สนมต้าเหนิง

“สนมคนไหนพ่ะย่ะฮะที่ฝ่าบาทมีความ รู้สึกเช่นนั้นกับนาง”

“นางหายป่วยหรือยัง ข้าได้ยินเขาพูดกันว่านางเข้ามาในวังหลวงครั้งนี้หายป่วยไข้แล้ว และยังมีใบหน้าสดใสผุดผาดมีน้ำมีนวล”ขันทีขมวดคิ้ว

“ฝ่าบาททรงหมายถึงพระสนมเอ่อต้าเหนิงหรือพ่ะย่ะฮะ”

”ก็มีนางคนเดียว แต่พักหลังมาป่วยไข้จนน่ารำคาญจะว่าไปนางก็ทำให้ข้าสุขสมไม่น้อยแต่ทำไทำไม ถึงได้ป่วยไข้จนเสียของ”ตั่วเค่อพยักหน้าขึ้นลง

“กระหม่อม จะไปสอดแนมหากว่าพระสนมแข็งแรงดีจะให้มาปรนนิบัติในอีกคืนต่อไป”

“อืมม มีเนื้อมีหนังไหมข้าไม่ชอบหญิงผอมบางข้าชอบหญิงที่อวบอั๋นเต็มไม้เต็มมือ แห้งผอมเหมือนซากศพไม่อาจรับได้”

“พ่ะย่ะฮ่ะ เดิม พระสนมต้าเหนิงงดงามอันดับสองรองจากฮองเฮาแต่ทว่าป่วยไข้จนหมดความงาม ฝ่าบาทก็ทรงให้หมอหลวงจัดยาบำรุงให้นางได้ทั้งพระสนมที่งดงามคืนมาได้ทั้งใจของพระสนมต้าเหนิงเพราะก่อนหน้านั้นฝ่าบาทละเลยนางมาเสียนาน แล้วยังจะได้สนมที่งดงามกลับคืนมา”

พยักหน้าขึ้นลง

“อืมมมข้าเกือบลืมเรื่องนี้ไปบัญชาออกไปให้หมอหลวงจัดเทียบยาบำรุง อีกอย่างอ๋องฉินอยู่ใกล้นางจะจิตใจสั่นไหวหรือไม่ไต้ซือนั่นยิ่งไม่เคยเข้าใกล้หญิงใดมาก่อน”

“ฝ่าบาทอย่าทรงกังวลเลยพ่ะย่ะฮะไต้ซือท่านนั้นจะชื่นชอบหญิงใดได้ในเมื่อเขาเองเป็นได้แค่ไต้ซือ”

“ฮะฮะฮะๆๆๆฮ่าาาาาจริงด้วยข้าลืมข้อนี้ไปไต้ซืออย่างไรก็เป็นไต้ซือวันก่อนคนของเรายังบอกว่านั่งสมาธินับลูกปะคำราวกับว่าอยู่ในวัดก็ไม่ปาน”เสียงหัวเราะดังลั่น

ตำหนัก16

สนมซิงซีก้าวเดินเข้ามาด้วยใบหน้าแย้มยิ้ม นางกำนัลตามมาติดๆถึงสี่คนบ่งบอกว่าเป็นที่โปรดปราน เพียงใด

“สนมต้าเหนิง สนมต้าเหนิง”ต้าเหนิงที่นอนบิดขี้เกียจอยู่บนแท่นนอนเอาหมอนมาอุดหู

“พวกเจ้าไปลากนางมา ก่อนนั้นข้าแวะมาหานางนางจะต้องออกมาคุกเข่าต้อนรับแม้กระมั่งป่สวยไข้ก้ต้องมาคุดเข่าต้อนรับข้าวันนี้ทำไมไม่เห็นนางทำเช่นเดียวกับทุกครั้ง หรือคิดว่ารอดตายมาได้จะไม่กลัวตายอีกแล้ว”นางกำนัลสองคนเดินเข้าไปในตำหนัก16อย่างถือวิสาสะ ต้าเหนิงนอนเอาหมอนอุดหูพวกนางกลับทั้งดึงทั้งลาก

“เฮ้ย จะบ้าหรือทำอะไรของพวกเธอ อย่านะโว๊ย บอกว่าอย่า ใครสอนให้รบกวนคนเวลานอนไม่มีใครเขาสอนหรือไรว่าเวลา กิน ขี้ ปี้ นอน ห้ามรบกวน”ตวาดแว๊ด สนมซิงซีเดินเข้ามาพอดี

“เจ้า..กล้าเสียงดังใส่ข้าหรือ”ต้าเหนิงถอนหายใจทำใจเหอะศัตรูเยอะก็แบบนี้แหละนางตัวดีนี่จะมาไม้ไหนอีกหนอกล้ามาวางกล้ามใส่ต้าเหนิง

ลุกขึ้นนั่งขัดสมาธิ

“มะเอางัย” หน้าตาบอกว่ายังไม่ตื่น

“เชอะกล้าพูดกับข้าแบบนี้เชียวหรือ อ่อจริงสิมีน้ำมีนวลขึ้นนี่ หายป่วยแล้วใช่ไหมถึงได้เป็นแบบนี้”ต้าเหนิงถอนหายใจ

“พวกเจ้าจับนางไว้ข้าจะสั่งสอนนางให้รู้ว่าต่อไปควรจะปฏิบัติกับข้าแบบไหน” นางกำนัลสี่คนตรงเข้ามารุมล้อมต้าเหนิง ที่หันหน้าหันหลังทั้งเตะทั้งถีบแล้วยังกรีดร้องจนแสบแก้วหู

