บทที่ 5 五

"เหงาเป็นอย่างไรหรือขอรับ"

คำถามนั้นทำให้คนตอบถึงกับสะอึก ถ้อยคำทั้งหมดจุกอยู่ที่คอ

เทพอสูรผู้นี้ตายด้านไปแล้วอย่างนั้นหรือ..

"ความเหงาก็คือห้วงอารมณ์หนึ่ง เป็นความรู้สึกอ้างว้างเดียวดาย จนเจ็บหน่วงในใจ"

ชุนหรงเซินขยายความขึ้นเล็กน้อย แต่นั่นก็ยังไม่คลายความสงสัยได้มากพอ ซีจงจวินจึงถามต่อ

"แล้วเมื่อใดถึงจะรู้สึกเหงาหรือขอรับ"

"ก็.. อย่างตอนที่อยากคุยกับใครสักคนแล้วไม่มีคนให้พูดด้วย หรือไม่มีคนที่ทำให้รู้สึกสบายใจอยู่ด้วย ทำให้คิดถึงจนรู้สึกโหวงเหวงในใจอะไรเทือกนั้น"

หลังจากอธิบายไปแล้ว ซีจงจวินเพียงมองชุนหรงเซินนิ่งๆเช่นเดิม สีหน้าเขาไม่บ่งบอกสิ่งใดเลย

แต่มือข้างหนึ่งเลื่อนขึ้นมากุมอกซ้ายเอาไว้ ราวกับจะถามหัวใจว่าเป็นอย่างไรบ้าง..

"เช่นนั้น ข้าก็รู้สึกเหงาแล้วขอรับ"

ท่าทางของซีจงจวินทำให้เทพเซียนแห่งผืนป่าเข้าใจขึ้นมาทันที

นึกถอนคำพูดในใจที่ว่าเขาตายด้าน เพราะซีจงจวินยังมีหัวใจรับรู้ความรู้สึก เพียงแต่ไม่รู้จักมันเท่านั้น

"ท่านเองก็เหงาเป็น คิดถึงเป็นเหมือนกันสินะ"

"ขอรับ ข้าคิดถึงขอรับ"

"ท่านคิดถึงผู้ใดหรือ"

คำถามของชุนหรงเซินทำให้ซีจงจวินชะงักไป เขาทวนคิดคำพูดของตนก่อนหน้านี้แล้วก็ไม่ค่อยเข้าใจนัก

คิดถึง..ใครกัน...?

"ข้าก็ไม่รู้ขอรับ"

เขาคิดถึงจริงๆ แต่ไม่รู้ว่าคิดถึงใคร เหตุใดจึงเป็นเช่นนั้น?

"ท่านจะไม่รู้ว่าคิดถึงผู้ใดอยู่ได้อย่างไร"

คำถามนั้นทำให้ซีจงจวินกุมหัวใจแน่นขึ้น ราวกับจะห้ามไม่ให้มันบีบตัวแรงไปมากกว่านี้

"ข้า...เหมือนจะลืมอะไรไปบางอย่างขอรับ แต่ไม่รู้ว่าคืออะไร คิดว่าคงเป็นคนที่ข้าคิดถึง"

คราวนี้ความเงียบได้เริ่มโรยตัวลงรอบกายอีกครั้ง เป็นความเงียบที่ทำให้อึดอัด กระอักกระอ่วนจนทำตัวไม่ถูก

ดูเหมือนชุนหรงเซินจะเผลอไปจี้จุดบางอย่างเข้าโดยไม่ตั้งใจ

ซีจงจวินคงไม่รู้ตัวว่าตอนนี้ดวงตาของเขาฉายแววเศร้าสร้อย แสนโศกอาลัยเพียงใด

คิดถึงแต่ไม่รู้ว่าถึงใคร มันต่างอะไรกันกับการคะนึงหาผู้ล่วงลับไปแล้ว

เพราะไม่อาจรับรู้ถึงตัวตนของคนที่เรานึกถึงได้...

"ท่านอยากร่ำสุราไหม ให้ข้าอยู่เป็นเพื่อนคุยจนฟ้าสางเลยดีหรือไม่"

เทพแห่งพงไพรเอ่ยชวนด้วยคิดว่าควรเปลี่ยนบรรยากาศ เพราะเขาคอแข็งและเมื่อเหล้าเข้าปากทีไรทุกสิ่งรอบตัวล้วนสวยงามมีแต่เรื่องสนุกสนาน

"ท่านเจ็บอยู่ห้ามดื่มสุราขอรับ และพรุ่งนี้ข้ามีงานแต่เช้า ไม่อาจดื่มสุราได้ขอรับ"

"แต่หากไม่ร่ำสุราแล้วเราจะทำอะไรต่อดีเล่า อีกตั้งหนึ่งชั่วยามกว่าพระอาทิตย์จะขึ้น"

