บทที่ 9

"เคาะอะไรนักหนา? วันนี้ไม่รับแขก!"

คนที่มาเปิดประตูเป็นแม่นมของฮูหยินผู้เฒ่าซ่ง นางรู้จักอวี๋เซียง รู้ความสัมพันธ์ระหว่างอวี๋เซียงกับซ่งซือเหยา ย่อมไม่มีสีหน้าที่ดีกับนาง

หลังจากพูดจบ แม่นมกำลังจะปิดประตู ซ่งซือเหยาก็มาที่หน้าแม่นม นางมองไปที่แม่นม "เจ้าดูสิ ข้าเป็นแขกเหรอ?"

แม่นมมองซ่งซือเหยาอย่างหยิ่งผยองมาก "ผู้หญิงที่แต่งงานออกไปแล้ว ก็คือน้ำที่โดนสาดออกไป จวนเจิ้นเป่ยโหวไม่ต้อนรับแม่หม้าย!"

พวกฮูหยินผู้เฒ่าซ่งได้ให้ความสนใจจวนแม่ทัพเป็นพิเศษ ได้ยินข่าวมานานแล้วว่าซ่งซือเหยาได้ตัดความสัมพันธ์กับเมิ่งจ้านถิงแล้ว

ดวงตาของซ่งซือเหยาเปลี่ยนเป็นเย็นชา "อวี๋เซียง ตบปาก!"

"เจ้าค่ะ!" อวี๋เซียงรีบไปข้างหน้าแล้วตบแม่นมสามครั้งติดต่อกัน

นางมีศิลปะการต่อสู้ติดตัวอยู่และแรงที่น่าทึ่ง ตบไปสามทีดวงตาของแม่นมก็เห็นดาว อาเจียนเป็นเลือดและฟันหลุด

แววตาของแม่นมเต็มไปด้วยความโกรธ ในฐานะที่เป็นคนโปรดของฮูหยินผู้เฒ่าซ่ง นี่ถือว่าเป็นครั้งแรกที่โดนตบ

นางปิดหน้าและด่าเสียงดัง "เดิมทีท่านก็ถูกจวนแม่ทัพไล่ออกมา หรือว่าข้าน้อยพูดผิด? อีกอย่างข้าน้อยก็กินเงินรางวัลของฮูหยินผู้เฒ่า จะเป็นบ้านของท่านได้อย่างไร? น่าไม่อาย!"

ซ่งซือเหยาสายตาเย็นชา ยกขาขึ้นเตะออกไป "อาศัยบ้านข้าอยู่ กินข้าวของบ้านข้า ใส่เสื้อผ้าของบ้านข้า ยังจะกล้าด่าข้าอีก ทาสหมา ใครให้ความกล้าแก่เจ้า?"

"โอ๊ย!"

ช่วงท้องน้อยของแม่นมมีอาการเจ็บปวดอย่างรุนแรง ตัวก็หงายลงกับพื้นอย่างแรงและร้องจนเสียงหาย

"หยุดนะ!"

ในเวลานี้มีเสียงที่เย็นชาและเข้มงวดดังขึ้น

ซ่งซือเหยามองไปตามเสียง เห็นฮูหยินผู้เฒ่าซ่งเดินมาหานางพร้อมกับคนกลุ่มใหญ่

"ซ่งซือเหยา เจ้ากล้าดีมาก แม่นมหวังเป็นคนเก่าแก่ของข้า แม้แต่ตอนที่แม่เจ้ายังมีชีวิตอยู่ก็ยังให้เกียรตินาง นี่เป็นคนที่เจ้าจะตบได้เหรอ?"

"นั่นเป็นเพราะแม่ข้าใจดีจึงได้ตามใจพวกท่าน ข้าไม่ใช่คนที่จะยั่วยุได้ง่ายๆ! ทาสสารเลวคนนี้กล้าล่วงเกินเจ้านาย สมควรถูกตบและขายทิ้งซะ เลี้ยงนางไว้สู้เลี้ยงหมาซะยังดีกว่า! เจ้านายกลับบ้านหมายังรู้จักกระดิกหาง!"

ดวงตาของซ่งซือเหยาเต็มไปด้วยแสงเย็นชา นางรู้ดีว่าแม่นมหวังกล้าทำกับนางแบบนี้ ต้องได้รับคำสั่งจากฮูหยินผู้เฒ่าซ่งแน่นอน วันนี้นางจึงลงมือกับแม่นมหวังเพื่อสร้างอำนาจ

"ซ่งซือเหยา แม่นมหวังเป็นคนของข้า ต่อจะให้สั่งสอนก็ไม่ใช่เรื่องของเจ้า ตีหมาก็ต้องดูเจ้าของด้วย เจ้าลงมือโหดเหี้ยมขนาดนี้ ไม่เห็นผู้ใหญ่อย่างข้าอยู่ในสายตาเลยใช่ไหม!"