“จับนางไว้” ต้าเหนิงดิ้นไม่หลุดถูกจับไว้แน่น สนมซิงซีเดินมาหยุดข้าง

หน้าเงื้อมือขึ้นสุดแรงตั้งใจฟาดลงบนใบหน้าของต้าเหนิง

“ผลั๊ก” เท้าที่ยังว่างของต้าเหนิงเตะเข้าที่ท้องของซิงซีอย่างจังเรียกว่าไม่ปรานีจนตัวงองุ้มเป็นกุ้งด้วยความเจ็บปวด

“อั๊ก จะจะเจ้าบังอาจทำร้ายข้าพวกเจ้าจัดการนาง จับขานาง

ไว้”

ต้าเหนิงดิ้นสุดแรงไม่ยอมให้จับง่ายถีบนางกำนัลจนหงายหลังสองสามครั้งแต่ในที่สุดก็ไม่อาจต้านทานแรงของคนสี่คนได้

“ปล่อยนะโว๊ยไม่อย่างนั้นไม่อย่างนั้นถ้าฉันหลุดไปได้…พวกแกตาย”

“ฮะฮะฮะฮ่าาาา ยังคิดว่าจะรอดไปอีกหรือพวกเจ้าจับนางกรอกยา ให้นางป่วยไข้เช่นเดิม”นางกำนัล บีบปากต้าเหนิงให้อ้าออก อ่อคนพวกนี้นี่เองที่วางยาจนสนมต้าเหนิงร่างกายอ่อนแอป่วยไข้เจียนตาย

ชิงซีกำลังจะหย่อนยาลงไปในลำคอต้าเหนิงถีบเข้าที่ข้อเท้าของสนมซิงชีล้มลงไปกับพื้น

“ว้าย ตายแล้วโอ๊ยยยนางงูพิษบังอาจทำร้ายข้า”เงื้อมือขึ้นหมายจะฟาดลงบนใบหน้างดงามของต้าเหนิง

“หยุดเดี๋ยวนี้”เสียงดังประกาศิต ฉินเกอหลงก้าวขาเข้ามาตรงหน้าใช้กระบี่ทั้งฝักกางกั้นฝ่ามือของสนมชิงซีไว้ แต่อีกคนกลับฟาดมือลงไม่สนใจอะไรทั้งนั้นฉินเกอหลง ยกมือขึ้นซัดฝ่ามือเข้าใส่อย่างที่ยั้งมือทำเอาสนมชิงซีเซแซ่ดๆ หานจงรีบพยุงต้าเหนิง

“ท่าน เป็นใครอ่อ จริงสิไต้ซือนั่นเองมาขวางข้าทำไม”

“พระสนมท่านล้ำเส้นเกินไปแล้วสนมต้าเหนิงแม้ตอนนี้จะไม่เป็นที่โรดปรานแต่ก็เป็นสนมของฝ่าบาท” อยากจะบอกว่าไม่โปรดปรานแต่ห้ามตาย

“ท่านลืมไปหรือไรจวิ้นหวังท่านแค่ตำแหน่งจวิ้นหวังข้าชิงซีคือสนมอันดับหนึ่งหากข้านำเรื่องที่ท่านกล้าซัดฝ่ามือใส่ข้าไปทูลฝ่าบาท”

ต้าเหนิงที่หานจงพยุงไว้ถ่มน้ำลายลงพื้นด้วยความโมโหที่สุด ถลาเข้าไปฟาดมือลงบนใบหน้าของชิงซีท่ามกลางความตกตะลึงของหานจง นางกำนัล ขันทีและตัวสนมชิงซีเองไม่คิดว่าต้าเหนิงจะกล้าลงมือ มีเพียงจวิ้นวังเท่านั้นที่ไม่ผิดคาดเหมือนคนอื่น 

หานจงรีบเข้ามาจับมือต้าเหนิงไว้

“พระสนมอย่าพ่ะย่ะค่ะ”เอ่ยปากเตือนเบาๆ

“นางมาร นางงูพิษ นางจิ้งจอกบังอาจจะทำร้ายข้าหรือเฮอะเคยตายหรือยัง”ถลาเข้าใส่ทั้งเตะทั้งถีบ

“พอได้แล้ว”จวิ้นหวังตวาดดังๆแต่สีหน้าเรียบเฉย

“เฮ้อ เข้าข้างหรือฉันไม่ฆ่านางหรอกน่าแค่จะสั่งสอนว่าคราวหลังอย่ามาแย๋ม” ชิงซีกัดฟันจนเป็นสันนูน

“ยังกล้ามามองหน้าข้าอีก ข้าจะควักลูกตาเจ้าเสียอย่าเผลอละกัน”ยกมือชี้หน้าชิงซี อย่างอาฆาต หานจงกลืนน้ำลายลงคอช้าๆ

“เด็กๆพยุงพระสนมชิงซีกลับตำหนัก”จวิ้นหวังเอ่ยปากด้วยสีหน้าเรียบเป็นปกติ

ต้าเหนิงเดินไปนั่งที่เก้าอี้ชันเข่าขึ้นมาหนึ่งข้าง

“คิดว่าเป็นใครตั้งใจมารังแกกันฝากไว้ก่อนเถอะ”ทั้งๆที่ตัวเองเป็นคนทำเขายังมีหน้ามาฝากไว้อีก

“เจ้า สร้างศัตรูแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน”ฉินเกอหลงอดที่จะถามไม่ได้

“ไม่รู้”