เนื่องจากลิเลียนได้แนะนำเขาเอาไว้ ตอนนี้เจอรัลด์จึงกำลังแสดงการล้อเลียนท่าทางของคนที่เป็นเศรษฐีใหม่ เขายังนั่งไขว่ห้างอีกด้วยซ้ำ “กาแฟที่แพงที่สุดของเราเหรอครับ? คุณผู้ชาย เมนูที่แพงที่สุดของเรามีราคาอยู่ที่แก้วละสี่สิบห้าดอลลาร์ครับ” พนักงานเสริฟ์ตอบ รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย “ช่างมันสิ! ไม่มีอะไรแพงมากเกินไปสำหรับฉันอยู่ดี! กาแฟนสองแก้วนั้นและทำให้แน่ใจด้วยว่าพวกมันชงออกมาได้อย่างดีเลิศ!” “ได้เลยครับ คุณผู้ชาย!” พนักงานเสริฟ์กล่าวก่อนจะโค้งให้และวิ่งออกไป ลิเลียนพบว่ามันทั้งน่าสนใจและตลก เมื่อเธอเห็นเจอรัลด์แสร้งทำเป็นโอ้อวดขนาดนี้ในขณะที่อวดความมั่งคั่งของเขา เขายังส่ายนาฬิกาข้อมือของเขาเป็นบางครั้งอีกด้วยเพื่อให้คนอื่น ๆ เห็นมัน! เอาตามตรง ลิเลียนไม่ได้คาดคิดว่าเจอรัลด์จะเท่ได้เช่นนี้เลย! ตอนนั้นเอง เฮเวิร์ดก็ได้สังเกตุเห็นเจอรัลด์และลิเลียนที่นั่งอยู่ข้างพวกเขาแล้ว ใบหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นบูดบึ้งทันทีที่ได้ยินเจอรัลด์สั่งกาแฟสองแก้วที่มีราคาแก้วละสี่สิบห้าดอลลาร์นั้น ยิ่งไปกว่านั้น ไม่ใช่ว่าลิเลียนกำลังทำตัวสนิทสนมมากเกินไปกับเจอรัลด์หรือเปล่า? เฮเวิร์ดรู้สึกอึดอัดมา
“เจอรัลด์ นี่คือรถใหม่ที่นายซื้อเหรอ?” ชารอนถามด้วยความประหลาดใจ“อืม ฉันได้มันมาไม่กี่วันก่อน ก็แค่ทรัพย์สินได้มาจากที่หนึ่งไปยังอีกที่” เจอรัลด์ตอบขณะที่เขาโยนกุญแจรถไว้บนโต๊ะอย่างลวก ๆนี่ทำให้ลิเลียนตื่นเต้นแต่ก็กังวลใจ เนื่องจากเธอกลัวว่ากุญแจรถแสนแพงจะได้รับความเสียหายกระนั้น สิ่งที่ทำให้เธอตื่นเต้นมากขึ้นก็คือสีหน้าของเฮเวิร์ดได้กลายเป็นอิจฉาตาร้อนขึ้นมาแล้ว“เออจริงสิ ฉันได้ยินลิเลียนพูดว่านายก็ซื้อรถแล้วเมื่อไม่นานมานี้ใช่ไหม? ฉันยังไม่เคยเห็นมันเลย นายซื้อรถอะไรให้ตัวเองล่ะ? BMW ซีรี่ 7 รถเบนซ์ หรือออดี้ล่ะ? มีมูลค่ามากกว่า 150,000 ดอลลาร์หรือเปล่า?” เจอรัลด์ถามด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา ขณะที่เขามองไปที่เฮเวิร์ด“ฮี่ฮี่! เฮเวิร์ดจัดหารถพาสสาทที่ราคามากกว่า 30,000 ดอลลาร์ แต่นั่นจะเทียบกับรถที่มีมูลค่า 300,000 ดอลลาร์ของนายได้อย่างไร?” ลิเลียนเยาะเย้ยขณะที่เธอกรอกตาใส่เฮเวิร์ดเฮเวิร์ดสูดหายใจเข้าอย่างขุ่นเคือง ขณะที่มือของเขากำลังเริ่มสั่นอย่างควบคุมไม่ได้ขึ้นมา“โอ้? นายซื้อรถพาสสาทเหรอ? ทำไมนายซื้อรถนั่นล่ะ?” เจอรัลด์ตอบพร้อมกับหัวเราะเบา ๆ“ฉันสามารถซื้ออะไรก็ได้ท
