บทที่ 25 二十五

ที่วังของชุนหรงเซิน เหล่าพี่สาวแตกตื่นกันใหญ่เมื่อเห็นน้องสาวคนเล็กมายืนอยู่ในตำหนักกลาง

"เกิดอะไรขึ้นมี่ฮวา ทำไมเจ้าถึงรีบร้อนกลับมาแบบนี้" ฉาฮวาวิ่งเข้ามาจับแขนน้องด้วยความเป็นห่วง

"เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง"

"เจ้าดูไม่สดใสเลย"

สองแฝดไป๋หลันและหวงหลันเอ่ยถาม

"ซีจงจวินทำอะไรเจ้าใช่หรือไม่" จวี๋ฮวาตามพี่สาวคนอื่นๆเข้ามายืนรุมล้อมมี่ฮวา สารพัดคำถูกถามจนเลือกตอบไม่ถูก

"ใจเย็นก่อนลูกๆ" เสียงบุรุษหนึ่งเดียวในตำหนักเอ่ย คือบิดาของพวกนางทั้งหมด

ชุนหรงเซินมองมี่ฮวาสายตาเรียบนิ่ง เดินมานั่งลงตรงโต๊ะกลางห้อง พร้อมทั้งผายมือชวนให้ลูกๆทุกคนนั่งลงด้วย

"เล่าให้พ่อฟังว่าเกิดอะไรขึ้นถึงหนีมาเช่นนี้"

มี่ฮวาเงียบไปครู่หนึ่ง หลังจากสงบสติอารมณ์ได้แล้วจึงเริ่มเปิดปาก

"ลูกทนอยู่กับเจ้านั่นต่อไม่ได้แล้วท่านพ่อ"

พี่สาวทั้งเจ็ดหันมองหน้ากัน พวกนางต่างคิดว่าเทพอสูรองค์นั้นต้องกระทำการโหดร้าย ย่ำยีจิตใจมี่ฮวาจนไม่เหลือชิ้นดี

"เขาทำร้ายเจ้าใช่หรือไม่ เช่นนั้นก็ไม่ต้องกลับไปแล้ว!" ไป่เหอลุกว่าเสียงดัง แต่ก็โดนสายตาดุๆของพ่อจ้องมาทำให้ต้องเก็บกิริยา

"เหตุใดถึงทนต่อไม่ได้"

"เพราะลูกเกลียดเขาตั้งแต่ยังไม่แต่ง ท่านพ่อก็รู้นี่เจ้าคะ นับวันเขายิ่งทำตัวน่ารำคาญ ลูกเบื่อขี้หน้าจนเกินทนแล้ว ลูกอยากหย่าเจ้าค่ะ"

"มี่เอ๋อร์ ตั้งแต่ฟังมาพ่อยังไม่รู้เลยว่าสาเหตุที่ลูกเบื่อกับรำคาญคืออะไร"

ได้ยินเท่านั้นมี่ฮวาก็ขึ้นเสียงไม่พอใจ คิดว่าพ่อเข้าข้างซีจงจวิน

"ก็เขาเป็นคนไม่ดี! เจ้าเล่ห์ใช้กลลวงท่านพ่อให้ยกลูกสาวให้ เช่นนั้นจะให้ลูกชอบเขา ทนอยู่กับเขาได้อย่างไรเจ้าคะ"

"มี่เอ๋อร์ ซีจงจวินไม่เคยใช้กลอุบายหลอกพ่อ ที่พ่อให้ลูกแต่งกับเขาเพราะเห็นว่าเขาดีจริงๆ"

มี่ฮวากระตุกยิ้มค้างเมื่อโดนคำว่าคนดีกระแทกหน้าเข้าอย่างจัง

คนดีที่ไหนจะวิปริตวิปลาสขนาดนั้นกัน!

