บทที่ 3 

หลิ่วชิงเหอในตอนนี้ยังไม่รู้ว่าฉู่เฉินแอบมองอยู่ตรงระเบียง

เธอเดินไปนั่งที่โซฟาอย่างเปิดเผย ต่อหน้าสายตาของฉู่เฉิน เช็ดผมที่เปียกชุ่ม รูปร่างที่สมบูรณ์แล้วราวกับเป็นประติมากรรม เผยให้เห็นส่วนโค้งเว้าสมบูรณ์แบบอยู่บนโซฟา ปลดปล่อยเสน่หาที่มีเฉพาะหญิงสาวผู้ใหญ่ ทำให้ผู้ชายรู้สึกเลือดร้อน

หลิ่วชิงเหออายุสามสิบห้าสามสิบหกปีแล้ว แต่ยังคงสวยงาม รูปร่างและผิวพรรณล้วนบำรุงดูแลอย่างดี ผิวขาวนวลราวกับสาวน้อยอายุยี่สิบปีเท่านั้น

ตรงระเบียงห้อง ฉู่เฉินมองภาพนี้จนปากแห้ง ท้องน้อยร้อนผ่าว

ถึงแม้เขาจะอายุยี่สิบสองปีแล้ว แต่ยังไม่เคยแตะต้องผู้หญิงมาก่อน

โดยเฉพาะสามปีมานี้ถูกหลิ่วหรูเยียนทรมาน ทำลายศักดิ์ศรีของผู้ชาย ตอนนี้เมื่อเขาเห็นภาพที่งดงามนี้ ความแค้นที่สั่งสมมาสามปีก็ระเบิดออกมาทันที!

อึกเสียงหนึ่ง

ฉู่เฉินกลืนน้ำลายเฮือกใหญ่

ว่ากันว่าสาวน้อยน่าเย้ายวน แต่มีเพียงผู้ชายที่โตแล้วถึงรู้ว่า ผู้หญิงแบบหลิ่วชิงเหอถึงจะเย้ายวนมากที่สุด

รู้มาก เป็นเยอะ ยังเอาใจ

ฉู่เฉินยิ่งมองก็ยิ่งรู้สึกร้อนรุ่มไปทั้งตัว

หลิ่วชิงเหอนะหลิ่วชิงเหอ เธอไม่ใช่ผู้หญิงปกติจริงๆ

เธอที่อยู่ในสายตาคนนอกสูงส่งไม่อาจเอื้อม แต่ตอนอยู่บ้านกลับหน้าไม่อายเช่นนี้ ไม่กลัวถูกโจรปล้นเลยเหรอไง

แต่สิ่งที่ฉู่เฉินไม่รู้ก็คือ แม่ลูกหลิ่วชิงเหอกับหลิ่วหรูเยียน เคยชินมานานแล้ว

เพราะแบบนี้พวกเธอถึงรู้สึกไม่มีภาระ

ถึงยังไงในบ้านก็มีฉู่เฉินคนเดียวที่เป็นผู้ชาย ทั้งยังเป็นขันทีอีกด้วย

ต่อให้อยู่เฉยๆ ให้เขาทำเขาก็ทำไม่ได้ นับว่าเป็นขยะที่ทำได้แค่มอง!

“เพล้ง!”

ทันใดนั้นฉู่เฉินที่อยู่ตรงระเบียงไม่ระวังเตะกระถางดอกไม้ตก

ในห้องหลิ่วชิงเหอตกใจมาก เมื่อเห็นฉู่เฉินจึงพูดออกมาด้วยความตะลึง “แกยังไม่ตายเหรอ?”

เมื่อเห็นว่าเขาถูกจับได้แล้ว ฉู่เฉินก็ไม่ได้ซ่อนตัวอีก เขาเดินออกมาอย่างเปิดเผย พูดอย่างเย็นชา “ทำไมเหรอ เธอผิดหวังมากสินะ?”

สายตากลับไม่ได้ย้ายออกจากร่างกายน่าหลงใหลของหลิ่วชิงเหอแม้แต่น้อย

รูปร่างของหลิ่วชิงเหอ สุดยอดมากจริงๆ!

หลิ่วชิงเหอขมวดคิ้วถามอย่างตกใจ “แกหายดีแล้วเหรอ?”

