พวกเขาก็ยังคงหวาดระแวง

เมิ่งจิ่วซือมิอาจทอดทิ้งคนของนางได้จึงต้องยอมรับราชโองการนี้อย่างไม่เต็มใจ แต่ถึงไม่เต็มใจแต่ก็ไม่อาจแสดงออก แม้ว่าจะไม่มีเก้าชั่วโคตรให้ประหารหากแต่คนใต้บัญชาของนางนับร้อยนับพันจำเป็นต้องมีชีวิตอยู่ต่อไป

ในคืนเข้าหอนางนั้นรู้ดีว่าเขาฝืนใจมากเพียงใดแม้ทุกอย่างจะดำเนินไปอย่างไม่ได้รุนแรงมากนักหากแต่ราวกับเขากำลังปฏิบัติอยู่กับก้อนหินต้นไม้ ช่างไร้หัวใจสิ้นดี ที่ทำเช่นนี้ก็มิใช่ว่าต้องการให้นางมีทายาทหรอกหรือ ความลับของตระกูลเมิ่งจำเป็นต้องถูกส่งต่อให้กับทายาทและเขารู้ว่านางจะไม่มีวันมอบมันให้กับเขาแต่นางจะต้องมอบของสิ่งนั้นส่งต่อให้กับบุตรของนางอย่างแน่นอน

ตู๋กูหรงเซ่อคาดการณ์ได้แม่นยำนักและที่เมิ่งจิ่วซือยินยอมให้เป็นไปตามแผนการของเขาก็เพราะนางเองก็รู้สึกเหงามาก ตระกูลเมิ่งควรมีทายาทสักคนจริง ๆ ถึงอย่างไรนางก็ต้องขอบคุณเขาไม่น้อยที่ได้มอบตู๋กูรั่วหวาที่เป็นดั่งดวงใจมาให้นาง เพราะเด็กน้อยคือเหตุผลเดียวที่ทำให้นางอยากจะมีชีวิตอยู่ต่อบนโลกใบนี้

จะเรียกว่าเขาหลอกใช้นางเพียงฝ่ายเดียวก็ไม่ถูกนักเพราะนางเองก็หลอกใช้เขาเพื่อทำให้มีทายาทให้กับตระกูลเมิ่งเช่นเดียวกัน นับว่าทั้งสองได้บรรลุเป้าหมายของตนแล้ว

ในวันหนึ่งที่นางดูแลบุตรอยู่ในเรือน อยู่ ๆ ก็ได้รับรายงานว่ามีนักฆ่าต้องการจัดการเอาชีวิตนาง คนเหล่านั้นคงจะอดรนทนไม่ได้เสียแล้วกระมังจึงคิดที่จะกำจัดนางเพื่อแย่งชิงเอาของวิเศษชิ้นนั้นไปให้ได้ แต่พวกเขาไม่เคยรู้ว่าสัญญาเลือดจะเป็นผลมีเพียงทายาทที่แท้จริงที่ถูกส่งมอบของวิเศษโดยทายาทคนก่อนเท่านั้นจึงจะสามารถใช้งานมันได้ พวกเขาคิดว่าหากนางตายของวิเศษชิ้นนั้นจะต้องตกเป็นของพวกเขาอย่างง่ายดาย ช่างน่าขันยิ่งนัก!

ในวันที่นักฆ่ากว่าร้อยคนปะทะกับคนของนางนั้น นางเองก็สูญเสียมือดีไปไม่น้อย ก่อนจะตัดสินใจกระโดดขึ้นหลังม้าแล้วควบหนีไปอย่างไม่คิดชีวิต แต่สองมือหรือจะสู้หลายมือ หากเป็นเมื่อก่อนนางคงจะลงมือปกป้องตนเองได้ไม่ยากแต่ในตอนนี้ในอ้อมแขนของนางมีบุตรสาวอยู่ นางไม่อาจเสี่ยงให้เด็กน้อยบาดเจ็บ แม้ในตอนสุดท้ายที่จะต้องเลือกนางก็มิอาจทำให้บุตรสาวของนางเกิดรอยขีดข่วนได้แม้เพียงปลายเล็บ ก่อนจะตัดสินใจกระโดดลงจากหน้าผาที่สูงชันทั้งด้านล่างก็เป็นแม่น้ำลึก เมิ่งจิ่วซือรู้ว่านางสามารถขอพรกับของวิเศษได้และการส่งมอบนี้จะทำให้บุตรสาวของนางรอดชีวิต บุตรสาวของนางจะไม่ตายแม้ว่าต้องแลกกับชีวิตของเมิ่งจิ่วซือเองก็ตาม

