บทที่ 19 十九

ความเย็นชาของภรรยาไม่ได้ทำให้สามีจดจำสักนิด..

วันนี้ดูเทพอสูรจะอารมณ์ดีเป็นพิเศษ ทำกับข้าวไปก็ยังยิ้มไม่หุบจนซวนเฟยกับชิงเหลียงสงสัย

"ทำไมวันนี้นายท่านถึงอารมณ์ดีนักหรือขอรับ" เจ้าครึ่งนกถาม

"เดี๋ยวพวกเจ้าก็รู้" ซีจงจวินไม่ยอมบอก เพียงหันไปตักผัดผักใส่จานส่งให้เจ้าครึ่งงู

เขากะเก็บไว้เป็นความลับ รอกระทั่งถึงตอนเย็นค่อยบอก

..เมื่อคืนก่อน ในห้องห้องหนึ่งซึ่งเมื่อก่อนว่างโล่ง ตอนนี้มีเครื่องเรือนไม้วางตั้งทั้งตู้หนังสือ โต๊ะกว้างตรงกลางห้อง และตั่งยาวตรงข้างหน้าต่าง

จากนั้นก็ขนเอาของของมี่ฮวามาจัดใหม่ วางหนังสือเรียงเป็นระเบียบ ผืนผ้าหลากเนื้อหลายสีถูกพับเก็บเรียบร้อยในลิ้นชักเดียวกับอุปกรณ์เย็บปัก เครื่องเขียนถูกจัดวางบนโต๊ะครบครัน

จากการสังเกตมาสักพักรวมกับที่ถามจากเจ้าอสูรเด็กทำให้รู้ว่าตอนกลางวันมี่ฮวามักจะนั่งเย็บนู่นปักนี่ในห้องชมสวนหรือไม่ก็วาดรูปเขียนกลอน ส่วนตอนกลางคืนก็จะอ่านหนังสือในห้องนอน

ด้วยความอยากเอาใจ ซีจงจวินจึงแอบทยอยขนของของนางมาไว้ให้ และก็กะจะซื้อเพิ่มด้วย

เขาชอบเวลาเห็นภรรยาตั้งใจทำอะไรสักอย่าง แม้จะเป็นงานเล็กๆน้อยๆฆ่าเวลาแต่คนมองก็ยังชุ่มชื่นหัวใจ

นอกจากนี้นางยังทำให้บ้านน่าอยู่ขึ้นมาก เดินไปทางไหนก็มักจะเห็นแจกันใส่ดอกไม้สดที่เปลี่ยนทุกวัน ในสวนก็มีดอกไม้กลิ่นหอมโชยมากับลมพร้อมเสียงใสจากกระดิ่งแขวนหน้าบ้าน

แล้วยังมีของแต่งบ้านสวยๆ ทั้งภาพแขวนลายทิวทัศน์ธรรมชาติที่ซีจงจวินไม่ค่อยจะได้พบเห็น ด้านข้างมีคำกลอนสั้นๆเขียนไว้ มู่ลี่ลูกปัด ผ้าม่านหลากสี ลายสัตว์บ้าง ดอกไม้บ้าง นางนั่งปักนั่งเย็บร้อยเองกับมือ

บ้านนี้มีชีวิตชีวาก็เพราะมี่ฮวามาอยู่.. ซีจงจวินเห็นเป็นเช่นนั้น

จัดสำรับเช้าเสร็จแล้ว เทพอสูรก็ออกไปทำงานตามปกติโดยมีเด็กรับใช้มายืนส่งตรงหน้าบ้าน

...

ที่บันไดขึ้นเขาสวรรค์ยังคงมีเทพอสูรหน้าตาน่ากลัวเฝ้าปากทางอยู่เหมือนเคย

แต่วันนี้บรรยากาศดูต่างไปนิดหน่อย ไม่รู้ซีจงจวินตื่นเต้นอะไรถึงมีท่าทางอยู่ไม่ค่อยสุขเช่นนั้น เดินวนไปมาบ้าง ยืนยิ้มคนเดียวบ้าง

ตงหลิงจวินมองแล้วได้แต่ถอนหายใจส่ายหน้า ตั้งแต่รู้ตัวว่ามีความรักสหายของเขาก็เปลี่ยนไปแทบจะเป็นคนละคน

เมื่อก่อนซีจงจวินมักทำตัวเป็นก้อนหินหรือไม่ก็เสาเรือน ไม่แสดงสีหน้า พูดจาน้อยคำ ใจเย็นสุขุมมากจนดูคล้ายก้อนน้ำแข็งเดินได้

