ตอนที่ 5 ประสู่ห้องสมุดแห่งความฝัน 2

วันรุ่งขึ้น หลังจากเลิกงาน โรเซ่ก็รีบเก็บของและตรงไปที่ห้องสมุดด้วยความตื่นเต้น เธอเดินไปตามทางคุ้นเคยพร้อมกับจินตนาการว่าตัวเองจะได้พบจินฮยองอีกครั้ง

เมื่อถึงห้องสมุด เธอผลักประตูเข้าไปและสอดส่ายสายตาหาเขา แต่ทว่าคราวนี้เขาไม่ได้นั่งอยู่ที่เดิม ลุงวูฮยอนสังเกตเห็นอาการของโรเซ่แล้วก็หัวเราะเบา ๆ

ลุงวูฮยอน: "ดูเหมือนว่าหนูจะมองหาใครบางคนนะวันนี้ หรือต้องการหนังสือที่พิเศษหน่อย?"

โรเซ่ยิ้มขวยเขิน รู้สึกเหมือนถูกจับได้

โรเซ่: "เอ่อ… เปล่าค่ะลุง! แค่อยากหาเรื่องอ่านสนุก ๆ ไปนั่งอ่านเหมือนทุกวัน"

ลุงวูฮยอนหัวเราะเบา ๆ พร้อมแนะนำหนังสือเล่มใหม่ให้เธอ โรเซ่รับหนังสือมาและเดินไปยังที่นั่งประจำของเธอ คราวนี้เธอรู้สึกเหงาเล็กน้อยที่ไม่เห็นจินฮยองอยู่ตรงนั้น แต่เธอก็พยายามสนุกกับการอ่านตามปกติ

เวลาผ่านไปได้สักพัก จู่ ๆ เธอก็รู้สึกถึงเงาคนเดินมาใกล้ ๆ เธอเงยหน้าขึ้นแล้วก็เห็นจินฮยองยืนอยู่ตรงนั้น

ซูโฮ: "ขอโทษที่มาช้านะครับ วันนี้มีธุระที่ต้องทำก่อน พอดีว่าผมจำได้ว่าคุณน่าจะมา ก็เลยรีบมาห้องสมุดทันทีเลย"

โรเซ่: (ยิ้มกว้าง) "ไม่เป็นไรเลยค่ะ ฉันแค่คิดว่าอาจจะไม่ได้เจอคุณวันนี้แล้ว"

เมื่อโรเซ่และซูโฮนั่งอยู่ที่มุมห้องสมุด พวกเขาหยิบหนังสือเล่มโปรดของตัวเองออกมาและเริ่มพูดคุยกันอย่างเต็มที่มากขึ้น ความสัมพันธ์ระหว่างทั้งคู่เริ่มเติบโตจากการแบ่งปันความชอบในหนังสือสู่การพูดคุยเรื่องชีวิตจริงที่ค่อยๆ เปิดเผยตัวตนที่ลึกซึ้งขึ้น

ซูโฮ: "คุณเคยอ่านเรื่อง 'อัศวินแห่งแสง' มั้ยครับ? มันเป็นเรื่องที่ทำให้ผมคิดถึงช่วงเวลาที่ผมยังเด็กๆ ผมจำได้ว่าเคยฝันอยากเป็นอัศวินที่คอยปกป้องคนอื่น"

โรเซ่: (ยิ้ม) "อ่านค่ะ! ฉันก็ชอบเรื่องนั้นมากเลย อัศวินที่มีคุณธรรมสูงล้ำและคอยช่วยเหลือผู้คนไม่หวังผลตอบแทน... แต่บางครั้งก็รู้สึกว่าในโลกจริงมันไม่ได้ง่ายแบบนั้น"

ซูโฮ: "ผมรู้สึกแบบนั้นเหมือนกันครับ การเป็นอัศวินในชีวิตจริงมันอาจจะยากกว่าที่เราคิดมาก แต่ผมคิดว่าไม่ใช่แค่การช่วยเหลือคนอื่น แต่เป็นการทำให้ตัวเองดีกว่าเดิมทุกวัน"

โรเซ่: (มองตาเขา) "ใช่ค่ะ ทุกการเปลี่ยนแปลงเล็กๆ ในตัวเองก็เหมือนการเดินทางที่ยิ่งใหญ่"

จินฮยองเริ่มรู้สึกถึงความเชื่อมโยงระหว่างเขากับโรเซ่ที่เริ่มลึกซึ้งขึ้น พวกเขาไม่เพียงแค่แบ่งปันเรื่องราวในหนังสือ แต่ยังพูดถึงแนวคิดและความเชื่อที่ตัวเองมีในชีวิตจริง

ซูโฮ: "คุณคิดยังไงกับการที่บางครั้งเราต้องทำสิ่งที่ไม่อยากทำเพื่อคนอื่น?"

