บทที่ 8

"ข้าน้อยยอมขอรับ!"

เมิ่งจ้านถิงมองไปที่ซ่งซือเหยาแล้วยิ้ม ดวงตาของเขาดูน่ากลัว เลือดที่มุมปากทำให้รอยยิ้มของเขาดูดุร้ายยิ่งขึ้น

"ซ่งซือเหยา จากนี้ไปเจ้าก็คือผู้หญิงที่เมิ่งจ้านถิงไม่เอาแล้ว เชิญเจ้าออกไปจากจวนแม่ทัพเดี๋ยวนี้!"

"อวี๋เซียง คนงานมาถึงแล้วหรือยัง?" ซ่งซือเหยาถาม

"คุณหนู คนงานรออยู่ที่ข้างหน้าตั้งนานแล้วเจ้าค่ะ รอคำสั่งของท่านอยู่เจ้าค่ะ" อวี๋เซียงตอบ

"ให้พวกเขาเข้ามา เริ่มทำงานได้!" ซ่งซือเหยาสายตาเย็นชามาก

"เจ้าค่ะ คุณหนู"

อวี๋เซียงออกไปเชิญคนงาน ซ่งซือเหยาก็มาที่หน้าเอวี้ยนป๋ออันโค้งคำนับเล็กน้อยเพื่อเคารพ "วันนี้รบกวนท่านลุงแล้วเจ้าค่ะ วันหลังจะไปขอบคุณที่จวนนะเจ้าคะ"

เอวี้ยนป๋ออันเห็นว่าซ่งซือเหยามีกิริยาท่าทางสมกับเป็นลูกสาวท่านแม่ทัพจริงๆ แววตามีความปราบปลื้มใจ

เขาประคองซ่งซือเหยาเบาๆ รับการเคารพของนาง

"เรื่องในวันนี้เป็นหน้าที่ของข้า ไม่ใช่แค่เจ้า แม้จะเป็นผู้หญิงที่ไม่รู้จักคนอื่น เจอสามีที่เหมือนหมาป่าแบบนี้ ข้าก็จะลงมือ เพียงแต่เจ้าได้รับความไม่ชอบธรรมขนาดนี้ ทำไมถึงเพิ่งมาบอกข้าเมื่อวานนี้"

"เมื่อวานเพิ่งได้เห็นธาตุแท้ของเขาน่ะเจ้าค่ะ" ซ่งซือเหยากล่าว

เอวี้ยนป๋ออันมองไปที่ซ่งซือเหยาด้วยสายตาเป็นห่วง "เรื่องหลังจากนี้ยังต้องการให้ข้าช่วยอีกหรือไม่?"

"ไม่ต้องแล้วเจ้าค่ะ ลำบากท่านลุงแล้วเจ้าค่ะ"

"ข้ายังมีเรื่องต้องไปทำอีกข้าจะไปก่อนนะ มีเรื่องอะไรเจ้าไปหาข้าที่จวนเสนาบดีได้ตลอดเวลา พ่อของเจ้ามีบุญคุณกับข้า เจ้าไม่ต้องเกรงใจข้า"

มีอยู่ปีหนึ่ง เอวี้ยนป๋ออันออกไปปฏิบัติภารกิจ ระหว่างทางถูกคนปิดปาก ผู้ติดตามที่อยู่รอบตัวเขาเสียชีวิตกันหมด ตอนที่ตกอยู่ในอันตรายเจิ้นเป่ยโหวก็ปรากฏตัวเพื่อมาช่วยชีวิตเขาไว้

เขาจดจำบุญคุณนี้ไว้ในใจเสมอ

ซ่งซือเหยาเขียนจดหมายถึงเขาเพราะรู้ว่าพ่อของนางเคยช่วยเขา

แน่นอนว่าเรื่องที่นางต้องการตัดความสัมพันธ์กับเมิ่งจ้านถิงแบบนี้อยู่ภายใต้การดูแลของเอวี้ยนป๋ออัน

นอกจากนี้ เอวี้ยนป๋ออันเองก็เป็นคนซื่อตรงเช่นกัน

"ขอบคุณท่านลุงมากเจ้าค่ะ เชิญท่านเจ้าค่ะ" ซ่งซือเหยากล่าว

เอวี้ยนป๋ออันพยักหน้าแล้วจากไป วันนี้เขากับซ่งซือเหยาพบกันเป็นครั้งแรก แต่สัญชาตญาณของเขาบอกเขาว่าซ่งซือเหยาไม่ธรรมดา

จัดการเรื่องตัดความสัมพันธ์แล้ว ซ่งซือเหยาก็ไม่ใช่คนของจวนแม่ทัพอีกต่อไป จวนแม่ทัพทำอะไรนางไม่ได้อีกต่อไป เขาจึงจากไปอย่างวางใจ

ในเวลาเดียวกัน อวี๋เซียงก็เข้ามาพร้อมกับคนงานกลุ่มหนึ่ง

"ซ่งซือเหยา นี่เจ้าจะทำอะไร?" เมิ่งจ้านถิงมองคนงานที่ถือเครื่องมือเหล่านี้ เขามีลางสังหรณ์ที่ไม่ดีในใจ

"เมิ่งจ้านถิง อิฐและกระเบื้องที่เป็นของข้าซ่งซือเหยา เจ้าอย่าหวังว่าจะได้แปดเปื้อนเลย!"

