บทที่ 1 

“แม่ จะมาอาบน้ำด้วยกันไหม? น้ำร้อนกำลังดีเลย”

ในคฤหาสน์ตระกูลหลิ่ว หลิ่วหรูเยียนเปลือยเปล่านั่งอยู่ในอ่างอาบน้ำ กำลังพูดกับหลิ่วชิงเหอที่สวมชุดนอนลายลูกไม้อยู่หน้าประตู

“จะไปเดี๋ยวนี้ล่ะ ลูกอาบก่อนเลย” หลิ่วชิงเหอรับโทรศัพท์ หันไปตอบลูกจากนั้นเดินออกจากห้องน้ำ

หลิ่วหรูเยียนหันไปมองฉู่เฉินในถังยาข้างๆ ที่โผล่ให้เห็นแค่ศีรษะ

“มองอะไร! ถ้ายังมองอีก ฉันจะควักลูกตาแกออกมาให้หมากิน!” หลิ่วหรูเยียนลุกขึ้นจากอ่างน้ำ พูดด้วยน้ำเสียงหยิ่งยโส

เธอไม่ได้ปกปิดร่างกายขาวนวลราวหิมะและหน้าอกที่ใหญ่โตของตัวเองแม้แต่น้อย ยืนโชว์ให้ฉู่เฉินเห็นกับตา

“เพียะ!”

หลิ่วหรูเยียนสะบัดฝ่ามือตบลงที่แผลเป็นบนใบหน้าของฉู่เฉิน “ยังกล้ามองอีก! ไอ้ขันที เดี๋ยวฉันจะควักตาสุนัขของแกออกมาเลยนี่!”

ฉู่เฉินขบฟันแน่น จ้องมองหญิงสาวงดงามที่อยู่ตรงหน้า พูดออกมาอย่างชัดถ้อยชัดคำ “หลิ่วหรูเยียน ต้องมีสักวันที่ฉันเหยียบพวกเธอสองแม่ลูกให้จมดิน! และชิงทุกอย่างที่เป็นของตระกูลฉู่ฉันคืนมา!”

“แกกำลังฝันอะไรอยู่? แกก็เป็นแค่สมุนไพรมนุษย์ให้ฉันกับแม่ แขนขาก็ถูกตีหักไปหมดแล้ว ยังจะเอาอะไรมาชิงกลับไปอีก?”

หลิ่วหรูเยียนหัวเราะด้วยความดูถูก “รอให้คืนนี้ตัวยาออกมาจากตัวแกหมด ฉันจะสับแกเอาไปให้หมากิน!“

“จะว่าไปแล้ว แกอยู่มาถึงตอนนี้ได้ ยังต้องขอบคุณฉันด้วยซ้ำ ถ้าไม่ใช่เพราะฉันพบว่าแกมีกายาโอสถสวรรค์ ถ้าดื่มยาจากการแช่ร่างกายของแกจะช่วยให้หน้าตาสวยงาม มีอายุยืนยาว แกคงตายไปตั้งนานแล้ว!”

เมื่อฉู่เฉินได้ฟังดังนั้น เขากัดฟันตัวเองจนเลือดไหลออกมา ความโกรธพวยพุ่งอยู่ในใจ

เมื่อเจ็ดปีก่อน ตระกูลหลิ่วล้มละลาย หลิ่วชิงเหอพาลูกสาวหลิ่วหรูเยียนหนีตายมาพึ่งแม่ของฉู่เฉิน

หลิ่วชิงเหอมีรูปร่างเย้ายวนแต่กำเนิด ทั้งยังเซ็กซี่และมีเสน่ห์แบบสาวผู้ใหญ่ ด้วยการแนะนำของแม่ฉู่เฉิน เธอจึงได้เข้ามาอยู่ในกรุ๊ปของตระกูลฉู่ หลังจากบากบั่นสี่ปีก็ได้ขึ้นมาอยู่ระดับสูง

แม่ของฉู่เฉินกับหลิ่วชิงเหอเป็นเพื่อนสนิทกันที่สุด ไม่เพียงแค่รับพวกเธอสองแม่ลูกเข้ามาอยู่บ้านตระกูลฉู่ ยังให้ฉู่เฉินรับเธอเป็นแม่บุญธรรม