ลิเลียนมองไปที่เจอรัลด์อย่างกล่าวตำหนิ “นายทำได้ค่อนข้างดี แต่ฉันไม่ต้องการให้นายมาแตะต้องฉัน นายคิดจริง ๆ ว่าฉันเป็นแฟนสาวของนายหรือไง?”“โอ้? เช่นนั้น ตอนนี้ที่เฮเวิร์ดจากไปแล้ว พวกเราควรทำยังไงล่ะ?” เจอรัลด์ที่รู้สึกงงงวยถามขึ้นมา“ฮึ่ม! ไม่ต้องกังวล เขาจะกลับมาหาฉันแน่…หนึ่ง สอง สาม…”ลิเลียนนับนิ้วของเธอเมื่อทันใดนั้น เสียงของชารอนดังผ่านไหล่ของเธอขึ้นมาฉับพลัน“เฮเวิร์ด นายจะทำอะไร?”“ลิเลียน มีบางอย่างที่ฉันอยากจะเคลียร์กับเธอ ฉันไม่รู้ว่าเธอคิดยังไงกับฉันตอนนี้ แต่ฉันยอมรับว่าฉันผิดไปแล้วที่ไม่ได้ปกป้องเธอตอนที่ชารอนตีเธอเมื่อวาน ฉันรู้สึกเสียใจกับมันมาตลอด ฉันหวังอย่างใจจริงว่าเธอจะให้โอกาสฉัน ฉันอยากจะพิสูจน์ว่าฉันโดดเด่นกว่าและมีความสามารถเมื่อเทียบกับเศรษฐีใหม่อย่างเจอรัลด์!” เฮเวิร์ดตอบ น้ำเสียงของเขาโศกเศร้า ฟังดูถ่อมตัวกว่าที่เขามักจะเป็นอยู่เสมอเห็นได้ชัด ความเชื่อมั่นในตนเองของเขาลดลงอย่างสิ้นเชิง ซึ่งครั้งหนึ่งเขาเคยนับถือเอาไว้อย่างสูงเจอรัลด์อดไม่ได้ที่จะรู้สึกชื่นชมอย่างมากต่อลิเลียนขณะที่เขาเฝ้ามองฉากที่คลี่คลายอยู่ด้านข้าง“แต่ฉันมีเจอรัลด์อยู่แล้ว ผู้ช
“คุณโคลเหรอ? ผู้หญิงคนนี้ดูจะอายุประมาณยี่สิบห้าปีได้เดินกรีดกรายมาหา เรียกหาลิเลียนขณะที่เธอมองจ้องเธออย่างเคารพลิเลียน ในทางกลับกัน กลับแสร้งทำเป็นไม่รู้จักผู้หญิงคนนั้นทันที่เธอเห็นเธอเธอคือใคร?เธอไม่ใช่ใครอื่นนอกจากควาทนีย์ ผู้จัดการฝ่ายธุรกิจที่ให้เธอเช่ารถคันนี้“โอ้? เป็นเรื่องด่วนหรือเปล่าคะ? หากมีอะไรที่เร่งด่วน บางทีคุณสามารถคุยกับฉันได้ในวีแชทเมื่อฉันอยู่บ้านแล้ว มันไม่ใช่ช่วงเวลาที่สะดวกจริง ๆ ในขณะนี้”ใบหน้าของลิเลียนซีดเซียวให้ตายเถอะ! จะมีความบังเอิญเช่นนี้ได้อย่างไร? จริง ๆ แล้วเธอได้บังเอิญพบกับผู้จัดการของรถเข่าที่นี่ทำไมมันไม่เกิดขึ้นในภายหลังนะ? เธอเพิ่งกลับมาคบกันกับเฮเวิร์ด“ไม่เป็นไรค่ะ คุณโคล ฉันแค่ต้องการจะบอกให้คุณทราบว่าฉันไม่ได้ใส่ใจดูเวลาในตอนที่ฉันให้คุณเช่ารถคันนี้ ฉันเขียนไว้ว่าคุณควรจะคืนรถในวันพรุ่งนี้ แต่ฉันทำผิดพลาดไป คุณต้องคืนรถก่อนสี่โมงเย็นในวันนี้เนื่องจากว่าพวกเราจะต้องส่งรถคืนให้กับลูกค้าก่อนห้าโมง! ขอโทษด้วยนะคะ มันเป็นความเลินเล่อของพวกเราในการทำงาน! เดิมทีฉันก็วางแผนที่จะโทรหาคุณในภายหลัง!”ควาทนีย์ยิ้มขอโทษจากนั้นเธอก็
