บทที่ 7 ชีวิตในโรงเรียน

“คุณแม่คะ” เด็กหญิงผมบลอนด์ยาวเป็นลอนวิ่งเข้ามาที่ห้องนอนของพ่อแม่ที่ชั้น 3 พร้อมกับมุ่ยหน้าด้วยความน้อยอกน้อยใจ “เราจะปล่อยมันไปแบบนี้จริง ๆ เหรอคะ”

“พี่ของลูกน่ะเหรอ” ผู้เป็นแม่ลูบผมปลอบประโลมลูกสาวคนเล็กในวัย12 ปีของหล่อนอย่างแผ่วเบา

“พี่อะไร เขาไม่ใช่พี่ชายของเอรินสักหน่อย” เธอสะบัดหน้าพลางกอดอกอย่างไม่ยินยอม

“ถึงไม่ใช่พี่แท้ ๆ แต่เขาก็มีศักดิ์เป็นพี่ของลูกนะ เอริน”

“พี่ชายของเอรินมีแค่พี่แอชตันคนเดียว เอรินไม่มีพี่เป็นคนขี้แพ้น่ารังเกียจแบบนั้น” เด็กสาวในวัยแรกแย้มยืนกลาง

นาตาลีจุ๊ปากให้ลูกสาวเงียบเสียง “ไม่เอาสิลูก อย่าเสียงดังไป ไม่เห็นเหรอว่าพ่อกำลังให้ท้ายพี่ของลูกอยู่ ขืนพ่อเข้ามาได้ยินเข้า ค่าขนมเดือนนี้จะถูกยึดเอาได้นะ”

เมื่อคิดถึงเรื่องเงินไปโรงเรียนก็ยิ่งเจ็บใจ วัน ๆ หนึ่งเธอกับพี่ชายแบ่งกันคนละ 14-15 เหรียญ วันนี้ถูกลดกลับไปเป็น 10 เหรียญอย่างเคย มันจะไปพออะไรเล่า

คนแบบนั้นได้เงินไปวันละเหรียญก็ดีเท่าไหร่แล้ว นี่ยังจะมาแฉพวกเธออีก

นาตาลีกระซิบลงข้างใบหูที่อ่อนนุ่มของเด็กสาว

‘อดทนไว้นิดนะลูก จนกว่ามันจะโอนหุ้นบริษัทของมันมาเป็นของลูกค่อยจัดการ ตอนนี้ทำดีกับมันไว้ก่อนจะได้ตายใจยังไงล่ะ’

ใบหน้าเล็ก ๆ หูผึ่ง เธอยืดหัวขึ้นกระซิบกระซาบกับผู้เป็นแม่อย่างเข้าอกเข้าใจ 

‘แต่แม่คะ คุณพ่อซื้อแลปทอปให้มันใหม่ด้วย ข้าวเย็นก็เสนอหน้ามานั่งกินที่โต๊ะใหญ่ แล้วยังจะมองหนูด้วยหางตาอีกต่างหาก เอรินไม่ชอบ ๆ ไม่ชอบมาก ๆ ผมก็ยาวรุงรังเหมือนผี น่ากลัวน่ารังเกียจจะตาย แหวะ เอรินกินข้าวไม่ลง’

‘ให้คุณพ่อหายโกรธพวกเราก่อน ค่อยว่ากันก็ยังไม่สาย’ หญิงสาววัยกลางคนที่ยังสวยสะพรั่งลูบผมนุ่มของลูกสาวแล้วทัดหูให้อย่างรักใคร่

‘หยิ่งก็ดี หยิ่งแบบนี้แหละคุณพ่อจะได้เห็น จะได้เปรียบเทียบกันชัด ๆ ว่าใครกันแน่ที่เหมาะสมจะเป็นทายาทของตระกูลดักกลาสไง จริงมั้ย’

เด็กหญิงตัวเล็กเบะปาก ‘มีแค่หนูคนเดียวที่ลูกของคุณพ่อคุณแม่ คนแบบหมอนั้นจะเอาอะไรมาสู้กับหนู โง่ก็โง่’