เพียงแต่ผ่านไปไม่นาน พ่อแม่ของฉู่เฉินหายตัวไปในชั่วข้ามคืน

บริษัทตระกูลฉู่ไร้ซึ่งผู้นำ หลิ่วชิงเหอจึงเอาพินัยกรรมที่พ่อแม่ของฉู่เฉินทิ้งไว้ออกมา บอกว่าถ้าพวกเขาสองคนมีอันเป็นไป จะให้หลิ่วชิงเหอรับช่วงต่อบริษัท ช่วยเหลือฉู่เฉิน

แต่วันที่สองที่เธอขึ้นเป็นรองประธาน เธอเอาใจทุกคนในบริษัท กดดันคนอื่นที่ไม่ใช่พวกตัวเอง ชิงอำนาจของฉู่เฉินไปจนหมด

หลังจากนั้นสองแม่ลูกก็ค้นพบความลับเรื่องกายาโอสถ พอไปสืบหาข้อมูลจึงรู้ว่ายาน้ำที่ได้มาจากการแช่กายาโอสถสวรรค์ จะทำให้หน้าตาสวยงาม มีอายุยืนยาว!

เมื่อนั้นแม่ลูกสองคนสั่งให้คนหักแขนขาของฉู่เฉิน แช่ตัวในถังยาวางไว้ในห้องน้ำมาสามปีแล้ว

หลิ่วหรูเยียนรู้สึกว่าตอนตัวเองอาบน้ำถูกฉู่เฉินมองรู้สึกตะขิดตะขวงใจมาก จึงให้เขากินยาสูญเสียความเป็นชายนกเขาไม่ขันไปอย่างโหดเหี้ยม!

สามปีที่ผ่านมาฉู่เฉินถูกทรมานมากมาย ทุกวันล้วนแช่อยู่ในถังยาเล็กแคบ มองร่างเปลือยเปล่าของสองแม่ลูกทุกวัน แต่กลับไม่มีอารมณ์แม้แต่น้อย เรียกได้ว่าทรมานยิ่งกว่าตาย!

“อุ๊ย โกรธแล้วเหรอ?”

หลิ่วหรูเยียนกล่าวอย่างดูแคลน แขนทั้งสองข้างกอดภูเขาสองลูกอันน่าภูมิใจเอาไว้ โน้มตัวลงมาพร้อมทั้งเลียริมฝีปากแดงสด “ไอ้ขันที! ต่อให้ฉันให้โอกาสแก แล้วแกจะทำได้เหรอ?”

“มาสิ ไม่ยอมใช่ไหม ลุกขึ้นมาสิ!” หลิ่วหรูเยียนหัวเราะเย็นชา ยกมือจิกหัวของฉู่เฉิน ใช้แรงกดหัวเขาลงไปในน้ำแรง ๆ!

“ไม่มีความเป็นชายแล้ว ก็ก้มหัวลงไปซะ! มาเป็นสมุนไพรมนุษย์ให้ฉันซะดีๆ!”

หลิ่วหรูเยียนกระชากศีรษะของฉู่เฉินขึ้นมาแล้วกดลงน้ำซ้ำไปซ้ำมาอย่างบ้าคลั่ง

ฉู่เฉินขัดขืนไม่หยุด สำลักน้ำเข้าไปเต็มท้อง รู้สึกว่าตัวเองใกล้จะตายแล้ว

สามปีแล้ว!

ทุกคืนเขาต้องเจอกับการทรมานเช่นนี้ตลอดไม่เคยหยุด

“ไอ้ขยะ! ไอ้สุนัขนกเขาไม่ขัน!”

หลิ่วหรูเยียนจับศีรษะของฉู่เฉินกดน้ำครั้งแล้วครั้งเล่า

ฉู่เฉินสำลักน้ำจนทนไม่ไหว ความอยุติธรรมและความอัปยศตลอดสามปีมานี้ ราวกับถูกจุดชนวนระเบิดออกมา!

เขาสะบัดศีรษะอย่างแรง กัดไปที่แขนขาวนวลของหลิ่วหรูเยียนอย่างหนัก

“อ๊า!”

หลิ่วหรูเยียนร้องด้วยความเจ็บปวด เธอมองเลือดเป็นรอยฟันที่แขนแล้วโมโหขึ้นมาทันใด

“ไอ้สุนัข แกกล้ากัดฉันเหรอ?”