"เช่นนั้นข้าจะชงชาให้ท่านดื่มแทนขอรับ ส่วนสุราหากท่านอยากดื่ม เกรงว่าข้าคงต้องให้ท่านนำกลับไปดื่มที่บ้านของท่านเองขอรับ ข้าดื่มไม่ได้จริงๆ"

ได้ยินเจ้าของเรือนเอ่ยท่าทางจริงจังแล้วชุนหรงเซินก็รีบโบกมือปฏิเสธทันที

"ข้ามารบกวนถึงขนาดนี้ยังจะให้ของมาอีก ท่านจะใจดีเกินไปแล้ว"

"หาใช่ความใจดีขอรับ สุรานี้ข้ามีเป็นร้อยไห เก็บไว้ไม่ได้ทำอะไร จะยกให้ท่านไปก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่แล้วยังได้ทำให้ห้องนี้หายรกอีกด้วยขอรับ"

ปกติเซียนจากตระกูลใหญ่เช่นชุนหรงเซิน จะมีแต่คนคอยหาสิ่งที่ดีที่สุดมาประเคนให้ ไม่เคยมีใครให้ของเหลือไม่ได้ใช้อย่างที่ซีจงจวินทำมาก่อน

แต่เมื่อมองดูแล้ว ซีจงจวินไม่ได้มีเจตนาจะเหยียดหยามเกียรติเทพหรืออะไร เขาเพียงไม่มีความคิดที่ซับซ้อนมากพอจึงคิดว่าให้ไปก็ไม่มีปัญหา

"เช่นนั้นข้าก็ขอรับไว้เพียงสองไหเท่านั้น ที่เหลือหากอยากดื่มอีกข้าคงต้องมาขอรบกวนดื่มที่นี่"

แปลกจริง.. ซีจงจวินเคยรักษาทั้งเทพและมารที่โดนวิญญาณทำร้ายอยู่บ้าง แต่เมื่อฟื้นแล้วพวกเขาก็มักจะจากไปโดยเร็ว

ไม่มีผู้ใดมาอยู่พูดคุย เดินชมเรือนเช่นที่ชุนหรงเซินทำมาก่อน

"หากท่านต้องการก็ย่อมได้ขอรับ แต่คงต้องมาตั้งแต่ยังฟ้าไม่มืดและกลับตอนเช้านะขอรับ เพราะตอนกลางวันข้าทำงานส่วนตอนกลางคืนคงปล่อยท่านกลับคนเดียวไม่ได้ขอรับ"

ชุนหรงเซินมองแล้วก็ได้แต่ยิ้ม บุรุษผู้นี้เป็นคนเคร่งครัดและซื่อตรงมากทีเดียว คิดอย่างไรเขาก็พูดบอกจนหมด

เทพอสูรซีจงจวิน แม้รูปกายอัปลักษณ์น่ากลัว แต่จิตใจเขาก็พอจะเรียกได้ว่าดีงามเท่าเซียนชั้นสูงผู้หนึ่งกระมัง

"ย่อมได้"

...

รุ่งสาง ซีจงจวินพาเทพพฤกษาออกเดินทางไปยังชายแดนทางเหนือเพื่อข้ามเขตแดน ก่อนไปทำงานที่บันไดทางขึ้นเขาสวรรค์

ระหว่างทางทั้งสองพบเทพอสูรอีกองค์ที่พึ่งเลิกงาน นามว่าเป่ยหานจวิน

ซีจงจวินเข้าไปทักทาย พูดคุยจนรู้เรื่องราวทั้งหมด เป่ยหานจวินเห็นว่าซีจงจวินจะไปทำงานสายจึงอาสาพาชุนหรงเซินข้ามไปแทน

"ท่านเทพอสูรมีนามว่าอะไรหรือ"

ชุนเซินหรงเอ่ยถามเทพบุรุษร่างโต ทั่วกายปกคลุมด้วยขนหนาดำขลับ ม่านตาสีน้ำเงินด้านในลูกตาสีดำหันมามองสบก่อนเอ่ยตอบอย่างนอบน้อม

"ข้ามีนามว่าเป่ยหานจวินขอรับ"

"เป่ยหานจวิน จะเป็นอะไรหรือไม่หากข้าถามคำถามท่านสักหน่อยระหว่างเดินทาง"

"เชิญท่านเทพถามได้เลยขอรับ"

ชุนหรงเซินเห็นท่าทางอ่อนน้อมของเทพอสูรแล้วความรู้สึกกลัวหายเป็นปลิดทิ้ง พวกเขาล้วนถูกฝึกฝนมาดี ผิดกับรูปลักษณ์แข็งกระด้างภายนอกโดยสิ้นเชิง

"ข้าอยากรู้ว่าเป่ยหานจวินมีภรรยาหรือไม่"

"มีแล้วขอรับ ภรรยาข้าเป็นอสูรแมวป่าขอรับ"

คำตอบนั้นทำให้คนฟังเลิกคิ้วสูงขึ้นอีกเล็กน้อย

ทั้งที่เป่ยหานจวินมีภรรยาแล้ว แต่บ้านของซีจงจวินกลับไร้ผู้คน เทพอสูรไม่ได้เป็นเหมือนกันทุกองค์หรอกหรือ?