"หากดีจริงเขาคงไม่พยามยามขืนใจลูกหรอกเจ้าค่ะ"

นางใส่ความสามีเห็นๆ แต่ใครจะรู้เล่า คืนนั้นไม่มีผู้ใดอยู่นอกจากนางกับเขา

หลังจากได้ยินคำว่าขืนใจ ทุกคนก็ดูจะตะลึงไม่น้อย..

"นี่ตั้งแต่แต่งกันมาเกือบครึ่งปียังไม่เคยร่วมหอกันอีกหรือ"

..?

"ท่านพ่อจะให้ข้าร่วมหอกับมันได้อย่างไรเจ้าคะ แค่อยู่ใกล้ข้าก็แทบอาเจียนแล้ว"

ฮูหยินเอามือปิดปากกับคำที่นางว่าสามี แม้จะไม่ได้เห็นด้วยกับการแต่งงานของลูกสาว แต่การได้ยินเช่นนั้นก็ยังไม่ค่อยชอบใจนัก

"เหตุใดถึงว่าซีจงจวินเช่นนั้นล่ะมี่ฮวา อย่างไรเขาก็เป็นสามีของลูกนะ"

"ลูกไม่คิดจะนับตัวอะไรแบบนั้นเป็นสามีเจ้าค่ะท่านแม่ ลูกเกลียดคนเสแสร้ง ทำตัวน่าสงสารขอความเห็นใจ"

"เขาทำอะไรให้เจ้าคิดเช่นนั้นหรือ"

พี่เหลียนฮวาถาม มี่ฮวาก็ระบายลมหายใจก่อนเล่าถึงเหตุการณ์แต่ละวันที่นางต้องเจอ

"ก็ชอบตีหน้าเศร้าเรียกร้องความสนใจ แกล้งทำเป็นบอกว่าจะไม่ทำอะไรข้าทั้งที่จริงๆเป็นพวกหื่นกาม จิตทราม น่ารังเกียจ"

พี่สาวฟังแล้วมองหน้ากัน ตอนนี้พวกนางสงสัยเหลือเกินว่าระหว่างที่อยู่บ้านซีจงจวิน นางเจออะไรมา

"ท่านพ่อท่านแม่ คืนนี้ขอลูกนอนที่นี่นะเจ้าคะ ลูกไม่อยากกลับไปที่นั่นอีกแล้ว และพรุ่งนี้ลูกจะหย่ากับเขาด้วย"

นางพูดความตั้งใจอย่างตรงไปตรงมา ชุนหรงเซินกับฮูหยินได้แต่หันมองหน้ากันแล้วส่ายหัว

หากหย่ากับซีจงจวินคราวนี้ คงกลายเป็นข่าวใหญ่อีกแน่ แต่งไม่ถึงครึ่งปีก็ทนกันไม่ได้

ถึงมี่ฮวาจะเป็นคนขอหย่า แต่ก็ย่อมต้องมีคำลือแปลกๆเกี่ยวกับนางแพร่กระจายไปทั่วอีก และอาจจะหนักกว่าคราวก่อนด้วย

"ตรองให้ดีกว่านี้หน่อยเถิดมี่เอ๋อร์ ถือว่าพ่อขอร้อง"

"ลูกตรองแล้วเจ้าค่ะ"

พูดจบมี่ฮวาลุกขึ้น ขอตัวลากลับไปนอนที่ตำหนักเก่าของนาง

...

พี่สาวทั้งเจ็ดนั่งเล่นกันอยู่ในสวน นี่พึ่งจะหัวค่ำ พวกนางไม่รีบกลับตำหนักจึงออกมารับลมกันด้านนอก

"ซีจงจวินผู้นั้นเป็นคนแบบไหนกัน" เหมยกุยเอ่ยขึ้นลอยๆด้วยความสงสัย

"ข้าเริ่มคิดว่าหากดีจริงตามที่ท่านพ่อว่า มี่ฮวาจะถึงขั้นทนไม่ได้เลยเชียวหรือ" จวี๋ฮวาเอ่ยบ้าง

"ซีจงจวินอาจจะเป็นพวกบ้าตัณหาอย่างที่มี่ฮวาพูดจริงๆก็ได้ อัปลักษณ์ถึงเพียงนั้น นางจะกลัวก็ไม่แปลก" ไป่เหอจินตนาการแล้วทำท่าขนลุก

"ไม่จริงนะขอรับ!!"