เดี๋ยวนี้น่ะหรือ ความน่าสะพรึงกลัวมลายสิ้น ไอสังหารที่เคยมีราวกับถูกดูดหายไปจนเกลี้ยง ชอบพูดชอบถาม เปิดปากแต่ละทีหนีไม่พ้นเรื่องของภรรยาสักครั้ง

"มีสิ่งใดน่าตื่นเต้นหรือซีจง" ตงหลิงจวินถามเพราะทนดูคนที่เอาแต่ชะเง้อมองออกไปยังผืนป่าด้วยความร้อนรนไม่ไหว

"ข้ารอพบพี่เป่ยหานกับพี่หนันอี้ขอรับ"

"หืม? เหตุใดเจ้าถึงรอพวกเขาใจจดใจจ่อนัก"

"ข้าวานให้ช่วยเรื่องสำคัญน่ะขอรับ"

เรื่องสำคัญ..?

ตงหลิงจวินขมวดคิ้ว ไม่นาน เมื่อตะวันจะเลิกทอแสง ร่างของเทพอสูรองค์หนึ่งก็ปรากฏขึ้นที่ชายป่า

หนันอี้จวินเหาะลงมา หลังจากเอ่ยทักทายเล็กน้อยก็เริ่มพูดธุระสำคัญทันที

"เอ้านี่ ของที่เจ้าฝากซื้อ" เขายื่นมือออกมา เสกหีบใบใหญ่สองใบวางลงด้านหน้าสหายที่มองมันตาเป็นประกาย

"ขอบคุณพี่หนันอี้ที่ลำบาก คราวหลังข้าต้องตอบแทนท่านแน่นอนขอรับ"

"ตอบแทนอะไรล่ะซีจง เงินก็เงินเจ้าทั้งนั้น ดีเสียอีกนานๆทีข้าจะได้พาเมียกับลูกๆไปเดินเล่นที่ตลาดแดนมารสักครั้ง ลูกๆข้าตื่นเต้นกันใหญ่ แถมยังขอให้พาไปเที่ยวบ่อยๆอีก"

ได้ยินเช่นนั้นซีจงจวินก็ปลื้มใจ สหายของเขาช่างอารีเหลือเกิน

หลังรับของจากหนันอี้จวิน เป่ยหานจวินก็ปรากฏกายขึ้นด้วยสภาพดูอิดโรยเล็กน้อย

"ของที่เจ้าฝากซื้อได้แล้วนะซีจง" พูดจบก็เสกหีบใบใหญ่หนึ่งใบ ใบกลางหนึ่งใบออกมา พร้อมถุงเงินเล็กอีกหนึ่งถุง

"ข้ายังหาซื้อได้ไม่มาก คิดว่าสมควรกลับแล้ว เลยรีบเอามาให้เจ้า นี่คือเงินที่เหลือ"

เป่ยหานจวินยื่นถุงเงินให้ แต่ซีจงจวินโบกมือปฏิเสธ

"ที่เหลือนั่นพี่เป่ยหานรับไปเถิดขอรับ ข้าทำให้ลำบากแล้ว ไม่นึกว่าจะไปกวนเวลาพักผ่อนเช่นนี้"

เห็นหน้าตาที่ดูสดใสน้อยกว่าวันอื่นๆของเป่ยหานจวินก็คิดว่าเพราะตนไปรบกวน

"ไม่เลยๆ เจ้าไม่ได้รบกวนอะไร ข้ากินอิ่มนอนหลับไปหลายชั่วยามเหมือนเดิมนั่นแหละ แต่ที่มีสภาพแบบนี้เพราะเจ้าพวกลูกตัวแสบดันตื่นเต้นที่ได้ไปเที่ยวตลาดแดนเซียนมากเกินไป เล่นซนจนข้ากับเมียไล่จับแทบไม่หวาดไม่ไหว"

ว่าแล้วก็ส่ายหน้าเหนื่อยหน่าย เป่ยหานจวินเป็นหมีภูเขามาก่อนแท้ๆ ไม่รู้เหตุใดถึงมีลูกซนเยี่ยงลิงทโมนไปได้

สุดท้ายซีจงจวินก็ถูกยัดถุงเงินกลับมาใส่มืออยู่ดี เป่ยหานจวินเต็มใจช่วยเหลือไม่คิดอะไรมาก

