แรงฮึด

“แต่ หวางซื่อนางอาจกำลังไม่สบาย”

“นี่ยังไม่เข้าใจอีกหรือที่ผ่านมานางล้วนแต่เสแสร้ง”ในใจกลับรู้สึกย้อนแย้ง

“หวางซื่อแต่”ฉินเกอหลงส่ายหน้ารีบเปิดประตูเข้าไปเพราะความเป็นห่วง

 ต้าเหนิงนั่งชันเข่าสะอื้นอย่างหนัก

“เป็นอะไรไป”จวิ้นหวังทอดเสียงอ่อนโยน หานจงตามมาติดๆ

“คิดถึงบ้านนนนนฮือๆๆๆๆทำไมฉันต้องมาเจออะไรแบบนี้ฮือออๆๆๆๆๆ”น้ำตาเต็มขอบตา จวิ้นหวังหันหน้าันหลังไม่ชอบนางตาผู้หญิงทำตัวไม่ถูกว่าต้องควรทำเช่นไร

“ฮืออออคิดดูสิ มันน่าอนาถแ่ไหนอยู่สบายๆจู่ๆก็ต้องมาเอาชีวิตรอดในแต่ละวันแต่ละคนที่เข้ามาไม่มีใครไม่อยากเอาชีวิต ที่ปรึกษาก็ไม่มีพ่อแม่พี่น้องอยู่ตรงไหนฮืออออ”

เดินเข้าไปยืนข้างๆทำสีหน้าเฉยชา แต่มือข้างหนึ่งกดศีรษะต้าเหนิงให้ซบที่อกตัวแข็งทื่อ นิ่งงัน ไม่เอ่ยคำใดปลอบใจแม้แต่น้อย 

“ฮืออออๆๆๆๆๆๆฮือออออ”

มีไหมจูบซับน้ำตงน้ำตาเหมือนคนอื่นเขาหล่อก็หล่อท่าทางก็ดี แต่ดูเอาสิ ตัวแข็งอย่างกับท่อนไม้

“หยุดร้องเถอะ”เอ่ยคำพูดแข็งทื่อเหมือนกันกับท่าทาง ต้าเหนิงรวบเอหนามาซบหน้าลงไปสะอื้นอย่างหนักเกลือกลิ้งใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตา

หานจงหันหลังก้าวเดินออกไปอารักขาอยู่ด้านนอกปล่อยจวิ้นหวังอยู่กับต้าเหนิงเพียงลำพังจวิ้นหวังจะได้ไม่ต้องเขินอายหากคิดจะปลอบใจต้าเหนิง แต่กลับไม่เป็นอย่างนั้น

“หานจงงงงงง ฉู่หานจงเข้ามานี่บังอาจไปโดยที่ข้าไม่อนุญาตหรือไร”ส่งเสียงดังกลบเกลื่อนใบหน้าแดงระเรื่อเสีย

หานจงที่กอดกระบี่ พิงพผนังห้องถอนหายใจยาว

“ขอรับหวางซื่อ”

“เข้ามานี่เลยนะ”ถอนหายใจรอบที่ร้อย

“ขอรับ” ต้าเหนิงยังสะอื้นไม่หยุด

“เจ้าหาวิธีทำให้นางหยุดร้องให้ข้าทีได้ไหม”น้ำเสียงอ้อนวอน

“ฮือออออออออึกอึกอึก”ต้าเหนิงยังโศกสลดร้องไห้ไม่หยุด หานจงถอนหายใจเดินมายกมือขึ้บจับที่ไหล่ของต้าเหนิงเขย่าเบาๆ

“วันนี้เทศกาลโคมไฟ มีร้านค้าจากนอกเขตวังหลวงมาตั้งร้านขายของกินมากมาย พระสนมอยากจะออกไปลองชิมของอร่อยหรือไม่”ต้าเหนิงหยุดสะอื้นในทันที

“เทศกาลโคมไฟหรือ”หันมองหานจงที่พยักหน้ายิ้มๆคลายอ้อมกอดที่กอดรอบเอวหนาของฉินเกอหลงออก

“ไปไปไปไปสิ”

“สนมเอ่อต้าเหนิงรับราชโองการรรรรร”ขันทีตั๋วเค่อ นำราชโองการก้าวเข้ามาข้างในฉินเกอหลงรีบขยับออกห่างต้าเหนิงที่รีบปาดน้ำ

