บทที่ 5

เย่มู่มู่ตื่นขึ้นมาก็เป็นตอนกลางคืนแล้ว เธอนอนอยู่บนโซฟาในห้องนอนของพ่อแม่ บนหมอนยังคงเปียกชื้น

เธอคิดถึงพวกเขามากเกินไปจนร้องไห้ระหว่างหลับฝันอีกแล้ว

ตีสองครึ่ง ตอนลงมาชั้นล่างไฟในห้องรับแขกยังคงสว่างอยู่

แต่มีกระดาษเหลืองโบราณเพิ่มมาหลายแผ่น

อ้าก!

เจ้าแจกันนี่เอาขยะมาทิ้งในบ้านอีกแล้ว!

เธอเดินเข้าไปในห้องรับแขกชั้นล่างด้วยความเดือดดาล คว้ากระดาษเหลืองเขรอะฝุ่นแผ่นนั้นลงมา

ตัวอักษรเป็นแบบตัวเต็ม เขียนตามแนวตั้ง

ลักษณะรอยหมึกขาด ๆ หาย ๆ เหมือนใช้ขี้เถ้าเขียน

รอบก่อนมีแค่ไม่กี่ตัวอักษร รอบนี้กลับเขียนมายาวพรืด รอยพู่กันคมกริบ ตัวอักษรหวัดฉวัดเฉวียน

มีทั้งหมดสี่หน้ากระดาษ เธอไม่รู้ว่าเขียนอะไรบ้าง

ใช้โทรศัพท์มือถือถ่ายรูปเอาเข้าโปรแกรมแปลภาษาค่อยทราบว่าคือคำอธิษฐานขอพร

แคว้นต้าฉี่ รัชศกชูหยวนปีที่สาม กองทัพตระกูลจ้านพิทักษ์ด่านสำคัญบริเวณชายแดน ถูกกองทัพสามแสนของเผ่าหมานปิดล้อมกลายเป็นเมืองที่ปิดตาย

ทหารหาญสองแสนคนพลีชีพในสมรภูมิเหลือเพียงสองหมื่นคน

ด่านเจิ้นกวนเกิดภัยแล้งรุนแรง แม่น้ำเหือดแห้งพืชพรรณเฉาตาย

ราษฎรเพาะปลูกไร้ผลเก็บเกี่ยว กินเปลือกไม้ใบหญ้าจนหมดเกลี้ยง

ในเมืองมีราษฎรสองแสนคน หิวตายไปเหลือคณานับ กระเสือกกระสนรอดชีวิตมาได้เพียงแปดหมื่น

คนที่เขียนคำอธิษฐานนี้เรียกเธอว่าท่านเทพ

ขอให้เธอประทานน้ำและอาหาร เขาซึ่งรั้งตำแหน่งหนิงกวนโหวยินดีตอบแทนด้วยชีวิต

ชาวบ้านในเมืองจะสร้างวัดให้เธอ กราบไหว้บูชาชั่วลูกชั่วหลาน

กระดาษสองแผ่นที่เหลือบอกเล่าสองเรื่องราว

เรื่องของบิดาใจเหี้ยมที่เอาลูกชายในไส้ไปแลกอาหาร

ยังมีอีกเรื่อง คุณย่าใช้เลือดป้อนหลานสาว เก็บสะสมรากหญ้าหลายวันนำมามอบให้หนิงกวนโหว เพียงหวังว่าหลานสาวจะไม่กลายเป็นอาหารของผู้อื่น

โหดร้าย!

ช่างโหดร้ายเหลือเกิน!

หมายความว่าขยะพวกนี้…จดหมายพวกนี้มาจากแคว้นต้าฉี่ รัชศกชูหยวนปีที่สามงั้นเหรอ?

แต่ในประวัติศาสตร์จีนไม่มีราชวงศ์นี้นี่นา

แจกันที่ตกทอดมาจากบรรพบุรุษของครอบครัวเธอเก็บขยะจากยุคโบราณกลับมาหรือนี่!

เพื่อยืนยันความถูกต้องของข้อมูลนี้ เย่มู่มู่วิ่งขึ้นไปห้องหนังสือของคุณพ่อที่ชั้นบน

หยิบกระดาษเอสี่สองปึก น้ำหมึกสองขวด ปากกาคอแร้งสองด้าม พู่กันสองแท่ง…หอบลงมายังชั้นล่าง

เธอพิมพ์ข้อความตอบกลับในโทรศัพท์มือถือแล้วแปลงเป็นอักษรตัวเต็มเสียก่อน

จากนั้นก็ใช้ปากกาคอแร้งเขียนอักษรตัวเต็มเหล่านั้นลงไป

คุณพ่อให้เธอฝึกคัดลายมือตั้งแต่เล็ก เธอฝึกคัดตัวอักษรโซ่วจินถี่[1]มาสิบปี ลายมือจึงไม่ถือว่าแย่

