อ๋องฉินจวิ้นหวัง

“ไทเฮาพ่ะย่ะฮะ อย่าทรงโศกเศร้าเสียพระทัยไปนักเลย ถนอมพระวรกายด้วยพ่ะย่ะฮะ ควรส่งพระศพได้แล้วพ่ะย่ะฮะ พระสนมป่วยไข้เกรงว่าร่างกายจะ ไม่สวยงามอย่างที่ควรจะเป็น และเอ่อเอ่อ อาจเป็นโรคติดต่อได้”ป๊ะแกสิโรคติดต่อ

เฮอะคิดจะกำจัดฉันหรือ คิดว่าฉันจะเน่าเหม็นหรือ พวกแกนั่นแหละ มือบางค่อยๆขยับกำมือไทเฮาไว้ส่งสัญญาณว่ายังมีชีวิตอยู่แววตาเศร้าโศกเมื่อครู่ของไทเฮาเปลี่ยนเป็นประหลาดใจ และตกใจไม่น้อยรีบดึงมือออก

“ต้าเหนิงเจ้ายังไม่ตายหรอกหรือ”

พูดราวกับกระซิบ

ต้าเหนิงลืมตาขึ้นช้าๆ จ้องมองคนพูด

ไทเฮาสวมกอดต้าเหนิงไว้แน่น ต้าเหนิงยกมือขึ้นกอดตอบแต่ไม่อาจเปล่งเสียงพูด

“ตามหมอหลวง เจายี่รีบตามหมอหลวง”

เปล่งเสียงด้วยความดีใจ ต้าเหนิงถอนหายใจยาว ตัดไปที่เจายี่ที่อ้าปากค้างด้วยความตกใจต่อมาก็คือกำลังใช้สมองกำลังคิดหาคำแก้ตัว

ถลาเข้ามาข้างในม่าน

“พระสนม โธ่พระสนมไม่เป็นไรแล้วหรือเจ้าค่ะ”

น้ำตาแห่งความเสแสร้งมาอีกแล้วต้าเหนิงยิ้มเย็น ต้องเน้นๆแล้วแหละเจายี่เอ๊ย ยกเท้าขึ้นถีบไปที่ยอดหน้าของเจายี่อย่างแรงจนนางล้มลงก้นจ้ำเบ้า ก่อนจะเปลี่ยนเป็นอาการชักกระตุกตาค้างดิ้นทุรนทุราย ไทเฮารีบเข้ามาพยุง

“ต้าเหนิง  ต้าเหนิงพวกเจ้าช้าอยู่ไยรีบตามหมอหลวงพระสนมชักใหญ่แล้ว”

ไทเฮาส่งเสียงตวาดดังๆ เจายี่ขยับตัวลุกขึ้นด้วยความงุนงงก็จะไม่งงได้อย่างไรก็โดนถีบยอดหน้าขนาดนั้นถึงกับวินกันเลยทีเดียว

ต้าเหนิง เล่นละครจนพอใจก่อนจะค่อยๆชักเกร็งให้ช้าลงกว่าเดิม แล้วค่อยๆสงบลงในอ้อมแขนของไทเฮา

“หมอหลวงมาหรือยัง”

หมอหลวงถือหลวมยาเดินชมนกชมไม่ได้เร่งรีบอะไร เดินทอดน่องสบายอารมณ์เหมือนกำลังถ่วงเวลาก็ถ่วงเวลานั่นแหละ

“หมอหลวงทำไมมาช้าเสียจริงเรือนรักษาอยู่ห่างไปไม่กี่ก้าว”

หยุดยืนอยู่หน้าตำหนักเก่า สีหมองคล้ำ ป้ายตำหนักเขียนไว้ชัดเจนตำหนัก16สนมคนที่สิบหกของฮ่องเต้

“อะแฮ่ม”

ก่อนจะถลาเข้าไปในห้องด้วยท่าทีร้อนรนผิดกับเมื่อครู่ที่ยังหวานเย็น

“มาแล้วพ่ะย่ะค่ะ โอ้พระสนมข้าน้อยคิดว่าท่านจะ…ตุยไม่น่าเชื่อว่าจะแข็งแกร่งเพียงนี้สวรรค์เมตตาจริงๆ ไทเฮาพ่ะย่ะค่ะข้าน้อยจะตรวจดูอาการพระสนมอีกครั้งเชิญไทเฮาด้านนอก”

ตรวจอะไรวะทำไมไทเฮาอยู่ไม่ได้ต้าเหนิงคันจมูกขึ้นมา

ดึงมือไทเฮาไว้เวลาแบบนี้จะไว้ใจใครได้ พยายามเปล่งเสียงขอร้องแต่ไม่มีเสียงเล็ดลอดออกมา

“ไม่ต้องกลัวข้าอยู่ด้านนอก ไม่ห่าง ให้ท่านหมอดูแลเจ้า”

“อะอ่าอะอะ”ไทเฮาแกะมือต้าเหนิงออกยิ้มอ่อนโยนตบที่หลังมือต้าเหนิงเบาๆเดินออกจากม่านไปในทันที ต้าเหนิงหันซ้ายหันขวา

หมอหลวงยิ้มไม่บริสุทธิ์หรือเรียกว่าแสยะยิ้มนั่นแหละ ทรุดกายลงข้างแท่นนอน

“เจายี่ นำน้ำดื่มมาพระสนมต้าเหนิงกำลังจะกินยา”

ยาอะไร จะให้กินยาอะไร สายตาหมอหลวงที่ไม่น่าไว้ใจบวกกับรอยยิ้มเจ้าเลห์ของเจ้าหมอหลวงนั่นทำเอาต้าเหนิงใจหายแว๊บ

ต้าเหนิงพยายามจะเปล่งเสียงร้องแต่เปล่าประโยชน์หมอหลวงนามซุนเตอหลี่บีบปากให้อ้าออก เจายี่เดินถือจอกน้ำเข้ามา ซุนเตอหลี่ยกยาเม็ดเล็กชูขึ้นตรงหน้าต้าเหนิง ที่ไม่มีทางดิ้นรนเพราะถูกเจายี่จับตัวไว้แน่น

“อย่าดื้อเพคะพระสนมข้าน้อยรู้ดีว่าพระสนมไม่ชอบกินยาแต่นี่จะช่วยพระสนมได้”ต้าเหนิงดิ้นรน หนีเสือปะจระเข้จะเปล่งเสียงก็ไร้ซึ่งสรรพเสียงมือไม้ดิ้นรนเปะปะ เจายี่ตัวร้ายยิ้มอย่างผู้ชนะ

ยกชามน้ำเตรียมกรอกลงปากของต้าเหนิงหมอหลวงก็กำลังจะหย่อนยาลงในปาก

ราวกับมัจจุราชที่พร้อมจะพรากชีวิตของต้าเหนิงไปพยายามทำลำคอให้เล็กที่สุดโดนบีบปากแต่ต้าเหนิงจะไม่มีทางกลืนยางลงคอแน่ หลับตานับหนึ่งสองสามตั้งใจจะดิ้นรนครั้งสุดท้าย1….2

“เช้งงงงง”

ผ้าม่านสีทึบถูกคมกระบี่ปาดฉับจนขาดหวิ่น ร่วงลงพื้นกระจาย ไทเฮายืนมองขมวดคิ้วสีหม่นเข้าหากัน ร่างสูงที่ต้าเหนิงมองเห็นราวกับมีออร่าหรือแสงสว่างรอบตัวเดินเข้ามาพร้อมกับเก็บกระบี่คมเข้าไปในฝัก บุรุษองอาจอีกคนยืนสังเกตการณ์อยู่ไม่ห่าง

ยาเม็ดเล็กถูกหย่อนลงคอพร้อมกับหมอหลวงรีบปล่อยมือจากปากต้าเหนิงที่ ดันกลืนยาเข้าไปในลำคอ พวกเขายังไม่ยอมพลาดและทำทีว่าพลั้งมือหย่อนยาไปแล้ว กระบี่ในมือของบุรุษชุดดำตวัดพาดไปที่ลำคอของหมอหลวงซุนเตอหลี่

ที่รีบทรุดกายลงคุกเข่ากับพื้นเสีย

“อั๊กกกก”

คนมาใหม่ที่หล่อราวกับเทพบุตรแล้วดันสวมชุดขาวคนนั้นทรุดกายลงกับแท่นนอนพยุงต้าเหนิงให้นั่งแล้วซัดฝ่ามือเข้าใส่เต็มแผ่นหลังเล็กจนจุกแอ่ก ทำให้ยาเม็ดเล็กที่หมอหลวงจงใจหย่อนลงไปกระเด็นหลุดออกมา แทบเท้าของเจายี่ที่ขยับเท้าเหยียบเม็ดยาไว้เสีย คนชุดขาวก็หาได้ติดใจไม่ ก้มมองหน้าซูบ ร่างผอมบางในอ้อมแขนของตัวเองด้วยสายตาเฉยชา ก่อนจะปล่อยร่างบางของต้าเหนิงให้ร่วงลงบนแท่นนอนดึงผ้าเช็ดหน้าผืนน้อยออกจากอกเสื้อมาเช็ดถูที่มือไปมาราวกับรังเกียจต้าเหนิงเสียเต็มที

“คงไม่ช้าไป”

คนสนิทท่าทีองอาจนามหานจงประสานมือยิ้มน้อยๆ

เจ้ายี่คุกเข่าลงอีกคน

“ถวายพระพรท่านอ๋องฉิน”สีหน้าที่ปรับให้เป็นเรียบเฉยแต่ความจริงแล้ว

“อ๋องฉิน”

 ต้าเหนิงพึมพำได้แค่นั้นก่อนที่สติจะดับวูบลงไป

“อ๋องฉินจวิ้นหวัง(จวิ้นหวัง ตำแหน่งลำดับสองที่ไม่มีผลงานโดดเด่น) มาถึงนี่ ได้อย่างไร”

เสียงอ่อนโยนของไทเฮาทักผู้อาวุโสน้อยกว่าที่มีท่าทีเรียบเฉยไม่ยินดียินร้าย

“ข้าน้อยฉินเกอหลงถวายพระพรไทเฮา ข้าน้อยรับราชโองการจากไทฮองไทเฮาให้มาพาตัวสนมเอ่อต้าหนิง ยังวิหารเทียมฟ้า”น้ำเสียงเรียบเแยปราศาจากความรู้สึก

ไทเฮายิ้มบางๆ

“ไทฮองไทเฮาอย่างนั้นหรือ อืมมมดีทีเดียวข้าตั้งใจจะไปไหว้พระที่นั่นเช่นกันเช่นนั้นคงต้องอาศัยขบวนของอ๋องฉิน คอยอารักขาแต่สนมต้าเหนิงรักษาตัวที่นี่ก็ดีแล้ว มีหมอหลวงคอยดูแล”

อ๋องฉินยิ้มบางๆที่เรียกว่าบางจริงๆเพียงยกมุมปากขึ้นเพียงนิดแทบจะมองไม่เห็นว่าคือรอยยิ้ม

“อยู่ที่นี่ก็ดีแล้ว อ๋องฉินเองก็ไม่เห็นว่าจะมีอะไรที่ไม่ดี หากแต่เป็นบัญชาและไทฮองไทเฮาและเสด็จย่ายังอ้างถึงพระเสาวนีย์ของเสด็จปู่ที่เคยตรัสไว้เรื่องตระกูลเอ่อ”

ไทเฮายิ้มอ่อนโยน

“ดีจริง ต้าเหนิงต่อไปจะอยู่ภายใต้การดูแลของไทฮองไทเฮาแล้ว”

อ๋องฉินยิ้มก่อนจะโบกมือให้คนสนิทนามหานจงพาต้าเหนิงที่หมดสติออกไปจากตำหนักเก่านี้

ตำหนักฮองเต้

“ฝ่าบาทฝ่าบาทเพฮะ จวิ้นหวังมาถึงนี่”กัวกั้วฮ่องเต้ ชายตามองขันทีข้างกาย

“แล้วอย่างไร”สีหน้าเบื่อหน่ายมีอะไรให้ตื่นเต้นกันละ

“จากทางเหนือมานี่ใช้เวลาไม่น้อยอ้างว่าบัญชาของไทฮองไทเฮาจากตำหนักเทียมฟ้า”กัวกั้ว ยิ้มมุมปาก

“แล้วอย่างไรสนมคนนั้นข้าไม่ต้องการนางแล้วใครจะเอาไปไหนก็เรื่องของพวกเขาคนใบ้แล้วยังถือดีใครบังอาจส่งมาในตำแหน่งสนม”ขันทีป้องปาก

“แต่ จวิ้นหวังมาครั้งนี้เกรงว่าจะมีแรงกระทบเหล่าขุนนางและราษฎรอาจมีคนบางคน หาทางเข้าใกล้จวิ้นหวัง”

“เข้าใกล้แล้วอย่างไรเขาเองที่ร่างหนังสือสัญญายอมสละบัลลังก์ให้ข้าแล้วยังบอกว่าจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับเรื่องราชสำนักและการปกครองออกบวชที่วัดทางเหนือ ต่อไปเรียกเขาว่าไต้ซือจะดีไหม”หัวเราะเบาๆขันทีเองก็หัวเราเสียงดังลั่น

“พ่ะย่ะฮะไต้ซือ ก็ควรจะเป็นเช่นนั้นในเมื่อออกบวชแล้วก็ควรจะเป็นไต้ซือ”