ตอนที่ ๙ งานเลี้ยงแสดงความยินดี

ณ งานเลี้ยงที่เรือนของท่านผู้เฒ่าผู้นำหมู่บ้าน ข้างเรือนที่เป็นลานกว้างสามารถจัดงานเลี้ยงเล็ก ๆ ของคนในหมู่บ้านได้อย่างพอดิบพอดี

เมิ่งจิ่วซือพาคนของนางมาร่วมงานเลี้ยงด้วยเพื่อที่จะได้เปิดหูเปิดตา ไม่ต้องอุดอู้อยู่แต่ในเรือน พร้อมกับนำขนมหวานและอาหารคาวที่สั่งมาจากในเมืองมาร่วมในงาน อาหารรสชาติบ้าน ๆ ถูกอาหารหน้าตาหลากหลายทั้งคาวหวานดึงดูดใจ ทำเอาผู้คนต่างน้ำลายสอ

"ขอบคุณเมิ่งฮูหยินที่มาร่วมงาน ทั้งยังช่วยเหลือเรื่องอาหารน่ากินทุกอย่างเลยเจ้าค่ะ" คำกล่าวนี้จะเป็นของใครไปไม่ได้นอกจากป้ากัวสายข่าววงในประจำหมู่บ้าน

"ขอเพียงพวกท่านทานให้อร่อยก็พอ" หญิงสาวเอ่ยเรียบ ๆ พร้อมกับส่งยิ้มให้ โต๊ะของหญิงสาวถูกจัดแยกอย่างโดดเดี่ยวแต่นางไม่อยากเป็นจุดสนใจมากเกินไป จึงได้ขอร่วมโต๊ะกับท่านผู้เฒ่าและภรรยา หญิงชราผู้เป็นภรรยาของท่านผู้เฒ่าผู้นำหมู่บ้านนั้น นางเป็นบุตรสาวคนที่สามของรองแม่ทัพผู้หนึ่งในสมัยก่อนที่บิดาจะสิ้นใจในสนามรบ เพราะท่านผู้เฒ่าเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาของบิดาจึงได้ตบแต่งกัน นางพอมีความรู้อยู่บ้าง ศาสตร์ศิลป์ก็พอได้ร่ำเรียน ทั้งยังเคยได้เข้าร่วมงานเลี้ยงใหญ่ ๆ ก่อนจะแต่งงานออกเรือนจึงทำให้สายตาที่มองคนนั้นค่อนข้างเฉียบแหลม เพียงแค่ฮูหยินผู้เฒ่าลู่ได้พบกับเมิ่งจิ่วซือนางก็รับรู้ได้จากกิริยาท่าทางอันสูงส่งของหญิงสาวในทันทีว่าสตรีตรงหน้ามีฐานะไม่ธรรมดา แม้ก่อนหน้านี้สามีจะเอ่ยเตือนคนในเรือนว่าห้ามล่วงเกินเมิ่งฮูหยินโดยเด็ดขาด แต่นางก็ยังคงคลางแคลงใจอยู่มากจนกระทั่งได้พบกันในวันนี้จึงได้เข้าใจคำพูดของผู้เป็นสามีอย่างแท้จริง สตรีผู้นี้เป็นคนที่ไม่ว่าใครก็มิสามารถล่วงเกินได้นับว่าไม่เกินจริงนัก

"นายหญิง" ฮูหยินผู้เฒ่าเอ่ยทักทายนาง ก่อนจะมองเลยไปยังเด็กน้อยที่อาฉืออุ้มอยู่ ดวงตาสุกสกาว ใบหน้าที่งดงามแม้ว่ายังเยาว์ ผิวที่ขาวเนียนราวกับหิมะ ท่าทางฉลาดเฉลียว เช่นนี้จะเป็นคนธรรมดาเช่นพวกนางได้อย่างไรกัน

"ฮูหยินผู้เฒ่าอย่าได้มากพิธี เรียกข้าเมิ่งฮูหยินก็พอเจ้าค่ะ"