ฮูหยินผู้เฒ่าซ่งเห็นแม่นมหวังหมอบอยู่บนพื้นเพื่อหาฟันที่โดนตบหลุด นางก็ยิ่งโกรธขึ้นไปอีก

"หมากัดข้าข้าก็ต้องตี ข้าไม่สนว่าเจ้าของมันจะเป็นใคร!" ซ่งซือเหยามองฮูหยินผู้เฒ่าซ่งแวบหนึ่ง "ท่านป้าเป็นถึงคนดูแลจวนเจิ้นเป่ยโหว แม้แต่คนใช้ก็ดูแลไม่ดี ลือออกไปคนต้องหัวเราะเยาะแน่ สู้เปลี่ยนคนจะดีกว่า!"

"เจ้า!" ฮูหยินผู้เฒ่าซ่งชี้ไปที่ซ่งซือเหยาโกรธจนขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน

ซ่งอวี่เอ๋อร์เห็นท่าไม่ดีจึงเข้ามาช่วย "พี่สอง ไม่ว่ายังไงแม่ข้าก็เป็นผู้ใหญ่ของพี่ พี่ไม่เคารพผู้ใหญ่ ไม่เห็นใครในสายตา ไม่มีความยำเกรง ตามกฎแล้ว เจ้าต้องไปคุกเข้าที่หอบรรพบุรุษ แม้ว่าพ่อแม่พี่จะยังมีชีวิตอยู่ก็ช่วยพี่ไม่ได้!"

"คนที่ล่อลวงสามีชาวบ้าน ไม่ปฏิบัติตามจรรยาบรรณของผู้หญิงอย่างเจ้า สมควรถูกถ่วงน้ำในกรงหมู? ทำไมเจ้ายังไม่ตายอีกล่ะ?" ซ่งซือเหยาถามอย่างเย็นชา

ซ่งอวี่เอ๋อร์หน้าซีดและเปลี่ยนเป็นสีม่วงในทันที กัดริมฝีปากพูดไม่ออก

ในแง่ของการทะเลาะวิวาท นางไม่ใช่คู่ต่อสู้ของซ่งซือเหยาเลย

ซ่งซือเหยามองไปที่ฮูหยินผู้เฒ่าซ่งแล้วพูดต่อ "พรุ่งนี้ข้าไม่อยากเห็นสิ่งนี้อยู่ในจวนอีกต่อไป ไม่อย่างนั้นอย่าหาว่าข้าโหดเหี้ยม!"

"ซ่งซือเหยา เจ้ามันผยองเกินไปแล้ว เจ้าเป็นแค่ผู้หญิงที่แต่งงานออกไปแล้ว มีสิทธิ์อะไรมาออกคำสั่งจวนเจิ้นเป่ยโหว?" ฮูหยินผู้เฒ่าซ่งถามด้วยความโกรธ

"สิทธิ์ที่จวนเจิ้นเป่ยโหวเป็นสิ่งที่พ่อข้าไปรบเอามา!" ซ่งซือเหยาพูดเสียงดัง นางมองคนที่อยู่ข้างหลัง "ย้ายของของข้าไปที่เรือนที่ข้าเคยอยู่!"

"ไม่ได้!" ซ่งอวี่เอ๋อร์เอ่ยปากห้าม "พี่อยู่เรือนนั้นไม่ได้!"

"นั่นเป็นเรือนที่พ่อแม่ข้าสร้างให้ข้าเป็นพิเศษ ทำไมข้าถึงจะอยู่ไม่ได้?"

สองสามีภรรยาเจิ้นเป่ยโหวมีซ่งซือเหยาเป็นลูกสาวเพียงคนเดียว ซึ่งพะเน้าพะนอนางมาก

ลูกชายคนอื่นๆ นอกจากที่แต่งงานไปแล้ว คนที่ยังไม่ได้แต่งงานล้วนอาศัยอยู่ในเรือนเดียวกัน มีเพียงซ่งซือเหยาเท่านั้น ตั้งแต่นางเกิดมา สองสามีภรรยาเจิ้นเป่ยโหวก็สร้างเรือนให้นางโดยเฉพาะ และเป็นเรือนที่ดีที่สุดในจวนเจิ้นเป่ยโหว

"พี่สอง พี่แต่งงานออกไปแล้ว ที่จวนเจิ้นเป่ยโหวไม่มีสิ่งใดที่เป็นของพี่ ตอนนี้ข้าอาศัยอยู่ที่นั่น เรือนเป็นของข้า เหตุผลง่ายๆ แบบนี้ยังต้องให้ข้าบอกพี่อีกเหรอ?"

