เข้าวัง

อ๋องฉินโบกมือให้เกี้ยวที่พาร่างไร้สติของต้าเหนิงนั่งมาด้วยจอดลงริมธารใส หานจงวิ่งเข้ามาวางเก้าอี้รองพื้นให้อ๋องฉินลงมาจากเกี้ยว

“เหตุใดต้องเลือกเส้นทางนี้”

“ทางสายหลักอันตรายยิ่ง นางมีคนปองร้ายมากหน้าข้าไม่อาจรับมือหรือคอยตามเช็ดสิ่งที่นางทำนางสั่งสมความเกลียดชัง ใครบ้างในวังหลวงไม่อยากให้นางตาย”

หานจงยิ้ม

“พลบค่ำจึงจะถึงวิหารเทียมฟ้า ส่งคนส่งข่าวถึงเสด็จย่าหรือยัง”

“ขอรับไทฮองไทเฮาทรงปรุงยาสำหรับสนมเอ่อเรียบร้อยแล้ว”อ๋องฉินพยักหน้าแล้วถอนหายใจ

“หวางซื่อท่านหนักใจเรื่องใด”หานจงถามขึ้น

“บัญชาของเสด็จปู่ทำไมต้องเป็นข้าที่ต้องรับผิดชอบเพียงผู้เดียว”

“นั่นเพราะ ท่านอ๋องทรงเป็นที่โปรดปราน”

“ข้าออกบวชได้หนึ่งปีแล้วทิ้งเรื่องราวในวังหลวงไว้เพียงเท่านั้นหาได้ใส่ใจข้าจึงไม่ควรมายุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้อีก สนมเอ่อคนนี้ ข้าอยู่ถึงทางเหนือยังได้ยินเรื่องของนางร้ายกาจไม่เบา จนมีคนเกลียดชังในครั้งนี้พอนางป่วยไข้พวกเขาจึงหวังว่านางจะตาย แล้วเช่นไรเราต้องมาเห็นต่างจากคนอื่น”

กี่วันผ่านไปก็ช่างมันเถอะ

“อ่าาาอะอะอึมมอืมมม”

ต้าเหนิงส่งภาษามือพร้อมกับออกเสียงทักทาย

ร่างสูงใบหน้าหล่อเหลาสวมอาภรณ์สีขาว สีขาวอีกแล้วท่าทีเรียบเฉยคนเดิมคนเดียวที่อยู่ข้างกายตลอดกี่วันไม่รู้ไม่ได้นับมานี้เห็นเดินเข้าเดินออกถามขาวคราวของต้าเหนิง แต่พอต้าเหนิงฟื้นขึ้นมาสองสามวันมานี้ทำตัวเฉยชา ได้ยินนางกำนัลข้างกายไทฮองไทเฮาเรียกท่านอ๋องคนนี้ลับหลังว่า ไต้ซือ…ทำไมนางกล้า ต้าเหนิงยังไม่กล้าไปแซวแบบนั้นเลย

แต่ต้าเหนิงเองก็คิดว่าไม่ผิดที่นางกำนัลคนนั้นจะเรียกในเมื่อดูสิที่นายคนนั้นเขาเอะอะอะไรก็อาภรณ์สีขาวๆๆๆๆๆๆใบหน้าเรียบเฉยแววตาเขินอายราวกับทิดสึกใหม่ เขาทำท่าทีรังเกียจต้าเหนิงราวกับเป็นกิ้งกือไส้เดือนพอฟื้นมาก็ไม่เข้าไปดูแลอีกเลย ออกอาการเอียงอายราวกับแม่สาวน้อย

คนอะไรจะขอบคุณก็ไม่รับ ดูทำท่าเข้าสิพระสงฆ์ยังไม่ซีเรียสเท่านี้

 ต้าเหนิงเดินไปเอียงหน้ามองใบหน้าหล่อเหลาที่ก้มหน้าก้มตาเคี่ยวยาในหม้อ ฉินเกอหลงหลบตากลม เขินเหรอ ต้าเหนิงยิ้ม เดินตามไม่ห่าง ฉินเกอหลงลุกเดินไปเก็บฟืนเรียงกันบนชั้น หันหลังไม่สนใจต้าเหนิงอีก

“อุอะอะ”น่าเบื่อจากคนที่พูดได้ก็ไม่ได้พูด

เดินตามมาตั้งใจชวนคุยและขอบคุณเขา แต่เปล่าเลยเขากลับไม่สนใจจะมองหน้าต้าเหนิงแม้แต่น้อย 

“หวางซื่อ ได้เรื่องแล้ว”

หานจงเดินถือกระบี่และห่อของบางอย่างเข้ามา ในวิหารเทียมฟ้า

“ว่าอย่างไร”

รีบปัดมือลุกขึ้นไปหาหานจงไม่เหลือบตาแลต้าเหนิงที่หน้าเง้าอยู่ตรงนั้น

 “นี่คือยาที่ท่านหมอเทวดาจัดมาให้สนมเอ่อ ไม่ได้เป็นใบ้ตั้งแต่เกิดจึงพอจะมีทางรักษาอยู่บ้าง นางถูกวางยาจึงพูดไม่ได้ยานี่อาจช่วยฟื้นฟู มิใช่แค่วางยาให้พูดไม่ได้แต่นางถูกว่ายาสารพัดทั้งอาการป่วยไข้และ ร่างกายซูบผอมอ่อนแอ”

“ดีเลย”ต้าเหนิงเดินเข้ามาเมียงมอง ทำเพื่อต้าเหนิงหรอกหรือ แต่ดูท่าทีเรียบเฉยนั่นสิโอ้แม่เจ้าคนอะไรจะนิ่งได้ขนาดนั้น นิ่งจริงน้ำนิ่งไหลลึกหรือว่าแอบนิ่งไปอย่างนั้นหน้าหล่อๆไม่น่านิ่งได้นาน

“หวางซื่อ” กระซิบกระซาบกัน ไม่สนใจว่าต้าเหนิงจะตะแคงหูฟัง

“ข้าเข้าใจแล้ว ไม่อยากใกล้นางเท่าไหร่เจ้าช่วยเอายานี่ไปให้กับนางกำนัลของเสด็จย่าให้ช่วยเคี่ยวให้สนมเอ่อ”หานจงพยักหน้า

“มาแล้วหรือหานจง”

เสียงไทฮองไทเฮาที่นางกำนัลพยุงมาที่ลานกว้างของวิหารเทียมฟ้าเอ่ยขึ้นเบาๆน้ำเสียงอบอุ่นอ่อนโยน

“เสด็จย่า”

จวิ้นหวังเอ่ยปากทักทายพร้อมกับทำความเคารพ พออยู่ต่อหน้าย่าทำตะเล็กตะน้อย ต้าเหนิงจื่อปาก

หานจงประสานมือ

“ฝ่าบาทส่งคนนำเกี้ยวมารับสนมเอ่อกลับเข้าไปในวังหลวงและส่งหนังสือเชิญจวิ้นหวังไปพำนักในวังหลวงด้วยเช่นกัน”

 ต้าเหนิงส่ายหน้าไปมาวิ่งเข้าไปหลบที่ด้านหลังของไทฮองไทเฮา

“ยะยะยอะอะไอ(อยากไปอยากไป)” คอยดุเถอะแม่จะกลับไปจัดการกับนางกำนัลร่างยักษืเจายี่หมอหลวงซุนเตอหลี่ แล้วก็ขันทีแอบสาวคนนั้นให้ลืมไม่ลงเลยทีเดียวไทฮองไทเฮายิ้มกับจวิ้นหวัง

“เห็นไหมนางบอกว่าไม่อยากจะไปนางคงกลัวโธ่น่าสงสาร อายุเท่านี้ไร้ญาติขาดมิตรยังถูกผู้คนเกลียดชังมาทั้งชีวิต โธ่เหลือตัวคนเดียวแล้วนี่ หลานจะต้องปกป้องนาง”

แปลความหมายผิดไปเสียอย่างนั้น แล้วตกลงชมหรือด่าไอ้ที่ถูกผู้คนเกลียดชังนี่ฟังทะแม่งทะแม่ง ต้าเหนิงอยากจะกลับเข้าไปแก้แค้นคนพวกนั้นใจจะขาด ต้าเหนิงบอกก่อนไม่ใช่นางเอกนะ จะเข้าไปจัดการให้เรียบเลยแค้นฝังหุ่นเคยได้ยินไหม

ฉินเกอหลงหลุบตามองพื้น ฉินเกอหลงเองก็ไม่เคยเข้าใกล้หญิงใดมาก่อน เช่นไรจึงต้องคอยปกป้องนางสนมที่งดงามเกินใครของพี่ชาย ยิ่งไม่เหมาะสมอย่างยิ่ง

“หลานสัญญาว่าจะไม่เข้าไปในวังหลวงอีกแล้ว สัญญาว่าจะไม่ยุ่งเรื่องต่างๆในราชสำนัก”แก้ตัวอ้อมแอ้ม

