ใครอยากฆ่าฉัน

“พระสนมเอ่อต้าเหนิงกลับมาแล้วเพฮะไทเฮา”ไทเฮายิ้มบางๆ

“ดีแล้วส่งเทียบยาบำรุง ที่ตำหนักของสนมเอ่อ”

“เพฮะไทเฮาแต่ทว่านางไม่ได้ล้มหมอนนอนเสื่อ อีกทั้งยังเดินเหินสะดวกเมื่อวานเจายี่บอกว่าพระสนมชักเกร็งแต่สีหน้ายิ่งผุดผาด ราวกับสาวแรกรุ่นข้าน้อยได้ยินเรื่อวที่นางได้ยาจากหมอเทวดามารักษา”ไทเฮาขมวดคิ้ว

“เจายี่ไม่ได้รับใช้นางแล้วหรือ”

“นางกำนัลเจายี่มาขออาศัยที่ตำหนักพระพันปีของไทเฮานางบอกว่าพระสนมเมื่อวานเกือบจะฆ่านาง ตอนนี้มีเพียง เอ่อ เอ่อไต้ซือเอ๊ย อ๋องฉินจวิ้นหวังที่คอยอารักขาพร้อมด้วยองครักษ์ข้างกายของจวิ้นหวังนามว่าหานจงเท่านั้น”

“ระวังปากของเจ้าอย่าได้เผลอเรียกจวิ้นหวังเช่นนี้อีกเป็นอันขาดจวิ้นหวังถึงจะเป็นคนพูดน้อยไม่เคยกล่าวโทษใครและไม่ถือสาทว่าเป็นถึงจวิ้นหวังเจ้าควรระวังปากมากกว่านี้”

“พ่ะย่ะค่ะ”ก้มหน้าสำนึกผิดปลอม

“ฝ่าบาทมีท่าทีเช่นไร”

“ไม่เช่นไรพ่ะย่ะฮะแค่ได้ยินว่าฝ่าบาททรงให้ช่างในวังหลวงบูรณะตำหนักไร้ชื่อหรือตำหนักที่16ของสนมเอ่อแล้วมีประทานอนุญาตให้อ๋องฉินพำนักที่นั่นได้…สักสองสามวัน”

“พำนักที่นั่นหรือสนมกับจวิ้นหวังเช่นไรจึงให้ใกล้ชิดกัน”ไทเฮาตั้งข้อสังเกต

“ฝ่าบาทอาจะทรงรู้ว่าท่านอ๋องฉิน อยู่ในเพศบรรพชิตก็ได้พ่ะย่ะค่ะ”

คืนเดือนมืดไร้แสงจากดวงจันทรามีเพียงดวงดาวพร่างพราวก็เท่านั้น

“หยาดน้ำตาไม่ร่วงริน

จึงไม่สิ้นซึ่งความหวัง

หายใจเข้าออกดังถูกกดทับทรมาน

ร้าวรานเจียนตาย กลับแย้มยิ้ม”

ไต้ซืออ๋องฉินผู้นั้นบรรเลงเพลงขลุ่ยล่องลอยยามราตรีมืดมน

 ต้าเหนิงนั่งชันเข่าบนแท่นนอน

“คนอะไร  เวลาอย่างนี้เป่าขลุ่ยเพลงหวานแล้วท่องกลอนเศร้า”บ่นงึมงำแล้วทิ้งตัวลงนอนบนแท่นนอน

“เช้งงงงง”เสียงอะไรอะ ต้าเหนิงผุดลุกขึ้นทันทีนี่มันเหมือนเสียงชักกระบี่

“หนี หนีหนี…..”กำลังจะมุดลงไปใต้เตียงเพื่อจะหนี แต่

กระบี่เย็นเฉียบฟาดอยู่ที่ลำคอขาว ต้าเหนิงกลืนน้ำลายลงคอช้าๆหัวใจกำลังจะวาย

ยกนิ้วขึ้นจิ้มไปที่คมกระบี่ให้ถอยออกไปแต่ไม่เป็นผลเมื่อไอ้หมอนั้นกดคมกระบี่กลับเข้าที่เดิมด้วยสีหน้าโหดหิน

“ตายเสีย”ต้าเหนิงได้ยินเสียงดังคมมีดกรีดลงก่อนคมกระบี่ด้วยซ้ำ

“ฉึบ”ต้าเหนิงหลับตาลงตายแน่ต้าเหนิงฮืออออออๆๆๆ

“ผลั๊กกกก”ฝ่ามืออรหันต์ของใครบางคนซัดเข้าใส่ร่างดำทะมึน ต้าเหนิงทรุดตัวลงกับพื้น คลำที่ลำคอมีเลือดไหลซึมออกมาช้าๆ

“เจ็บจัง เลือด”ต้าเหนิงราวกับถูกสตราฟนิ่งงันไม่พูดไม่จา กำลังช็อก

เสียงโคมครามหากเดาไม่ผิดไอ้มือสังหารนั่นกำลังหนีออกทางหน้าต่าง

“หวางเยว่”เสียงหานจงวิ่งเข้ามาสมทบ

ฉินอ๋องยกมือคว้ามือต้าเหนิงขึ้นมาคลำที่ชีพจรแล้วปล่อยมือต้าเหนิงให้ตกลงข้างกาย ก้าวขาจะตามมือสังหารออกไปเลิกสนใจต้าเหนิงเมื่อรู้ว่าต้าเหนิงยังไม่ตาย

