บทที่ 20 二十

ซีจงจวินมาทำงานตอนเช้าและกลับตอนค่ำเหมือนเคย แต่วันนี้ก่อนปลีกตัวจากเหล่าสหาย ตงหลิงจวินก็กวักมือเรียกให้เข้ามาใกล้ๆ

"เอ้า เอานี่ไป" ตงหลิงจวินยัดหนังสือเล่มหนึ่งใส่มือซีจงจวิน

"นี่คือหนังสืออะไรหรือขอรับ"

หลังจากยื่นให้ ตงหลิงจวินก็มีสีหน้ากระดี๊กระด๊าราวกับเป็นคนได้รับเสียเอง พยักพเยิดให้คนทำหน้าไม่เข้าใจรีบเปิดดู

!!!!

ดวงตาเทพอสูรแมงป่องเบิกกว้างทันทีเมื่อภาพด้านในฉายออกมาให้เห็น

มันคือ..ภาพการร่วมรัก!

เมื่อเปิดไล่ไปทีละหน้าก็พบว่าในนี้มีแต่ฉากร่วมรักเต็มไปหมด ทั้งภาพทั้งคำอธิบายชัดเจนแจ่มแจ้ง!!

หลายท่าหลายทางดูพิสดารทว่าอัศจรรย์นัก ช่างดึดดูดสายตาน่าลองทำตามยิ่ง

"เขาเรียกว่าตำราวังวสันต์"

ตงหลิงจวินกลั้นหัวเราะกับท่าทางของซีจงจวินที่ไม่เคยเห็นของแบบนี้มาก่อนในชีวิต

"..ตำรา..วังวสันต์?" ซีจงจวินทวนคำโดยที่ดวงตายังคงจดจ้องภาพการร่วมรักน่าอภิรมย์ค้างอยู่เช่นนั้น

"ใช่ เป็นของที่มีขายในโลกมนุษย์"

คราวนี้ซีจงจวินหันมาขมวดคิ้วมองตงหลิงจวินที่ยังยิ้มกรุ้มกริ่มไม่เลิก "พี่ตงหลิงมีได้อย่างไรขอรับ"

"จะยากอะไร เมียข้าไปหาซื้อมาไว้เต็มบ้าน"

"ภรรยา..ของท่าน!?" พอได้ยินดังนั้น คนฟังถึงกับอึ้งไปชั่วขณะ

"ก็ใช่น่ะสิ เจ้าก็รู้ว่านางเป็นกระต่าย กระต่ายน่ะชอบเรื่องแบบนี้ที่สุด ไม่อย่างนั้นข้าจะมีลูกเป็นคอกๆได้อย่างไร"

ซีจงจวินกะพริบสองสามที ของแบบนี้สตรีซื้อได้ด้วยหรือ?

"รีบเอากลับไปดูที่บ้านเจ้าไป เมียข้าบอกว่าเล่มนี้เด็ดที่สุดแล้ว ท่าพวกนี้ใช้ไม่กี่ครั้งก็ติดลูกเป็นเข่ง เชื่อข้า แล้วนางจะติดใจ"

ตงหลิงจวินรับประกัน รีบงับหนังสือในมือซีจงจวิน แล้วไล่ให้เขากลับบ้านไปหาภรรยาเร็วๆ

"รีบไปพาเซียนนารีของเจ้าขึ้นสวรรค์ได้แล้ว"

"แต่นางไม่มีธุระบนสวรรค์นะขอรับ"

"ข้าไม่ได้หมายถึงสวรรค์จริงๆสักหน่อย" ตงหลิงจวินกุมขมับกับความซื่อบื้อของบุรุษหน้าตาย "เอาเป็นว่าหากอยากเห็นสวรรค์ก็รีบกลับบ้านไปเสีย"

ก่อนจากกันก็ยังไม่วายหันมาส่งยิ้มทะเล้นให้อีกหนึ่งหน ทำเอาอีกฝ่ายทำหน้าไม่ถูกทีเดียว

...ตำราเล่มนี้ทำให้ได้ลูกเป็นเข่งเชียวหรือ

หากมีลูกด้วยกันแล้วจะยิ่งผูกพันกันมากขึ้นใช่หรือไม่...

