บทที่ 9 九

คืนนั้น หลังจากได้เห็นว่าดอกไม้ที่มี่ฮวาสร้างขึ้นไปอยู่บนเตียงของซีจงจวิน ชุนหรงเซินก็รีบกลับทันทีไม่อยู่ต่อหรือนำสุราติดมือไปด้วยสักไห

เขารีบไปตระเตรียมจัดการกิจธุระที่จำเป็นทั้งหมด สะสางทุกสิ่งให้พร้อมสำหรับงานแต่งโดยเร็ว

อย่างไรเสียก็ต้องเอาซีจงจวินมาเป็นลูกเขยให้ได้!

เย็นวันต่อมาชุนหรงเซินเรียกตัวมี่ฮวาให้ออกจากห้อง ออกอุบายว่าจะพาไปเที่ยวสูดอากาศในที่ดีๆ แล้วจึงพานางขึ้นรถลากเหาะข้ามแดนมา

แม้จะเตรียมการไว้หมดแล้ว แต่เรื่องนี้ทั้งฮูหยินและลูกสาวทั้งแปดไม่มีใครรู้เลยสักคน

มี่ฮวาเองก็ยังแปลกใจที่จู่ๆบิดาพานางออกมาที่ไกลๆ ทั้งที่เมื่อก่อนแทบไม่ให้ออกจากตำหนักด้วยซ้ำ

"เรากำลังจะไปไหนกันหรือเจ้าคะ"

เสียงหวานเอ่ยถาม ชุนหรงเซินหันมาแย้มยิ้มให้ ตอบคำถามแบบตั้งใจเลี่ยง "ไปในที่ที่จะทำให้เจ้ามีความสุข"

"แล้วมันที่ไหนกันเล่าท่านพ่อ"

"เดี๋ยวถึงแล้วพ่อจะบอก"

เหตุใดบิดาถึงไม่ยอมตอบตามตรงกันนะ..

ผ่านไปเกือบสองชั่วยาม รถลากไร้ม้าเทียมร่อนลงจอดที่หน้าเรือนหลังหนึ่ง

มี่ฮวาและชุนหรงเซินลงจากรถ ตอนนั้นดวงตะวันได้หายลับไปแล้ว ท้องฟ้าครึ้มมีดวงดาวส่องให้แสงไม่สว่างเอาเสียเลย

คนทั้งสองยืนนิ่งในความมืดไร้แสงไร้เสียง ราวกับที่นี่ไร้ผู้คน ครึ่งก้านธูปต่อมาจึงปรากฏเงาร่างของตัวอะไรสักอย่างคล้ายสัตว์ใหญ่กำลังมุ่งหน้ามาทางนี้

มี่ฮวาเริ่มกลัว นางตัวสั่นเทายืนอยู่หลังบิดา กระทั่งร่างที่ลงมาจากท้องฟ้าสีดำมาหยุดยืนอยู่หน้าทั้งสอง

เซียนสตรีทำตาโต เผลอส่งเสียงร้องเบาๆด้วยความตกใจ ทว่าเมื่อหันไปมองหน้าชุนหรงเซิน เขากลับส่งยิ้มเป็นมิตรให้อีกฝ่ายเสียอย่างนั้น

"ท่านชุนหรงเซิน"

เทพอสูรประสานมือทั้งหก ก่อนจะหยุดชะงักเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าผู้มาเยือนไม่ได้มาคนเดียว

ในความมืดมิด ตาของซีจงจวินไม่ได้ทำงานแย่ลง เขามองเห็นชัดเจนว่าคนที่ยืนอยู่ด้านหลังเป็นใคร

นางคือเซียนบุปผาผู้นั้น...

แม้นางจะไม่เคยมองหน้าสบตากันตรงๆเลย ไม่ว่าจะครั้งนั้นที่หน้าบันไดขึ้นเขาสวรรค์ หรือตอนนี้ที่หน้าเรือนของเขาก็ตาม

..ก็ยังเป็นเขาที่จดจำฝังจิต ไม่คิดลืม..