“ใช่แล้ว” ฉู่เฉินพยักหน้าตอบ

หลิ่วชิงเหอหัวเราะอย่างดูถูกพูดว่า “ไม่เสียทีที่เป็นกายาโอสถ บาดแผลขนาดนั้นยังรักษาหายได้”

“แต่ฉู่เฉินแกโง่มากจริงๆ ยังกล้ากลับมาอีกเหรอ ไม่กลัวตายหรือไง?”

ฉู่เฉินหัวเราะเสียงดัง นั่งข้างหลิ่วชิงเหอพูดด้วยรอยยิ้ม “ฉันกล้ากลับมาก็ต้องไม่กลัวตายอยู่แล้ว!”

“กลับกันแล้วฉันมาเพื่อแก้แค้นพวกเธอ!”

ตอนนี้พอได้มองหลิ่วชิงเหอใกล้ๆ ฉู่เฉินก็รู้สึกหัวใจเต้นเร็ว

“แก้แค้นเหรอ? แกมีน้ำยาหรือไง?” หลิ่วชิงเหอพูดด้วยน้ำเสียงดูถูก ไม่ได้เห็นฉู่เฉินอยู่ในสายตาแม้แต่น้อย

ต่อให้เจ้าเด็กนี่มันหายดีแล้วจะทำอะไรได้?

เธอสังเกตเห็นสายตาชั่วร้ายที่ฉู่เฉินมองมาแล้ว

แต่แล้วยังไงล่ะ?

สามปีก่อนมันเป็นแค่ขยะ

มันในตอนนี้ก็ยังเป็นแค่ขยะแน่

ให้มันมองก่อนตายคงไม่เป็นไร

“ฉันมีน้ำยาหรือไม่ อีกเดี๋ยวเธอก็ได้รู้เอง” ฉู่เฉินหัวเราะอย่างเย็นชา

เขาไม่สบอารมณ์กับท่าทางไม่สนใจของหลิ่วชิงเหอมาก!

ในเมื่อฉู่เฉินกลับมาแล้วก็จะไม่ปล่อยแม่ลูกคู่นี้ไปแน่!

“ฉันให้เวลาแกคิดหนึ่งนาที หักแขนขาตัวเองแล้วไปนอนในถังยาซะ อย่าบีบให้ฉันลงมือกับแก” หลิ่วชิงเหอพูดอย่างเย็นชา จากนั้นลุกขึ้นยืน

เธอไม่ได้สนใจว่าร่างกายที่ขาวนวลของตัวเองจะเปิดเผยต่อหน้าฉู่เฉินเลยแม้แต่น้อย!

ซี้ดๆ ฉู่เฉินสูดหายใจเข้า

แม่งเอ๊ย!

หลิ่วชิงเหอคนนี้ชอบโชว์จริงๆ

ใต้ชุดนอนนี้ไม่ได้ใส่อะไรเลย มีแค่สายรัดผูกไว้ด้านหลัง

แผ่นหลังที่ขาวราวกับหิมะเปลือยเปล่าทั้งหมด แม้กระทั่งตอนมองลงไปก็มองเห็นสะโพกกลมกลึงที่ไม่มีอะไรปิดบัง

ไม่ได้ใส่อะไรเลย บ้าเอ๊ย!

“หลิ่วชิงเหอ! หยุดนะ!”

ฉู่เฉินเก็บสายตากลับมา เขากระชากแขนของหลิ่วชิงเหอเอาไว้ จับเธอเข้ามากอด

“ไอ้เด็กสาวเลว! แกคิดจะทำอะไร? ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ!”

“ที่นี่คือตระกูลหลิ่ว! ถ้าแกไม่อยากตายก็รีบไสหัวไปแล้วคุกเข่าโขกหัวซะ! ไม่อย่างนั้นฉันจะฆ่าแก!”