ซีจงจวินนึกถึงภาพบรรยากาศที่มีเด็กตัวเล็กวิ่งเล่นล้อมหน้าล้อมหลัง พูดคุยเจื้อยแจ้ว หัวเราะร่าเริงในบรรยากาศครึกครื้นดังเช่นครอบครัวของเหล่าสหายที่เขาเคยเห็นเมื่อนานมาแล้ว

...แม้จะไม่คุ้นชินแต่มันต้องดีมากแน่

ชักอยากจะทดสอบอานุภาพของหนังสือเล่มนี้ขึ้นมาเสียแล้ว

ซีจงจวินกำลังอารมณ์ดี แต่เมื่อคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ ใบหน้ากลับเศร้าหมองลงทันตา

ลืมไปว่ามี่ฮวาไม่ยอมให้เขาเข้าใกล้มากกว่าระยะสิบฉื่อ เป็นเช่นนี้จะมีลูกได้อย่างไร..

ในที่สุด ซีจงจวินกลับบ้านทำมื้อเย็น ระหว่างกินข้าวก็นั่งแอบมองภรรยาอยู่ไกลๆหนหนึ่ง

เพียงหนเดียวเท่านั้น...

เขาอยากจะพูดกับนางสักคำ นางจะอนุญาตหรือไม่นะ

"มี่ฮวา" เสียงเรียกทุ้มเข้มไม่ได้ทำให้คนถูกเรียกหันมามอง ราวกับนางไม่ได้ยิน

"มี่ฮ.."

"มีอะไรก็รีบพูด ได้ยินเสียงเจ้าแล้วข้าไม่อยากอาหาร"

แค่คำพูดไม่กี่คำก็สั่นสะเทือนจิตใจของซีจงจวินมากมายราวเกิดแผ่นดินไหวข้างในอก ทั้งที่แค่อยากคุยกันให้มากขึ้นเท่านั้นเอง..

"อร่อยหรือไม่"

สุดท้ายซีจงจวินก็เลือกถามประโยคสั้นๆธรรมดา ด้วยกลัวว่าพูดยาวกว่านี้แล้วภรรยาจะพาลไม่กินไปเสียดื้อๆ

"หากบอกว่าไม่อร่อย เจ้าจะไปทำให้ข้าใหม่รึ"

"...ถ้าท่านอยากกินเพิ่ม ข้าจะ.."

"กว่าเจ้าจะทำจานใหม่เสร็จ ข้าก็หมดอารมณ์จะกินแล้ว"

ได้การประชดประชันมาแทนคำตอบ ซีจงจวินก็ไม่กล้าเอ่ยสิ่งใดต่อ

"ไปเตรียมน้ำไป ข้าเหนียวตัวจะแย่แล้ว"

ได้ยินคำสั่ง ข้าวที่ยังไม่หมดถ้วยในมือก็ต้องถูกวางลง

ช่างมันเถิด... กินเท่านี้ก็ได้...

ซีจงจวินไม่รู้เลยว่าระยะนี้ร่างกายเขาเริ่มซูบโทรม และไม่คิดจะสนใจด้วย

เตรียมน้ำเสร็จก็กลับมาเก็บสำรับ สังเกตว่าเจ้าชิงเหลียงไม่อยู่แล้ว ปล่อยให้ซวนเฟยมาช่วยอยู่คนเดียว

"ชิงเหลียงหายไปไหน" เขาหันไปถามเจ้าครึ่งนกที่พยายามใช้ปีกของมันพยุงจานไม่ให้ร่วงหล่น

"นายหญิงให้ชิงเหลียงเข้าไปในห้องอาบน้ำด้วยขอรับ"

เพล้ง!!

