เงื่อนงำเถอะ

“คุณ ไม่สิท่านอ๋อง จะเริ่มอย่างไรดี ฉัน..คือ..ต้าเหนิงคือข้า”อีกคนยังคงนั่งนับปะคำ

“นั่งลง อย่ามาเดินวนรอบตัวข้า”หลับตาแล้วเห้นว่าเดินวนได้อย่างไรแอบมองสิท่า

นั่งลงชันเข่าจ้องอีกคนที่นับปะคำ

“ไต้ซือ ท่านละทิ้งทางโลกได้จริงๆหรือ”เท้าคางมอง

ยังไม่ทันจะได้ิยนคำตอบหานจงกลับเข้ามาอีกครั้ง

“หวางซื่อองครักษ์ของวังหลังออกค้นหาคนร้ายในเขตวังหลังหานจงจึงกลับมาอารักขาท่านอ๋อง”

“หานจง ..ข้าพูดได้แล้ว” เดินมากางแขนหมุนรอบๆข้างหน้า หานจงเลิกคิ้วสูงยิ้มกว้าง

“หือ ยาของท่านหมอเทวดานี่ดีจริงๆ”ต้าเหนิงยิ้มกว้างสดใส อ๋องฉินหลุบตามอง

พื้นเสีย

“คิดว่าไม่พบแน่”

“ขอรับไม่มีทางจะพบไม่ว่าจะด้วยเหตุใด”

“ไปนอนได้แล้ว”อ๋องฉินสั่งต้าเหนิงที่มานั่งตากลมบ้องแบ๋วคอยฟังอ๋องฉินกับหานจงคุยกัน

“ยังไม่ง่วง”

“บอกให้ไปนอนก็ไปนอน นี่ยามโฉว่แล้วไปนอนได้แล้ว”

“ใครจะหลับลงเล่าเพิ่งจะผ่านการถูกความตายมาหมาดๆ”

“หานจง ส่งพระสนมเข้านอน”หานจงชี้มือที่อกของเขา

“เอ่อหวางซื่อ ให้หานจงหรือขอรับ”

“เจ้านั่นแหละนางพูดมากน่ารำคาญและเรื่องที่เราจะหารือกันนางก็ไม่ควรอยู่ตรงนี้คอยตะแคงหูฟัง”นี่ก็พูดตรงเกิน แต่ถ้าจะพูดตรงๆกว่านี้ว่านายกำลังจะนินทาฉัน

“ไปก็ได้ ไม่จำเป็นต้องให้ใครไปส่งนอนฉันไปเองก็ได้”ต้าเหนิงลุกขึ้นเดินช้าๆเข้ายังแท่นนอนด้านใน

“หวางซื่อ คิดอย่างไรกับเรื่องนี้”

“นางงดงามและยังทำตัวใกล้ชิดกับเราเกินไป”หานจงยิ้มเจื่อนๆ

“หานจงหมายถึงเรื่อง เรื่องการลอบสังหารในครั้งนี้” อ๋องฉิน เงยหน้าขึ้นถอนหายใจแก้เขิน

“ข้าเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่า นางทำไมถึงมีคนอยากให้ตายมากขนาดนี้นางมีส่วนได้ส่วนเสียเรื่องไหนกันแน่”

“ไทฮองไทเฮาจะต้องให้คำตอบได้แน่”หานจงตั้งข้อสังเกต

“เสด็จย่าไม่ได้ใช้ชีวิตในวังหลวง ปีปีหนึ่งเร้นกายที่วิหารเทียมฟ้าเช่นไรจึงจะเข้าใจเรื่องราวในวังหลวง”

“เช่นนั้นคงต้องหาคำตอบเพียงลำพัง ข้าน้อยเห็นว่าพระสนมน่าเอ็นดูเพียงนี้หากจะมีใครสักคนที่อยากให้นางตายก็คงเป็นฮองเฮา กุ้ยเหรินกุ้ยเฟย สนมอันดับต่างๆของฝ่าบาทและอาจมีนางกำนัลอีกส่วนที่เคยรับใช้นางอย่างเช่นนางกำนัลเจายี่คนนั้น แต่พวกนางคงได้แค่คิดไม่ได้ลงมือ”

“ข้าเห็นว่าเจายี่เกือบจะลงมือกับนางแต่นางเสแสร้งว่าไม่รู้เรื่องนี้แล้วหาทางเอาคืนเจายี่ จะเห็นได้ชัดว่านางถีบกัดเจายี่จนนางต้องหนีไปไม่อยู่รับใช้เหมือนที่ควรจะเป็น”หานจงยิ้ม

“หวางซื่อท่านช่างสังเกตยิ่งแล้ว เช่นนั้นคงมีหลายคนที่อยากให้นางตายทว่าเหตุผลหลักๆก็ยังไม่อาจทราบได้”