ภายหลังจากที่สองแม่ลูกนั้นกระโดดลงจากหน้าผาแล้ว ไม่นานก็มีคนกลุ่มหนึ่งควบม้ามาแล้วจัดการสังหารนักฆ่าเหล่านั้นทั้งหมด ก่อนจะเหลือไว้เพียงคนเดียวเพื่อใช้สอบสวน แววตาของเขาดำมืดลุ่มลึกจนไม่อาจคาดเดาได้ว่าชายหนุ่มกำลังคิดสิ่งใดอยู่ในใจ ภายใต้ใบหน้าที่เคร่งขรึมนั้นรอบกายของเขามักจะมีไอสังหารแผ่ออกมาอยู่เสมอ แต่กระนั้นความหล่อเหลาที่ราวกับหยกสลักชั้นเลิศก็มักทำให้เหล่าบุปผาต้องการเข้าใกล้เขา แม้จะต้องเสี่ยงชีวิตแต่ดูเหมือนว่าใบหน้านี้จะหลอกล่อให้ผู้คนเหล่านั้นถึงกับยอมตายได้เพื่อมัน

"นายท่านจะให้คนของเราตามลงไปดูหรือไม่ขอรับ"

"ไม่ต้อง! นางเลือกแล้วเช่นนั้นก็ปล่อยนางไปเถิด"

"แต่ท่านหญิงน้อย..."

"นางไม่มีวันปล่อยให้เด็กคนนั้นตาย" เหล่าองครักษ์ต่างเงียบไม่เอ่ยสิ่งใดอีก นายท่านของพวกเขาเป็นคนไร้หัวใจเพียงใดเรื่องนี้พวกเขาต่างรู้ดี แม้ตลอดมาจะปฏิบัติต่อพระชายาเป็นอย่างดีหากแต่หาได้มีความรู้สึกร่วมด้วยไม่

พระชายากับท่านหญิงน้อยตกลงไปยังเบื้องล่างจากที่สูงถึงเพียงนี้ พวกเขาไม่อยากจะจินตนาการต่อเลยแม้แต่น้อยว่าทั้งคู่จะตกอยู่ในสภาพใด ช่างน่าเห็นใจยิ่งนัก!

และด้วยพลังความรักของผู้เป็นมารดาแม้ว่าวิญญาณจะมอดม้วยหากแต่สุดท้ายตายเหมือนกับไม่ตาย ชีวิตที่ราวกับได้เกิดใหม่ของหว่านหว่านวิญญาณของนางได้เข้ามาแทนที่ร่างนี้อย่างสมบูรณ์ ตั้งแต่รุ่นบรรพชนของตระกูลเมิ่งยังไม่เคยเกิดกรณีนี้ขึ้นเลยแม้แต่ครั้งเดียว นับว่าสวรรค์ยังเมตตาหรืออาจจะเป็นเพราะต้องการให้นางหยุดยั้งเหตุการณ์ความสูญเสียที่จะเกิดขึ้นในภายหน้าด้วยน้ำมือของนางร้ายอันดับหนึ่ง

จิตใจที่ตายด้านของหญิงสาวทั้งยังถูกทำร้ายซ้ำแล้วซ้ำอีก ไร้รัก ไร้คนห่วงใยที่แท้จริง ก่อนที่นางจะลงมือสังหารคนทั้งหมดบนโลกใบนี้ด้วยพรข้อสุดท้ายของนางแม้แต่ดวงจิตเพียงเสี้ยวก็ยังแตกดับ

หว่านหว่านคือผู้ที่จะมาเปลี่ยนแปลงความเลวร้ายนั้นมิให้เกิดขึ้น นางจะต้องกล่อมเกลาเด็กน้อยผู้ใสซื่อให้เติบโตมาเป็นเด็กสาวที่จิตใจดี

ณ ค่ายพยัคฆ์คำราม

"คารวะท่านอ๋อง"

"รายงานมา"

"มีคนช่วยเหลือพระชายาและท่านหญิงน้อยขอรับ"

"ผู้ใดงั้นหรือ?"