ฟังเพียงเท่านั้น จานในมือซีจงจวินหล่นแตกกระจายทั่วพื้น

"นายท่าน! เป็นอะไรไปขอรับ!?"

ซวนเฟยตกใจจนทำอะไรไม่ถูก แต่ซีจงจวินไม่สนใจอีกแล้ว เขาก้าวเข้ามาเร็วๆ เท้าเหยียบเศษจานเต็มๆแต่กลับไม่รู้สึกเจ็บสักนิด

"ทำไมมี่ฮวาถึงให้มันเข้าไป"

ซวนเฟยเริ่มตัวสั่นเมื่อเห็นว่าใต้ฝ่าเท้าของผู้เป็นนายมีเลือดสดไหลเจิ่ง

ใบหน้าที่ดูดุอยู่แล้ว บัดนี้ดูเหี้ยมเกรียมราวอสูรร้ายจ้องจะกลืนเหยื่อลงท้องทั้งเป็น

"ตอบมา!"

"นายหญิงแค่ให้เข้าไปรับใช้เท่านั้นขอรับ พวกเราไม่ได้ทำอะไรมากไปกว่านั้นเลยจริงๆขอรับ"

..พวกเรา?

"เจ้าก็เคยเข้าไปหรือ"

"ขอรับ.. ข้าน้อยเข้าไปถูหลังและผสมน้ำมันหอมในอ่างให้นายหญิงเมื่อเย็นวานขอรับ"

ซีจงจวินยืนนิ่ง สติเขาหลุดหายไปไกลแสนไกล

"นายท่าน เลือดไหลใหญ่แล้วนะขอรับ"

เสียงของซวนเฟยไม่ได้เข้าหูเลยสักนิด

คนรับใช้ที่เป็นสัตว์อสูรสองตัวนี้ แค่มาอยู่ที่นี่ไม่นานก็ได้รับความไว้ใจตั้งมาก

แต่ทำไมเขาที่เป็นสามี.. กลับไม่เคยเข้าใกล้นางได้เลย

ซีจงจวินกัดฟันกรอด มือกำหมัดแน่นจนเส้นเลือดที่แขนปูดโปน

ตอนนั้นเองมี่ฮวาอาบน้ำเสร็จ เดินออกมาพอดี และต้องตกใจมากเมื่อเห็นซีจงจวินทำหน้าตาราวกับยักษ์มาร ส่วนซวนเฟยตัวน้อยยืนร้องไห้ตัวสั่น

"เจ้าจะทำอะไรซวนเฟยน่ะ!?"

เสียงนางเรียกสติทั้งสอง ชายหนุ่มเงยหน้ามองภรรยาที่เดินเข้ามาจูงมือเด็กรับใช้ออกมาให้ห่าง

นางเป็นห่วงมันขนาดนี้เชียวหรือ...

"ไม่ใช่นะขอรับนายหญิง นายท่านแค่ทำจานตกแตก ข้าตกใจที่ท่านเหยียบมันเข้าจนเลือดไหลขอรับ" ซวนเฟยเอ่ยแก้ต่างให้ซีจงจวิน ก่อนชี้ลงไปยังฝ่าเท้าของผู้เป็นนาย

มี่ฮวามอง เห็นพื้นไม้เปื้อนเลือดเต็มไปหมดก็มีสายตาขุ่นเคืองกว่าเก่า

"สะเพร่า!"

นางว่ามาคำเดียว ดั่งศรเกาทันฑ์นับพันดอกพุ่งปักร่างไม่ให้ขยับได้แม้แต่ปลายนิ้ว

..สะเพร่าหรือ..?

"เจ้าทำจานแตกมากขนาดนี้ คราวหลังบ้านนี้ไม่ต้องใช้ใบไม้ห่อข้าวกินหรือ!?"

ขนาดจานข้าวยังได้รับความเป็นห่วงมากกว่าตัวเขาเสียอีก

เช่นนี้..ไม่สมควรให้น้อยใจได้หรือ...

