ต้าเหนิงผู้ซึ่งรับจบคนเดียว

“พระมารดาของข้าต้องสังเวยให้กับการแย่งชิงในครั้งนี้ ท่านคิดว่าข้ายอมง่ายดายหรือหากมิใช่ชีวิตที่ไม่เคยเป็นสุขของพระมารดาอยู่ในมือเขา”

“ แล้วฝ่าบาททรงรักษาชีวิตพระมารดาได้หรือไม่”

ฉินเกอหลงยังจดจำเรื่องในอดีตไม่เคยลืมเลือน เขาในวัย16ปี วันที่ไท่ซางหวงทรงสวรรคต พระมารดาถูกจับตัวไว้ในคุกหลวง เขาถูกกักบริเวณ ขันทีตั๋วเค่อ เผาลักษ์อักษรมอบบัลัลงก์มังกรให้กับเขาของไท่ซางหวงทิ้งต่อหน้าฉินเกอหลงในตอนนั้นพร้อมกับบังคับให้ร่างสัญญายินยอมรับตำแหน่งจวิ้นหวังเพื่อแลกกับโทษประหารของพระมารดาที่วางยาพิษไท่ซางหวงจนสิ้นพระชนม์โดยการใส่ความของฮองเฮาสุยจือพระมารดาของกัวกั๋วฮ่องเต้ในตอนนั้น 

แล้วฉินเกอหลงจะกล้าลังเลอย่างนั้นหรือ แต่ฟ้ายังตาในเมื่อวันที่ร่างลายลักษ์อักษรมอบบัลลังก์ให้กับฉินเกอหลงนั้น ใต้เท้าลู่ผู้นำสี่ตระกูลใหญ่ และทั้งสามตระกูลก็อยู่กับไท่ซางหวงด้วย

“ฝ่าบาทได้โปรด”ใต้เท้าลู่ไม่เคยยอมแพ้ตลอดสามปีที่ฉินเกอหลงบวชอยู่ทางเหนือ ใต้เท้าลู่ส่งฎีกาในทุกวัน เพื่อให้ฉินเกอหลงกลับมาทวงบัลลังก์คืน

“ไม่มีแล้วฉินเกอหลงคนนั้นไม่อยู่แล้ว ข้าในตอนนี้ไร้การแย่งชิง”

“ดูดีหรือยังอาภรณ์ชุดนี้”กัวกั๋วฮ่องเต้ตื่นเต้นราวกับบุรุษหนุ่ม

“เพฮะ ฝ่าบาทดูดีที่สุดแล้วพ่ะย่ะฮะ แต่ว่างานเทศกาลโคมไฟในทุกปีฝ่าบาทก็ไม่ได้ใส่ใจเพียงนี้”

“คืนนี้ จะมีสนมต้าเหนิงไปที่นั่นด้วย ข้าอยู่ๆก็คิดถึงวันแรกที่พบนางงดงามอ่อนหวานราวกับดอกมู่หลาน ตั๋วเค่อท่านเชื่อไหม บทรักบนแท่นอนของนางยิ่งตราตรึงใจมาวันนี้ข้าไม่เคยคิดถึงสนมคนไหนในแบบที่คิดถึงนาง”ขันทีชรายิ้ม

“เช่นนั้นก็จะรอช้าทำไมเล่าฝ่าบาทควรเรียกให้นางเข้ามาพบเลยดีไหมพ่ะย่ะค่ะ”

“ไม่ ข้าอยากจะให้นางพบข้าข้าพบนางบนซุ้มประตูทางทิศเหนือถึงเวลานั้นท่านกันคนอื่นให้นางเดินขึ้นมาพบข้าราวกับบังเอิญ แล้วให้ใครจุดพลุให้สว่างไสวให้นางได้มีโอกาสแหงนมองพลุแล้วข้าจะเข้าไปยืนข้างๆนางพอนางดูพลุเสร็จก็หันมามองข้าโอ้….ช่างงดงามเสียจริงภาพฝันของข้า”

ตั๋วเค่อยิ้มพราย ภาพฝันที่เป็นภาพฝันจริงๆชะรอยว่ากัวกั่วจะหลงรักต้าเหนิงเข้าเสียแล้วว่าแต่ตั้งนานทำไมไม่หลงรักมาหลงรักอะไรตอนนี้ 

ต้าเหนิงถูกนางกำนัลสองสามคนจับสวมชุดฮันฟูสีชมพูหวานเป็นสีที่กัวกั๋วฮ่องเต้โปรดปราน

