บทที่ 17 十七

มี่ฮวาอาบน้ำเสร็จกำลังจะเดินเข้าห้อง

แต่ฝ่าเท้าหยุดชะงักเมื่อนางเปิดประตูและภาพวิญญาณเมื่อคืนผุดขึ้นมาในหัว

มันน่ากลัว จนไม่กล้านอนคนเดียวอีก...

"นี่"

มี่ฮวาหันไปเรียกเทพอสูรที่ยืนรอส่งนางเข้าห้อง เขาเงยหน้าขึ้นเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม

"คืนนี้ข้าจะนอนในห้องเจ้า เจ้านอนที่พื้นเหมือนคืนนั้น"

แล้วนางก็เดินไปที่ห้องซึ่งอยู่ถัดไป ซีจงจวินได้แต่มองตามแล้วยิ้มออกมาอย่างมีความหวังอีกครั้ง

..คิดว่ามี่ฮวาเริ่มไว้ใจเขามากขึ้น..

เช่นนั้น.. หากแขนเขาขาดไปอีกสักข้าง นางจะยอมพูดด้วยหรือเปล่า..

ซีจงจวินทำได้เพียงครุ่นคิด แต่ไม่กล้าเฉือนแขนทิ้งหรอก เท่านี้ก็เจ็บเกือบตายแล้ว

เขาหอบเสื้อผ้าออกไปอาบน้ำในป่าเหมือนเดิม แล้วจึงกลับเข้ามานอนที่มุมหนึ่งในห้อง

หลังจากเหนื่อยล้ามาตั้งแต่เมื่อคืนวาน คืนนี้ซีจงจวินหลับสนิทแม้จะนอนบนพื้นแข็งเย็นเยียบ

...เท่านี้ก็ดีเกินพอ

เพราะนางอยู่ใกล้ เลยหายห่วงไปได้มาก...

เวลาเดียวกัน มี่ฮวาไม่ได้หลับไปอย่างที่ซีจงจวินคิด

นางแอบมองเทพอสูรที่นอนขดตัวอยู่ไกลๆ คิดว่าให้นอนบนพื้นไม้เย็นๆแบบนั้น เขาคงหนาวเหมือนกัน

แต่จะให้ขึ้นมานอนด้วยกันบนเตียงก็น่ากลัวเกินไป

มี่ฮวาไม่ชอบเวลาที่รู้สึกเช่นนี้เลย..

ราวกับว่าพอเห็นเขาอยู่ใกล้ๆแล้วจะเกิดใจอ่อนขึ้นมา

..นั่นเป็นเพราะซีจงจวินชอบแสร้งทำตัวน่าสงสารใช่หรือไม่

...

รุ่งเช้า มี่ฮวาตื่นตั้งแต่พระอาทิตย์ยังไม่ขึ้นเพราะนอนแทบไม่หลับ ระแวงว่าซีจงจวินอาจเข้ามาฉวยโอกาสทำมิดีมิร้ายตอนนางไม่รู้สึกตัว แม้สุดท้ายจะไม่เกิดอะไรขึ้นเลยก็ตาม

ซีจงจวินเตรียมน้ำให้อาบเสร็จ กำลังจะเข้าไปดูข้าวที่หุงไว้ในครัวก็เจอมี่ฮวายืนรออยู่

"ข้ามีเรื่องต้องคุยกับเจ้า"

"เรื่องอะไรหรือ"

"ข้าต้องการคนรับใช้"

ซีจงจวินกะพริบตาปริบๆ ในใจอยากรู้ว่าเขาทำสิ่งใดให้นางไม่พอใจอีกหรือเปล่า

"ข้าบกพร่องตรงไหนหรือ" ถามเพราะเริ่มไม่สบายใจขึ้นมาอีก ระแวงว่าถ้าทำไม่ถูกใจภรรยาจะหนีกลับบ้าน

หากมีตรงไหนไม่ดี เขาพร้อมจะเปลี่ยนให้ทั้งหมด

"ถึงเจ้าจะทำได้ทุกอย่าง แต่ระหว่างที่เจ้าไม่อยู่บ้านข้าก็ไม่มีคนคอยรับใช้ และการอยู่คนเดียวในที่เงียบๆแบบนี้มันก็น่ากลัวเหมือนกัน ถ้าเกิดเหตุการณ์เหมือนคืนนั้นอีกข้าจะทำอะไรได้"

ซีจงจวินฟังแล้วพยักหน้าเข้าใจเหตุผลของนาง หากภรรยาต้องการ เช่นนั้นเขาจะรีบหามาให้โดยเร็วที่สุด

เย็นนั้นซีจงจวินจึงไม่ได้กลับมาบ้านเพียงแค่คนเดียว

ที่มือซ้ายล่างและขวาล่างจูงเด็กชายตัวกะเปี๊ยกสองคน ดูแล้วน่าจะเป็นสัตว์อสูร

"คนใช้ของท่าน"

