บทที่ 7

พอเห็นท่าทางโกรธจัดของเมิ่งจ้านถิง ซ่งซือเหยาก็หัวเราะอย่างมีความสุข

"เมิ่งจ้านถิง เงินที่แม่เจ้าใช้ซื้อยากินทุกเดือนใช้เงินจากสินเดิมของข้าหรอกเหรอ?"

"สินเดิมของเจ้าที่ไหนกัน? เจ้าแต่งเข้าจวนแม่ทัพแล้ว เจ้ากับสินเดิมของเจ้าล้วนเป็นของจวนแม่ทัพ! ไม่อย่างนั้นเจ้าคิดว่าตอนนั้นข้าจะแต่งงานกับเจ้าที่เป็นสภาพนั้นได้อย่างไร?"

น้ำเสียงของเมิ่งจ้านถิงดูถูกเหยียดหยามมาก ท่าทางที่สูงส่งนั้นราวกับว่ามีบุญคุณต่อซ่งซือเหยามาก

"ใช่เหรอ? เมิ่งจ้านถิง เจ้าเป็นแมงดาไม่ได้อีกต่อไปแล้ว เงินที่จวนแม่ทัพของเจ้าฮุบของข้าไปจะต้องคืนข้ามาให้หมด!" สายตาซ่งซือเหยาเย็นชาราวน้ำแข็ง

"ซ่งซือเหยา อย่างเจ้าน่ะเหรอ? หึ วันนี้ข้าจะคอยดูว่าเจ้าจะให้ข้าคืนอย่างไร!"

เมิ่งจ้านถิงหยิ่งผยองมาก เขาคิดว่าชนะซ่งซือเหยาได้แน่นอน

ครอบครัวของขุนนางซ่งคือญาติเพียงคนเดียวของซ่งซือเหยา และจะไม่มีทางช่วยนางแน่นอน

นางเป็นแค่เด็กกำพร้า มีอะไรต้องกลัว?

"แน่นอนว่าไม่ใช่แค่นางคนเดียว ยังมีข้าด้วย!"

พอเสียงของเมิ่งจ้านถิงสิ้นลง เสียงที่ทรงพลังและดุดันก็ดังขึ้นทันที

เขามองกลับไปด้วยความประหลาดใจ "เสนาบดีเอวี้ยน ท่านมาได้อย่างไรขอรับ?"

"ถ้าข้าไม่มา แล้วจะรู้ได้อย่างไรว่ารองหัวหน้าเมิ่งใจร้ายขนาดนี้ กดขี่รังแกทายาทคนเดียวของวีรบุรุษ!" เอวี้ยนป๋ออันโกรธจัด

เมิ่งจ้านถิงคิดไม่ถึงว่าจู่ๆ เอวี้ยนป๋ออันก็จะมาปรากฏตัวเพื่อสนับสนุนซ่งซือเหยา

เขาไม่รู้เรื่องที่ซ่งซือเหยาเขียนจดหมายถึงเอวี้ยนป๋ออัน เขาแค่คิดว่าข่าวเรื่องที่โดนจับชู้กับซ่งอวี่เอ๋อร์ได้แพร่ไปถึงหูเอวี้ยนป๋ออัน

"ใต้เท้าเอวี้ยน นี่เป็นเรื่องของครอบครัวข้าน้อย ท่านเข้ามายุ่งไม่ได้มั้งขอรับ"

"แน่นอนว่าข้ายุ่งได้ ข้าเป็นถึงเสนาบดีการคลัง เรื่องกิจการพลเรือนก็อยู่ในเขตอำนาจหน้าที่ของข้า"

เอวี้ยนป๋ออันท่าทางชอบธรรม "เมิ่งจ้านถิง แม่ยายของเจ้าเพิ่งจะเสียชีวิตไปแค่หนึ่งเดือน เจ้าแต่งงานกับคุณหนูสองตระกูลซ่งไม่ถึงสามเดือนเท่านั้น เจ้าก็ไปมั่วกับคุณหนูสามตระกูลซ่ง พยายามยึดครองสินเดิมของคุณหนูสองตระกูลซ่ง คนที่ไร้มโนธรรมและเนรคุณเช่นนี้ ข้าจะตัดสินบังคับให้คุณหนูสองตระกูลซ่งตัดความสัมพันธ์กับเจ้า!"

หลังจากที่เขาพูดจบ เขาก็มองซ่งซือเหยาด้วยสีหน้ารู้สึกผิด "หลานสาว ลุงมาช้าไป ให้เจ้าได้รับความไม่เป็นธรรมแล้ว"

ซ่งซือเหยาลุกขึ้นทำความเคารพ "ท่านลุง ท่านมาได้ทันเวลาพอดีเจ้าค่ะ"

"ช่างดีจริง ซ่งซือเหยา เจ้าได้สมคบคิดกับคนนอกวางแผนทำร้ายจวนแม่ทัพ ข้าจะหย่าเจ้า!" เมิ่งจ้านถิงโกรธจัด หย่าซ่งซือเหยาเขาก็จะได้รับสินเดิมของซ่งซือเหยาเหมือนกัน

"น่าเสียดาย เจ้าไม่มีโอกาสนั้นแล้ว!" ซ่งซือเหยาเหลือบมองที่อวี๋เซียง อวี๋เซียงจึงมอบหนังสือตัดความสัมพันธ์ที่เตรียมไว้ให้

ซ่งซือเหยามอบหนังสือตัดความสัมพันธ์ให้แก่เอวี้ยนป๋ออัน "ท่านลุง ท่านดูสิว่ามีปัญหาหรือไม่เจ้าคะ?"