แต่ต่อให้เสียใจ น้อยใจอย่างไร คนพูดกลับไม่อาจเปิดเผยได้ ด้วยเกรงจะทำให้เรื่องบานปลายใหญ่โตกว่าเดิม

ยอมๆไปจะได้จบลงด้วยดี..

"ขออภัย"

"เจ้าขอโทษข้ามากี่ครั้งแล้ว เคยนับบ้างหรือไม่"

ซีจงจวินตอบไม่ได้ ทำได้เพียงส่ายหน้าปฏิเสธช้าๆ

"คำขอโทษของเจ้าไม่มีความหมายหรอก ถ้าเจ้าจะใช้มันบ่อยขนาดนี้"

เชิดหน้าว่าจบ นางก็หันหลังสะบัดชายอาภรณ์เดินกลับเข้าห้องนอนตัวเอง ปล่อยให้ซวนเฟยและชิงเหลียงเข้าไปช่วยซีจงจวินทำความสะอาด

ในสายตานาง เด็กสองตัวนั้นคือบ่าว และชายผู้นั้นคือหัวหน้าบ่าว หาใช่สามี...

ซีจงจวินหลบไปนั่งทำแผลเงียบๆคนเดียวส่วนซวนเฟยกับชิงเหลียงได้แต่ส่งสายตาให้กัน ก่อนเก็บเศษจานเศษแก้วแล้วเช็ดคราบเลือด

พวกมันมองว่าขนาดครอบครัวสัตว์อสูรในป่าที่เคยอาศัยอยู่ยังอบอุ่นกว่านี้มากนัก...

..ค่ำคืน..

มี่ฮวาหลับไปแล้ว แต่ซีจงจวินยังไม่นอน

ความเครียดผสมกับความเสียใจทำให้ต้องหาที่ระบายอารมณ์ เพื่อให้เขาผ่อนคลายขึ้น

ตำราวังวสันต์ถูกเปิดพิจารณาอย่างถี่ถ้วนทีละหน้า

ใช้เวลาอยู่ค่อนคืนกว่าซีจงจวินจะอ่านจบ และเมื่ออ่านจบ สมองก็ไม่อาจหยุดขบคิดได้

ภาพความสุขสมในนั้น ปลุกกำหนัดให้ตื่นขึ้นอย่างไม่อาจละเว้น

ซีจงจวินเลือกท่าในหนังสืออย่างตื่นเต้น คิดไปว่ามีมี่ฮวาเป็นคนสนองความใคร่นี้ร่วมกัน

"อ่าา..มี่ฮวา..."

เสียงเรียกหาด้วยความพิศวาส ขณะเอาแก่นกายท่อนยักษ์กดทับผ้าห่มหนาที่ม้วนให้ยาวคล้ายรูปร่างคน

อวัยวะแข็งร้อนถูไปมากับความนุ่มนิ่มของผ้า แรกเริ่มจากช้า ไม่นานเปลี่ยนเป็นกระชั้นถี่

"มี่ฮวา..มี่ฮวา.."

เรียวปากเขาชื่นชอบที่จะได้เรียกชื่อภรรยามากๆ พร้อมทั้งส่งเสียงคำรามเมื่อแตะถึงห้วงอารมณ์เสียวซ่าน

มือชักรูดที่แท่งหินข้างหนึ่ง ข้างที่เหลือลูบไล้ม้วนผ้า ยกขึ้นมากอดรัดแนบกาย ลิ้นร้อนยาวไล่เลียมันราวกับจะทำให้เปียกทุกอณู

"อ่าาา..."