เงอะงะจนหานจงต้องกระซิบเบาๆ

“พระสนมนั่งลงสิขอรับ”ทรุดกายนั่งลงตรงหน้าขันทีตั๋วเค่อ

“ด้วยฝ่าบาทที่รู้สึกว่าในวังหลวงแห่งนี้ไม่ได้มีสนมคนไหนที่ฝ่าบาทตราตรึงพระทัยเท่ากับพระสนมต้าเหนิง แต่ด้วยสุขภาพและร่างกายของพระสนมที่อ่อนแอป่วยไข้มาตลอดวันนี้ฝ่าบาทจึงได้ประทานยาบำรุงชั้นเลิศจากหัวหน้าหมอหลวง และพร้อมกันนี้คืนนี้มีเทศกาลโคมไฟ ฝ่าบาทจึงมีบัญชาให้พระสนมต้าเหนิงร่วมงานเทศกาลโคมไฟที่ประตูทางทิศเหนือเคียงข้างกับฝ่าบาท”

ฉินเกอหลงกับหานจงหันมองหน้ากันโดยไม่ได้นัดหมาย

ต้าเหนิงหูอื้อตาลาย

“ม่ายยยยยยยยยย” หานจงยิ้มแห้งๆ

“จบกัน”ต้าเหนิง ทอดถอนใจจะทำอย่างไรดดนล็อกตัวโดยฮ่องเต้เสียแล้ว คงต้องจบลงบนแท่นอนแน่ๆถึงจะพูดว่าน้อมบัญชาฝ่าบาทต่อหน้าตํ่วเค่อขันทีแต่ตอนนี้ ต้าเหนิงแทบจะอยากตาย

ฉินเกอหลงยังนั่งนับปะคำ

“คารวะอ๋องฉินจวิ้นหวัง”ใต้เท้าลู่ผู้นำหนึ่งในสี่ตระกูลใหญ่เดินเข้ามาจัดชายกางเกงอย่างเป็นงานเป็นการราวกับอยู่ต่อหน้าฮ่องเต้ประสานมือคุกเข่าตรงหน้าอย่างนอบน้อมต่อหน้าฉินเกอหลง แววตาคาดหวังไม่น้อย

“ลุกขึ้นเถิดท่านลู่”

“ท่านอ๋อง หากไม่ยอมรับปากข้าน้อยว่าจะทำเรื่องหนึ่งที่ข้าน้อยบังอาจขอร้อง ข้าน้อยจะคุกเข่าอยู่อย่างนี้”ต้าเหนิงขมวดคิ้ว

“ว่ามาเรื่องใดกันข้าแค่นักบวชไม่อาจช่วยท่านได้ดังใจท่านคิดแต่หากไม่เหลือบ่ากว่าแรง อ๋องฉินยินดีอย่างยิ่ง”

“ทวงบัลลังก์คืน”พูดด้วยน้ำเสียงแหบพร่าพอจบประโยคก็เหลือบตามองต้าเหนิงที่นั่งนิ่งไม่รู้ไม่ชี้รอฟังบทสนทนา

ฉินเกอหลงนับปะคำราวกับไม่ได้ยินคำพูดของใต้เท้าลู่

“ ฝ่าบาท ได้โปรด”

“ฝ่าบาทหรือท่านกล้าเรียกจวิ้นหวังอย่างข้าว่าฝ่าบาทเช่นนั้นหรือ”พยายายำคำว่าจวิ้นหวัง

“ในใจลู่สือห่าวมีเพียงฝ่าบาทเท่านั้นที่เป็นฮ่องเต้ ไท่ชางหวงทรงมีลายลักษ์อักษรเพียงนั้นกลับถุกคนชั่วเผาทำลาย คนที่เหมาะจะนั่งบัลลังก์แคว้นหานมากที่สุดก็คือฝ่าบาทแล้วเหตุใดยอมให้ฮ่องเต้จอมปลอมคนนั้นนั่งบัลลังก์ให้ชาวบ้านเดือดร้อน ยอมให้เขาบังคับ ให้รับตำแหน่งจวิ้นหวัง”ฉินเกอหลงนับปะคะในมือทว่ายหาดน้ำตากับหลั่งริน