"แล้วเทพอสูรองค์อื่นเล่า"

"ล้วนมีภรรยาแล้วทั้งนั้นขอรับ ในบรรดาเราทั้งสี่มีแค่ซีจงจวินที่ไม่เคยมีคนเคียงข้างมาตั้งแต่มหาเทพสร้างร่างเนื้อให้ขอรับ"

เป็นเช่นนี้เอง..

"ข้าขอถามอีกข้อได้หรือไม่"

"เชิญขอรับ"

"ที่เรือนของท่านตกแต่งอย่างไร มีแขกมาเยือนมากหรือน้อย"

เป่ยหานจวินได้ยินคำถามก็นึกสงสัยว่าเทพเซียนผู้นี้เป็นอะไร ปกติเขาไม่เคยเห็นใครที่อยากรู้เรื่องของเทพอสูรเท่านี้

"เรือนข้าเป็นเรือนไม้ธรรมดาขอรับ สิ่งของหรูหรามีไม่มาก แล้วแต่ภรรยาจะเลือกสรรมาจัดไว้ แขกส่วนใหญ่เป็นอสูรเด็กที่มาเล่นเป็นเพื่อนลูกๆข้าเกือบทุกวัน และสัตว์อสูรในระแวกนั้นที่แวะเวียนมาเยี่ยมบ้างขอรับ"

ที่แท้เทพอสูรก็มีชีวิตปกติดังเช่นเทพเซียน มาร หรือชาวบ้านมนุษย์ธรรมดาเช่นกัน

คงมีแต่ซีจงจวินที่ใช้ชีวิตเงียบเหงาเพียงลำพังเช่นนั้นเพราะไม่มีใคร...

ไม่นาน เป่ยหานจวินก็พาชุนหรงเซินข้ามภูเขาสูงอันเป็นปราการธรรมชาติกั้นระหว่างแผ่นดินอุดรและแผ่นดินใหญ่มา เข้าเขตเมืองแล้วชุนหรงเซินก็บอกทางจนกระทั่งมาถึงวัง

"ขอบคุณท่านมาก หากมีโอกาสข้าจะตอบแทนแน่นอน"

"ไม่ลำบากท่านขอรับ หากจะตอบแทนคงต้องตอบแทนซีจงจวิน ข้าเพียงรับช่วงต่อจากเขา พาท่านมาส่งยังที่หมายเท่านั้น"

แล้วเป่ยหานจวินก็ประสานมือคำนับ เอ่ยลาก่อนเหาะขึ้นฟ้ากลับแผ่นดินใหญ่ไป มีเทพเจ้าของวังพฤกษามองตาม จากนั้นจึงเดินกลับเข้าไป

ในตำหนักกลาง ภรรยาและลูกสาวต่างหันมามองเขาเป็นตาเดียวเมื่อได้ยินเสียงเปิดประตู รู้ได้ทันทีว่าพวกนางที่นั่งรอเขาทั้งคืนคงเป็นห่วงมาก

"ท่านพี่"

"ท่านพ่อ"

เหล่าเซียนสตรีวิ่งเข้ามากอดเขา มองพวกนางแล้วหัวใจชุ่มชื้นดั่งต้นไม้ได้น้ำหล่อเลี้ยง

"ท่านพี่หายไปไหนมาเจ้าคะ แล้วเหตุใดถึงได้บาดเจ็บเช่นนี้"

ฮูหยินเอ่ยทั้งน้ำตาคลอเบ้าเมื่อเห็นผ้าพันแผลหนารอบขาของสามี ชุนหรงเซินจึงลูบหัวกอดปลอบนางให้ใจเย็นลง

"เมื่อวานข้าไปเข้าเฝ้ามหาเทพ อยู่ที่นั่นนานไปหน่อย ขากลับตอนมืดเลยถูกวิญญาณทำร้ายแต่มีคนช่วยเอาไว้และให้พักรักษาตัวอยู่ที่เรือนของเขา"

"เขาผู้นั้นช่างมีน้ำใจงดงามนัก ไม่รู้จะตอบแทนอย่างไรถึงจะเทียบเท่าบุญคุณครั้งนี้เลย"

เหมยกุยเอ่ยขึ้น บุตรสาวที่เหลือเองก็มีท่าทางเห็นดีเห็นงามด้วยว่าสมควรตอบแทนบุญคุณ