นาตาลีบีบจมูกลูกคนสุดท้องของตัวเองอย่างมันเขี้ยว ก่อนจะลุกขึ้นแล้วจูงมือลูกสาวไปส่งที่ห้อง

‘ไม่มีใครสวยแล้วก็เก่งเท่าลูกสาวของแม่อยู่แล้ว’

เอรินเขย่งขึ้นจุ๊บแก้มของมารดาแผ่วเบาพร้อมหัวเราะคิกคักอย่างพออกพอใจที่ถูกชม “งั้นเอรินไปทำการบ้านต่อก่อนนะคะ ฝันดีค่ะแม่”

หลังจากปลอบลูกสาวเข้าห้องไปเรียบร้อยแล้ว พลันที่ประตูปิดลง ใบหน้าที่ยิ้มแย้มเมื่อครู่ก็สลายหายไป เหลือเพียงดวงตาที่วาวโรจน์ส่องกระทบแสงไฟมองไปที่ห้องทำงานของชายที่หล่อนตกลงปลงใจแต่งงานครั้งที่ 2 กับเขา ก่อนจะเบนหน้าลงไปด้านล่างที่เป็นจุดที่ลูกเลี้ยงเธอนั่งกินข้าวอยู่ด้านล่างเมื่อครู่

เด็กนี่เปลี่ยนไปมาก แถมยังปีกกล้าขาแข็งขนาดเริ่มถอนหงอกเธอได้แล้ว จะเก็บไว้ไม่ได้

ของที่เธออยากได้ เธอต้องได้เท่านั้น

รอยยิ้มเย็นกระตุกขึ้นที่มุมปาก พร้อมกับล้วงเอามือถือขึ้นมาแชทหาไอดีที่เธอไม่ได้ติดต่อมานานหลายปีแล้ว

เดี๋ยวก็ได้รู้ว่าคิดจะสู้กับฉันยังเร็วเกินไป ไอ้เด็กเมื่อวานซืน

เซนใส่หูฟังก่อนจะเดินออกไปนอกบ้านตั้งแต่ 7 โมงเช้า ไม่สนใจสายตาของป้าแคทที่มองแรงตลอดเวลาอาหารเช้าจนแม้แต่เขาเดินลับตาเลี้ยวไปหน้าปากซอยหมู่บ้าน ป้าแม่บ้านข้างห้องก็ยังตามมามองอย่างกับเงาตามตัว

แต่เด็กหนุ่มไม่ได้ใส่ใจอะไร การไปโรงเรียนมัธยมในรอบ 10 กว่าปีนี่ต่างหากที่ทำให้เซนอดรู้สึกซับซ้อนไม่ได้ เขารู้ดีว่าในโรงเรียนมีเด็กเกเรที่พวกพี่น้องพวกนั้นซื้อตัวเอาไว้กลั่นแกล้งเจ้าของร่าง ไม่นับรวมกับเพื่อนร่วมห้องที่คอยผสมโรงราวกับเห็นคนโดนทุบตีเป็นเรื่องสนุก นี่เป็นสาเหตุที่ทำให้เด็กหนุ่มไม่มีเพื่อนเลยแม้แต่คนเดียว

และไม่รู้จะเรียกว่าโชคดีหรือโชคร้าย การสอบเข้ามหาวิทยาลัยรอบใหญ่ทั่วจักรวรรดินั้นดันสอบไปเรียบร้อยแล้วนี่สิ

แน่นอนว่าเจ้าของร่างเดิมไม่น่าจะทำคะแนนได้ดีเท่าไหร่ เนื่องจากโดนกลั่นแกล้งจากทั้งเพื่อนร่วมโรงเรียนและการขัดขาจากที่บ้านดักกลาสทำให้ป่วยเป็นไข้หนัก