"นี่ลูกสาวข้า มี่ฮวา วันนี้เราสองพ่อลูกต้องรบกวนท่านแล้ว"

"หาใช่เรื่องใหญ่ขอรับ เชิญท่านทั้งสองด้านในก่อน"

ซีจงจวินผายมือขวาสามข้างให้ เดินนำเข้าไปในเรือน พลันตะเกียงไฟทั่วเรือนที่มืดสนิทมีแสงส่องสว่างขึ้นเอง

มี่ฮวารั้งแขนเสื้อของพ่อเอาไว้ ด้วยไม่ไว้วางใจบุรุษผู้นั้น

"อย่าห่วงเลยมี่เอ๋อร์ เขาไม่ทำอะไรหรอก เข้าไปด้านในกันเถิด"

ชุนหรงเซินจับมือลูกบีบเบาๆ สุดท้ายมี่ฮวาที่ยืนตัวสั่นอยู่ต้องค่อยๆก้าวขาตามไปบ้าง ระหว่างนั้นก็ขบคิดไม่หยุดว่าเหตุใดบิดาถึงพานางมาที่นี่

..กระทั่งฝ่าเท้าขาวเรียวก้าวพ้นธรณีประตูเข้ามา มี่ฮวาก็ต้องชะงักค้างไปทันที

...กลิ่นนี้ นางจำได้

บิดายืนยิ้มอยู่ตรงหน้า พร้อมกับเทพอสูรที่ทำหน้างงอยู่ข้างกัน

"มี่เอ๋อร์ จำกลิ่นนี้ได้หรือไม่"

เสียงของชุนหรงเซินแทบไม่เข้าหัวนางเลย กลีบปากสีชมพูอ่อนสั่นระริกยากจะควบคุม

...เหตุใดถึงเป็นเช่นนี้...

มี่ฮวาพลันได้สติขึ้นมา พุ่งทะยานผ่านหน้าทั้งสองเข้าไปด้านใน ตามกลิ่นหอมแรงจนกระทั่งมาหยุดอยู่หน้าห้องหนึ่ง

มือเลื่อนเปิดบานประตู และสิ่งที่เห็นก็ทำให้รู้สึกราวกับมีใครเอาค้อนมาทุบศีรษะนางจนตื้อ

ดอกไม้ของนาง..อยู่บนเตียงใครไม่รู้...

มันยังคงเบ่งบานงดงาม ไม่มีรอยช้ำ กระจายกลิ่นหอมฟุ้งแม้อยู่มาหลายวันโดยไม่มีสิ่งใดหล่อเลี้ยงชีวิต

ใบหน้าขาวยิ่งซีดเผือดเมื่อได้ยินเสียงเข้มดังตามมาด้านหลัง

"ท่านมีธุระอะไรกับห้องนอนข้าหรือขอรับ"

มี่ฮวาหันมองคนพูด ดวงตาสีเขียวหยกจ้องสบกับดวงแก้วสีทองสว่างวาววับในลูกตาสีดำสนิท

เทพอสูรผู้นี้ นำดอกไม้ของนางมาไว้ในห้องได้อย่างไร!!!

"นี่มันอะไรกัน!!"

มี่ฮวาหันไปถลึงตามองบิดาสลับกับเจ้าเรือนด้วยแรงโทสะพลุ่งพล่านทันที จนชุนหรงเซินต้องรีบปราม

"เจ้าก็เห็นอยู่ว่าดอกไม้ของเจ้าอยู่ที่นี่ ในห้องของซีจงจวินผู้นี้ จะหมายความอย่างไรได้อีกเล่า"

คราวนี้ซีจงจวินงงหนักกว่าเดิม ดอกไม้นี้มันทำไมอย่างนั้นหรือ

"เจ้า!! เหตุใดมันถึงมาอยู่ที่นี่ได้!!?"