หลิ่วหรูเยียนโมโหมาก คิดไม่ถึงว่าเป็นแค่ผู้ชายนกเขาไม่ขันคนหนึ่ง ถึงกับกล้ากัดเธอ

“แกกัดฉัน ฉันจะทำให้แกจมน้ำตายไปเลย!” หลิ่วหรูเยียนจับศีรษะของฉู่เฉินกดน้ำด้วยความโกรธอีกครั้ง

แต่ครั้งนี้ฉู่เฉินมีประสบการณ์แล้ว จึงเอียงศีรษะหลบ หลิ่วหรูเยียนจับไม่โดนจึงลื่นล้มไปด้านหน้า

ฉู่เฉินก็เล็งโอกาสนี้ เขาดวงตาแดงก่ำ ในหัวมีความคิดเดียว นั่นก็คือต่อให้เขาต้องตาย ก็ต้องกัดหลิ่วหรูเยียนให้ตายไปด้วย

ฉู่เฉินเล็งที่คอขาวเนียนของหลิ่วหรูเย็นอย่างแม่นยำ เขากัดเข้าไปอย่างแรง!

แต่วินาทีต่อมาเขาก็ต้องตะลึง

พอลืมตามองถึงพบว่า เขากัดไปโดนตรงอันนั้นของหลิ่วหรูเยียน…

“ฮือ…”

หลิ่วหรูเยียนเจ็บปวด สีหน้าแดงก่ำ กัดริมฝีปากตัวเอง

“แกรนหาที่ตาย!”

หลิ่วหรูเยียนอึ้งไปครู่หนึ่งถึงได้สติกลับมา ใช้มือจิกผมของฉู่เฉิน เอาศีรษะของเขากระแทกกับขอบถังยา ทันใดนั้นหัวแตกเลือดไหลอาบย้อมไปทั่วถังยา

และปทุมถันที่เธอภูมิใจก็มีรอยฟันปรากฏอยู่ แถมมีเลือดซึมออกมาด้วยเล็กน้อย

“พอแล้ว! มันยังตายไม่ได้นะ!”

ตอนนี้หลิ่วชิงเหอที่สวมชุดนอนกระโปรงลายลูกไม้ซีทรูเดินเข้ามา รูปร่างของเธอมีเสน่ห์แบบสาวผู้ใหญ่

หลิ่วหรูเยียนนับว่าเป็นหญิงงามล่มแคว้น รูปร่างเย้ายวนมากแล้ว แต่เมื่อเทียบกับแม่ของเธอ ยังคงขาดเสน่ห์และความเซ็กซี่อยู่

ตอนที่หลิ่วชิงเหอให้กำเนิดหลิ่วหรูเยียน เธออายุเพียงสิบหกปีเท่านั้น ตอนนี้เธออายุสามสิบห้าแล้ว

ทั้งสองเดินคู่กันมักจะถูกคนเข้าใจผิดว่าเป็นพี่น้อง

เสน่ห์แบบสาวใหญ่ของหลิ่วชิงเหอ เวลาขมวดคิ้วหรือเวลายิ้มล้วนทำให้ผู้ชายลุ่มหลง โดยเฉพาะสายตาแค่มองมาก็ทำให้ผู้คนติดตามเป็นเงา

“แม่คะ! ไอ้สุนัขนี่มันกัดหนู!” หลิ่วหรูเยียนกล่าวด้วยความโกรธ

หลิ่วชิงเหอมองฉู่เฉินที่สลบอยู่ในถังไม้พลางกล่าวว่า “ตามคนมาดูมันหน่อย ก่อนที่จะควบคุมตระกูลฉู่ได้สมบูรณ์ จะปล่อยมันตายไม่ได้ ที่บริษัทมีงานนิดหน่อย แม่ไปก่อนนะ”

“...หนูรู้แล้วค่ะ” หลิ่วหรูเยียนขมวดคิ้วรับคำ

หลังจากหลิ่วชิงเหอออกไปแล้ว หลิ่วหรูเยียนจ้องฉู่เฉินในถังยาด้วยสายตาอาฆาต หัวเราะอย่างเยือกเย็น “จะมีหรือไม่มีแก ฉันกับแม่ก็ยึดตระกูลฉู่มาได้อยู่ดีนั่นแหละ!”

“ป้าอู๋ เอาตัวสุนัขนี่ออกไป หาที่ฝังมันซะ!”