แต่เขาก็ยังต้องหอบสารร่างไปสอบ สภาพแบบนั้นแค่จะให้ยืนตรง ๆ ยังลำบาก ให้ใช้สมองคิดทำข้อสอบไม่ต้องบอกว่ายากแค่ไหน บวกกับเดิมเซนคนก่อนก็ไม่ใช่คนเรียนเก่งอะไรอยู่แล้วด้วย ผลการเรียนก็กลางๆ ไม่ดีและก็ไม่แย่ วิชาที่พอจะไปวัดไปวาก็มีแต่เคมีเท่านั้น

ถ้าทะลุมิติมาเร็วกว่านี้ก็คงจะดี

อย่างน้อยตอนนี้เขาก็มีทักษะอ่านแล้วจำที่ระบบให้มา เรื่องพวกคำนวณน่ะชิวอยู่แล้ว ไอ้เรามันก็เป็นวิศวกรท่านนึงสะด้วย คณิตฟิสิกส์ถึงไม่ได้ใช้นานแต่ถ้ารื้อฟื้นใหม่ก็คงไม่แย่

ยิ่งมีทักษะช่วยจำก็จะลดจุดอ่อนเขาไปได้มาก

ถึงการสอบรอบใหญ่ผ่านไปแล้วก็ให้มันผ่านไป ยังไงก็ยังเหลือรอบโควตารับตรงของแต่ละมหาวิทยาลัยอีกรอบ

จริงอยู่ที่เค้าว่ากันว่ารอบนี้นั้นยากกว่ารอบสอบกลางจักรวรรดิมาก เพราะแต่ละคณะจะออกข้อสอบเองและจะต้องเดินทางไปสอบที่คณะของมหาลัยนั้น ๆ และที่สำคัญยังมีข้อสอบความถนัดของแต่ละคณะเพิ่มเข้าไปอีก

เห็นทีนอกจากตารางซ้อมร้องเพลง ออกกำลังกาย (ที่ตอนนี้ยังไม่ได้เริ่ม) ก็ต้องเพิ่มเวลามาอ่านหนังสืออีกทาง

วู้ว ทะลุมิติมาตอน ม.6 นี่มันวุ่นวายจริง ๆ

เซนเลื่อนดูแจ้งเตือนในมือถือระหว่างขึ้นรถไฟไปโรงเรียน ไม่รู้เพราะอะไรคลิปของช่างภาพคนนั้นดันแมสมีคนดูเป็นล้าน คนกดใจหลักแสน ทำให้ช่องของเด็กหนุ่มที่มีคลิปโง่ ๆ 1 คลิปก็มีคนเข้ามาดูมากมาย จนยอดฟอลพุ่งขึ้นทะลุหลักหมื่นไปแล้ว

เขาจึงกดปิดแจ้งเตือนแอพ SEE ให้จบ ๆ

เมื่อคืนนี้เขาก็ใช้แลปทอปตัดต่อคลิปที่จะส่งออดิชันให้เรียบร้อยเกือบทั้งคืน สุดท้ายก็ได้คลิปที่ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้แล้วมาคลิปหนึ่ง

จะมีใครไปนั่งอัดคลิปออดิชันในห้องคาราโอเกะอย่างเซนบ้างเล่า ได้เท่านี้ก็ดีแค่ไหนแล้ว

ตอนนี้คลิปกับใบสมัครก็ส่งไปแล้ว เหลือก็แต่สวดมนต์วิงวอนต่อสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลายทั่วสากลโลกทั่วจักรวาล ช่วยให้เซนผ่านเทสรอบแรกด้วยเถอะ

พาผมทะลุมิติมาแล้ว ก็ส่งผมให้ตลอดรอดฝั่งด้วยนะพี่

จากที่อ่านตารางของรายการ หลังจากคัดรอบนี้ไปแล้ว ก็ยังมีต้องไปออดิชันแบบตัวต่อตัวอีกรอบ ค่อยจะคัดคนจนเหลือ 70 คน ที่จะเป็นผู้เข้าร่วมรายการเซอไวเวิลหาบอยแบนด์ในรายการที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในทวีปภาคกลาง Gate No.1 