คราวนี้มี่ฮวาลืมความกลัวจนหมดสิ้น นางหันไปขึ้นเสียงใส่ซีจงจวินพร้อมกับชี้ไปที่เตียงหลังนั้นแทน

แต่คนถูกถามหาได้รับรู้อารมณ์ถึงฉุนเฉียว เขากะพริบตามองนางอย่างไม่เข้าใจว่าเหตุใดถึงพูดเสียงดังเช่นนั้น

"สงบใจลงก่อนมี่เอ๋อร์ อย่าได้ทำตัวเสียมารยาทเช่นนั้น" ชุนหรงเซินปรามลูกสาวก่อนหันมาหาซีจงจวิน "เรามาค่อยๆคุยกันที่ห้องรับรองดีหรือไม่"

ได้ยินแล้ว เจ้าของเรือนยอมเปิดทางให้ เดินนำไปยังอีกห้องไม่ไกลกันนัก

"เชิญขอรับ"

สุดท้ายมี่ฮวายอมข่มความขุ่นเคืองไว้ เดินตามมานั่งบนเบาะที่จัดไว้ข้างชุนหรงเซิน แต่ก็ยังไม่วายตวัดหางตาค้อนใส่เทพอสูรแมงป่องยักษ์

ซีจงจวินก็มองกลับเช่นกัน แต่สายตาเขาหาได้มีความหมายอื่นใดนอกจากหลงใหล ราวกับจะกลืนกินนางเข้าไปทั้งตัว

"เจ้ามองอะไรนักหนากัน!!"

ซีจงจวินไม่ได้รับรู้ว่านางกำลังโกรธ คิดว่านางถามคำถามจึงตอบไปเฉยๆ

"เพราะท่านงามมาก ข้าจึงมองขอรับ"

คราวนี้คนฟังหน้าขึ้นสี หาใช่เขินอายแต่เป็นโกรธจัด

เมื่อเห็นปฏิกิริยาของนาง เขาก็รีบเอ่ยถามต่อด้วยความเป็นห่วงทันที

"ร่างกายท่านไม่แข็งแรงหรือขอรับ ไยหน้าแดงคล้ายไข้จับเช่นนั้น หรือเพราะท่านตะโกนมากไปขอรับ"

"นี่เจ้า!!"

มี่ฮวาถลึงตาจ้องซีจงจวิน กระฟัดกระเฟียดด้วยนึกว่าเขาตั้งใจพูดยียวน

"เอาล่ะๆ มาเข้าเรื่องกันก่อนดีกว่านะ"

เสียงชุนหรงเซินเอ่ยห้ามทัพอีกครั้ง มี่ฮวาจึงยอมนั่งลงเฉยๆทั้งที่มือจิกกำ ขยำชุดกระโปรงจนยับย่น

"ที่พ่อให้เจ้ามาที่นี่วันนี้ด้วย เจ้าคงรู้แล้วว่าเป็นเพราะอะไร เช่นนั้นพ่อจะไม่ถามให้มากความอีก เพียงจะพามาดูตัวเจ้าบ่าวเท่านั้น"

!!!!

มี่ฮวาตะลึงตกใจราวหัวใจจะหลุดออกมา นางหันขวับมองบิดาทันที ก่อนเริ่มเปิดปากว่าเสียงดังขึ้นอีก

"นี่ท่านพ่อจะให้ข้าแต่งให้เจ้านี่จริงๆหรือ!!?"

สรรพนามที่เรียกช่างหยาบคาย มี่ฮวาเผลอสะบัดมือชี้หน้าซีจงจวินด้วย

ส่วนคนที่กำลังถูกพูดถึงอยู่นั้นไม่ได้ถือสาอะไร เพียงขมวดคิ้วเข้าหากันเล็กน้อย

"ท่านชุนหรงเซิน... หมายความว่าอย่างไรขอรับ"

"ซีจงจวิน ท่านคงไม่รู้ว่าดอกไม้ที่ท่านเก็บได้เมื่อคืนก่อนเป็นดอกไม้ที่มี่ฮวาลูกสาวข้าเสกขึ้นมาเพื่อจะใช้ในงานเลือกเจ้าบ่าวของนาง"

