บทที่ 11

จ้านเฉิงอิ้นยืนเฝ้าข้างแจกันไม่ห่าง

ฉับพลันนั้นน้ำก็หยุดไหล เขาลุกขึ้นเดินไปหยุดยืนข้างแจกัน เห็นกระดาษสีขาวโปรยลงมา

อักษรคมกริบ จดจำได้ง่าย

เพียงแต่อักษรเหล่านี้ขาดแขนและขา จ้านเฉิงอิ้นอ่านปะติดปะต่อกันก็เข้าใจ

ท่านเทพยาดากล่าวว่า ส่งยามาหนึ่งชุด!

ยาหรือ!!!

หากมียา ทหารน้อยซ่อมเกือกม้าเป็นก็จะรอดชีวิตแล้ว

ประชาชนในเมืองอาจไม่ต้องหิวตาย เพราะขาดน้ำและอาหารร่างกายจึงย่ำแย่ แค่อาการหวัดเล็กน้อยก็สามารถคร่าชีวิตคนได้

หากมียา ทหารห้าพันนายที่ตายไปในสมรภูมิครั้งก่อน อย่างน้อยก็คงช่วยชีวิตได้ครึ่งหนึ่ง!

จ้านเฉิงอิ้นกำกระดาษไว้แน่น น้ำใส ๆ รื้นขอบตา เพียงส่งอาหารและน้ำมาก็เป็นความปรารถนาสูงสุดของเขาแล้ว

นึกไม่ถึงว่าท่านเทพยดาถึงขั้นส่งยามาให้ด้วย

สิ่งที่กองทัพตระกูลจ้านขาดแคลนก็คือยา!

จ้านเฉิงอิ้นน้ำเสียงแหบพร่า เอ่ยเสียงสะอื้นว่า “เถียนไท่ เรียกหมอทหารทุกคนมาที่นี่”

เถียนไท่กับทหารนายอื่นได้ยิน ก็พลันลุกขึ้น รายล้อมเขาด้วยอารมณ์พลุ่งพล่าน

“ท่านแม่ทัพ ท่านเทพยดาส่งยามาแล้วหรือขอรับ?”

“จริงหรือขอรับ? หากมียา ทหารที่ได้รับบาดเจ็บอีกหลายร้อยคนในค่ายก็ไม่ต้องรอความตายอีกแล้ว!”

“บา