และเซนต้องผ่านอย่างเดียวเท่านั้น เพราะถ้าไม่ผ่านก็แค่ย้ายไปเป็นเด็กเทรนนี่ที่ปรโลกอีก 60 ปี โลกมนุษย์เท่านั้นเอง

โห้ยย ชิวววว

เวลาไม่ถึง 20 นาทีดี  เด็กหนุ่มก็ขึ้นจากรถไฟใต้ดินมาถึงโรงเรียนที่เจ้าของร่างเรียนอยู่

โรงเรียนมัธยมอันดับที่ 2 แม้จะบอกว่าเป็นรองโรงเรียนประจำเมืองอยู่บ้าง แต่สิ่งปลูกสร้างก็ใหญ่โตโอ่อ่า เครื่องมือเครื่องใช้ ครูอาจารย์ก็ครบครัน ไม่ได้ย่ำแย่แต่อย่างใด ลักษณะออกจะคล้ายโรงเรียนเอกชนระดับกลาง ๆ ที่ไทยด้วยซ้ำ

เด็กทุกคนสวมชุดนักเรียนเสื้อสีขาว กระโปรงสั้น/กางเกงขายาว สีน้ำตาล มีล็อคเกอร์ให้เก็บกระเป๋าส่วนตัว ซึ่งพอเซนเดินไปหยุดที่ล็อคเกอร์ตัวเองก็เห็นมันเปิดอ้า พร้อมกับขยะ ถุงขนม สมุดที่หน้าปกเป็นชื่อของเขาแต่ด้านในเละเหมือนผ่านเครื่องย่อยสลายเอกสาร ขาดเป็นริ้ว ๆไม่มีหน้าใดสมบูรณ์ นี่ยังไม่นับรวมใบไม้เศษผลไม้เกรอะกรังเหมือนเป็นชั้นล็อกเกอร์ที่ไม่ถูกใช้งานมา 10 ปี

ที่จริงเซนรู้ว่าตัวกลางน่าจะเป็นไอ้ชาคริต เด็กหลังห้องที่รับเงินมาคอยหาเรื่องเจ้าของร่างเสมอ แต่สภาพที่มันยับเยินขนาดนี้ก็น่าจะไม่ได้เป็นฝีมือของเขาคนเดียว คนในห้องบางคนก็ร่วมวงด้วย

เซนยกมือถือขึ้นมาถ่ายรูปเก็บไว้อย่างไม่ยีระ กระชับกระเป๋าเป้สีดำใบเก่าของเขาเข้าหาตัวไม่คิดจะวางกระเป๋าในล็อกเกอร์ของตัวเองแต่อย่างใด แล้วเลือกที่จะเดินไปออกไปท่ามกลางสายตาของนักเรียนคน -2 คนที่มาเช้าอย่างไม่แยแส

เจ้าของผมยาวที่รวบไว้หลวม ๆ ที่ท้ายทอยเดินพุ่งตรงไปที่แม่บ้านประจำตึกที่ชอบนั่งสังสรรค์ที่แถวมุมห้องน้ำอย่างคุ้นเคย

“ป้าครับ เดี๋ยวรบกวนช่วยทำความสะอาดล็อกเกอร์ให้ผมหน่อยนะครับ”

“อีกแล้วเหรอลูก” หญิงวัยกลางคนร่างอ้วนพูดอย่างระอา “ยังเช้าอยู่เลย ป้ายังกินข้าวเช้าไม่เสร็จ หนูเอาไม้กงไม้กวาด ถุงดำไปจัดการเอานะ”

อะไรวะป้า นี่ก็หน้าที่ป้านะเนี่ย

เขาถอนหายใจอย่างจนใจ ก่อนจะเหลือบมองถุงดำแล้วพลันคิดอะไรดี ๆ ออก

“งั้นผมขอถุงมือไปด้วยนะป้านะ”

หญิงร่างอ้วนที่ยังตักข้าวในกล่องกินพยักหน้าหงึก ๆ “เอาอะไรก็เอาไปเถอะ”