เสียงหนึ่งดังขึ้นที่ด้านหลังวงสนทนาของเหล่าเซียนสตรี พวกนางหันไปมองก็พบว่ามันเป็นเสียงของเจ้าสัตว์อสูรครึ่งนก

"เจ้าเป็นใคร แล้วเข้ามาได้อย่างไร" เหมยกุยพี่คนโตถามเด็กน้อยที่ยืนเท้าเอวคัดค้านกับคำที่พวกนางพูด

"ข้าน้อยมีนามว่าซวนเฟย เป็นอสูรรับใช้ของนายท่านซีจงจวินและนายหญิงมี่ฮวาขอรับ ข้าน้อยแอบตามมา แล้วก็เข้ามาตรงที่ไม่มีใครอยู่เฝ้าขอรับ"

ซวนเฟยแนะนำตัว ก่อนใช้ความหาญกล้าทั้งหมดที่มีเดินเข้าไปกลางวง แก้มป่องน้อยๆกับดวงตากลมๆแสดงอาการประท้วงทำให้ดูไม่น่ากลัวสักนิด

"พวกท่านกำลังกล่าวถึงนายท่านในทางที่ผิดนะขอรับ นายท่านไม่เคยล่วงเกินนายหญิงเลย ยอมทำตามใจนายหญิงตลอด ไม่เคยบ่น ไม่เคยว่าเลยขอรับ"

พวกนางฟังคำบอกเล่าจากปากพยานแล้วหันมองหน้ากันงงๆ

"เรื่องจริงหรือเจ้านกน้อย" เหลียนฮวาถาม

"ข้าสาบานได้ว่าเป็นจริงทุกคำขอรับ นายท่านทุ่มเทมากเพื่อให้นายหญิงหันมารักท่านบ้าง นายหญิงบอกห้ามพูด นายท่านก็ไม่พูด บอกห้ามมอง นายท่านก็ไม่มอง ไล่ให้ไป นายท่านก็ยอมไป ไม่เคยบกพร่องในหน้าที่แม้สักครั้งเดียวขอรับ"

ฟังจบเหล่าสาวงามต่างก็อึ้งกับความจริงเหล่านั้น นี่เขายอมขนาดนี้เชียวหรือ

แล้วมี่ฮวาเกลียดซีจงจวินด้วยเหตุใดเล่า...

"แล้วเจ้ามาพูดเรื่องนี้กับเราทำไม นายของเจ้าสั่งให้มาหรือ" ไป่เหอดูท่าจะยังไม่ไว้ใจ เขาอาจถูกซีจงจวินส่งมาก็ได้

"ข้าน้อยมาที่นี่ก็เพื่อช่วยเกลี้ยกล่อมให้นายหญิงยอมกลับไปขอรับ นายท่านพึ่งเลิกงาน หากกลับมาไม่เจอนายหญิงต้องเสียใจมากแน่ขอรับ"

ซวนเฟยยืนยันทุกสิ่งด้วยความจริง ไม่มีใครส่งมันมาทั้งนั้น

"อย่างไรเสียวันนี้ข้าน้อยก็ต้องทำให้นายหญิงใจอ่อนให้ได้ขอรับ ข้าน้อยไม่อยากเห็นนายท่านอดข้าวจนป่วย แล้วก็ไม่อยากให้นายหญิงมองนายท่านไม่ดีเช่นนั้นอีก ข้าน้อยขอตัวนะขอรับ"

มันหมุนตัวทำท่าจะเดินออกไปจากตรงนี้ แต่ก็ถูกมือเรียวของสองแฝดไป๋หลันและหวงหลันคว้าเอาไว้