นางเขียนหนังสือตัดความสัมพันธ์ไว้ตั้งแต่เมื่อคืนนี้

เอวี้ยนป๋ออันกวาดดูอย่างรวดเร็ว "ไม่มีปัญหา เจ้าลงนามได้เลย รอให้ข้าประทับตราประทับอย่างเป็นทางการก็จะมีผลทันที"

เขาคืนหนังสือตัดความสัมพันธ์ให้กับซ่งซือเหยา ซ่งซือเหยาก็ใช้พู่กันลงนาม

"นำตราประทับมา!" เอวี้ยนป๋ออันออกคำสั่ง ผู้ติดตามก็ยื่นตราประทับให้ทันที

"ไม่ได้นะ!"

ทันใดนั้นก็มีเสียงคำรามดังขึ้น ผู้ติดตามที่ถือตราประทับก็เซแล้วทำตราประทับล่วงพื้น

ฮูหยินผู้เฒ่าบ้านสองกระโจนลงกับพื้นทันที กอดตราประทับไว้ในอ้อมแขน

นางมองไปที่ซ่งซือเหยาแล้วถามด้วยความโกรธว่า "ซ่งซือเหยา ถิงเอ๋อร์ไปทำอะไรให้เจ้า? เจ้าถึงได้จะตัดความสัมพันธ์กับเขา!"

หากวันนี้ซ่งซือเหยากับเมิ่งจ้านถิงตัดความสัมพันธ์กันได้สำเร็จ ความหวังที่เมิ่งจ้านถิงจะได้เลื่อนตำแหน่งเป็นหัวหน้าก็คงจะสูญเปล่าแน่นอน

นางจะไม่ยอมให้เรื่องนี้เกิดขึ้นเด็ดขาด

ซ่งซือเหยาไม่มองฮูหยินผู้เฒ่าบ้านสองเลยด้วยซ้ำ แต่ถามเอวี้ยนป๋ออันว่า "ใต้เท้าเอวี้ยน ไม่ทราบว่าการจงใจทำลายตราประทับเป็นความผิดเช่นใดเจ้าคะ?"

"อย่างเบาโบยห้าสิบที อย่างหนักถึงตาย!"เอวี้ยนป๋ออันมองฮูหยินผู้เฒ่าบ้านสองด้วยสีหน้ารังเกียจ มีแม่ย่าที่หยิ่งผยองและโง่เขลาเช่นนี้ สามารถจินตนาการได้ว่าซ่งซือเหยาอาศัยอยู่ที่จวนแม่ทัพนั้นยากลำบากแค่ไหน

"ขอให้ใต้เท้าเอวี้ยนทำตามกฎด้วยเจ้าค่ะ" ซ่งซือเหยาไม่แสดงความเมตตาต่อฮูหยินผู้เฒ่าบ้านสองเลยแม้แต่น้อย

พอฮูหยินผู้เฒ่าบ้านสองได้ยินว่าจะถูกลงโทษ นางตกใจจนลุกขึ้นทันที ยื่นตราประทับให้เอวี้ยนป๋ออันด้วยความเคารพ "ใต้เท้าเอวี้ยนได้โปรดยกโทษด้วยเจ้าค่ะ เมื่อกี้ข้าน้อยใจร้อนเกินไป อยากจะหยุดซือเหยาไว้น่ะเจ้าค่ะ ไม่ได้อยากทำลายตราประทับเลยนะเจ้าคะ"

เอวี้ยนป๋ออันตะคอกอย่างเย็นชา "อย่าคิดจะแก้ตัว ข้าเห็นกับตาตัวเอง เจ้าหลอกข้าไม่ได้หรอก!"

เขาออกคำสั่งทันทีว่า "เรียกคนมา นำตัวนางผู้นี้ลงไป โบยห้าสิบที!"

เขารู้เรื่องที่ฮูหยินผู้เฒ่าบ้านสองทำกับซ่งซือเหยาแล้ว ถือโอกาสนี้ลงโทษนางด้วยพอดี

ฮูหยินผู้เฒ่าบ้านสองมีสีหน้าหวาดกลัว โบยห้าสิบทีนางจะต้องไม่รอดชีวิตแน่นอน

นางไม่สามารถโดนโบยได้ นางจะเสียหน้าแบบนี้ไม่ได้!

"ถิงเอ๋อร์ ช่วยแม่ด้วย!"