“ครับ”

เซนเดินกลับมาที่เดิม เพิ่มเติมก็คือสวมถุงมือพร้อม เครื่องมือทำความสะอาดก็พร้อม

เขาโกยขยะทุกสิ่งที่อยู่ในล็อกเกอร์ของเขาออกมาใส่ถุงดำด้วยความรวดเร็ว ยกเว้นแต่สมุดที่มีชื่อของตัวเองที่เก็บแยกไว้ต่างหาก เพียงเวลาไม่กี่นาทีทุกความเลอะเทอะก็ถูกกวาดออกไปเรียบร้อย แม้จะมีคราบทิ้งอยู่ที่ข้างตู้เหล็กนิดหน่อยแต่เขาก็ไม่สนใจ

ปกติเจ้าของร่างไม่วางกระเป๋าในล็อกเกอร์นี้นานแล้ว เพราะทุกครั้งทุกวันจะโดนสะเดาะกุญแจเปิดมาทำเละเทะได้ตลอดไม่มีหยุด

ไอ้พวกเด็กเปรตพวกนี้

เขาคืนอุปกรณ์ทำความสะอาด ก่อนจะเดินถือถุงดำใบใหญ่ไปที่ห้องเรียนประจำของ ม.6/17

ปกติพวกห้องหลัง ๆ อย่างห้อง 17 ก็ไม่ใคร่จะมีใครสนใจเรียนเท่าไหร่อยู่แล้ว ถ้าพอมีฐานะหน่อยก็จะถูกให้ไปอยู่ห้อง16 ยกเว้นก็แต่ชาคริต ไอ้เด็กนี่มีถือว่าตัวเองอยู่ในแก็งค์มาเฟียใต้ดินที่เมืองโบรอน ในโรงเรียนจึงมีคนอีกมากที่หวาดกลัวแต่ก็ไม่กล้ามีปากมีเสียงอะไร ทำให้มันได้ใจจนกร่างไปทั่ว

ห้อง ม. 6/17

เนื่องจากถือว่ายังเช้าอยู่มาก เวลานี้เปิดเข้าไปจึงไม่มีใครมาสักคน เขามองไปรอบ ๆ ห้อง ไม่มีกล้องวงจรปิด มีเพียงทางเดินเท่านั้นถึงมีกล้องติดเอาไว้ น่าเสียดายจริง ๆ

เซนถือถุงดำที่เก็บกวาดด้วยตัวเองเมื่อเช้าไปโรยขยะที่บนโต๊ะของทุกคน ตั้งแต่โต๊ะแรกยันโต๊ะสุดท้าย เว้นโต๊ะตัวเองที่อยู่ติดหน้าต่างหลังห้องไปเพียงโต๊ะเดียว ก่อนจะเทที่เหลือที่ส่วนมากเป็นพวกเศษกากอาหารผลไม้ที่จะมีความหนักเล็กน้อย แม้จะแห้งเพราะหลายวันแล้ว แต่พวกมันก็ยังส่งกลิ่นเหม็นน่ารังเกียจใช้ได้ เทรวมไปที่ทั้งบนโต๊ะและเก้าอี้ประจำของชาคริตอย่างไม่ลังเล

เสร็จแล้วเขาก็ถือถุงดำไปโยนทิ้งด้านล่าง แล้วสาวเท้าไปที่ห้องของอาจารย์ใหญ่

“อาจารย์ใหญ่มายังครับ”

ธุรการสาวที่นั่งตรงหน้าห้องพักครูเงยหน้าขึ้นมองก่อนจะตอบเรียบ ๆ “มาแล้วจ่ะ อยู่ในห้องพักครูแหนะ”