"ขอบคุณพี่เป่ยหานกับพี่หนันอี้อีกครั้งขอรับ เช่นนั้นข้าไม่รบกวนแล้ว ขอกลับเลยนะขอรับ"

ฉับพลันซีจงจวินหอบหีบทั้งสี่ใบกลับบ้าน ไม่รอสหายที่เหลือกล่าวล่ำลาให้จบคำ

เมื่อเขาหายไปแล้ว ตงหลิงจวินหันมาทำหน้าสงสัย ความอยากรู้อยากเห็นฉายชัดก่อนอ้าปากถาม

"ซีจงฝากพวกท่านซื้ออะไรหรือ"

"พวกของเล่นฆ่าเวลาน่ะ" หนันอี้จวินตอบ

"ของเล่นอะไรนะ?"

"ก็พวกหนังสือ ตำรา อุปกรณ์เย็บปักถักร้อย เครื่องเขียน อะไรเทือกนั้น" เป่ยหานจวินขยายความ ทำให้ตงหลิงจวินเข้าใจได้ทันที

"อ้อ.. มิน่า ถึงได้รีบร้อนปานนั้น"

"เอาเถิด รักกันใหม่ๆก็เป็นเช่นนี้ ตอนเจ้าแต่งเมียแรกๆแทบไม่มาทำงานเลยไม่ใช่รึ"

หนันอี้จวินแกล้งแหย่ นึกไปถึงเมื่อสองพันปีก่อนที่ตงหลิงจวินแต่งงาน ช่วงนั้นเทพอสูรอินทรีถึงกับปล่อยให้เทพอสูรแมงป่องยืนเฝ้าบันไดสวรรค์ผู้เดียวตั้งหลายเดือน

"มันก็จริงอยู่ แต่สำหรับคนที่ไม่เคยสนใจเรื่องรักๆใคร่ๆเช่นนั้น มันออกจะดูแปลกตาไปสักหน่อย"

"ข้าว่าก็ไม่ได้แย่อะไรนักหรอก ซีจงก็ดูจะมีความสุขดีว่าไหม"

เป่ยหานจวินเอ่ยกลั้วหัวเราะ นึกถึงสีหน้าซีจงจวินเมื่อครู่แล้วยังหยุดขำไม่ได้

"แม่นางเซียนของเจ้านั่นอ้อนให้ซื้อของมากมายเช่นนี้ น้ำผึ้งป่าสวรรค์คงหวานสู้ไม่ได้เสียแล้ว"

ตงหลิงจวินเอามือลูบคาง ทำหน้าครุ่นคิด ก่อนจะนึกอะไรดีๆออกแล้วยิ้มกว้างเสียจนตาปิด

"เจ้าคิดอะไรแผลงๆขึ้นมาอีกเล่าตงหลิง" เป่ยหานจวินมองแล้วทำหน้าไม่ไว้ใจ

"ไม่ใช่ความคิดแผลงๆ ข้ากำลังนึกวิธีช่วยซีจง ทำให้เมียรักเมียหลงจนไปไหนไม่ได้เลยต่างหาก" ตงหลิงจวินเอ่ย หันมาบอกลาสหายทั้งสองแล้วเหาะขึ้นฟ้ากลางม่านดาราไปบ้าง

ได้แต่หวังว่าวิธีของตงหลิงจวินจะไม่รุนแรงเกินไปนัก..

....

ซีจงจวินกลับถึงเรือน ทำอาหารยกขึ้นโต๊ะเอาใจภรรยาเหมือนเดิม

"ซวนเฟยกับชิงเหลียงบอกว่าเจ้าทำห้องให้ข้า"

มี่ฮวาทักขึ้น คนฟังจึงหันมายิ้มกว้างพร้อมพยักหน้ารับเบาๆ

"ข้ามีของให้ท่านด้วย"

แล้วซีจงจวินก็เสกหีบสี่ใบนั้นออกมาเปิดข้างในให้ชม

หนังสือตำราทั่วสารทิศถูกอัดมาเต็มแน่น แพรพรรณชั้นดีหลายสิบพับ เข็มด้าย ใยนุ่น ไหมพรม ลูกปัด พู่กันอย่างดีหลายขนาด หมึกหลากสีและแท่นฝนมีราคา กระดาษอย่างแพงเป็นปึกๆ

มี่ฮวานั่งพิจารณาของเหล่านั้นครู่หนึ่ง ก่อนช้อนสายตามองคนที่นั่งอยู่ไกลๆ

เทพอสูรตรงมุมห้องกำลังยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ คิดไปว่านางต้องดีใจมากแน่