"เป็นคนตระกูลเสิ่นขอรับ"

"รายงานทุกเรื่องที่เกี่ยวกับนาง อย่าได้ตกหล่นแม้เพียงเรื่องเดียว"

"แล้วพระชายากับท่านหญิงน้อย..."

"ให้คนคอยจับตามองอยู่ห่าง ๆ ก็พอ อย่าให้คนของนางรู้ตัว" ชายหนุ่มเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

"ขอรับ"

"พวกมันสารภาพแล้วหรือยัง?"

"ยังขอรับ"

"เช่นนั้นก็ทรมานพวกมันต่อไปจนกว่ามันจะพูดออกมา อย่าให้มันตายเด็ดขาด หาหมอเข้าไปรักษาพวกมัน"

"ข้าน้อยทราบแล้ว" ขณะที่หวั่นอี้กำลังจะหันหลังจากไป

"ช้าก่อน!"

"ท่านอ๋องมีสิ่งใดจะกล่าวหรือขอรับ" ตู๋กูหรงเซ่อชะงักเป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกลังเลไม่รู้ว่าควรจะเอ่ยออกไปหรือไม่ ก่อนจะถอนหายใจแล้วโบกมือไล่อีกฝ่าย

หวั่นอี้ที่เห็นนายท่านของตนทำเหมือนอยากจะกล่าวบางอย่างหากแต่ก็ไม่ยอมเอ่ยออกมาจึงได้ถือวิสาสะรายงาน

"พระชายาและท่านหญิงน้อยสบายดีขอรับ ดูเหมือนจะดีกว่าตอนที่อยู่ในตำหนักอ๋องเสียอีก"

"ผู้ใดอยากจะรู้กัน! เปิ่นหวางสั่งให้เจ้ารายงานแล้วงั้นหรือ? แล้วที่นั่นมีอันใดดีกว่าตำหนักอ๋องของเปิ่นหวางหรือเจ้าคิดว่าเปิ่นหวางดูแลนางไม่ดีเท่ากับเจ้าหนุ่มหน้าเหม็นตระกูลเสิ่นนั่น เช่นนั้นหรือ?"

"ข้าน้อยมิกล้า! เพียงแต่..."

"ช่างเถอะ เจ้าไปได้แล้ว!"

"ขอรับ" หวั่นอี้รู้สึกหนาวที่สันหลังอย่างบอกไม่ถูก เห็นอยู่ว่าท่านอ๋องอยากจะรู้เพียงแต่ไม่อยากจะถามหากว่าเขาทำเกินหน้าที่จริง ๆ ป่านนี้ถูกลากออกไปโบยตั้งนานแล้ว

"พวกเจ้าจัดกลุ่มออกไปคุ้มกันพระชายาและท่านหญิงน้อยอยู่ห่าง ๆ อย่าให้ถูกจับได้เด็ดขาด หากมีความคืบหน้าใดให้รีบรายงานห้ามปล่อยผ่านแม้แต่เรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ เข้าใจหรือไม่?"

"ข้าน้อยทราบแล้ว!"

"ดี! ไปได้แล้ว"

หวั่นอี้เหลือบมองเข้าไปในกระโจมของนายท่านก่อนจะถอนหายใจ หากชายหนุ่มเอ่ยว่าแค่ดูแลพอเป็นพิธีนั่นย่อมหมายถึงหากเกิดสิ่งใดขึ้นกับอีกฝ่ายพวกเขาย่อมต้องรับโทษโบยหนึ่งร้อยไม้ เช่นที่เกิดเรื่องเมื่อครั้งก่อนองครักษ์ที่ละเลยเพราะไม่เข้าใจในคำสั่งถึงกับถูกลงโทษจนกระทั่งล้มหมอนนอนเสื่อจนบัดนี้ยังลุกจากเตียงไม่ได้

ย่อมต้องดูแลอย่างพอเป็นพิธีจริง ๆ สินะ