"คุณหนูน้อยช่างน่าเอ็นดูยิ่งนัก" นางกล่าวชมอย่างจริงใจพร้อมกับยกยิ้ม

"ขอบคุณเจ้าค่ะ"

"เชิญเมิ่งฮูหยินนั่งด้วยกันเถิด ที่นี่เป็นชนบทอาจมีหลายสิ่งหลายอย่างไม่ได้เป็นพิธีรีตองมากนัก ขอเมิ่งฮูหยินอย่าได้ถือสา"

"มิกล้าเจ้าค่ะ ขอเพียงผู้คนมีความสุขก็พอแล้ว ว่าแต่งานเลี้ยงในวันนี้มีความสำคัญอย่างไรหรือเจ้าคะ"

"เป็นงานฉลองที่คนในหมู่บ้านของเราสอบได้ตำแหน่ง จวี่เหริน ถึงสองคนเชียว"

"จริงหรือ ช่างเป็นเรื่องน่ายินดียิ่งนักเจ้าค่ะ"

"ถูกต้องแล้ว"

"แล้วเป็นผู้ใดงั้นหรือเจ้าคะ"

"คนหนึ่งคือลู่จิ้งหลินเป็นหลานชายของข้าเอง ส่วนอีกคนคือสหายของจิ้งหลิน นามว่ามู่เสี่ยวเฟิง"

"เป็นเรื่องที่น่ายินดีอย่างยิ่ง ข้าไม่ทราบมาก่อนว่ามีเรื่องน่ายินดีเช่นนี้ จึงมิได้เตรียมของขวัญมามอบให้..." หว่านหว่านหันกลับไปที่อาฉือก่อนจะให้หญิงสาวกลับไปที่เรือนรอบหนึ่งเพื่อนำของขวัญมาสองกล่อง

"มิกล้า ๆ เพียงท่านมาร่วมยินดีก็นับว่ามีน้ำใจมากแล้ว"

ในงานเลี้ยงเป็นไปอย่างสนุกสนาน มีเพียงชุยฟางที่ดูเหมือนจะไม่ค่อยสบอารมณ์นัก เดิมทีนางนั้นงดงามที่สุดในหมู่บ้านคิดว่าวันนี้ตนเองจะต้องโดดเด่นเป็นอย่างมาก เพราะในงานเลี้ยงนอกจากจะมีบุรุษจากสำนักศึกษาเดียวกับญาติผู้พี่นางแล้ว ยังมีสหายที่อยู่ต่างอำเภอของเขามาร่วมงานด้วย โชคดีที่คนเหล่านั้นยังเดินทางมาไม่ถึง ชุยฟางต้องการให้ตนเองโดดเด่นที่สุดจึงได้คิดหาวิธีทำให้เมิ่งจิ่วซือขายหน้าขึ้นมา

"เมิ่งฮูหยินช่างดียิ่งนัก มีบุตรสาวทั้งน่ารักเช่นนี้ไม่ทราบว่าสามีของท่านไปไหนเสียแล้วเล่า?"

ฮูหยินผู้เฒ่าลู่ที่ได้ยินหลานสาวที่ปกตินางเอ็นดูเป็นอย่างยิ่งเอ่ยออกมาอย่างไม่ให้เกียรติเมิ่งจิ่วซือด้วยการถามหาสามีของสตรีตรงหน้า หญิงชราก็รู้สึกโมโหจนควันออกหูก่อนจะคิดในใจว่าเหตุใดนางจึงได้มีหลานสาวที่โง่งมเช่นนี้ได้