ซ่งซือเหยาสั่งด้วยเสียงเย็นชา "รื้อเรือนออก! อย่าเหลือแม้แต่กระเบื้องให้พวกเขา!"

"ขอรับ!" คนงานทั้งหมดเริ่มทำงานพร้อมกัน

"หยุดนะ! ซ่งซือเหยา นี่คือเรือนของจวนแม่ทัพข้า เจ้ามีสิทธิ์อะไรมารื้อมันออก?" เมิ่งจ้านถิงถาม

ซ่งอวี่เอ๋อร์บอกเขามากกว่าหนึ่งครั้งว่าเรือนแห่งนี้สวยงามมาก นางชอบมันมาก ในอนาคตนางจะอยู่ที่นี่ อยู่ด้วยกันกับเขาสองต่อสอง มีลูกให้เต็มบ้าน

ซ่งซือเหยาเยาะเย้ย "เรือนของจวนแม่ทัพเหรอ? เมิ่งจ้านถิง เจ้านี่เสพติดการยึดครองของคนอื่นไปแล้วจริงๆ!"

ตอนที่เมิ่งจ้านถิงไปขอแต่งงานกับซ่งซือเหยาที่จวนเจิ้นเป่ยโหว เขาสัญญากับฮูหยินเจิ้นเป่ยโหวว่าจะรักแต่ซ่งซือเหยาเท่านั้น ในชีวิตนี้จะมีซ่งซือเหยาเพียงคนเดียว

เพื่อแสดงความจริงใจ เขาต้องสร้างเรือนให้ซ่งซือเหยาโดยเฉพาะ เรือนนี้เหมือนกับเรือนที่ซ่งสีเหยาอาศัยอยู่ในจวนเจิ้นเป่ยโหวทุกประการ

เขาบอกว่าซ่งซือเหยาตามองไม่เห็น กลัวว่านางจะไม่ชินเมื่อมาถึงสถานที่ใหม่ ถ้าโครงสร้างของเรือนถูกตกแต่งเหมือนกัน นางก็จะเคลื่อนไหวได้สะดวกมากขึ้น

ฮูหยินเจิ้นเป่ยโหวก็มีความสุขมากเช่นกันที่เห็นว่าเขาคิดเพื่อซ่งซือเหยาอย่างรอบคอบ

แต่จะสามารถสร้างเรือนใหม่ได้ต้องใช้เงินจำนวนมาก ฮูหยินเจิ้นเป่ยโหวคิดเผื่อเมิ่งจ้านถิง เพื่อลดค่าใช้จ่ายของจวนแม่ทัพ เงินก้อนนี้นางจึงเป็นคนออก แต่ประกาศกับโลกภายนอกว่าเป็นน้ำใจของเมิ่งจ้านถิง

"ซ่งซือเหยา ข้าบอกว่าเรือนนี้เป็นของจวนแม่ทัพ งั้นมันก็ต้องเป็นของจวนแม่ทัพ!"

มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่รู้ว่าฮูหยินเจิ้นเป่ยโหวเป็นคนออกเงิน ตอนนี้ฮูหยินเจิ้นเป่ยโหวเสียชีวิตไปแล้ว เมิ่งจ้านถิงคิดว่าคนอื่นไม่มีหลักฐานอย่างแน่นอน ดังนั้นเขาจึงมั่นใจมาก

"อวี๋เซียง เอาหลักฐานให้เขา!" ซ่งซือเหยาสั่ง

อวี๋เซียงวางหลักฐานไว้ตรงหน้าเมิ่งจ้านถิง "รองหัวหน้าเมิ่ง ท่านดูให้ดีๆ นี่เป็นหลักฐานว่าท่านแม่ของคุณหนูข้าน้อยเป็นคนจ่ายเงิน ในนี้มีทั้งลายเซ็นของคนงานและผู้ขาย"

เมิ่งจ้านถิงคว้าหนังสือรับเงินขึ้นมาดู เป็นเช่นนั้นจริงๆ เขามองไปที่ซ่งซือเหยา ทุบหนังสือรับเงินลงบนพื้น ยิ้มเยาะประชดประชัน "ช่างเป็นจวนเจิ้นเป่ยโหวที่ตรงไปตรงมาจริงๆ! ที่แท้พวกเจ้าก็ระวังข้ามาตั้งนานแล้ว พวกเจ้าไม่จริงใจก่อน พวกเจ้าทำผิดต่อข้าก่อน ทุกอย่างในวันนี้ล้วนเกิดจากพวกเจ้าทั้งสิ้น!"

"เมิ่งจ้านถิง เมื่อกี้เจ้าบอกว่าเจ้าไปขอแต่งงานที่จวนเจิ้นเป่ยโหวก็เพราะหวังจะเอาสินเดิมของข้า ทำไมตอนนี้ถึงยังมาแว้งกัดได้อีกล่ะ?"

