บทที่ 447

ทันทีที่เจอรัลด์ได้ข้าวต้มมาแล้ว เขาก็รู้สึกถึงการตบลงบนไหล่ของเขา

เป็นลิเลียนพร้อมกับถือถุงอาหารในมือ

“บอกมา เจอรัลด์! นายยังไม่ได้ทานอะไร ใช่ไหม? มานั่งกับฉันสิ! ฉันเพิ่งซื้ออาหารอร่อย ๆ มาจากด้านนอกโรงพยาบาลดังนั้นมากินด้วยกันเถอะ!”

“ไม่เป็นไร เธอยังให้น้ำเกลืออยู่ไม่ใช่เหรอ? ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่โรงอาหารล่ะ?” เจอรัลด์ถามขณะที่เขายิ้ม

เขาไม่รู้ว่าทำไมลิเลียนถึงกลายเป็นกระตือรือร้นขึ้นมาฉับพลัน มันน่าอึดอัดเล็กน้อย

อย่างไรก็ตาม ถึงแม้ว่าความจริงเธอจะเยาะเย้ยเขาอยู่บ่อย ๆ แต่เจอรัลด์ก็ไม่ได้ถือสาอะไรเธอเลย

นั่นคือเหตุผลเดียวที่ทำไมเขาถึงยังคงพูดสุภาพกับเธอ

“ฉัน-ฉันสบายดี! ฉันสบายดีทันทีที่ฉันเห็นนาย! นายเป็น…เหมือนกับยาของฉัน! นายไม่รู้เหรอ?” ลิเลียนถามด้วยรอยยิ้มที่มีพิรุธบนใบหน้าของเธอ ขณะที่เธอมองไปที่เจอรัลด์

ตอนนี้เธอยืนใกล้ชิดกับเจอรัลด์มากและแขนของเธอก็ถูกับแขนของเขาเป็นครั้งคราว

เจอรัลด์สามารถรู้สึกขนลุกไปทั่วทั้งตัว

เอาตามตรง ลิเลียนมีรูปร่างที่สมบูรณ์แบบและดูสวยมาก นี่เป็นเพราะเธอเคยเป็นนักเรียนศิลปะและเธอก็เป็นหัวหน้าทีมของทีมเต้นละตินด้วยเช่นกัน

เทียบกั