ซ่งอวี่เอ๋อร์มีท่าทางเรียบร้อยสง่างาม แต่น้ำเสียงก้าวร้าวและมั่นใจ

เมื่อก่อนซ่งซือเหยาทั้งหูหนวกทั้งตาบอด แถมยังเป็นคนโง่อีกด้วย แม้แต่จะยึดทั้งจวนเจิ้นเป่ยโหวมาเป็นของตัวเอง นางก็จะไม่มีปฏิกิริยาใดๆ

แน่นอนว่าจวนเจิ้นเป่ยโหวในตอนนี้ไม่มีอะไรเป็นของซ่งซือเหยา

"เอาของของคนอื่นไปโดยไม่ถามก็คือขโมย แม้แต่เด็กไร้เดียงสาก็ยังเข้าใจ คุณหนูสามตระกูลซ่งเป็นผู้หญิงที่มีความสามารถที่สุดในเมืองหลวงกลับไม่เข้าใจเลยเหรอ?" ซ่งซือเหยาถามกลับ

ใบหน้าของซ่งอวี่เอ๋อร์ซีดลง ทั้งอายทั้งโกรธ

ซ่งซือเหยากล่าวต่อว่า "ท่านป้า ท่านดูสิ ท่านดูแลคนใช้ได้ไม่ดี ลูกสาวของท่านเองก็ยังสั่งสอนได้ไม่ดีอีก อายุก็มากแล้ว วางท่าสั่งสอนนั่นนี่ทั้งวัน น่าอายจริงๆ"

"เจ้า! เจ้า!!" ฮูหยินผู้เฒ่าซ่งจับหน้าผาก สายตามืดไปหมด ถ้าไม่ใช่สาวใช้ที่อยู่ข้างๆ ตาดีรีบประคองนางไว้ นางก็จะเป็นลมล้มไปโดยตรง

นางยืนตัวตรงพิงสาวใช้แล้วชี้ไปที่ซ่งซือเหยา "วันนี้ตราบใดที่มีข้าอยู่ที่นี่ เจ้าก็อย่าคิดว่าจะเข้ามาได้!"

อุตส่าห์อดทนจนแม่ของซ่งซือเหยาตาย นางถึงลืมตาอ้าปากได้

วันดีๆ เหล่านี้เพิ่งเริ่มต้นขึ้น ไม่ว่ายังไงนางก็จะไม่ยอมให้ซ่งซือเหยากลับมาที่นี่เด็ดขาด

นางสั่งคนใช้ว่า "ขวางพวกเขาเอาไว้! อย่าปล่อยให้พวกเขาเข้ามา! ใครกล้าบุกเข้ามาก็ตีออกไป!"

"ฮูหยินผู้เฒ่าซ่งจะตีใครเหรอ?"

เสียงเย็นชาราวน้ำแข็งตกลงมาจากท้องฟ้า ทำลายความร้อนของเดือนมิถุนายน พื้นที่โดยรอบกลายเป็นน้ำแข็งทันที

ทุกคนมองไปตามเสียง เห็นเสิ่นเผยนั่งอยู่บนรถเข็น โดยมีเว่ยซินเข็นมาหาทุกคน

เสิ่นเผยสวมชุดพิธีการที่มีด้ายสีทองบนแขนเสื้อ ดูหรูหราและสง่างาม

เขาเคยมาจวนเจิ้นเป่ยโหว คนที่นี่ก็รู้จักเขา

สีหน้าของฮูหยินผู้เฒ่าซ่งเปลี่ยนไป คุกเข่าลงเสียงดังตุบ "ไม่ทราบว่าท่านอ๋องจะเสด็จมาน่ะเพคะ ขอให้ท่านอ๋องประทานอภัยด้วยเพคะ!"

คนอื่นๆ ก็คุกเข่าทำความเคารพตาม

เสิ่นเผยมาที่หน้าซ่งซือเหยาโดยตรง "ตามสบายเถอะ"

ทุกคนลุกขึ้น

"ข้าให้เจ้าลุกขึ้นแล้วเหรอ?" เสิ่นเผยมองไปที่ฮูหยินผู้เฒ่าซ่งด้วยสายตาที่เฉียบคม

ฮูหยินผู้เฒ่าซ่งมีสีหน้าหวาดกลัวและคุกเข่าลงอีกครั้ง "ไม่ทราบว่าหม่อมฉันทำอะไรให้ท่านอ๋องทรงกริ้วเพคะ? ขอให้ท่านอ๋องประทานอภัยด้วยเพคะ"

"บังอาจ! กล้าดียังไงมาสงสัยท่านอ๋อง!" เว่ยซินตะคอก "เมื่อกี้ท่านอ๋องถามคำถามเจ้า ทำไมไม่ตอบ?"

ฮูหยินผู้เฒ่าซ่งเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย นางเหลือบมองซ่งซือเหยา จากนั้นจึงละสายตาอย่างรวดเร็วแล้วก้มหัวลง

"ท่านอ๋อง เมื่อกี้หม่อมฉันกำลังสั่งสอนคนใช้อยู่เพคะ"

ตอนนี้นางยังไม่รู้ว่าทำไมเสิ่นเผยถึงมาปรากฏตัวอยู่ที่นี่

เป็นเรื่องบังเอิญ?

หรือจงใจมาที่นี่?

ถ้าเป็นอย่างหลัง หรือว่าเขาจะมาเพื่อซ่งซือเหยา?

แววตาของนางเต็มไปด้วยความเกลียดชัง แอบสงสัยว่าซ่งซือเหยาไปข้องเกี่ยวกับเสิ่นเผยตั้งแต่เมื่อไหร่?