ชุนหรงเซินเริ่มเล่าเรื่อง ตอนนั้นมี่ฮวาพยายามจะเอ่ยขัดแต่ก็ต้องถูกบิดาหันมาทำสายตาดุใส่เพื่อให้นางสงบปากสงบคำ

"กติกามีอยู่ว่าผู้ที่หามันเจอและพากลับมาคืนได้โดยไม่ทำให้ดอกไม้เสียหายจะได้นางไปเป็นชายา ...ซึ่งตอนนี้ ท่านถือว่าผ่านการทดสอบนั้นแล้ว ข้าจึงพานางมาดูตัวและตกลงกันเรื่องพิธีแต่งงาน"

ซีจงจวินฟังแล้วก็นิ่งอึ้งทำอะไรไม่ถูก ต่างจากมี่ฮวาที่เมื่อได้ยินคำว่าพิธีแต่งงานก็ระงับโทสะไว้ไม่อยู่

"ข้าไม่แต่ง!! เขาไม่ได้นำดอกไม้มามอบให้ข้าในคืนนั้นสักหน่อย ท่านพ่อจะมาบังคับข้าเช่นนี้ไม่ถูกนะเจ้าคะ"

"ก็ใครใช้ให้เจ้าเสกให้มันมาอยู่ที่แผ่นดินใหญ่นี่กันเล่า! เจ้าแสร้งไม่เห็นผิด บิดคำพูดเช่นนี้ ไม่อายบ้างหรือมี่เอ๋อร์!!"

"ข้าหาได้บิดพลิ้วเจ้าค่ะ เรื่องนี้จบตั้งแต่วันนั้นแล้ว ไม่แต่งก็คือไม่แต่งเจ้าค่ะ!!!"

มี่ฮวาลุกขึ้นยืนค้านหัวชนฝา นางกัดฟันพูดทั้งที่ยังจ้องบิดาตาไม่กะพริบ ทางฝั่งชุนหรงเซินเองก็เริ่มมีน้ำโหแล้วเช่นกัน

แต่ตอนนั้นเอง.. ซีจงจวินไม่ได้ฟังเลยว่าทั้งสองพูดสิ่งใดกันบ้าง สติเขาเลื่อนลอยหลุดไปตั้งแต่ตอนที่ชุนหรงเซินบอกว่าเขาจะได้เป็นเจ้าบ่าวของมี่ฮวา

เซียนสตรีแสนงามผู้นี้..กำลังจะแต่งให้เขา...

ต้องเป็นอะไรที่ดีมากแน่...

ในใจซีจงจวินรู้สึกเบาหวิว ราวกับกำลังล่องลอยอยู่ในห้วงมนตราพิศวง

ดวงตากะพริบขึ้นลงช้าๆ มองดวงหน้างามขึ้นสี ไม่รู้ว่าด้วยเหตุใดจึงเป็นเช่นนั้น แต่ซีจงจวินเป็นห่วงเหลือเกินว่านางจะป่วยไข้

มือข้างหนึ่งในหกข้างนั้นจึงถือวิสาสะ ยื่นไปสัมผัสเบาๆที่แก้มนางโดยที่เจ้าตัวไม่ได้มีเจตนาจะล่วงเกินใดๆ

"..."

ทันทีที่นิ้วเขาโดนผิวเนื้อนุ่ม ทุกอย่างหยุดชะงัก มี่ฮวาพึ่งรู้สึกตัว เลื่อนสายตามามองเขาเช่นเดียวกับชุนหรงเซิน

"ท่านไม่ได้ป่วยจริงๆใช่ไหมขอรับ"

"..."

"ท่านกระหายน้ำหรือไม่ขอรับ หรือหากท่านร้อนข้าจะไปหาพัดมาให้"

มี่ฮวาได้แต่อ้าปากค้าง พูดไม่ออก ว่าไม่ได้ ราวกับนางหาเสียงตัวเองไม่เจอ

สายตาของซีจงจวินหวานละไม เต็มไปด้วยความห่วงใยจากใจจริง นั่นทำให้ชุนหรงเซินถึงกับลืมความโมโหที่มีต่อบุตรสาวไปชั่วขณะทีเดียว

"นางหน้าแดงเพราะโมโหน่ะซีจงจวิน"

เขาอธิบาย นั่นทำให้ซีจงจวินยอมผละมือออก หันมามองชุนหรงเซินด้วยความไม่เข้าใจ ก่อนหันหน้าไปหามี่ฮวาอีกครั้ง

"ท่านโมโหสิ่งใดหรือขอรับ"

!!!!!

"ยังจะมีหน้ามาถามอีก! ข้าก็โมโหเจ้าอย่างไรเล่า เจ้าเทพอสูรอัปลักษณ์!!!"

มี่ฮวาถึงกับตวาดลั่น พร้อมทั้งชี้หน้าซีจงจวินอย่างเหลืออด

ไม่รู้เหตุใดบุรุษผู้นี้ถึงได้โง่เง่านัก แสดงออกชัดเจนขนาดนี้ยังไม่รู้เรื่องอีก!!

เทพอสูรอึ้งเล็กน้อย แม้จะชินเสียแล้วที่ถูกมองว่าน่าเกลียดน่ากลัว ทว่าพอถูกนางว่าตรงๆเช่นนี้ หัวใจที่ไม่เคยสั่นไหวก็กลับบีบรัดจนเจ็บอก

"ข้าทำสิ่งใดให้ท่านโมโหหรือขอรับ"

"หึ! โง่เง่าต่ำช้าสิ้นดี! เจ้าเก็บดอกไม้นั่นมาคงคิดว่านำเรื่องไปบอกท่านพ่อแล้วข้าจะยอมแต่งให้เช่นนั้นสินะ ฝันไปเถิดข้าไม่แต่ง!! ต่อให้เจ้าหลอกล่อ ป้อยอท่านพ่อจนน้ำลายหมดปากข้าก็ไม่แต่ง!!!"

นางประกาศกร้าวก่อนจะวิ่งออกไปทันที

ประหลาดเหลือเกินที่คำของมี่ฮวาทำให้ซีจงจวินเกิดความรู้สึกบางอย่างในใจ

..แต่เขาไม่รู้ว่ามันคืออะไร...

..ไม่รู้ตัวเสียด้วยซ้ำว่าตนเผลอทำสีหน้าแบบไหนออกมา...

...เหตุใดนางต้องด่าทอเขาด้วย เขาทำสิ่งใดผิดหรือ...

ชุนหรงเซินมองซีจงจวินแวบหนึ่งก่อนวิ่งตามลูกออกมา

..มีหลายสิ่งผิดจากที่เขาคาดคิดไปมาก

อย่างแรกคือไม่คิดว่าลูกสาวสุดที่รักจะหาญกล้าถึงเพียงนี้ หากเป็นผู้อื่นอย่าว่าแต่สตรีเลย แม้แต่เซียนบุรุษก็ยังหวาดกลัวอำนาจเทพอสูร ไม่อาจมายืนชี้หน้าด่าปาวๆเช่นนี้หรอก

และอีกข้อที่คิดไม่ถึง คือซีจงจวินอ่อนโยนกับมี่ฮวามากนัก สายตาของเทพอสูรไร้ความแค้นเคืองใดๆแม้ถูกว่าไปขนาดนั้น

ที่หน้าเรือน ชุนหรงเซินจับข้อมือบุตรสาวเอาไว้ กลัวนางจะวิ่งออกไปถึงป่าแล้วจะได้รับอันตราย

"กลับไปคุยกันให้รู้เรื่องเดี๋ยวนี้นะมี่เอ๋อร์!"

"ไม่! ท่านพ่อไม่ฟังความต้องการของข้า ไม่ฟังหัวใจของข้าเลย! ท่านไม่คิดหรือว่าหากต้องมาอยู่ที่นี่กับบุรุษคนนั้นข้าจะต้องทุกข์ใจขนาดไหน ไม่คิดหรือว่าข้าจะต้องทนกับคำครหาอีกมากเท่าใด ท่านไม่คิดเลยหรือ!!!"

หลังฟังจบ สายตาที่ส่งไปให้บุตรสาวหาใช่ความโกรธ แต่เป็นความอบอุ่นที่แฝงมาพร้อมกับน้ำเสียงนุ่มทุ้ม

"พ่อคิดดีแล้ว.. คิดดีแล้วจริงๆมี่เอ๋อร์ พ่อรักเจ้าขนาดนี้ ถึงได้เลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้เจ้า ซีจงจวินเป็นคนดีมากจริงๆ และพ่อเชื่อว่าเขาจะทำให้ลูกมีความสุขได้แน่"

ชุนหรงเซินเริ่มคลายมือที่กุมข้อมือลูกออก แล้วเปลี่ยนเป็นลูบหัวนางเบาๆ

"ลูกรู้หรือไม่ว่าที่นี่ที่ไหน ที่นี่คือชายแดนแผ่นดินใหญ่ซึ่งติดกับแดนประจิม ลูกเห็นหรือไม่ว่าที่นี่ไม่มีอะไรเลย ไม่มีใครจะมาพูดนู่นพูดนี่ให้ลูกรำคาญหูอีก ที่ตรงนี้จะเป็นเหมือนโลกอีกใบ มีแค่เจ้าและสามีเพียงสองคน ไร้ปัญหา ไร้ทุกข์ มีแต่สุขตลอดกาล"

มี่ฮวาใจอ่อนยวบ น้ำตารื้นท่วมเมื่อได้ยินพ่อพูดเช่นนั้น นางส่ายหน้ารัวไม่อยากจะยอมรับ

"เชื่อพ่อสักครั้งเถิดมี่เอ๋อร์ แล้วลูกจะเข้าใจเองว่าสิ่งที่พ่อทำไปนั้นมันเพื่อตัวลูกทั้งหมด"

 "ลูกไม่อยากแต่งกับคนน่ากลัวเช่นนั้น ลูกไม่ไว้ใจเขา แค่ได้ยินเสียงก็สั่นผวาแล้ว ท่านพ่อได้โปรดช่วยลูกด้วย" มี่ฮวาซบอกพ่อ ปล่อยน้ำตาร่วงหล่นเป็นสาย

น้ำตานั้นเกิดความความเสียใจ...

เสียใจที่พ่อเลือกสามีอัปลักษณ์ให้...

"มี่เอ๋อร์ คนเราดูกันแค่เพียงเปลือกไม่ได้หรอกนะ จิตใจเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด ลูกอยู่กับซีจงจวินไปก็จะเห็นเอง พ่อมั่นใจว่าเขาจะทำให้ลูกมีความสุขมากๆ ลืมเรื่องวุ่นวายที่แดนอุดร ลืมคำพูดปรามาสถากถาง ลืมคนที่ทำให้ลูกต้องเป็นเช่นนี้เสียเถิด"

..เทพอสูรตนนั้น จะทำให้นางมีความสุขได้จริงหรือ...

สาวน้อยเงยหน้าขึ้น ร้องไห้เสียจนหน้าที่เคยสะสวยไม่น่ามอง แต่บิดาก็ยังเช็ดน้ำตาให้

"แล้วหากมันไม่เป็นอย่างที่ท่านพ่อพูดล่ะเจ้าคะ"

"หากลูกอยู่แล้วไม่มีความสุข เช่นนั้นพ่อก็จะมารับกลับบ้าน แต่อย่างน้อยก็ลองอยู่ไปก่อนสักครึ่งปีเป็นอย่างไร"

สุดท้ายแล้ว คำของชุนหรงเซินก็ทำให้ต้องใจอ่อน ยอมลงให้ในที่สุด

ครึ่งปีต่อจากนี้...จะเกิดอะไรขึ้นบ้างนะ