ใบหน้าของเมิ่งจ้านถิงซีดมาก "ซ่งซือเหยา แม่ของข้าก็เป็นแม่ของเจ้านะ เจ้าอกตัญญูมากขนาดนี้ วันนี้ข้าจะสั่งสอนเจ้าแทนแม่ของข้า!"

เขายกมือขึ้นจะตบซ่งซือเหยา ไม่รอให้มือของเขาโดนซ่งซือเหยา ซ่งซือเหยาก็ตบหน้าเขา ทำให้เข่าคุกเข่าลงกับพื้นโดยตรง

"จากนี้ต่อไป นั่นเป็นแค่แม่ของเจ้า ไม่ใช่แม่ของข้า!" ซ่งซือเหยาน้ำเสียงเย็นชา

"เมิ่งจ้านถิง ต่อหน้าข้าเจ้าก็ยังกล้าทำร้ายคนอีก เจ้านี่ช่างบังอาจมากจริงๆ" เอวี้ยนป๋ออันโกรธจนเคราสั่น

เมิ่งจ้านถิงไม่มีเวลาคิดว่าเขาสู้ซ่งซือเหยาไม่ได้อย่างไร เขาคุกเข่าอยู่ที่พื้น ขอร้องกับเอวี้ยนป๋ออัน "ใต้เท้าเอวี้ยน แม่ข้าอายุเยอะแล้วขอรับ โบยห้าสิบทีนางต้องทนไม่ไหวแน่นอนขอรับ ข้ายินดีที่จะถูกลงโทษแทนแม่ข้าขอรับ!"

"เพื่อเห็นแก่ความกตัญญูกตเวทีของเจ้า ข้าจะอนุญาตให้เจ้ารับโทษโบยแทนแม่เจ้าสี่สิบที" เอวี้ยนป๋ออันกล่าว

"ท่านใต้เท้า..."

"ถ้าเจ้ายังขอร้องอีก ข้าจะถอนคำพูดเมื่อกี้ ให้เจ้ารับโทษโบยห้าสิบที ไม่ให้ขาดแม้แต่ทีเดียว!" เสียงของเอวี้ยนป๋ออันเย็นชาและดุดัน

เขารู้ว่าฮูหยินผู้เฒ่าบ้านสองทนไม่ไหวถึงห้าสิบทีแน่นอน และไม่อยากทำคนตาย แค่สิบทีก็ถือว่าลบเหลี่ยมฮูหยินผู้เฒ่าบ้านสองได้แล้ว

ให้เมิ่งจ้านถิงโดนโบยสี่สิบที ถือว่าเป็นการระบายความโกรธให้ซ่งซือเหยา

เมิ่งจ้านถิงกำหมัดแน่น แต่ก็ต้องยอม "ขอบคุณท่านใต้เท้าขอรับ!"

ในไม่ช้า ต่อหน้าซ่งซือเหยา ฮูหยินผู้เฒ่าบ้านสองกับเมิ่งจ้านถิงก็ถูกมัดไว้กับม้านั่ง ไม้ยาวและหนานั้นตกลงบนทั้งสองอย่างแรง ฮูหยินผู้เฒ่าบ้านสองคร่ำครวญเสียงดัง เมิ่งจ้านถิงกัดฟันจนแตกอดทนต่อความเจ็บปวด

โบยเสร็จสิบที ฮูหยินผู้เฒ่าบ้านสองก็หมดสติไปโดยตรง เอวี้ยนป๋ออันให้คนใช้ของจวนแม่ทัพยกออกไป

"ท่านแม่!" เมิ่งจ้านถิงตะโกน เขากัดริมฝีปากแตกและมีเลือดไหลออกจากปาก

หลังจากโบยเสร็จสี่สิบที เมิ่งจ้านถิงก็หมอบอยู่กับพื้นไม่สามารถลุกขึ้นได้

"เมิ่งจ้านถิง วันนี้ข้าจะเป็นผู้ตัดสิน ตัดสินให้คุณหนูสองตระกูลซ่งตัดความสัมพันธ์กับเจ้า เจ้ายอมหรือไม่?" เอวี้ยนป๋ออันถาม

ดวงตาอันเย็นชาของเมิ่งจ้านถิงจ้องมองไปที่ซ่งซือเหยา เขาไม่ยอม

ในที่สุดเขาก็เข้าใจแล้ว วันนี้เอวี้ยนป๋ออันมาเพื่อสนับสนุนซ่งซือเหยา

หากเขาไม่เห็นด้วย เอวี้ยนป๋ออันก็สามารถส่งเขาเข้าคุกได้ โดยอ้างว่าเขาขัดขวางการจัดการคดีของเจ้าหน้าที่

เขาไม่สามารถเก็บซ่งซือเหยาไว้ที่จวนเพื่อทรมานได้อีกต่อไป แต่เขาเชื่อว่าจะมีโอกาสแก้แค้นอยู่เสมอ

เขาค่อยๆ เอ่ยปาก...