"สามีของข้าอยู่ที่ใดนั้นข้าคงไม่จำเป็นต้องบอกเล่าแก่ผู้ใดกระมังเพราะข้าคิดว่ามันเป็นเรื่องส่วนตัวของครอบครัวข้า ไม่ทราบว่าแม่นางชุยฟางเหตุใดจึงได้อยากรู้อยากเห็นเรื่องส่วนตัวของผู้อื่นนักเล่า" ชุยฟางที่ถูกเมิ่งจิ่วซือตอกกลับอย่างไม่ไว้หน้าก็ถึงกับหน้าม้านอ้าปากค้าง นางคิดว่าสตรีงดงามอ่อนหวานเช่นเมิ่งจิ่วซือหากได้ยินคำถากถางเกี่ยวกับสามีจะต้องรู้สึกอับอายเป็นแน่ ด้วยหลายเดือนมานี้ผู้คนในหมู่บ้านเองก็ไม่เคยเห็นสามีของนางเช่นกัน บางทีสตรีที่ดูสูงส่งผู้นี้อาจจะเป็นภรรยาลับ ๆ ของผู้สูงศักดิ์สักคนในเมืองใหญ่ก็เป็นได้

"ฟางเอ๋อร์! อย่าเสียมารยาทกับเมิ่งฮูหยิน!" ฮูหยินผู้เฒ่าดุหลานสาวใบหน้าของหญิงชราแทบจะอดกลั้นโทสะเอาไว้ไม่ไหว

"นายหญิง ข้าน้อยต้องขออภัยแทนหลานสาวด้วย นางไม่ค่อยรู้ความนัก"

"ข้าย่อมไม่ถือสาเจ้าค่ะ ฮูหยินผู้เฒ่าอย่าได้คิดมากเลย" ชุยฟางที่สิ้นท่าตั้งแต่กระบวนท่าแรกได้แต่ขบเม้มริมฝีปากอย่างแรง ก่อนจะได้ยินเสียงเอะอะว่าเหล่าบัณฑิตเดินทางมาถึงกันแล้ว

"อ๊ะ! ญาติผู้พี่มาถึงแล้วเจ้าค่ะ" ลู่จิ้งหลินและมู่เสี่ยวเฟิงไปรับสหายที่มาจากสำนักศึกษาเพื่อมาร่วมงานเลี้ยงในวันนี้ กลุ่มบัณฑิตท่าทางดีนับสิบคนเดินตรงมายังโต๊ะของฮูหยินผู้เฒ่า ก่อนจะทำความเคารพหญิงชราอย่างพร้อมเพรียงกันทำให้หญิงชราเอ่ยชื่นชมและให้กำลังใจพวกเขา

"หลานคารวะท่านย่า"

"ผู้น้อยคารวะฮูหยินผู้เฒ่าขอรับ"

"มากันแล้วหรือ วันนี้กินดื่มกันให้เต็มที่ อ้อ! ย่าจะแนะนำเมิ่งฮูหยิน ให้พวกเจ้าได้รู้จัก อาหารคาวหวานในวันนี้กึ่งหนึ่งได้รับการสนับสนุนจากนายหญิงผู้นี้ พวกเจ้าก็ขอบคุณนางเสียสิ"

"ไม่ต้องขอบคุณหรอกเจ้าค่ะ เรื่องเล็กน้อยคนกันเองทั้งนั้น" หว่านหว่านเอ่ยออกมาจากใจ ก่อนนางจะยกยิ้มให้ทุกคนอย่างรู้มารยาท เหล่าชายหนุ่มที่อายุราวสิบถึงสิบเก้าต่างเติบโตมาในเมืองที่ห่างไกล แม้จะเคยเห็นหญิงงามมาไม่น้อยแต่สตรีงดงามล่มเมืองเช่นนี้พวกเขากลับพึ่งเคยเห็นเป็นครั้งแรก ชายหนุ่มเหล่านั้นกำลังตกตะลึงในความงามของหญิงสาวตรงหน้าทำให้เผลอมองนานเกินไปจนเสียมารยาท

"ผู้น้อยขอบคุณเมิ่งฮูหยิน"

"ขอบคุณเมิ่งฮูหยิน" ลู่จิ้งหลินไม่อาจละสายตาจากใบหน้างดงามของอีกฝ่ายได้เลย แม้ว่าไม่อาจจับจ้องโดยตรงหากแต่สายตาก็ยังตกอยู่ที่ร่างของนางไม่เปลี่ยนจนกระทั่งพวกเขาได้ยินเสียงของเด็กน้อยผู้หนึ่งดังขึ้น