เฮเวิร์ดเยาะเย้ยเจอรัลด์ก่อนจะนำชารอนจากไปพร้อมกับเขาอย่างมีความสุขลิเลียนย่อนั่งลงและเริ่มสะอึกสะอื้น“โอ้! คุณคลอฟอร์ด! ทำไมคุณอยู่ที่นี่ล่ะครับ?”ทันใดนั้นเสียงหนึ่งก็พูดขึ้นมาชายวัยกลางคนที่แต่งกายในชุดสูทและรองเท้าหนังวิ่งเยาะ ๆ มาหาเจอรัลด์“คุณคือ?”เจอรัลด์คิดว่าเขาดูคุ้น ๆ แต่ไม่สามารถนึกชื่อได้“เอิ่ม คุณคลอฟอร์ด เป็นเรื่องปกติที่คุณไม่รู้ว่าผมเป็นใคร แต่ผมรู้ว่าคุณเป็นใคร ผมก็อยู่ที่นั่นเช่นกันที่การชุมนุมต้อนรับของคุณที่มณฑลเงียบสงบ ผมได้เห็นว่าคุณจัดการวันนั้นได้งดงามอย่างไร ผมชื่อเบลก วาดฟอร์ด คุณไลล์เพิ่งจะรับผมเข้าในกลุ่มในฐานะผู้จัดการฝ่ายวางแผนงาน คุณก็มาที่นี่เพื่อเข้าร่วมงานเลี้ยงวันเกิดของคุณหนูลาร์ซันเช่นกันเหรอครับ?”ผู้ชายคนนั้นยิ้มและถูมือของเขาอย่างประหม่าเสียงสะอึกสะอื้นของลิเลียนหยุดลง ขณะที่เธอจ้องมองผู้ชายคนนั้นอย่างว่างเปล่าแม้แต่เฮเวิร์ดและชารอนที่กำลังจะเข้าไปในโรงแรมก็สับสนงุนงงกับคำกล่าวนั้นที่พวกเขาได้ยิน“โอ้! สวัสดีครับ คุณวาดฟอร์ด เช่นนั้นคุณก็วางแผนงานเลี้ยงวันเกิดของคุณหนูลาร์ซันด้วยเหมือนกันเหรอครับ?เจอรัลด์ดูเหมือนจะไม่สามารถค
“บ้าไปแล้ว พวกเราเข้าได้เข้ามาจริง ๆ!”ลิเลียนหายใจ อย่างมึนงงเธอแทบจะไม่แสดงการขัดขืนใด ๆ แม้เจอรัลด์ยังคงกอดเอวเธอไว้อยู่ทั้งหมดนี้เพียงน่าตื่นเต้นมากเกินไป ตอนนี้ที่สถานการณ์กลับกันพวกเขาอยู่ในสถานที่จัดงานงานเลี้ยงวันเกิดของเอเลน่าใหญ่โตเป็นพิเศษในครั้งนี้ เหตุผลสำคัญเป็นเพราะคุณลาร์ซันต้องการจะใช้โอกาสนี้ในการจัดการชุมนุมครั้งใหญ่สำหรับเจ้าของธุรกิจทั้งหมดด้วยเหมือนกันเนื่องจากเฮเวิร์ดมาจากยอร์คนอร์ท เมาน์เทน นั่นจึงทำให้เขามีคุณสมบัติอยู่ในรายชื่อของผู้เข้าร่วมงานเลี้ยงโดยอัตโนมัติมีแขกมากกว่าร้อยคนในสถานที่นี้ ส่วนใหญ่คือทายาทหนุ่มสาวที่ร่ำรวย และก็มีเหล่าเจ้านายมากมายด้วยเหมือนกันการออกแบบของงานคล้ายกันเล็กน้อยกับงานแต่งงาน มีทางเดินยาวอยู่ตรงกลาง และโต๊ะจัดเลี้ยงก็เรียงกันอยู่ทั้งสองด้านของทางเดินเจอรัลด์จัดการหาที่นั่งสำหรับพวกเขาทั้งคู่ท้ายที่สุดแล้ว ก็มีผู้คนมากมายอยู่ที่นี่ และส่วนใหญ่ก็จะมองหาที่นั่งกับเพื่อน ๆ ของพวกเขาอย่างสบาย ๆ เฮเวิร์ดได้เข้ามาในห้องบอลรูม เขาจ้องมองอย่างดุร้ายไปที่เจอรัลด์และลิเลียน ก่อนจะดึงชารอนไปนั่งอีกโต๊ะกับเพื่อนของเขาบางค