ไทฮองไทเฮาส่ายหน้าไปมา

“อย่างไรก็ต้องเข้าไป เพราะนี่คือบัญชาของเสด็จปู่”

“หลานพอใจกับการบำเพ็ญเพียรเข้าสู่เพศบรรพชิตศึกษาพระไตยปิฎกละซึ่งแล้วทุกเรื่องทางโลก”

เป็นพระถังหรือไง ต้าเหนิงคิดในใจไม่เดินทางไปชมพูทวีปด้วยเลยล่ะ อยากจะถามจริงๆจะเอาผู้ติดตามไหมหากจะไปชมพูทวีป จะให้อาจารย์เบียร์คนตื่นธรรมไปช่วยเป็นกระบอกเสียงให้เลย

“หวางเยว่ ท่านควรจะผ่อนหนักผ่อนเบามิมีผู้ใดที่บีบบังคับท่านอ๋อง”

อ๋องฉินถอนหายใจเมื่อหานจงกล่าวจบ

“เจ้าทนเห็นผู้คนอดยากล้มตายถูกขูดรีดโดยที่คนในราชสำนักใช้ชีวิตสุขสบายแต่ชาวบ้านกลับแร้นแค้นรอว่าสักวันอ๋องฉินจวิ้นหวังจะกลับมาได้หรือไร”สายตาสิ้นหวังของชาวบ้านทำไมเขาจะไม่เห้นมันก่อนมานี่ก็เห็นสายตาของคนเหล่านั้นที่ผิดหวังกับกัวกั๋วฮ่องเต้ที่หลุมหลงแต่เรื่องในวังหลังไม่สนใจทุกข์สุขของราษฎร

ดวงหน้าหล่อเหลาก้มหน้านิ่ง คนรอบข้างอยากให้เขากลับมาแต่ฉินเกอหลงที่เข้าบวชแล้วจะกลับมาเช่นไร ไทฮองไทเฮาเอ่ยเสียงเข้มราวประกาศิต

“พานางกลับเข้าไปในวังหลวงปกป้องนาง ตามบัญชาเสียอย่าได้เห็นว่าเสด็จปู่หาชีวิตไม่แล้วจึงไม่ยอมทำตามพระบัญชา เช่นนั้นจึงอย่าเรียกย่าว่าย่า”

ฉินเกอหลงเหลือบตามองหานจง ที่พยักหน้าขึ้นลง

“อ๋องฉินจวิ้นหวัง น้อมบัญชาเสด็จย่า”

ต้าเหนิงยิ้ม คุ้มสุดแล้วได้เข้าไปจัดการกับคนพวกนั้นแล้วยังมีองครักษ์ประจำตัว ต้าเหนิงคิดๆได้แค่นั้นลืมคิดไปว่าเรื่องวุ่นๆอยู่รอที่วังหลวงหากไม่เข้าไปจึงไม่พานพบแต่เมืท่อเข้าไปแล้วต้องแบกรับมัน

ฉินเกอหลงนั่งบนแท่นหิน ทำสมาธิก่อนนอน ต้าเหนิงเอามือไพล่หลังเดินวนรอบๆตัว ชโงกหน้ามองดวงตาที่หลับสนิทภายใต้แสงไฟสลัว

คนอะไรหล่อเป็นบ้าแต่เย็นชาฉิบโพง มือเรียวเหมือนผู้หญิงกำลังนับปะคำในมือริมฝีปากขมุบขมิบขึ้นลง ดวงตาหลับสนิท

“หานจงไล่นางให้ข้า”หานจงสาวเท้าเข้ามาตรงหน้าต้าเหนิง

“พระสนมกลับเข้าไปในวิหารเทียมฟ้าเถิดขอรับ ท่านอ๋องกำลังทำสมาธิไม่อาจให้ผู้ใดรบกวน”

ต้าเหนิงถอนหายใจไม่ต้องไล่หรอกบอกกันดีดีก็ได้ ต้าเหนิงเดินสะบัดตัวเข้าไปข้างในนึกโมโหตัวเองที่พูดไม่ได้ ไม่อย่างนั้นนะไม่ให้ใครเข้าใจผิดแบบนี้หรอก

“ท่านอ๋อง”หานจงประสานมือตรงหน้า

“คราวหลังกันนางออกไป”

“ขอรับ”

“รู้แล้วก็จำไว้อย่าให้นางเข้าใกล้ข้า”