ตัวแรกมีท่อนบนเป็นคน แต่ท่อนล่างเป็นงูหางยาวเกล็ดเรียบสีฟ้าเหลือบเขียว

"คารวะนายหญิง ข้าน้อยคืออสรพิษธาราขอรับ"

ส่วนอีกตัวมีแขนเป็นปีกนกสีเทา มีหางนกที่ด้านหลัง ลำตัวและขาเหมือนคน

"คารวะนายหญิง ข้าน้อยคือวิหควายุขอรับ"

มี่ฮวานั่งมองเด็กน้อยสองตัวคิ้วขมวด นี่น่ะหรือคนรับใช้ที่เขาตั้งใจหามาให้

"เจ้าจะให้ข้าใช้แรงงานเด็กอย่างนั้นหรือ"

ดูจากสีหน้าแล้วนางคงไม่ค่อยชอบใจรูปลักษณ์ของเจ้าพวกนี้เท่าไหร่นัก ด้วยความไม่อยากขัดใจเทพอสูรจึงถอยออกมาเล็กน้อย

"..เช่นนั้น ข้าจะพากลับ"

เขากุมมือเด็กทั้งสองที่เงยหน้ามอง ดวงตากลมๆส่งประกายคล้ายอ้อนวอนแบบไร้เสียงแต่ซีจงจวินไม่ได้สนใจ

"นายท่านจะพาพวกข้ากลับไปหรือขอรับ" เจ้านกถาม เทพอสูรก็ไม่ตอบเพียงมองนิ่งๆ

"นายท่านเมตตาพวกข้าเถอะขอรับ อย่าให้พวกข้ากลับไปเลย" คราวนี้เจ้างูเขย่าแขน แต่ไม่เป็นผล

"อย่ามาเซ้าซี้ข้า" ซีจงจวินจะพาเดินออกให้ได้ แต่อสรพิษธารากับวิหควายุไม่ยอม สะบัดมือวิ่งเข้ามาคุกเข่าต่อหน้ามี่ฮวาแทน

ในเมื่อตั้งความหวังแล้วว่าจะมาอยู่รับใช้นายท่าน ถึงอย่างไรก็จะไม่มีทางยอมแพ้แน่

"นายหญิงขอรับ พวกข้าน้อยแม้จะดูเด็กแต่ก็เกิดมาได้หกร้อยปีแล้ว ได้โปรดให้ข้าน้อยได้รับใช้เถิดขอรับ"

"นายหญิงเมตตาพวกข้าน้อยเถิดขอรับ ข้าน้อยจะไม่ลืมบุญคุณนี้ชั่วชีวิตเลย"

เด็กทั้งสองก้มหัวติดหัว คงเพราะชีวิตในป่าลำบากกว่านี้หลายเท่าตัว การได้มาอยู่ใต้ชายคาเดียวกับเทพอสูรนับว่ามีบุญมากแล้ว

"ข้าอยากได้คนรับใช้หญิงที่โตกว่านี้" นางบอกก่อนปัดมือไล่

เด็กน้อยทั้งสองหันมามองหน้ากัน แล้วหันไปส่งสายตาอ้อนวอนให้นางอีกครั้ง "หากนายหญิงต้องการสตรี เช่นนั้นพวกข้าน้อยจะตอนของตัวเองทิ้ง..นายหญิงจะรับหรือไม่ขอรับ"

มี่ฮวาหันมาจ้องเขม็งทันที นี่เด็กพวกนี้เห็นนางเป็นคนอย่างไรกัน

"นี่พวกเจ้า!" นางไม่รู้จะว่าอย่างไรต่อ ได้แต่เม้มปากแน่น สุดท้ายเมื่อทนสายตาเหล่านั้นไม่ไหวจึงยอมปล่อยไป

"ไม่ต้องตอนทิ้งหรอก ข้าจะรับพวกเจ้าไว้ก่อนก็ได้ แต่ถ้าทำตัวไม่ได้เรื่องแม้แต่ครั้งเดียวข้าไล่ออกแน่"

"พวกข้าน้อยจะพยายามขอรับ" เด็กทั้งสองคุกเข่าคำนับ

ในเมื่อได้มาเป็นคนรับใช้แล้ว งานแรกของทั้งคู่ก็คือการตามซีจงจวินเข้าไปทำอาหารเย็น

มี่ฮวามองตามแผ่นหลังเทพอสูรไป ไม่รู้เพราะอะไรระยะนี้นางถึงแอบมองเขาบ่อยนัก

สัตว์อสูรกินอาหารเหมือนสัตว์ธรรมดาในโลกมนุษย์ ส่วนน้ำท่าก็อาบนานๆครั้งจึงเลี้ยงง่ายกว่าพวกคนรับใช้ที่เป็นเทพ

เหตุผลนี้กระมัง เขาถึงพาพวกมันมาเป็นคนรับใช้นาง

และด้วยความเป็นเด็ก จึงใสซื่อไม่คิดร้ายหรือทำตัวไม่ดีกับนางแน่

คืนนั้น มี่ฮวาให้วิหควายุและอสรพิษธารานอนหน้าห้องเผื่อมีอะไรจะได้เรียกใช้ได้สะดวก ส่วนซีจงจวินกลับไปนอนที่ห้องตัวเองเหมือนเดิม

เขาล้มตัวแผ่เส้นผมสีดำยาวสยายลงบนเตียง ได้กลิ่นหอมของมี่ฮวาชัดเจนเพราะเมื่อคืนก่อนนางนอนตรงนี้

ดีจริงๆ...