“สวัสดีค่ะ ฉันไม่ใช่ท่านเทพ ฉันชื่อเย่มู่มู่ เป็นผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่ง”

“ผ้าพันแผลเปื้อนเลือดกับเศษดาบเปื้อนเลือดที่โผล่มาที่บ้านฉันเป็นของคุณใช่ไหมคะ? กรุณาอย่าทิ้งขยะมาที่บ้านฉันอีกนะคะ มันจัดการยากมากเลย”

เย่มู่มู่ใคร่ครวญแล้วเขียนต่อไป “คุณบอกว่าที่ด่านเจิ้นกวนขาดแคลนน้ำและเสบียง สิ่งที่ขาดแคลนที่สุดตอนนี้คืออะไรคะ?”

คนคนเดียวต้องเลี้ยงคนเป็นแสนก็กินแรงไม่เบา

แต่การช่วยเหลือเท่าที่จะสามารถทำได้นั้นกลับทำได้อยู่

หลังเขียนเสร็จก็ยังรู้สึกทึ่งอยู่ดีที่แจกันในบ้านเธอเชื่อมโยงสองโลกเข้าด้วยกัน

เธอโยนขวดหมึก กระดาษเอสี่ ปากกาคอแร้งและพู่กันลงไปในแจกันอย่างเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง

แล้วโยนจดหมายตอบกลับตามไปเป็นอย่างสุดท้าย

เธอมองดูสิ่งของในแจกันอันตรธานไปด้วยความอัศจรรย์ใจ

*

ตึง! ทันใดนั้นมีเสียงทึบ ๆ ดังขึ้น

จ้านเฉิงอิ้นเด้งตัวลุกจากเตียง เขารออยู่นานมาก

เมื่อคืนเขาพลิกตัวกลับไปกลับมาเพราะนอนไม่หลับ คิดว่าตัวเองโลภมากเกินไป ทำให้ท่านเทพโกรธกริ้ว

ตอนนี้ ในที่สุดท่านเทพก็ส่งคำตอบกลับมาแล้ว

เขาสวมเสื้อคลุม จุดเทียน

แล้วก็เห็นกระดาษปึกใหญ่สองปึกบนโต๊ะ

เขาหยิบมาหนึ่งแผ่น ขอบกระดาษตัดได้เสมอกันมาก สีขาวเหมือนใหม่ ขาวจนเรืองแสงท่ามกลางราตรี

ขวดแก้วหลิวหลีขนาดเล็กสองขวด มีฉลากเขียนไว้ว่าน้ำหมึก

เป็นหมึกที่เทพใช้กัน

พู่กันกลิ้งลงมา รวมถึงปากกาคอแร้งที่เรียวยาวเหมือนแท่งไม้

สุดท้าย เขาก็เห็นจดหมายที่ท่านเทพตอบกลับมา

เขาเห็นตัวอักษรบนนั้น แข็งแกร่งทรงพลัง ลายมือคมกริบดุจกระบี่

เขาอ่านจดหมายฉบับนั้นโดยละเอียด สีหน้าพลันพลุ่งพล่าน ปลายนิ้วสิ่นระริก!

ท่านเทพได้อ่านคำขอร้องของเขาแล้ว!

นางมีนามว่าเย่มู่มู่ ปฏิเสธว่ามิใช่เทพ ยังบอกว่าโลกนี้ไม่มีเทพ

ไม่

นางคือเทพ!

นางคือเทพของเขา!

แผ่นดินเกิดภัยแล้ง ราษฎรมีชีวิตลำบากแสนเข็ญ ไม่เพียงแคว้นต้าฉี่ แคว้นเพื่อนบ้านหลายแคว้นก็ร้อนระอุขึ้นทุกวันเช่นกัน คนตายคนเจ็บสุดคณานับ

มีเพียงเทพของเขาที่สดับตรับฟังคำอธิษฐาน ประทานน้ำและอาหาร ช่วยเหลือราษฎรให้พ้นทุกข์!

สายตาของเขากวาดไปถึงสองประโยคสุดท้าย

ท่านเทพถามเขาว่าสิ่งที่ขาดแคลนที่สุดคืออะไร?

แสดงชัดว่าท่านเทพยินดีช่วยเหลือเขา ยินดีช่วยเหลือทหารและราษฎรหนึ่งแสนคนในด่านเจิ้นกวน!

ฉับพลันนั้น แม่ทัพใหญ่ที่สังหารศัตรูในสมรภูมิมานับไม่ถ้วนสุดจะกลั้นได้อีกต่อไป น้ำตาไหลลงมาหยดลงบนจดหมายฉบับนั้น

เขาร่ำไห้ด้วยความยินดีอย่างถึงที่สุด

คนนับแสนในด่านเจิ้นกวนมีทางรอดแล้ว!