เลลาก็แนะนำตัวเองหลังจากทุกคนเหมือนกัน เธอได้เรียนรู้อย่างมากจากคนเหล่านี้เลลามักจะคิดอยู่เสมอว่าคนรวยจะพูดถึงแต่เรื่องรถหรูเท่านั้น แต่คนเหล่านี้ไม่ใช่เลย การพูดคุยของพวกเขามีความซับซ้อนสำหรับพวกเขา—การจัดการเงินและวิธีการดำเนินชีวิตที่มีสุขภาพดี และเลลาก็รู้สึกประทับใจอย่างมากดักลาสที่ชอบเที่ยวโอ้อวดความร่ำรวยของเขา หรือเจอรัลด์ คนที่เธอคิดว่ามั่งคั่งขึ้นมาด้วยความโชคดี ไม่มีทางเทียบได้กับกลุ่มนักวิชาการที่มีประสบการณ์มากกลุ่มนี้ได้เลยลิเลียนหัวเสียหลังจากได้ยินกิริยาท่าทางที่เฮเวิร์ดพูด เธอรู้ว่าเจอรัลด์จะไม่รักษาสถานะที่เขาอ้างไว้ได้ เพราะทุกคนที่นั่นเป็นคนมั่งคั่งกันเฮเวิร์ดทำได้ค่อนข้างดีมาตลอดและรู้จักคนมากมาย น่าขอบใจ ลิเลียนไม่อาจทนเงยหน้าขึ้นได้ รู้สึกราวกับว่าวันนี้เป็นวันที่ล้มเหลวอย่างสุด ๆ“เอเลน่าจะมาเมื่อไหร่กัน?” ชายหนุ่มไม่กี่คนตั้งคำถามขึ้นมา สำหรับพวกเขาส่วนใหญ่ มันเป็นครั้งแรกของพวกเขาในการพบกับเอเลน่า ลาร์ซัน และพวกเขาก็ตื่นเต้นกันมากในขณะเดียวกัน ด้านหลังเวที“คุณวาดฟอร์ด คุณแน่ใจเหรอคะ? เขามาเหรอ? นั่นจะเป็นไปได้อย่างไร?”เอเลน่าโดดลุกขึ้นจากช่างแต่
เจอรัลด์ไม่ได้เจอเอเลน่ามาสักพักแล้ว และเธอดูเหมือนจะน่ารักขึ้นมากตอนนี้“เอเลน่า ลาร์ซัน งดงามมาก!” เฮเวิร์ดที่ตกตะลึงอุทานออกมาก ชารอน อย่างไรก็ตาม ไม่ได้หึงหวงใด ๆ เธอต้องยอมรับว่าเอเลน่าเป็นคนสวยอย่างแท้จริง“แน่นอนสิ เธองดงาม! เอเลน่าเป็นน้องสาวอุปถัมภ์ของคุณคลอฟอร์ดเชียวนะ เธอต้องสวยอยู่แล้ว!” เลียมยิ้ม“งั้นทำไมคุณคลอฟอร์ดถึงไม่อยู่ที่นี่ล่ะ เลียม?” เลลาถามเธอหวังจริง ๆ ว่าจะได้เห็นว่าคุณคลอฟอร์ดเป็นใคร“ให้ฉันบอกเธอนะว่าทำไม พ่อของฉันกล่าวไว้ว่า เขาคือคนที่ชอบทำตัวไม่ให้เป็นจุดสนใจและไม่ชอบงานเลี้ยงและพิธีการต่าง ๆ เช่นนั้น” เลียมอธิบายราวกับว่าเขารู้เกี่ยวกับเจอรัลด์เป็นอย่างดี“อ่อ!” เลลารู้สึกผิดหวัง“เฮ้ เลลา เธออยากได้เครื่องดื่มบ้างไหม? น้ำผลไม้นี่เป็นสินค้านำเข้านะ มันยอดเยี่ยมจริง ๆ! ให้ฉันเอาให้เธอนะ!” ดักลาสไม่สบอารมณ์ที่เห็นเลียมและเลลาเข้ากันได้ดี“ฉันโอเคดี อย่ายุ่งกับฉันน่า” เลลาขมวดคิ้วใส่ดักลาสและหันไปทางเลียมอีกครั้ง“ฉันต้องการแก้วหนึ่งค่ะ!” พนักงานเสริฟ์เดินผ่านลิเลียน และเธอยื่นมือออกไปรับเครื่องดื่มลิเลียนกระหายน้ำหลังจากสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนห