องครักษ์สุดหล่อ

วังหลวง

ต้าเหนิงนอนเอกคเนกในเกี้ยวหลังใหญ่ ฉินเกอหลงนั่งนิ่งนับประคำอยุ่อีกฝั่งหนึ่งนั่งตัวตรงหลังแข็งเพื่ออะไรกันระยะทางก็ไม่ใช่ใกล้ๆ หรือว่ารักษาภาพลักษณ์เหมือนพวกนักเรียนนายร้อยที่นั่งยืนตัวตรงตลอดเวลา มีจริงนะคนแบบนี้ ทางไกลมากต้องเปลี่ยนคนหามเกี้ยววนกันไปมาถึงยี่สิบสองคนจากวิหารเทียมฟ้าอย่างนั้นจะทนทรมานไปทำไมต้าเหนิงก็ควรนอนดีที่สุด

 ฮ่องเต้นั้นตั้งใจส่งเกี้ยวมารับเพื่ออะไรความทรงจำบางเบาของสนมต้าเหนิงในหัวบอกกับต้าเหนิงว่าหลายเดือนมาแล้วไม่เคยได้รับใช้ใกล้ชิด อีกทั้งต้าเหนิงยังนอนป่วยลุกไปไหนไม่ได้ฮ่องเต้นั่นก็ไม่เคยสนใจแล้วยังแต่งตั้งสนมชิงซี ที่ท่าทียั่วยวน เอว่าแต่ต้าเหนิงกับฝ่าบาทนี่ได้เสียเป็นเมียผัวกันหรือยังน้า

เกี้ยวจอดลงที่หน้าตำหนักเก่าๆเดิมๆที่มีความทรงจำยอดแย่… ตำหนักที่16… นางกำนัลเจายี่เดินเข้ามาในกรอบหน้าของต้าเหนิง ปรับสีหน้าเศร้าสร้อยกระแอมเบาๆ

“พระสนมโอ้พระสนมกลับมาแล้ว”น้ำเสียงตื่นเต้นดีใจ แต่ตีหน้าเศร้า

ต้าเหนิงยิ้มย่อกายลงจับไหล่ทั้งสองข้างของเจายี่ ยังกล้าเสนอหน้ามาอีกหรือก่อนหน้านั้นเจ้าคิดว่าคนอย่างต้าเหนิงสมองเสื่อมหรือไร เจายี่เงยหน้าขึ้นยิ้มกว้างแค่เพียงมือทั้งสองแตะที่หัวไหล่เท่านั้นต้าเหนิงก็เกิดอาการชักเกร็ง มือทั้งสองบีบคอเจายี่สุดแรงร่างเกร็งกระตุกไปทั้งตัว

“อะอะ พะพระสนม เป็นอะไรไปเจ้าค่ะ” เจายี่ที่พยายามจะพูดทว่าพูดไม่ออกต้าเหนิงถึงเวลาแก้แค้นแล้ว บีบคอนางปีศาจเจายี่สุดแรงจะบีบให้หสุดแรงเหมือนที่ยัยป้านี่ทำกับต้าเหนิง เจายี่หน้าถอดสี ยิ่งเกร็งกระตุกก็ยิ่งบีบแรงขึ้นเจายี่ดวงตาเหลือกลานจะหนีก็หนีไม่ได้จะสู้ก็สู้ไม่ได้ ด้วยต้าเหนิงเป็นถึงพระสนมแล้วยังเป็นนายของเจ้ายี่โดยตรง

“อั๊กๆๆๆๆๆพะพระสนม” คิ้วคมของฉินอ๋องขมวดเข้าหากัน

หานจงรีบตรงเข้าประคองต้าเหนิงไว้ พอดีเลยต้าเหนิงเหนื่อยแล้ว รีบปล่อยมือออกจากลำคอของเจายี่ ฉินอ๋องยกมือขึ้นสะกัดจุดให้ต้าเหนิงสงบลง

ต้าเหนิงอมยิ้มทิ้งตัวลงบนอ้อมแขนของหานจงหลับตาพริ้มใบหน้างามหลับไปพร้อมกับรอยยิ้มสดใสแค่เบาะคราวหลังอย่าให้เจออีกแม่กัดไม่ปล่อย ฉินอ๋องเบือนหน้าหนี

หานจงหอบเอาร่างเล็กของต้าเหนิงไว้พาเข้าไปในตำหนัก

เจายี่ลุกขึ้นคลำที่ลำคอเขียวคล้ำเจ็บจนไม่อยากสัมผัส ความรู้สึกเฉียดตายเมื่อครู่ทำให้หวาดกลัว

“ไม่เอาแล้วข้าไม่อยู่ที่นี่แล้ว ใครจะอยู่ก็อยู่ไป”กลับเข้าไปในตำหนัก ที่ห้องพักที่เคยอาศัยหลับนอนรับใช้สนมต้าเหนิงมาตลอดระยะเวลาสามปี ขนข้าวของรีบแจ้นออกจากตำหนักไปในทันที

“ทำอย่างไรดี หวางซื่อ”

หานจงถามฉินอ๋องที่ยืนเอามือไพล่หลังไม่พูดว่าอย่างไรสักคำปล่อยให้ต้าเหนิงแกล้งนอนหลับตาอยู่แบบนั้น

“ทำอย่างไร”นั่งขัดสมาธินับปะคำ

“ไม่ตามหมอหลวงหรือขอรับ”

“ไม่ต้อง”

“ตะตะแต่ พระสนมยังไม่ฟื้นอาจเป็นอันตรายเพราะชักเกร็ง”

“ไม่ต้องนางก็แค่หลับไป”

ต้าเหนิงเหลือบตาขึ้นมองใบหน้าหล่อที่เอาแต่หลับตานับปะคำในมือ

“แล้วแล้วเรื่องที่เราต้องมาอารักขาแต่กลับปล่อยให้พระสนมชักเกร็ง”

“หานจง เจ้าไม่สงสัยหรือว่าสนมเอ่อทำไมถึงไม่เป็นที่รักของคนในวังหลวง”

หานจงส่ายหน้าไปมา

“นั่นเพราะนางชอบชักเกร็งอย่างไรเล่า”อยากจะบอกหานจงว่าเพราะนางแกล้งชักเกร็งแล้วอาศัยอาการชักของนางทำร้ายคนอื่น นึกว่าเขาไม่เห็นหรือว่านางทำอะไรกับเจ้ายี่ถึงสองครั้งสองคราครั้งแรกเจายี่คนนั้นถูกถีบที่ยอดหน้านั่นสนมเอ่อคนนี้นางป่วยไข้จนแทบไม่ได้สติแต่นางไม่เคยยอมคน ครั้งนี้บีบคอนางกำนัลเจายี่ อาการไม่ได้แสดงว่าชักเกร็งคนที่จะชักเกร็งต้องมีปัจจัยบางอย่างกระตุ้น เช่นอากาศร้อนหรือการอดนอน แต่ต้าเหนิงเมื่อครู่นางยังดีดี นอนมาในเกี้ยวไม่ได้ลำบากอะไร แล้วจะเป้นไปได้อย่างไรที่นางจะชักเกร็งในทุกครั้งต่อหน้าเจายี่

หานจงเดินมาต้าเหนิงรีบหลับตาในทันที

“แล้วเราจะทำอย่างไรต่อจากนี้”

“อ๋องฉินจวิ้นหวังรับราชโองการรรรรรรร”เสียงขันทีที่อัญเชิญราชโองการที่ขานก่อนจะเห็นตัวถือเอาราชโองการกางตรงหน้าฉินอ๋องที่นั่งคุกเข่าลงกับพื้นพร้อมหานจง

“ด้วยไต้ซือ อ๋องฉินเอ๊ยไม่ใช่อ๋องฉินจวิ้นหวัง”

หานจงขยับกระบี่ให้บังเกิดเสียงเพราะไม่พอใจที่ขันทีเรียกอ๋องฉินว่าไต้ซือ แต่อ๋องฉินกลับคว้ามือของหานจงเพื่อเตือนสติ

“เอ่อฝ่าบาทเห็นว่าจวิ้นหวังเสด็จกลับมาที่วังหลวงอาจพำนักที่นี่สองสามวัน และด้วยจวิ้นหวังไม่มีตำหนักและจวนอ๋องเป็นของตัวเองดังนั้นฝ่าบาททรงมีพระเมตตาให้ช่างและคนงานที่เชียวชาญเรื่องการซ่อมแซมมาซ่อมตำหนักที่16ของสนมเอ่อต้าเหนิงเพื่อให้ท่านอ๋องได้พักพิงอาศัยที่นี่สักสองสามวันจนกว่าจะเดินทางกลับวัดทางเหนือ” เชิญเข้าวังไม่มีมีที่พักจวนจิว้นหวังๆหลังเก่าก็รื้อถอน มาบัดนี้กลับพูดว่าให้พักได้แค่สองสามวันต้องเป้นพี่ชายที่เกลียดกันมากๆแน่ๆเลย

ขันทีวางราชโองการไว้บนมือของอ๋องฉินที่รับเอาพร้อมกับประสานมือ

“ขอบพระทัยฝ่าบาท”ท่าทีบ่งบอกว่าขอบพระทัยจริงๆต้าเหนิงส่ายหน้า คนอะไรไม่ทุกข์ไม่ร้อนไม่เกลียดใคร

“ฝ่าบาททรงมีน้ำพระทัยที่เปี่ยมล้นครั้งนี้จึงให้ท่านอ๋องร่วมเสวยเช้าเย็นกับฝ่าบาทที่นี่ไม่จัดให้ยกเครื่องเสวยสำหรับท่านอ๋อง ที่นี่จะมีเพียงนางกำนัลที่ยกเครื่องเสวยสำหรับพระสนมเอ่อต้าเหนิงที่ป่วยไข้เท่านั้น”ขันทีจากไปหานจงถอนหายใจยาว

“ตั้งใจกดดันให้รีบกลับไปที่วัดทางเหนือเสีย จะได้ไม่ต้องมาระแวดระวังว่าท่านอ๋องจะคิดการใหญ่และต้องคอยระวังว่าขุนนางจะมาถวายพระพรท่านอ๋อง” หานจงยังคิดได้อีกคนทำท่าไม่สนใจ

“หานจงไม่ใช่เรื่องที่ต้องมาพูดกันเก็บไว้ในใจเช่นข้าเถอะ”หานจงถอนหายใจอีกครั้ง

“ไม่ยกเครื่องเสวยก็ทำราวกับว่าเราจะต้องไปให้ฝ่าบาทคอยเห้นหน้าในทุกเช้าเย็นความจริงแล้วท่านอ๋องไม่จำเป็นต้องมากดดันทางกายทางใจเช่นนี้ มีขุนนางที่ภักดีหลายคนพร้อมที่จะเชิญท่านอ๋องค้างอ้างแรมที่จวนขุนนางเหล่านั้น พร้อมที่พักและอาหารมากมาย”

“ข้าเสวยแค่เช้ากับเพลมิได้เสวยตอนค่ำเราพบฝ่าบาทแค่ตอนเช้า”น้ำเสียงเรียบๆไม่มีสะดุดราวกับครูที่กำลังตั้งใจอธิบายการบ้านให้เด็กเข้าใจ แล้วเสวยเช้ากับเพลด้วยอย่างกับพระแน่ะ

“ข้าน้อยเข้าใจขอรับแต่ทว่าเห็นก็เห็นว่าท่านอ๋องสามปีเพิ่งจะกลับวังหลวงแค่ครั้งนี้ ยังกล้าผลักไส ราชโองการบอกว่าสองสามวันให้อยู่ที่วังหลวงได้แค่สองสามวัน หวางเยว่ท่านว่ามันไม่เกินไปหน่อยหรือ กลัวว่าเหล่าขุนนาง

จะพากันมาถวายฎีกาหรือฟ้องเรื่องราวต่างๆที่ฝ่าบาททำหางโผล่ไว้”

“ช่างเถอะ เราจะอยู่กี่วันก็ไม่ต้องเกรงว่าใครจะว่าเพราะใจเราบริสุทธิ์ไม่ได้คิดจะทำเรื่องชั่วช้าเหมือนที่ใครคิดเช่นนั้นก็ไม่ต้องกังวลอะไร เวลาที่ผ่านไปพวกเขาก็จะได้รู้ว่าเราไม่ได้เป็นอย่างที่เขาพูด”

“แม้แต่ขันทียังกล้าจาบจ้วงท่านอ๋องเรียกท่านว่าไต้ซือ เช่นนี้จะไม่กลัวว่าพวกเขาจะพูดจาให้ร้ายหรือไร”

“เรียกไต้ซือก็ไม่ผิดข้าบวชมาแล้วถือเพศบรรพชิตแล้วยังกินข้าวสองเวลาดีที่ไม่โกนหัวเพราะถือว่าอย่างไรเสียข้าก็ปฏิบัติได้เคร่งครัดกว่าไต้ซือทั่วไป ก็ถูกแล้วที่พวกเขาจะเรียกไต้ซือ”

คราวนี้เป็นต้าเหนิงที่ถอนหายใจ

เรียกพระอรหันต์ อย่าเรียกไต้ซือเลย

“แต่หวางซื่อ ในใจท่านตอนนี้…”

“ไม่อาจจะกล่าวคำใดได้เต็มปากข้าแค่เพียงผู้ทรงศีลเช่นนี้”

“ข้าน้อยหมายถึง”บุ้ยใบ้ไปทางต้าเหนิงที่แกล้งหลับ

“ก็แค่ทำตามบัญชา ไมไ่ด้มีอะไรแค่เพียงนางใช้ชีวิตที่นี่ได้ต่อไป ตระกูลเอ่อเหลือนางคนสุดท้าย แต่นางกลับทำให้ผู้คนเกลียดชังวังหลวงแห่งนี้ใครบ้างไม่อยากให้นางตาย”

“งานละเอียดเลยขอรับจำต้องอารักขานางทั้งที่ท่านอ๋องเป็นถึงจวิ้นหวัง”บทจะเห้นด้วยก็เห้นด้วย มมีที่ไหนเขาทำกันจวิ้นหวังมาอารักขาสนม