ท่านเทพรับปากว่าจะช่วยเหลือพวกเขา!

เขาหยิบพู่กันขึ้นมา วางกระดาษสีขาวราบไปบนโต๊ะ เปิดขวดน้ำหมึก พู่กันจุ่มหมึกเบา ๆ

หอมดีจริง

น้ำหมึกนี้มีกลิ่นหอม ต่างจากหมึกที่ใช้หินหมึกฝนออกมา

เขาจรดพู่กันเขียนจดหมาย บอกว่ายามนี้ด่านเจิ้นกวนขาดแคลนน้ำและเสบียงมากที่สุด

หากมีน้ำก็จะสามารถช่วยเหลือชาวบ้านหลายหมื่นคนภายในเมือง

หากมีเสบียงก็จะไม่มีเหตุการณ์คนกินคนเกิดขึ้น

เขาหวังว่าทุกคนจะมีชีวิตรอดต่อไป!

*

เย่มู่มู่ได้รับจดหมายตอบกลับ คราวนี้สามารถอ่านเข้าใจโดยไม่ต้องใช้โทรศัพท์มือถือแปลออกมา

ขาดแคลนน้ำกับเสบียง

ต้องเลี้ยงคนหนึ่งแสนคน

ถึงเธอจะเป็นทายาทรุ่นที่สองของครอบครัวเศรษฐีก็ไม่สามารถเลี้ยงคนจำนวนมากขนาดนั้น

แม้พ่อแม่จะทิ้งมรดกก้อนโตไว้ให้เธอ แต่ส่วนใหญ่เป็นอสังหาริมทรัพย์

เงินสดนำไปจ่ายภาษีมรดกหมดแล้ว

เงินสามล้านกว่าในบัตรคือค่าเช่าที่ได้จากการปล่อยเช่าตึกสองหลังและร้านค้าหลายร้าน

เงินปันผลจากบริษัทจะได้รับตอนสิ้นปี!

“เสบียงสำหรับคนแสนคนไม่ใช่ปริมาณน้อย ๆ ค่าใช้จ่ายไม่น้อย ฉันต้องใช้เวลารวบรวมหลายวัน”

“คุณหาสระน้ำขนาดใหญ่ จัดการเตรียมพื้นที่ พรุ่งนี้จะเริ่มส่งน้ำไปให้!”

เธอไปขนเครื่องพิมพ์ในห้องหนังสือออกมา เปลี่ยนตัวอักษรที่พิมพ์ไว้ในโทรศัพท์มือถือเป็นตัวเต็มแล้วสั่งพิมพ์ออกมา

สุดท้ายโยนลงไปในแจกัน

*

จ้านเฉิงอิ้นได้รับจดหมายจากนาง เปลี่ยนรูปแบบลายมืออีกแล้ว

ลายมือของท่านเทพช่างเป็นระเบียบเรียบร้อยจริง ๆ เหมือนแกะสลักเอาอย่างไรอย่างนั้น!

ท่านเทพบอกว่า นางจะประทานน้ำและเสบียงมาให้ จะเริ่มส่งน้ำมาในวันรุ่งขึ้น!

ดีเหลือกัน

พวกเขามีน้ำดื่มแล้ว!

ช่วยชีวิตทุกคนได้แล้ว!

จ้านเฉิงอิ้นขอบตาแดงเรื่อ คุกเข่าสองข้างลง แผ่นหลังตั้งตรงประหนึ่งต้นสน เขาโขกศีรษะคำนับไปทางแจกันเสียงดัง ๆ สามครั้ง

“ขอบพระคุณท่านเทพที่ช่วยเหลือชาวประชาให้พ้นทุกข์!”

“อิ้นจะสร้างวัดให้ท่านเทพ!”

เขาลุกขึ้นมาแล้วก็เรียกผู้ใต้บังคับบัญชาเถียนไท่กับสวี่หมิงเข้ามา สั่งให้เกณฑ์คนไปเตรียมสระน้ำเอาไว้

ให้เตรียมกระบอกไม้ไผ่สำหรับใส่น้ำ ถ้าไม่มี หาหม้อดินเผามาแทนก็ได้

เถียนไท่กับสวี่หมิงได้ยินท่านแม่ทัพบอกว่าให้เตรียมสระน้ำเอาไว้ ดวงตาก็พลันสว่างวาบ

พวกเขาพลุ่งพล่านใจจนร่ำไห้ด้วยความปีติยินดี

สำเร็จแล้ว!

ท่านแม่ทัพอธิษฐานให้ท่านเทพประทานน้ำให้ได้สำเร็จแล้ว!