เสียงของซ่งซือเหยาเย็นชาและเฉียบคม ส่วนเมิ่งจ้านถิงก็พูดไม่ออก

ฮูหยินเจิ้นเป่ยโหวทำอะไรตรงไปตรงมา แต่นางเหลือซ่งซือเหยาที่เป็นลูกสาวแค่คนเดียว ย่อมคำนึงถึงอนาคตของนางเป็นธรรมดา ดังนั้นนางจึงทิ้งหนังสือรับเงินนี้ไว้

อวี๋เซียงเอาหนังสือรับเงินนี้มาจากฮูหยินติ้งอันโหว

ถ้าเมิ่งจ้านถิงไม่หักหลังซ่งซือเหยา หนังสือรับเงินนี้ก็จะไม่มีวันปรากฏ

"เมิ่งจ้านถิง โลภมากลาภหาย ใครทำกรรมใดไว้ ย่อมได้รับผลกรรมนั้น ไสหัวไปซะ!" ซ่งซือเหยาตะคอก

"ซ่งซือเหยา เจ้าจะต้องเสียใจ ข้าจะรอให้เจ้ามาขอร้องข้า!" เมิ่งจ้านถิงรู้สึกว่าการอยู่ที่นี่ต่อไปก็เป็นการดูถูกตัวเอง เขาทิ้งคำพูดที่โหดร้ายไว้ ลากร่างกายที่บาดเจ็บออกจากเรือนไปอย่างไม่พอใจ

หลังจากผ่านไปหลายชั่วยาม เรือนก็กลายเป็นพื้นที่โล่ง ซ่งซือเหยานำสินเดิมออกจากจวนแม่ทัพอย่างสง่าผ่าเผย

พอใกล้ถึงประตู นางก็เห็นร่างที่คุ้นเคย คือฮูหยินผู้เฒ่าบ้านใหญ่

"เหยาเหยา" ฮูหยินผู้เฒ่าบ้านใหญ่มองซ่งซือเหยาด้วยสีหน้าที่รู้สึกผิด "จะไปแล้วเหรอ?"

"เจ้าค่ะ ท่านป้า ท่านดูแลตัวเองด้วยนะเจ้าคะ" ซ่งซือเหยาได้ยินหงเฉาพูดว่าในจวนแม่ทัพทั้งหมด มีเพียงฮูหยินผู้เฒ่าบ้านใหญ่เท่านั้นที่จริงใจต่อนาง

"เป็นจวนแม่ทัพที่ไม่ดีกับเจ้า เรื่องในอดีตก็ปล่อยให้มันผ่านไปกับสายลม ต่อไปก็ใช้ชีวิตให้ดีเถอะ" ฮูหยินผู้เฒ่าบ้านใหญ่ปลอบใจ

"ขอบคุณท่านป้ามากเจ้าค่ะ"

"ไปเถอะ อย่าหันหลังกลับ มองไปข้างหน้า" ฮูหยินผู้เฒ่าบ้านใหญ่ยิ้มทั้งน้ำตา แอบคิดว่าบ้านสองได้สูญเสียสมบัติไปแล้ว

คาดไม่ถึงว่าเมิ่งจ้านถิงจะแต่งซ่งอวี่เอ๋อร์เข้าจวน นางรู้เรื่องบางอย่างของซ่งอวี่เอ๋อร์ ในอนาคตเมิ่งจ้านถิงจะต้องเสียใจ

จากนี้ไป จวนแม่ทัพกลัวว่าน่าจะไม่สงบสุขอีกแล้ว

หลังจากกล่าวลาฮูหยินผู้เฒ่าบ้านใหญ่แล้ว ซ่งซือเหยาก็เดินออกจากประตูจวนแม่ทัพ ขึ้นรถม้าและมุ่งหน้าไปยังจวนเจิ้นเป่ยโหว

เมื่อมาถึงหน้าประตูจวนเจิ้นเป่ยโหว เห็นแต่ประตูจวนโหวปิดสนิท ที่ประตูไม่มีคนเฝ้าประตูเลยด้วยซ้ำ

"คุณหนู พวกเขาจงใจเจ้าค่ะ บ้านใครจะปิดประตูแน่นตอนกลางวันแสกๆ พวกเขาต้องรู้ว่าวันนี้ท่านจะกลับมา จงใจไม่ให้ท่านเข้าบ้านเจ้าค่ะ"

หงเฉานั่งบนรถเข็นด้วยใบหน้าที่โกรธเกรี้ยว

"ที่นี่คือบ้านของข้า พวกเขาไม่มีสิทธิ์ที่จะไม่ให้ข้าเข้าบ้าน" ซ่งซือเหยาแววตาเหมือนน้ำแข็ง "อวี๋เซียง ไปเคาะประตู!"

"เจ้าค่ะ" อวี๋เซียงขึ้นไปเคาะอยู่สักพัก ในที่สุดประตูก็ค่อยๆ เปิดออกจากด้านใน เสียงที่ดุร้ายก็ดังตามมา