“ฮืออออออเจ็บ เลือดๆๆทั้งนั้นเลย”

ยกมือที่เปื้อนเลือดขึ้นมาดูแล้วกอดฉับเข้าที่ขาแข้งของฉินเกอหลงที่รีบลากขาหนี

“อย่าทิ้งฉันไปฮือออถ้าพวกมันมาฆ่าฉันเล่า”ฉินเกอหลงถอนหายใจปล่อยให้ต้าเหนิงกอดขาไว้อย่างนั้น

ค่อยอุ่นใจหน่อย

หานจงกลับมาแล้ว ยืนประสานมือสำนึกผิดต่อหน้าไต้ซือ

“หวางซื่อ มือสังหารหลบเข้าไปในส่วนของวังหลังข้าน้อยหานจงอับจนหนทางจะตามเข้าไป”

คิ้วคมขมวดเข้าหากัน

“ไม่ต้องตามพรุ่งนี้ จึงจะเข้าไปยามธิวาเพื่อสอบถามเอาความกระจ่าง ตอนนี้ทำได้เพียงแจ้งองครักษ์ฝ่ายในเรื่องมีคนร้าย ให้องครักษ์ฝ่ายในช่วยอารักขาวังหลังด้วย”

หานจงประสานมือจากไป

 ต้าเหนิงสะอื้นอย่างหนัก

 ฉินเกอหลงดึงขาออกจากการกอดรัด

“หยุดร้องได้แล้ว”

“ก็ก็ขะขะขะข้ากลัวนี่แล้วก็ไม่รู้ว่าจะตายไหมเห็นไหมคอข้ามีแผลฮือออออออเจ็บที่สุดเลยฮืออออออออ”

ก็กลัวตายนี่หว่ากี่รอบกี่รอบก็เฉียดความตายตลอดอย่าบอกนะว่าอยากได้นางเอกที่ฉลาด เข้มแข็งไม่กลัวตาย เสียใจด้วยนั่นไม่ใช่ต้าเหนิงต้าเหนิงกลัวตายแต่ก็ไม่ใช่นางเอกและยังร้ายกาจไม่มีทางยอมให้ใครฆ่าได้ง่ายๆหรอก คนอื่นเขาย้อนเวลามาเป็นอัจฉริยะ ต้าเหนิงนี่ย้อนเวลามามีแต่คนอยากจะฆ่า

“ไม่ตายหรอก นี่ทายานี่เสีย หะ เจ้าพูดได้แล้วนี่”อ้าวจริงด้วยต้าเหนิงยิ้มกว้าง

“เฮ๊ยจริงด้วยพูดได้แล้ว ไม่เป็นใบ้แล้วนี่”

“เย้ๆๆๆๆๆๆๆดีใจจัง” พูดได้แล้วลุกขึ้นกระโดดไปรอบๆ ฉินเกอหลงถอนหายใจส่ายหน้าไปมา

“ไม่เจ็บ ไม่กลัวแล้วหรือ” ต้าเหนิงเหมือนเพิ่งจะนึกได้

พยักน้าขึ้นลงหงอยลงในทันที

“นี่ยา ทาแผลเจ้าเสีย แล้วถอยไปห่างๆข้า”ไม่พูดเปล่าใช้สองนิ้วหยิบขวดยาหย่อนลงบนอุ้งมือต้าเหนิง

ต้าเหนิงรับยาสมานแผลมาป้ายไปที่แผลที่ลำคอแสบเป็นบ้ายื่นยาส่งคืนให้กับ อ๋องฉินที่มองอยู่ก่อนแล้ว พยักหน้าบุ้ยใบ้ไปที่โต๊ะข้างๆเครื่องแต่งตัว ฉินอ๋องเดินมาหยิบยามาแล้วเดินมาหยุดตรงหน้าต้าเหนิง ป้ายยาลงไปบนลำคอของต้าเหนิงที่มีรอยเลือดไหลซึมต้าเหนิงเงยหน้ามองใบหน้าหล่อที่ไม่ได้แสดงสีหน้าว่ารู้สึกอะไร

“หล่อจัง”เสียงแหบหพร่า คนอะไรหล่อเป็นบ้าไม่ว่าจะมองมุมไหน

อ๋องฉินทายาเสร็จก็เดินไปจุ่มมือลงบนชามน้ำล้างมืออย่างละเมียดละมัย ขัดถูเสียนานราวกับช่วงโควิด

“เขาจะฆ่าข้าทำไม”ต้าเหนิงเปิดประเด็นที่สงสัยมานาน ทำไมมีแต่คนอยากจะฆ่าสนมต้าเหนิงคนนี้

“นั่นเป็นข้าที่ต้องถามเจ้าว่าทำอะไรให้ใครเขาแค้นแคืองมาก่อน”ต้าเหนิงย่นจมูก ส่ายหน้าไปมานั่งจุมปุ๊ก

“ที่ส่ายหน้าเพราะไม่รู้ จะเรียกว่าจำอะไรไม่ได้เลยก็ถูก”

“เช่นนั้นก็ จำต้องนั่งรอความตายจึงดี”

ฉินเกอหลงทรุดกายนั่งลงบนแท่นนั่ง หลับตานับปะคำในมือ