"ข้าชอบความซื่อตรงของเจ้าจริงๆนกน้อย ในเมื่อเจ้าพยายามถึงขนาดนั้น ข้าก็จะช่วยอีกแรง ดีหรือไม่"

"และข้าคิดว่าหากเจ้าเข้าไปพูด มี่ฮวาคงไม่ยอมฟังหรอก เปลี่ยนเป็นไว้ใจให้พวกข้าเข้าไปพูดให้ดีกว่า"

พวกนางว่า ก่อนชักชวนให้พี่น้องที่เหลือไปช่วยกันกล่อมมี่ฮวา

สุดท้ายสาวงามทั้งหมดก็มาหยุดยืนหน้าตำหนักของน้องคนสุดท้อง โดยให้ซวนเฟยคอยอยู่ด้านนอก

ตลอดทางที่มาพวกนางถามไถ่ซวนเฟยถึงชีวิตที่นู่น มันก็บอกไปตามจริงจนเกือบหมด

พวกนางเข้าใจแล้ว ซีจงจวินไม่ได้ทำอะไรผิดเลย เขาแค่ยอมมี่ฮวามากจนไม่กล้าที่จะแสดงความรู้สึกที่แท้จริงเท่านั้น

เช่นนั้น ก็ต้องพยายามหาวิธีที่จะทำให้มี่ฮวาเข้าใจจิตใจของสามี และใกล้ชิดกันมากขึ้น

บางทีวิธีนั้น.. อาจจะได้ผลดีก็ได้

...

ทางฝั่งซีจงจวิน เขาตามมาถึงวังของเทพพฤกษาจนได้ และขณะที่จะบุกเข้าไปก็มีเทพระดับล่างสององค์เข้ามาขวางไว้

"ถอยไป!"

น้ำเสียงดุดันบ่งบอกอารมณ์ชัดเจน ทำให้ยามทั้งสองที่กั้นทางเข้าไว้สั่นเล็กน้อย แต่ก็ยังต้องตั้งใจทำหน้าที่ต่อ

"ท่านมี่ฮวาสั่งว่าห้ามท่านเทพอสูรซีจงจวินเข้าด้านในขอรับ"

ซีจงจวินขี้เกียจคุยให้เสียเวลา พุ่งเข้าสับก้านคอทั้งสองคนตรงหน้าจนสลบภายในพริบตา

ทางสะดวก เขาเข้าไปเจรจากับชุนหรงเซินทันที

ที่ตำหนักกลาง ชุนหรงเซินกับฮูหยินยังคงนั่งกลุ้มใจกับเรื่องของมี่ฮวา คิดไม่ตกว่าจะทำอย่างไรต่อกันดี

หากไม่ยอมให้หย่า มี่ฮวาก็ต้องอาละวาดบ้านแตก หรือไม่ก็ตรอมใจตายในที่สุด

แต่หากให้หย่ากันไปทั้งที่พึ่งแต่งไม่ถึงครึ่งปีเช่นนี้ ซีจงจวินจะเสียศักดิ์ศรีมาก และหากเขารู้สึกคับแค้นจนถึงกับยกทัพมาบุกเอาตัวภรรยาถึงที่นี่คงไม่ดีแน่

"เอาอย่างไรดีเจ้าคะ"

"ข้าก็ไม่รู้เหมือนกันฮูหยิน สถานการณ์ไม่ดีเอาเสียเลย"

ทั้งสองนั่งกุมขมับกันท่ามกลางความเครียด จนมีคนใช้มารายงานว่าซีจงจวินมารอพบก็ถึงกับหน้าซีด

ด้วยพลังของเทพอสูรเจ้าสงคราม ยามเมื่อโทสะขวางตาแล้ว วังนี้ต้องพังราบเป็นหน้ากลองแน่

มี่ฮวากำลังจะนำหายนะมาสู่ที่นี่อย่างนั้นหรือ...