“เจ้ายังไม่รู้อีกหรือหานจง เห็นได้ชัดว่านางร้ายกาจฉลาดเป็นกรดหากแต่ทำทีราวกับคนโง่งมต่อหน้าเรา ย้ำว่าต่อหน้าเรา เพราะเจายี่นางรับใช้สนมเอ่อมานานนางเองคงรู้ว่าต่อไปจะต้องลงปรโลกไปแน่หากยังอยู่ข้างกายสนมเอ่อ”

“หวางซื่อท่านมองพระสนมในแง่ร้ายไปหน่อยหรือไม่”

สีหน้าของอ๋องฉินยังคงเรียบเฉย หลุบตามองพื้น

“หญิงงามมักจะนำความยุ่งยากมาให้ เช่นนั้นไม่ควรวางใจพวกนาง”หานจงยิ้ม

“ราวกับหวางซื่อ เคยถูกหญิงงามกระทำย่ำยี”

“พรุ่งนี้จะต้องสืบหาตัวคนร้ายให้ได้ ในวังหลังไม่ยินยอมให้ผู้อื่นที่ไม่ได้รับอนุญาตเข้าไปข้างในเพราะเป็นที่ที่เหล่าสนมของฝ่าบาทรวมทั้งฮองเฮาและไทเฮาประทับที่นั่นเราก็ควรหาทางสืบข่าวด้วยตัวเอง”เปลี่ยนเรื่องเสีย

“ขอรับ พรุ่งนี้หานจงจะลองหาทางสอบถามเรื่องนี้กับคนจากวังหลัง”ฉินเกอหลงถอนหายใจ

“ติดต่อใต้เท้าลู่ให้ช่วยในเรื่องนี้ บางทีเราควรจะเปลี่ยนแผน”ต้าเหนิงเอาหูแนบกับบานประตูตั้งใจฟังคนทั้งสองพูดคุยและนินทาต้าเหนิง

“ชิ ใครๆก็อยากให้ฉันตายงั้นเหรอแล้วคิดว่าฉันจะยอมตายง่ายๆหรือไรไม่มีทางโป๊กกกก…”อ๋องฉินเปิดประตูกระแทกเข้าที่หน้าผากเนียน

 ต้าเหนิงคลำหัวปอยๆ พยักนห้าใฟ้กับหานจงว่าให้มาดูความร้ายกาจของต้าเหนิงไม่ผิดกับที่พูดไว้ หานจงอมยิ้ม

“เจ็บนะโว๊ย”อ๋องฉินส่ายหน้า

“ไปนอนได้แล้ว พระสนมควรจะพักผ่อนมิใช่มายืนแอบฟังผู้อื่นคุยกันเช่นนี้”หานจงรีบพูดขึ้นก่อนที่ฉินเกอหลงจะโมโหผายมือเชิญ ต้าเหนิงให้กลับเข้าไปในแท่นนอน

ต้าเหนิงหน้าเง้า

“ก็ได้ไม่เห็นจำเป็นต้องดุนี่พูดดีดีก็ได้”เดินไปหน่อยนึงเหมือนเพิ่งจะคิดอะไรขึ้นมาได้ พุ่งตัวเข้าไปกระจุ๊บที่แก้มของอ๋องฉินจวิ้นหวังอย่างจัง

“ขอบคุณที่ช่วยข้า”ทำท่าจะกระโดดไปจุ๊บหานจงที่รีบยกมือกันไว้ อ๋องฉินแก้มแดงถึงใบหู 

“อ่าพระสนมไม่ต้องเกรงใจขอรับ”หานจงรีบสั่งเสียงห้ามแต่อ๋องฉินกับ ออกลูกโมโห

“นี่เจ้าไม่มีสงวนท่าทีเช่นหญิงงามทั่วไปเจ้าเป็นถึงสนมของฝ่าบาท”ตอนโมโหนห้าแดงนี่น่ารักดีแฮะ

“ใครสน พวกท่านช่วยชีวิตข้าก็ต้องขอบคุณแต่ตอนนี้เงินสักอี่แปะยังไม่มีเลยข้ามาอยู่ที่นี่พี่น้องก็ไม่มี คนหวังดีก็ไม่มีมีแต่คนคอยจ้องจะฆ่าแกงพวกท่านเป็นใครก็ไม่รู้ปกป้องข้าเพียงนี้ก็ควรขอบคุณเถอะ”

“เลอะเลือนไปนอนเสีย”น้ำเสียงตำหนิชัดเจนแล้วก็ก้าวขาจากไป ต้าเหนิงเบ้ปากคนอะไร เหมือนกับน้ำแข็งเย็นชาสิ้นดี

ห้องบรรทมกัวกั๋วฮ่องเต้

“ฮืมมม หลายวันมานี้สนมซิงซีไม่มีอะไรดึงดูดใจข้าแล้ว ให้ตายสิข้ากำลังคิดถึงสนมคนหนึ่งที่นางยั่วยวนและเร้าใจข้าในยามอุ่นเตียงยิ่งนัก”

ขันทีชราตั่วเค่อประสานมืออมยิ้ม