สัมผัสผสมกับจินตนาการล้ำเลิศของบุรุษ ทำให้ซีจงจวินถึงฝั่งฝันดั่งใจ ทว่าอารมณ์เขายังค้างคา เมื่อลองท่าแรกไปแล้ว ท่าที่สอง สาม สี่ และห้าก็ตามมาติดๆ

หนังสือภาพวังวสันต์ถูกกางอยู่กลางเตียงซึ่งเต็มไปด้วยคราบน้ำคาวขาวหนืด ซีจงจวินไม่อาจหยุดเสียงสั่งในหัวของตัวเองได้

เมื่อคิดว่าทำจนพอแล้ว ก็หยิบม้วนผ้าห่มขึ้นมาเพ่งพินิจ คิดเสียว่านี่คือร่างของภรรยาคนงาม

"มี่ฮวา..ข้ามีความสุขเหลือเกิน"

ราวคนสติฟั่นเฟือน ชายหนุ่มคุยกับนางในห้วงความคิดแล้วแย้มยิ้มพอใจเมื่อได้ยินคำตอบในสมองบอกว่า นางก็มีความสุขเช่นกัน..

ในความเป็นจริงแล้ว มี่ฮวาไม่อาจมารับรู้มุมเช่นนี้ของเทพอสูรได้

และหากรู้ ซีจงจวินเดาไม่ออกเลยว่าสีหน้านางจะเป็นแบบไหน...

รู้แต่ว่าต้องไม่พอใจมากแน่ แค่ขนาดเขาเห็นนางเปลือยร่างจะแช่น้ำวันนั้น ยังโดนโกรธเสียมากมาย

"ข้าทำสิ่งใดผิดหรือ"

"..."

"หากข้าคัดคัมภีร์ขอโทษท่านสักพันม้วน.. ท่านจะหายโกรธหรือไม่"

เขาถามผ้าห่มผืนนั้น และมันไม่ตอบเหมือนเคย

"เราเป็นสามีภรรยากันไม่ใช่หรือ ทำไมเราถึงห่างเหินกันขนาดนี้"

"..."

"ข้าต้องทำอย่างไรท่านถึงจะยอมรับ"

ในห้องนี้ไม่มีเสียง ไม่มีคำตอบ ไม่มีความเข้าใจ

ไม่มี..ความสุข

เช่นนี้คือความเศร้าหรือเปล่า...

เศร้าเพราะนางที่รักไม่อยากแม้แต่จะชายตาแล แม้แต่สัมผัสตัวสักนิดก็ไม่เคย

เศร้า.. เพราะเพียงรับรู้ถึงการมีตัวตนก็ถูกรังเกียจ ถูกมองอย่างขยะแขยง

เศร้า..เพราะภรรยาแสนรัก.. ไม่รักตอบ

ซีจงจวินอยากได้ความรัก...

แม้กายอยู่ใกล้ แต่ใจนางอยู่ไหนกัน...

"ข้ารักท่านนะ"

"..."

"รักข้าบ้าง.. สักนิดได้หรือไม่"

"..."

หลังจากถามไป สมองของซีจงจวินก็สั่งให้เขายิ้มออกมาเสียเฉยๆ

รอยยิ้มบางนั้นมาจากการบอกกับตัวเองว่า ..สักวันก็จะได้รักตอบ

..ขอแค่รออีกหน่อย..

อดทน..รออีกไม่นานหรอก..

นางจะต้องใจอ่อนกับความพยายามที่เขามี และความรักที่เขาทุ่มเทมอบให้

...อย่าพึ่งหมดหวังเลย แค่นี้เขาทนได้...

แล้วซีจงจวินก็ย่องออกไปอาบน้ำชำระกายที่น้ำตก รวมถึงซักผ้าปูที่นอนและผ้าห่มกลางดึก

เขาจะไม่คิดถึงเรื่องเล็กน้อยที่เกิดขึ้นวันนี้อีก เพื่อให้ตัวเองได้สู้ต่อ

และหากมีเหตุการณ์แบบนั้นเกิดขึ้น เขาก็จะทำใจเย็นเข้าไว้ เพื่อมาระบายอารมณ์คนเดียวในตอนกลางคืน

อย่างน้อย.. ก็พอจะทดแทนความรู้สึกที่เสียไปได้บ้าง