โรเซ่: (ถอนหายใจ) "มันยากนะคะ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อมันไปขัดกับความต้องการของตัวเอง... แต่บางทีการทำเพื่อคนอื่นก็ทำให้เราเติบโตได้มากกว่าที่เราคิด"

ซูโฮ: "ครับ ผมคิดว่าเราอาจจะไม่ได้เป็นอัศวินที่มีเกราะทองคำ แต่การทำสิ่งดีๆ เพื่อคนรอบข้างมันก็ทำให้เรารู้สึกมีคุณค่าในชีวิต"

โรเซ่เริ่มรู้สึกถึงการเปิดเผยทางอารมณ์ระหว่างทั้งคู่ และทั้งสองก็เริ่มแลกเปลี่ยนเรื่องราวชีวิตมากขึ้น

โรเซ่: "ในชีวิตจริงค่ะ ฉันเคยคิดว่าการมีความฝันมันอาจจะไม่ใช่เรื่องสำคัญ เพราะทุกคนต้องทำตามหน้าที่ที่ได้รับ แต่เมื่อได้มาอ่านหนังสือเหล่านี้... ฉันเริ่มรู้สึกว่าความฝันนั้นสำคัญ"

ซูโฮ: "ผมเข้าใจครับ ความฝันมันไม่ใช่แค่การมีเป้าหมายในชีวิต แต่มันคือสิ่งที่ทำให้เรามีแรงผลักดันในการเดินต่อไป ถ้าเราไม่มีความฝัน เราก็เหมือนเดินทางโดยไม่รู้ว่าจะไปที่ไหน"

การสนทนาของพวกเขาดำเนินไปเรื่อยๆ และทั้งสองเริ่มรู้จักกันมากขึ้น เรื่องราวส่วนตัวและความเชื่อของแต่ละคนค่อยๆ ถูกเผยออกมา ทั้งในแง่ของสิ่งที่พวกเขามีประสบการณ์หรือสิ่งที่พวกเขาคิดถึง

ซูโฮ: "แล้วคุณล่ะครับ? มีอะไรที่คุณอยากทำในอนาคตหรือเปล่า?"

โรเซ่: (คิดสักครู่) "จริงๆ แล้วฉันอยากทำงานที่ช่วยพัฒนาชุมชน ช่วยคนที่ไม่มีโอกาสเหมือนที่ฉันเคยเป็นมาก่อน ตอนที่ยังเด็ก ฉันเคยเห็นผู้หญิงที่ต้องทำงานหนักเพื่อเลี้ยงดูครอบครัว... มันทำให้ฉันรู้ว่าไม่ใช่ทุกคนที่มีชีวิตที่ง่ายดาย"

ซูโฮ: "มันทำให้ผมประทับใจคุณมากเลยครับ การที่คุณมีความตั้งใจที่จะช่วยเหลือผู้อื่นในแบบของตัวเอง"

โรเซ่: (ยิ้ม) "ขอบคุณค่ะ ฉันว่าเราไม่ต้องเป็นอัศวินในนิยายหรอกค่ะ แต่ถ้าเราสามารถทำให้โลกนี้ดีขึ้นได้แม้จะเป็นเพียงแค่เล็กน้อย มันก็พอแล้ว"

การสนทนากลายเป็นช่วงเวลาที่พิเศษระหว่างพวกเขา ที่ไม่ใช่แค่การพูดถึงเรื่องหนังสือเท่านั้น แต่เริ่มพูดถึงความฝันและความหมายของชีวิต การพูดคุยที่เปิดเผยความรู้สึกในเชิงลึกและทำให้พวกเขารู้สึกใกล้ชิดกันมากขึ้น

ซูโฮ: "พรุ่งนี้คุณว่างไหมครับ? เราจะได้มานั่งอ่านหนังสือด้วยกันอีก"

โรเซ่: "แน่นอนค่ะ ฉันรอคอยวันพรุ่งนี้อยู่แล้ว"

เมื่อถึงเวลาห้องสมุดที่ห้องต้องปิด ลุงวูฮยอนมาปลุกโรเซ่ที่กำลังนอนอยู่ที่โต๊ะเดินมาเตือนอีกครั้ง

ลุงวูฮยอน: "ขอโทษนะจ้ะ โรเซ่ แต่ห้องสมุดต้องปิดแล้วจ้ะ ไว้ค่อยมาใหม่พรุ่งนี้นะ"

และหลังจากที่พวกเขาห้องสมุด โรเซ่กลับไปที่บ้านด้วยความรู้สึกที่เต็มไปด้วยความสุขและความตื่นเต้น เธอรู้สึกว่าความสัมพันธ์กับเริ่มเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีขึ้น และมีความหวังว่าการสนทนาและการแบ่งปันความรู้สึกเหล่านี้จะทำให้ความสัมพันธ์ที่ดีขึ้น