ประทานมาพร้อมกับราชโองการเมื่อบ่าย

“ทำไมมันเรื่องมากแบบนี้”หานจงนั่งกอดกระบี่เฝ้าอยู่ด้านนอก

“หานจงงงงงงฉันเบื่อแล้ว ให้พวกนางออกไปที”หานจงถอนหายใจยาว

“ขอรับ พระสนมจะต้องยอมๆพวกนางไปเพราะเป้นบัญชาของฝ่าบาทหากจัดการไม่ครบตามที่มีบัญชา พวกนางจะโดนลงทัณฑ์”

“เอาแบบนี้ พวกเจ้าข้ารับจบเอง พวกเจ้ากลับไปนอนตีพุงหรือไม่ต้องกลับไปก็ได้นอนเล่นที่นี่จนถึงเวลา อ่าาาจริงสิ เอาไพ่นกกระจอกมาเล่นกันดีกว่าฉันมาอยู่ที่นี่ไม่มีเงินเลยเรามาหาเงินกันเถอะยังไม่ต้องกลับไปพอถึงเวลาก็ค่อยกลับ”

“จะดีหรือเจ้าค่ะ”ถึงจะพูดแบบนั้นแต่พวกนางก็ทำตาโตใครบ้าง

ไม่ชอบการเล่นไพ่

“เกิดอะไรขึ้นต้าเหนิงคนนี้รับจบเอง ไม่มีทางทิ้งใครไว้ข้างหลังแน่ๆ”

“ หานจงงงง ขอสักอี่แปะสิ หนึ่งชั่งสองชั่งก็ได้แล้วแต่ความรักความสนิทเสน่หาที่มีให้ข้าต้าเหนิง หากรักมากก็ให้มากหน่อยถ้าไม่รักก็ให้น้อยๆ”

หานจงถอนหายใจล้วงหยิบเอาเหรียญเงินในอกเสื้อส่งให้ทั้งถุง ต้าเหนิงอมยิ้ม นางกำนัลที่เหลือต่างล้วงหยิบเอาเหรียญออกมากำไว้

“ท่านรักข้าแค่นี้เหรอท่านองครักษ์หานจง เป็นเจ้ามือมันก็ต้อง มีเยอะกว่าคนอื่นเขานิดนุ้ง”ทำมินิฮาร์ท

หานจงถอนหายใจ ล้วงหยิบเหรียญอีกถุงมาส่งให้

“รักสุดใจให้หมดตูดแล้วขอรับ”ต้าเหนิงยิ้ม

“ตั้งโต๊ะๆ”นางกำนัลต่างช่วยกัน จัดเตรียมที่นั่ง

ล้อมวงสำหรับเวลาหย่อนใจ

“ไปตรงไหนก็ไปก่อน แล้วคอยดูนายของท่านให้ข้าด้วยเขามารีบมาบอกข้าเลยนะ”

“พระสนมกลัวหวางซื่อขนาดนั้นทำไมยังทำผิดอีก”ถามด้วย้ำเสีงสงสัยจริงจัง

“ม่ายยยกลัว ใครกลัวเขาข้าแค่ไม่อยากให้พวกนางถูกตำหนิก็เท่านั้น ท่านไปคอยดูต้นทางนะดีแล้ว”หานจงถอนหายใจรอบที่ร้อย กอดกระบี่ก้าวเดินไปยังหน้าตำหนักที่16

สองชั่วยามผ่านไป

“กลับมาแล้วหรือขอรับ”

“อืมมม”ปล่อยมือที่ถือปะคำลงข้างลำตัว

“หวางซื่อท่านรอที่นี่ก่อนขอรับอ่าเพิ่งเข้าไปข้างใน”

“ทำไม”ก้าวขาไม่สนใจคำทัดทาน

หานจงมาขวางไว้

มาขวางข้าทำไม มีอะไรในนั้น

“เอ่อเอ่อ สักครู่ขอรับ หานจงเข้าไปเดี๋ยวออกมาสักครู่ท่านอ๋องอย่าเพิ่งเข้าไป”คิ้วคมของฉินเกอหลงขมวดเข้าหากัน หานจงวิ่งหายเข้าไปในตำหนักแล้วกลับออกมาในพริบตา

“เอ่อ ฝ่าบาททรงตรัสว่าอย่างไรบ้าง” ฉินเกอหลงทรุดกายลงนั่งบนแท่นหิน

“ส่วนมากก็เรื่องของนาง”