"ชอบหรือไม่" เขาถาม ดวงตาจดจ้องมาที่นางเป็นประกายระยิบระยับอย่างคาดหวัง

"หมายถึงอะไร"

"ก็..ห้อง กับของพวกนี้"

หัวใจเขาเต้นเร็วเป็นจังหวะระทึก ลุ้นว่าคำตอบจากปากนางจะเป็นเช่นไร

"ชอบ"

คำสั้นๆคำเดียวนั้นทำให้ซีจงจวินภูมิใจเหลือเกิน บรรยากาศยินดีรอบตัวเขาราวกับจะทำให้ดอกไม้ทั้งสวนผลิบานได้

แต่..

"แค่ของเท่านั้น ส่วนคนให้.. ข้าชังนัก"

ฟังเสียงหวานเอ่ยวาจาเชือดเฉือนจบ รอยยิ้มเบิกบานเมื่อครู่สลายไปโดยพลัน

นางยังชังกันอยู่อีกหรือ...

เพราะตรงนี้ไม่มีกระจก ซีจงจวินจึงไม่รู้ว่าสายตาของเขายามก้มต่ำมองพื้น มันดูหม่นหมองเศร้าสร้อยแค่ไหน

แต่มี่ฮวากลับเหยียดยิ้มกับท่าทางของคนผู้นั้น เพราะนางไม่เคยมองเขาในทางที่ดี

คิดว่าสีหน้านั้นเป็นการแสร้งทำ เรียกร้องความสงสาร...

..คิดว่าเอาของมาล่อเท่านี้แล้ว นางจะยอมทำดีตอบอย่างนั้นหรือ หวังสูงเกินไปแล้วซีจงจวิน

"คงไม่ต้องรอให้ข้ายกของหนักๆพวกนี้ไปเก็บเองหรอกนะ"

นางว่าจบ มือหนาทั้งสามคู่ทำงานทันที เทพอสูรยกหีบไม้ทั้งสี่ใบเดินออกจากห้องมาจัดไว้ให้อย่างเป็นระเบียบ เพื่อให้ภรรยาหยิบหาใช้สะดวก

ที่นางไม่ดีใจคงเพราะของเหล่านี้นางมีอยู่แล้ว และมากจนใช้ทั้งชาติก็ไม่หมด..

แค่หาซื้อมามอบให้ไม่กี่หีบ ไหนเลยจะเทียบได้...

แต่ที่บอกว่าชังนั่นพูดจริงอย่างนั้นหรือ...

ซีจงจวินครุ่นคิด แม้รู้มาตลอดว่าท่าทางของภรรยาที่มีต่อเขามันแสดงออกชัดเจนตั้งแต่วันแรก กระนั้นซีจงจวินกลับนึกว่าหากทำดีด้วยใจจริง นางอาจจะมองเขาใหม่

ตั้งแต่อยู่ด้วยกันมา มีเพียงข้าคนเดียวที่คิดไปเอง รู้สึกมากขึ้นไปเองอย่างนั้นหรือ...

ความเกลียดที่มี มันจะมากเสียจนไม่อาจทลายลงได้เลยหรือ...

แล้วข้าทำสิ่งใดให้เกลียดหรือ...

สุดท้ายซีจงจวินก็เข้านอนไปพร้อมกับความสงสัยที่ต้องเก็บเอาไว้ถามตัวเองเพียงคนเดียว

หลายชั่วยามต่อมา เช้าวันใหม่ก็เริ่มต้นท้องฟ้าด้านนอกเป็นสีม่วงอ่อน พระอาทิตย์ยังไม่ขึ้นแต่สรรพชีวิตต้องลุกมาออกหากิน

เทพอสูรก็เช่นกัน..

ทุกวันเขาจะตื่นขึ้นมารับบรรยากาศวันใหม่อย่างสดชื่น พร้อมกับคิดว่าวันนี้จะเอาใจมี่ฮวาอย่างไรดี

บางวันคิดออก บางวันคิดไม่ออก เป็นเช่นนี้วนเวียนไป ราวกับคนความจำเสื่อม เลอะเลือนจนลืมความเจ็บปวดในวันวานหมดสิ้น

ไม่รู้ว่าลืมจริงๆ..หรือแสร้งทำเป็นไม่นึกถึงเพื่อปกป้องความรู้สึกจากความทุกข์ที่กัดกิน สะสมจากแผลเล็กเป็นแผลใหญ่ตรงกลางใจ..