เขาผงกหัวขอบคุณ ก่อนจะเดินไปเคาะห้องที่เจ้าของร่างเดิมไม่เคยคิดจะกล้ามาสักครั้ง ที่จริงทุกครั้งที่เจ้าของร่างจะถ่ายรูปเก็บไว้เสมอ รูปพวกนี้ถูกรวมในโฟลเดอร์ชื่อ ‘หลักฐานที่โรงเรียน’ ในมือถือเครื่องโกโรโกโสจะพังไม่พังแหล่ แม้จะบางรูปจะไม่ชัดบ้าง แต่เจ้าของร่างเดิมก็เปิดลายน้ำวันที่ที่ถ่ายไว้ชัดเจน

หลายครั้งเจ้าของร่างเดิมคิดจะไปขอดูกล้องวงจรปิด ถึงแม้จะมีก้องแค่ตรงทางเดิน แต่พวกชาคริตที่กร่างไม่สนใครแบบนั้นมันหรือจะสนใจ หลาย ๆ ครั้งที่เจ้าของร่างโดนรุมทุบตีที่ตามทางเดินเช่นกัน

แต่พอไปพบหน่อยรักษาความปลอดภัย คนพวกนั้นก็ดันเป็นพวกกับไอ้ชาคริตอีก นอกจากไม่ได้คลิปแล้วยังโดนหนักขึ้นอีกด้วย

สุดท้ายเขาจึงทำได้เพียงถ่ายรูปเก็บไว้เงียบๆ แม้แต่ป้าแม่บ้านที่แต่ก่อนเคยทำความสะอาดให้ หลัง ๆ ป้าก็โยนมาให้เขาทำอย่างที่เห็น

“เข้ามาได้”

น้ำเสียงหนักแน่นดังขึ้นจากด้านในเป็นเชิงอนุญาต เซนก็เปิดประตูเข้าไปทันทีพร้อมกับโค้งหัวทำความเคารพอย่างเรียบร้อย

อาจารย์ใหญ่คนนี้เป็นชายที่ยังดูแลรูปร่างเป็นอย่างดีแม้จะล่วงเลยเข้าวัย 50 แล้ว นักเรียนที่นี่ถ้ามาเช้าหน่อยกับกลับค่ำหน่อยก็จะมีคนเห็นอาจารย์ใหญ่วิ่งรอบโรงเรียนกันชินตา

“คนตระกูลดักกลาสนี่เอง นั่งลงสิ มีเรื่องอะไรจะคุยกับครูล่ะ”

เขารู้อยู่แล้วว่าอีกฝ่ายต้องรู้จักเซนเองไม่มากก็น้อย ในไดอารี่เล่มปกติของแม่พูดถึงคุณครูวิทเอาไว้อยู่บ้างว่าเคยร่วมทำงานโปรเจ็คหนึ่งของบริษัทที่ต้องในพื้นที่โรงเรียนเป็นสเตชันทดลองอุปกรณ์ ในตอนนั้นคุณครูวิทยังเป็นครูประจำแผนกวิทยาศาสตร์อยู่เลย

แม่ของเจ้าของร่างยังชมว่าเป็นคุณครูที่ดีมีความสามารถไม่น่าจะอยู่แค่โรงเรียนเล็ก ๆ ที่เมืองรองแบบนี้เลย

ไม่นึกว่าหลังจากแม่เสียไปไม่นานครูคนนี้ก็ถูกเลือกให้ขึ้นเป็นอาจารย์ใหญ่ แต่ความร่วมมือยังคงอยู่จนปัจจุบัน ทำให้ห้องทดลองต่าง ๆ ในโรงเรียนนี้แห่งนี้เกือบครึ่งนึงมาจากบริษัทเขา

และที่พวกแม่เลี้ยงเขาชอบพูดว่ายัดเงินให้โรงเรียนมากมายเพื่อให้เขาได้มีที่เรียน

ก็เงินจำนวนมากจริง ๆ นั่นแหละ แต่เป็นเงินทดลองวิจัยของบริษัทที่แม่เขาก่อตั้งต่างหาก

“ผมอยากร้องเรียนเรื่องถูกเพื่อน รังแกในโรงเรียนครับ”

โปรดติดตามตอนต่อไป