ร่างกายใหญ่โตเดินเข้ามาท่าทางสุขุมแต่แฝงไว้ด้วยไอรังสีอำมหิตทำให้เจ้าของวังทั้งสองต้องลอบกลืนน้ำลายเสียงเบา

"ในเมื่อมาแล้ว นั่งคุยกันหน่อยดีหรือไม่ซีจงจวิน"

ชุนหรงเซินชวนลูกเขยนั่ง แต่เทพอสูรกลับหยุดนิ่งก่อนคุกเข่าลงตรงหน้าทั้งชุนหรงเซินและฮูหยิน

"ข้ามาที่นี่เพื่อขอร้องท่านทั้งสอง ได้โปรดอย่าให้ข้ากับมี่ฮวาต้องหย่ากันเลยนะขอรับ"

เห็นแบบนี้ทั้งสองยิ่งตกใจกว่าเดิม เพราะตอนแรกคิดว่าซีจงจวินจะมาขู่ แต่เปล่าเลย เขากลับมาก้มหัวขอร้องเสียนี่

"ลุกขึ้นก่อนซีจงจวิน ข้ากับฮูหยินยังไม่ได้ตัดสินใจอะไรเลย"

ได้ยินพ่อตาบอก ซีจงจวินก็ดูจะมีความหวังมากขึ้น

"ขอบคุณท่านชุนหรงเซินและฮูหยิน"

"เรียกท่านพ่อกับท่านแม่ก็ได้"

คราวนี้เป็นฮูหยินเอ่ยบ้าง ตอนแรกนางไม่ได้ชอบลูกเขยคนนี้นักแต่ดูจากท่าทางแล้วเขาไม่ได้เลวร้ายอะไร ทั้งยังถือเป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว ก็ไม่รู้จะทำปั้นปึ่งให้หมางใจกันไปด้วยเหตุใด

"ขอบคุณท่านพ่อกับท่านแม่" ซีจงจวินยิ้มรับดีใจ รู้สึกเหมือนได้เป็นครอบครัวเดียวกันจริงๆ

ติดอยู่ก็ตรงที่ตัวภรรยาของเขาคนเดียวเท่านั้น

"หากให้ว่ากันตามตรง เราไม่คิดอยากให้พวกเจ้าหย่ากันเพราะชื่อเสียงของนางคงป่นปี้ ข้าและฮูหยินต้องช้ำใจมากแน่"

ดูจะไม่ใช่แค่ชุนหรงเซินที่ต้องช้ำใจ เพราะท่าทางของซีจงจวินที่พวกเขาเห็นวันนี้บ่งบอกว่าทุกข์ใจมากขนาดไหน

ทั้งสองสังเกตว่าใบหน้าลูกเขยโทรมลงไปกว่าตอนวันแต่งงานมาก รอบตาคล้ำคล้ายอดนอนมาร้อยปี ร่างกายผ่ายผอมซูบตอบจนเห็นกระดูกชัด

..นี่พวกเขายัดเยียดลูกสาวให้แต่งเข้าไปทรมานซีจงจวินหรือเปล่า

"ไม่ต้องมาพูดกับข้ามากหรอก รีบไปง้อมี่ฮวาเถอะ ไม่รู้ป่านนี้ร่างใบหย่าแล้วหรือยัง"

"ข้าก็อยากทำเช่นนั้นขอรับ แต่เกรงว่าจะพูดกันไม่รู้เรื่องเสียก่อน จึงมาขอร้องท่านทั้งสองให้ฝากสารจากข้าไปถึงนางขอรับ"

"เช่นนั้นคืนนี้ก็ค้างอยู่ที่นี่แล้วกัน ไว้พรุ่งนี้ค่อยว่ากันใหม่"

"ขอบคุณท่านพ่อและท่านแม่ขอรับ"

ชุนหรงเซินหันไปสั่งคนรับใช้ให้เตรียมห้องไว้ให้ลูกเขยเขา คนรับใช้จึงนำทางซีจงจวินออกไปยังตำหนักที่อยู่ไม่ไกลกับตำหนักของมี่ฮวามากนัก

"เราไปกันเถิดฮูหยิน"

"เจ้าค่ะท่านพี่"