"ไม่เพียงแค่ช่วยหรอกนะ บุรุษผู้นั้นยังมอบสุราสวรรค์ที่ได้จากมหาเทพให้พ่อด้วย"

แล้วชุนเซินหรงก็เสกไหสุราสีขาวขึ้นมาสองไห ให้ลูกๆตะลึงงันจนเผลอทำตาโต

"เขาช่างจิตใจงดงามอะไรเช่นนี้"

ไป่เหอเอ่ยชมขณะที่มี่ฮวาเริ่มขมวดคิ้วมองด้วยสีหน้าเหมือนไม่วางใจ

"ท่านพ่อ บุรุษผู้นั้นเป็นใครหรือเจ้าคะ"

ชุนหรงเซินมองตาของลูกสาวคนเล็ก ดูก็รู้ว่านางคงเริ่มตะขิดตะขวงใจ

"เป็นเทพองค์หนึ่งที่รับใช้องค์มหาเทพเท่านั้น"

เขาได้แต่บอกไปเช่นนั้น ไม่กล้าพูดว่าเป็นเทพอสูร เกรงว่าลูกและภรรยาจะหวาดกลัว ระแวงสงสัยเพราะเดิมทีเทพอสูรไม่เคยมีข่าวลือดีๆเหมือนเทพองค์อื่น

"เทพองค์นั้นจะไม่ใจดีเกินไปหน่อยหรือ รักษาอาการเจ็บให้ท่านแล้วยังให้ของล้ำค่าเช่นนี้มาทั้งที่ไม่ได้รู้จักกันมาก่อน ข้ารู้สึกว่าเขาไม่น่าไว้ใจเลยเจ้าค่ะ"

..มันก็จริงของนาง..

คำของมี่ฮวาทำให้คนอื่นๆฉุกคิดตามแล้วก็เริ่มไม่ไว้ใจผู้มีบุญคุณขึ้นมา เพราะกลัวว่าบิดาของพวกนางจะถูกหลอก

"พ่อไม่คิดเช่นนั้น"

"ท่านพ่อไว้ใจเขาเกินไปหรือไม่เจ้าคะ"

"อย่าห่วงอะไรให้มากเลยมี่เอ๋อร์ หากเมื่อคืนเขาไม่มาช่วย ป่านนี้จิตพ่อคงแตกดับไปแล้ว"

"จริงอย่างที่ท่านว่า ลูกอย่าคิดกับผู้มีพระคุณเช่นนั้นเลยมี่เอ๋อร์"

ฮูหยินเอ่ยสมทบน้ำเสียงเย็นใจ สุดท้ายก็เป็นมี่ฮวาที่ต้องเงียบ เก็บความรู้สึกไม่สบายใจนี้ไว้คนเดียว

..ถึงอย่างไรก็ยังรู้สึกแปลกๆ ผู้มีพระคุณคนนั้นไม่น่าไว้ใจเลยจริงๆ

"อ้อ! มี่เอ๋อร์ เรื่องที่เจ้ากังวลพ่อมีทางออกให้แล้วนะ"

มี่ฮวาหยุดคิดเรื่องบุรุษที่ช่วยพ่อไว้ก่อน แล้วหันมาตั้งใจฟังสิ่งที่ชุนหรงเซินกำลังจะบอก

"เราจะจัดงานดูตัวให้เจ้ากัน"

!?

"ท่านพ่อ..จะให้ข้าดูตัว?"

"ใช่แล้ว"

"ท่านพ่ออยากให้ข้าแต่งออกไปมากนักหรือเจ้าคะ"

น้ำเสียงที่เอ่ยฟังดูก็รู้ว่าไม่พอใจ แทรกมาด้วยความน้อยใจอย่างรุนแรง

นางไม่ได้รักชอบใครที่ไหน จะให้ดูตัว แต่งงานทั้งที่ไม่รู้จักอีกฝ่ายได้อย่างไร

"เปล่าเลยมี่เอ๋อร์ เจ้าเป็นแก้วตาดวงใจพ่อ แต่เรื่องมันเป็นเช่นนี้แล้ว องค์มหาเทพยังแนะนำว่าให้เจ้าแต่งให้ใครสักคนไปเสีย พ่อเลย..."

บิดาเงียบไปครู่ มองลูกสาวที่ยืนก้มหน้าเม้มปากจนแทบห้อเลือด "แล้วหากไม่มีผู้ใดที่ลูกพึงใจล่ะเจ้าคะ"

"ลองดูสักหน่อยเถิด พ่อเชื่อว่ามันต้องมีสักคนที่เข้าตา ถูกใจเจ้าอย่างแน่นอน"

นางไม่อยากยอมรับ แต่หากมหาเทพชี้แนะมาเช่นนั้น มันก็เหลือเพียงทางเดียว

ก็ได้แต่ภาวนาว่ามันจะมีสักคน..