"ม้า ม้า แอ้!" หว่านหว่านหันไปให้ความสนใจกับบุตรสาวตัวน้อย นางโผเข้ากอดลำคอของมารดาจนแน่นก่อนจะเริ่มงอแง หญิงสาวปลอบประโลมอยู่นานบุตรสาวจึงได้เงียบเสียงลง

ตู๋กูรั่วหวาหันไปมองดูเหล่าบัณฑิตกลุ่มนั้น ก่อนจะหรี่ดวงตากลมเล็กของนางจับจ้องราวกับกำลังหวงแหนมารดาและเมื่อเห็นว่ามีบางคนที่ยังจ้องมองมารดาไม่เลิก เด็กน้อยจึงได้ถลึงตาใส่ก่อนจะร้องเสียงอ้อแอ้ ชี้ไม้ชี้มือทำเอาพวกเขารู้สึกตกใจไม่น้อยที่อยู่ ๆ ก็ถูกเด็กอายุเพียงขวบปีตวาดใส่

หว่านหว่านที่เห็นท่าไม่ดี หันไปพยักหน้าให้สาวใช้นำของขวัญมอบให้กับคุณชายทั้งสอง ก่อนจะขอตัวกลับเพราะบุตรสาวดูท่าคงจะง่วงนอนเสียแล้ว

"ของขวัญนี้มอบให้คุณชายทั้งสองเพื่อเป็นการแสดงความยินดี รวมถึงเงินทองเล็ก ๆ น้อย ๆ เอาไว้ใช้จ่ายในการเดินทางและเพื่อเตรียมเข้าสอบเจ้าค่ะ"

ลู่จิ้งหลินและมู่เสี่ยวเฟิงรับมาอย่างเกรงใจ ก่อนจะเปิดดูก็พบกับสี่สิ่งล้ำค่าแห่งห้องหนังสือ ไม่ว่าจะเป็นพู่กันขนจิ้งจอก กระดาษ หมึกฝนและแท่นหมึกหยกอย่างดี พร้อมกับถุงเงินที่หนักอึ้ง ในนั้นเป็นก้อนเงินราวสิบตำลึง ชายหนุ่มทั้งสองสูดลมหายใจเข้าลึก ก่อนจะนึกในใจว่าอีกฝ่ายนั้นจะร่ำรวยมากเพียงใดกันของเหล่านี้ยังเรียกว่าเล็กน้อยได้อีกงั้นหรือ

"เอ่อ..." หว่านหว่านเห็นชายหนุ่มทั้งสองคิดที่จะปฏิเสธนางจึงได้เอ่ยขึ้นอีก

"อย่าได้ปฏิเสธเลยเจ้าค่ะ ข้ายังคิดว่าจะพูดคุยกับท่านผู้เฒ่าว่าหากมีคนในหมู่บ้านคนใดที่ต้องการศึกษาเล่าเรียนแต่ยังขาดทุนทรัพย์ ข้าเองก็ยินดีให้การสนับสนุนเจ้าค่ะ เพียงแต่วันนี้อาจจะต้องขอลากลับเสียก่อนบุตรสาวของข้าเริ่มงอแงแล้ว นางไม่ค่อยคุ้นชินกับคนหมู่มากเท่าใดนัก"

"ข้าน้อยจะออกไปส่งท่านเอง" ฮูหยินผู้เฒ่ากล่าว แต่ลู่จิ้งหลินเอ่ยขัด

"ท่านย่า ประเดี๋ยวข้าจะเดินออกไปส่งเมิ่งฮูหยินให้เองขอรับ"

"เช่นนั้นก็รบกวนเจ้าแล้ว"

"เช่นนั้นข้าขอลา แล้วพบกันใหม่เจ้าค่ะ"

"ข้าจะไปกับญาติผู้พี่เจ้าค่ะ"

"เช่นนั้นพวกเจ้าก็ออกไปส่งเมิ่งฮูหยินด้วยกันเถิด"