หลิ่วชิงเหอตะโกนด้วยความโมโห

ในฐานะที่เป็นประธานบริษัทฉู่ซื่อกรุ๊ปในตอนนี้ เธอคือผู้หญิงที่ลงมือรวดเร็ว เด็ดขาดและโหดเหี้ยมในวงการการค้า

ถ้าโกรธขึ้นมาคนปกติคงทนรับไม่ไหว

ต่อให้ผู้หญิงที่ป่าเถื่อนเอาแต่ใจอย่างหลิ่วหรูเยียน เมื่ออยู่ต่อหน้าหลิ่วชิงเหอ ก็ไม่กล้าขัดขืน

ถ้าเป็นเมื่อก่อนเขาคงกลัวคำพูดของหลิ่วชิงเหอไปแล้ว แต่ตอนนี้ไม่เหมือนเดิมแล้ว

เขาอยู่ระดับหลอมปราณชั้นที่สองแล้ว!

เขาสามารถต่อยแผ่นเหล็กบุบได้ในหมัดเดียว!

“จะให้ฉันไสหัวไป? จะฆ่าฉัน? เธอคิดว่าทำได้เหรอ?”

ฉู่เฉินหัวเราะเย็นชา เลียริมฝีปาก จับหลิ่วชิงเหอกดลงบนโซฟา ตะคอกว่า “ฉันไม่ใช่ฉู่เฉินที่ยอมให้พวกเธอรังแกเหมือนเมื่อก่อนแล้ว! วันนี้ฉันจะคืนความอัปยศตลอดสามปีให้เธอหมด!”

หลิ่วชิงเหอขมวดคิ้ว มองฉู่เฉินที่ราวกับคนบ้า สีหน้าเย็นชาพูดจาเยาะเย้ย “แล้วไงล่ะ? แกคิดจะแก้แค้นฉันยังไงเหรอ?”

“ฆ่าฉันหรือนอนกับฉันล่ะ?”

“ถ้าจะฆ่าฉัน? แกมีความสามารถด้วยเหรอ? แค่ฉันตะโกน ป้าอู๋ก็พุ่งเข้ามาฆ่าแกได้แล้ว!”

“นอนกับฉัน?”

หลิ่วชิงเหอหัวเราะเยาะเย้ย สายตามองต่ำ พูดว่า “แกมีความสามารถแบบนั้นด้วยเหรอ?”

เพราะตั้งแต่เมื่อครู่นี้เธอก็สังเกตเห็นว่าสายตาที่ฉู่เฉินมองตัวเองไม่ค่อยถูกต้อง

เหมือนกับหมาป่าหิวโหย อยากจะกินเธอ

แต่เธอไม่ได้สนใจมาตลอด เพราะโรคนกเขาไม่ขันของฉู่เฉิน เป็นฝีมือของหลิ่วหรูเยียน เธอยังเคยให้หมอมาตรวจ มันเป็นโรคเรื้อรังที่ไม่มีทางรักษา

แต่สายตาของหลิ่วชิงเหอเพิ่งมองไปตรงนั้น สีหน้าเปลี่ยนไปทันที ใบหน้าของเธอซีดเผือด!

ไม่ถูก...นี่มัน!

หลิ่วชิงเหอไม่ใช่สาวน้อยที่ไม่เคยผ่านทางโลก จึงรู้ว่ามันคืออะไร...

“ฉู่เฉิน นี่แก!”

หลิ่วชิงเหอมึนงงไปหมด สมองของเธอขาวโพลน

“แก! ไอ้สาวเลว! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ!” หลิ่วชิงเหอตกใจมาก ใช้มือสองข้างผลักไหล่ของฉู่เฉิน คิดจะผลักเขาออกไป

เธอเป็นผู้หญิง ฉู่เฉินเป็นผู้ชาย ทั้งยังเป็นผู้ชายที่แข็งแรงคนหนึ่ง

เธอไม่กล้าคิดเลยว่าจะเกิดอะไรขึ้น

แต่สิ่งที่ตอบกลับเธอมีเพียงความบ้าคลั่งของฉู่เฉิน!

เขาจะทำให้หลิ่วชิงเหอรู้ถึงความเก่งกาจของเขา!

“หลิ่วชิงเหอ เธอบอกว่าฉันนกเขาไม่ขันไม่ใช่เหรอ นอนกับเธอไม่ได้ไม่ใช่เหรอ? ถ้าอย่างงั้น วันนี้ฉันจะให้เธอได้เห็นว่าฉันมีความสามารถทำแบบนั้นหรือเปล่า!”