แม่บ้านป้าอู๋เดินเข้ามา กวาดสายตามองฉู่เฉินเล็กน้อย กล่าวอย่างลังเล “คุณหนู คุณผู้หญิงบอกว่าต้องเก็บ…”

“เพียะ!”

หลิ่วหรูเยียนสะบัดฝ่ามือออกไปกล่าวอย่างเย็นชา “จำเอาไว้ ป้าเป็นแค่คนใช้ ฉันสั่งอะไรป้าก็ต้องทำ!”

“ทราบแล้วค่ะ คุณหนู” ป้าอู๋ตอบ เธอรีบลากฉู่เฉินออกมาจากถังยาอย่างว่องไว แล้วลากเขาออกจากคฤหาสน์จับใส่กระสอบแล้วยัดเข้าท้ายรถ

ด้านนอกฝนตกหนัก

ป้าอู๋หาภูเขาร้างที่หนึ่ง ขุดหลุมแล้วฝังฉู่เฉินที่สลบเป็นตายอยู่ฝังทั้งเป็น

ผ่านไปครึ่งวันฉู่เฉินตื่นเพราะความอึดอัด เขาหายใจเข้ามีแต่ดินโคลนเต็มจมูก

ความอยากมีชีวิตรอดอย่างรุนแรงทำให้ฉู่เฉินใช้ศีรษะดันพื้นดิน ในที่สุดพอเขาหายใจออก ก็โผล่ศีรษะออกมาจากหลุมโคลนแล้ว

เขานอนอยู่ในหลุมทั้งอย่างนั้น พยายามหายใจให้มาก ดวงตาแดงก่ำไปด้วยความไม่ยินยอม!

“สวรรค์บัดซบ! ทำไมถึงทำกับฉันแบบนี้!”

“แน่จริงก็ให้ฟ้าผ่าฉันให้ตายเลยสิ! มาสิ! ฆ่าฉันให้ตายเลย!”

ฉู่เฉินคำรามเสียงดังก้องไปทั่วภูเขาร้าง

เปรี้ยง!

ฟ้าร้องเสียงดังภายใต้พายุฝน บนท้องฟ้ามีสายฟ้าผ่าใส่ศีรษะของฉู่เฉินเต็มๆ

ในตอนนั้นฉู่เฉินสิ้นหวังไปแล้ว…

แม่เอ๊ยมาจริงๆ ด้วย

ในวินาทีต่อมาฉู่เฉินถูกฟ้าผ่าสลบไปอีกครั้ง พลังชีวิตหายไปอย่างรวดเร็ว

ตอนที่ฉู่เฉินสลบไป แสงสีฟ้าสายหนึ่งร่วงลงมาจากฟ้า พุ่งตรงเข้าหัวใจของฉู่เฉิน!

“ฮ่าๆ ๆ! สตรีศักดิ์สิทธิ์เหยาฉือ คิดจะสังหารข้า รอชาติหน้าเถอะ!”

“ไอ้มังกรลามกสารเลว! ต่อให้ต้องไล่ล่าเจ้าไปถึงเก้าชั้นฟ้าสิบดินแดน! ข้าก็จะตามไปฆ่าเจ้าให้ได้!”

บนท้องฟ้ามีสตรีคนหนึ่งตะโกนด้วยความโกรธ จากนั้นก็ค่อยๆ หายไป

“หืม? แผ่นดินแห่งนี้ทำไมถึงมีพลังวิญญาณเบาบางเหลือเกิน? เดี๋ยวก่อนนะ ที่นี่ถึงกับมีกายาโอสถสวรรค์! รวยแล้ว รวยแล้ว!”

“หืม? นกเขาไม่ขันด้วย…”

“ดี! ดีจริงๆ! บุรุษที่มิใช่บุรุษเช่นเจ้าเหมาะแก่การสืบทอดมรดกของข้า”

“จดจำเอาไว้ ข้ามีนามว่าราชันมังกรแห่งแดนเหนือ! ข้าคือราชันแห่งเผ่ามังกร! วันนี้ข้าจะมอบโอกาสให้เจ้า รอจนเจ้าฝึกฝนจนถึงสวรรค์ชั้นเก้าแล้ว ต้องนอนกับสตรีศักดิ์สิทธิ์เหยาฉือผู้หยิ่งทะนงให้ข้าด้วยเล่า!”