หว่านหว่านเป็นคนอุ้มบุตรสาวแล้วเดินออกมาเพื่อขึ้นรถม้าที่หน้าเรือน ก่อนจะก้าวขึ้นรถม้าจึงได้หันมาก้มศีรษะให้ชายหนุ่มเป็นการขอบคุณ พร้อมกับสาวใช้ที่ขึ้นรถม้าตามไปจนครบทุกคน

ลู่จิ้งหลินมองตามรถม้าของหญิงสาวจนกระทั่งรถม้าแล่นออกไปไกลลับตาแล้ว สายตาของเขาก็ยังไม่หันกลับมาเสียที ชุยฟางเห็นเช่นนั้นก็รู้สึกโมโหยิ่งนัก เหล่าบัณฑิตกลุ่มนั้นเอาแต่กล่าวถึงเมิ่งจิ่วซือไม่มีใครสนใจนางเลยแม้แต่น้อย

"ญาติผู้พี่ชอบนางหรือ?" ชุยฟางเอ่ยออกมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยและเมื่อลู่จิ้งหลินได้ยินก็ถึงกับขมวดคิ้วแสดงสีหน้าไม่พอใจในทันทีก่อนจะเอ่ยเตือนญาติผู้น้องของตน

"อย่าได้เอ่ยวาจาไร้สาระ เมิ่งฮูหยินแต่งงานแล้วเจ้าเองก็เป็นคุณหนูในห้องหออย่าได้พึงกระทำสิ่งใดอันไม่ควร หากผู้ใดมาได้ยินเข้ามิใช่เพียงเมิ่งฮูหยินที่เสียหายหากแต่เจ้าเองก็จะเสียหายด้วยเช่นกัน"

"ข้าแค่พูดจะเสียหายได้อย่างไร?" ชุยฟางโต้กลับ

"ก็เพราะไม่มีบุรุษคนใดอยากจะแต่งกับสตรีปากไม่มีหูรูดอย่างไรเล่า เจ้าเองก็โตแล้วควรรู้ว่าอันใดควรไม่ควร มิเช่นนั้นข้าคงจะต้องเล่าเรื่องนี้ให้ท่านย่าฟัง" ลู่จิ้งหลินไม่อาจใจดีกับญาติผู้น้องคนนี้ได้อีกต่อไป หากนางไม่เลิกนิสัยหญิงชาวบ้านร้านตลาดเอาแต่อิจฉาและนินทาผู้อื่น วันหน้าคงหาบ้านสามีที่ดีไม่ได้เป็นแน่! กล่าวจบชายหนุ่มก็สะบัดแขนเสื้อเดินกลับเข้าเรือนเพื่อร่วมงานเลี้ยงต่อในทันที

บทสนทนาของพวกเขาส่วนใหญ่ยังคงเป็นเรื่องทุนการศึกษาสนับสนุนของหญิงสาว ภายในกลุ่มบัณฑิตของพวกเขาหนึ่งในนั้นมีอาจารย์ของสำนักบัณฑิตผู้หนึ่ง ชายหนุ่มที่อายุเพียงยี่สิบห้าปีและเคยได้รับตำแหน่งทั่นฮวา ในตอนนี้ยังดำรงตำแหน่งเจ้าเมืองอู๋ซี เขาเองก็ค่อนข้างมีความสนใจในแนวคิดของเมิ่งจิ่วซือไม่น้อย หากว่าเป็นเช่นนั้นย่อมต้องเป็นผลดีต่อการศึกษาในภายหน้าอย่างแน่นอน แต่ไม่รู้ว่าความคิดนี้จะจริงเท็จมากเพียงใด นางอาจจะเป็นสตรีที่ร่ำรวยที่เอ่ยขึ้นเช่นนั้นเพียงเพื่อจะแสดงท่าทีของสตรีใจกว้างก็เป็นได้

ไม่ว่าจะเป็นแนวคิดหรือแม้กระทั่งใบหน้าที่งดงามของหญิงสาวก็ทำเอาชายหนุ่มกลุ่มนี้ถึงกับตราตรึงใจไม่น้อย ได้แต่เฝ้าคิดว่าผู้ใดคือสามีของนางช่างโชคดียิ่งนัก!