มีน้ำ พี่น้องทั้งหลายก็มีทางรอดแล้ว

*

ตอนนี้เย่มู่มู่ไม่ง่วงเลยสักนิด ใช้โทรศัพท์มือถือสั่งของออนไลน์

เธอสั่งหมั่นโถวสีขาวห้าแสนลูก ร้านค้าออนไลน์ให้ราคาส่งเธอมาลูกละสามบาทห้าสิบสตางค์

รวมทั้งสิ้นหนึ่งล้านเจ็ดแสนห้าหมื่นบาท

สั่งซื้อแป้งทอดไส้ต้นหอมห้าแสนชิ้น ต่อราคาจนเหลือเจ็ดสิบห้าบาทต่อห้าสิบชิ้น

รวมเป็นเงินหนึ่งเจ็ดแสนห้าหมื่นบาท

ยังสั่งเส้นก๋วยเตี๋ยวหนึ่งร้อยกล่อง บะหมี่กึ่งสำเร็จรูปหนึ่งร้อยกล่อง ผักกาดแห้งหนึ่งร้อยกล่อง รวมถึงเห็ดแห้ง หน่อไม้แห้ง เห็ดหูหนูแห้ง…

สั่งข้าวสารกระสอบละหนึ่งร้อยชั่งจำนวนสองพันกระสอบจากร้านขายข้าวสารที่ใหญ่ที่สุดในเมือง

สั่งแป้งถุงละสิบชั่ง จำนวนห้าร้อยถุง

สั่งน้ำมันหนึ่งร้อยถัง เกลือหนึ่งร้อยกล่อง ผักดองหนึ่งร้อยกล่อง

เหมาเนื้อหมู ไก่ เป็ดและห่านจากตลาดสดละแวกใกล้เคียง

ยังสั่งซื้อเนื้อตากแห้ง กุนเชียง ซี่โครงหมูหมัก…

สถานที่กรอกที่ตั้งโกดังในอดีตของคุณพ่อ

เธอสั่งซื้อซาลาเปา หมั่นโถวนึ่ง หมั่วโถวเกลียว ขนมเปี๊ยะทอดไส้ผักกาดดอง ขนมปังไส้เนื้อไว้ล่วงหน้าในแอปพลิเคชันเหม่ยถวน…สั่งไว้ร้านละหนึ่งร้อยชุดซึ่งเป็นจำนวนมากที่สุดสำหรับสั่งในแต่ละวัน

ส่งมาตามที่อยู่ของคฤหาสน์

เธอจ่ายเงินไปทั้งสิ้นเก้าล้านกว่าบาท

เสบียงเท่านี้ คนแสนคนสามารถกินได้ราวสิบกว่าวัน

ถ้ากินอย่างประหยัดแบบคนโบราณสามารถกินได้นานถึงยี่สิบวัน!

เงินออมส่วนตัวของเธอใช้ไปแล้วเกินครึ่ง สามารถเลี้ยงคนแสนคนได้นานถึงยี่สิบวัน!

เลี้ยงไม่ไหวจริง ๆ!

หลังสั่งของเสร็จ เธอก็ส่งข้อความไปหาคุณลุงวัยเกษียณที่เฝ้าโกดังคนหนึ่ง

บอกว่าพรุ่งนี้จะมีสินค้าจำนวนมากขนมาส่งที่โกดัง ให้เขาช่วยคุมเรื่องการขนย้ายสินค้า

ขนของเสร็จแล้วให้โทรมาบอกเธอ

จัดการทั้งหมดนั้นเสร็จ เธอก็เริ่มนึกเสียใจ คิดว่าตัวเองเสียสติไปแล้วหรือเปล่า

ถึงได้ยอมจ่ายเงินเก้าล้านบาทเพื่อคนโบราณที่ไม่เคยเห็นหน้าค่าตามาก่อน

ถ้าพ่อแม่ยังอยู่จะต้องบอกว่าเธอถูกคนหลอกลวงเป็นแน่!

ขณะที่เธอกำลังเสียใจในความหุนหันพลันแล่นของตัวเอง

แกร๊ง~

แจกันพ่นของบางอย่างออกมา

เป็นทองก้อนสุกปลั่ง

ยังมีเหรียญทองกับทองหยวนเป่าที่ขนาดเล็กใหญ่ไม่เท่ากัน…

เครื่องประดับอัญมณี ไข่มุกและเครื่องหยกสไตล์โบราณเรียบง่ายแบบต่าง ๆ ร่วงกราวลงมา!

สิ่งของมีจำนวนมากเกินไป ทับถมเป็นกองพะเนินอยู่ใต้แจกัน

[1] ตัวอักษรโซ่วจินถี่ คือรูปแบบการเขียนตัวอักษรจีนแบบบรรจงชนิดหนึ่ง มีลักษณะหวัด ลายเส้นคมกริบ