ซีจงจวินสูดกลิ่นที่ลอยคว้างอยู่ในอากาศ หยิบหมอนมากอดแน่นๆ รู้สึกราวกับมี่ฮวาอยู่ข้างกายไม่ห่าง

แม้วันนี้เขาจะทำอะไรไม่ค่อยถูกใจนางนัก แต่ก็ไม่ได้โดนว่ารุนแรงเหมือนวันอื่นๆ

นางเริ่มใจอ่อนแล้วหรือยังนะ...

ซีจงจวินคิด และยิ่งคิดหนักเมื่อนึกถึงเมื่อคืนวานที่ได้นอนร่วมห้องกับนางเหมือนคืนเข้าหอ

ท่อนเนื้อกลางกายของเขามันตอบสนองกลิ่นที่ได้รับมาตั้งแต่เมื่อคืน แต่ด้วยเกรงว่ามี่ฮวาจะรังเกียจจึงไม่กล้าทำอะไร

แต่ตอนนี้เขาอยู่คนเดียว...

กำหนัดที่ไม่ได้รับการปลดปล่อยมานานก่อตัวขึ้นอย่างห้ามไม่ได้อีก ความยับยั้งชั่งใจสูญสลาย เพราะซีจงจวินไม่ต้องเกรงใจใครก็ตามที่ไม่ได้อยู่ในห้องนี้

เขาล้วงมือเข้าไปในกางเกงนอนเนื้อบาง จับที่ความเป็นบุรุษเพศซึ่งเกร็งตัวแข็ง เริ่มไล่เล่นกับมันอย่างเพลิดเพลิน

ลำเอ็นถูกรูดดึงเป็นจังหวะสุขสมให้เสียงเนื้อกระทบดังไปทั่วห้อง ในหัวคิดถึงดวงหน้างามของภรรยา

นึกถึงยามปากนางเปล่งเสียงพูดด้วย ยามสายตานางมองจ้องมาอย่างลึกซึ้ง

แม้จะเป็นเพียงแค่สิ่งที่เขาคิดไปเอง แต่ผิดหรือที่จะวาดฝันถึงค่ำคืนอันแสนหวาน

ซีจงจวินนอนชำเราตนอยู่เช่นนั้น คิดว่ามีนางเซียนบุปผาอยู่เคียงกาย ปรนนิบัติเขาด้วยความใคร่เช่นเดียวกัน

นางจะรู้บ้างหรือไม่ว่าทำให้เขาว้าวุ่นใจเพียงใดยามคะนึงหา...

น้ำขาวขุ่นข้นทะลักออกจากปลายอวัยวะแดงร้อน ซีจงจวินยังปล่อยมือไม่ได้แม้จะถึงฝั่งแล้วก็ตาม

ในเมื่อกลิ่นที่อบอวลอยู่ยังไม่จาง อารมณ์ของเขาก็ยังค้างอยู่เช่นกัน

"มี่ฮวา.. มี่ฮวาของข้า..."

มือใหญ่ขยับต่อ มอบความเสียวกระสันให้ตนเองไม่รู้จบ เสียงครางสั่นจากริมฝีปากหนาบ่งบอกว่าเขาสุขเพียงใดยามได้เอ่ยนามนั้น

ชายหนุ่มพร่ำเพรียกหานางเซียนสวรรค์ พร้อมกับคำรามเสียงทุ้มต่ำในลำคอ

อยากมาก.. อยากเหลือเกิน...

อยากให้นางเปิดใจ ยอมรับเขาเร็วๆ

อยากร่วมเตียงเคียงหมอน นอนกอดก่ายแนบชิด พูดกันฉันสามีภรรยา

อยากเป็นดั่งคู่ยวนยาง ผูกรักปักใจ ไม่เดียวดายตราบสิ้นกาล...

************

ยวนยาง คือ นกเป็ดน้ำแมนดาริน เชื่อว่ายวนยางเป็นนกที่มีคู่เดียวไปจนตาย แม้คู่ของมันตายไปแล้วก็จะครองตัวเป็นโสดโดยไม่มีคู่ใหม่ นกยวนยางจึงเป็นสัญลักษณ์ของความรักเดียวใจเดียว