โรเซ่เดินกลับมาถึงบ้านในช่วงมืดค่ำ ขณะที่ในใจยังเต็มไปด้วยความรู้สึกสุขและตื่นเต้นกับช่วงเวลาที่ได้ใช้ร่วมกับซูโฮในห้องสมุด วันนี้ไม่เพียงแค่การพบเจอธรรมดา แต่เธอรู้สึกได้ว่ามีบางสิ่งเปลี่ยนแปลงในความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเขา แม้มันจะเป็นเพียงความรู้สึกที่ละเอียดอ่อน แต่เธอก็สัมผัสได้ถึงความหวังใหม่ ๆ ในอนาคตของทั้งคู่

เมื่อก้าวเข้ามาในบ้าน โรเซ่พบว่าในห้องนั่งเล่นมีทั้งพ่อ แม่ และซูจิน น้องสาวของเธอกำลังนั่งดูทีวีและสนทนากันอย่างสนุกสนาน เมื่อเห็นเธอกลับมา ทุกคนก็หันมามองด้วยความสนใจ

“กลับมาแล้วเหรอโรเซ่?” แม่ถามพร้อมกับยิ้มให้

“ใช่ค่ะ กลับมาแล้วค่ะ” โรเซ่ตอบพร้อมกับยิ้มสดใส แล้ววางกระเป๋าไว้ข้างตัวก่อนจะนั่งลงข้าง ๆ ซูจิน

ซูจินหันมาหาเธอด้วยแววตาซุกซน “พี่ไปห้องสมุดแห่งความฝันและไปเจอพี่ซูโฮมาเหรอคะ? เล่าให้หนูฟังหน่อยซิ ว่าเป็นยังไงบ้าง”

โรเซ่หัวเราะเบา ๆ “ใช่จ้ะ พี่ไปห้องสมุดแห่งความฝันและไปเจอคุณซูโฮมา พวกเราเลือกหนังสืออ่านกัน และก็คุยกันเรื่องนิยายหลายเรื่องเลย วันนี้เขาแนะนำหนังสือเล่มหนึ่งให้พี่ มันเป็นเรื่องเกี่ยวกับเด็กหนุ่มที่ข้ามมิติไปยังโลกที่เต็มไปด้วยสิ่งมีชีวิตในตำนาน น่าสนใจมากเลยนะ”

พ่อของโรเซ่ซึ่งนั่งอยู่ใกล้ ๆ ก็ดูเหมือนสนใจ “แล้วลูกชอบไหมล่ะ โรเซ่?”

“ชอบค่ะพ่อ” โรเซ่ตอบอย่างตื่นเต้น “พี่ซูโฮเขาบอกว่าถ้าลูกสนใจ เขาจะแนะนำตอนต่อ ๆ ไปด้วย เขาดูรู้เยอะเกี่ยวกับหนังสือนิยายแนวแฟนตาซีค่ะ”

แม่ยิ้มเล็กน้อย “ดีแล้วล่ะลูก ได้เพื่อนที่มีความชอบคล้ายกัน ลูกจะได้มีเรื่องสนุกสนานให้พูดคุยกัน”

ซูจินที่กำลังตั้งใจฟังอยู่ก็พูดขึ้นมาอย่างสนุกสนาน “แล้วพี่รู้สึกยังไงบ้างคะ เวลาคุยกับคุณซูโฮ?”

โรเซ่หยุดคิดเล็กน้อยก่อนจะตอบ “พี่รู้สึกดีนะ ซูจิน คุณซูโฮเขาเป็นคนที่คุยสนุก เขามีความรู้และมุมมองที่น่าสนใจมาก พี่รู้สึกว่าเราเข้าใจกันดี และเวลาคุยกันก็ไม่ต้องรู้สึกเกร็งหรือกังวลอะไร”

“แบบนี้นี่เอง” ซูจินยิ้มและแอบแซวเบา ๆ “พี่โรเซ่จะมีคนรู้ใจแล้วหรือเปล่าเนี่ย”

โรเซ่ยิ้มขำ ๆ “ยังหรอก ซูจิน เราเป็นแค่เพื่อนกันค่ะ”

แต่ในใจเธอก็อดที่จะคิดไม่ได้ว่าความรู้สึกที่เริ่มต้นจากมิตรภาพนี้อาจกลายเป็นอะไรที่มากกว่านั้นได้ในอนาคต

แม่มองโรเซ่ด้วยสายตาอ่อนโยน “แม่ก็หวังว่าลูกจะได้เจอคนดี ๆ ที่เข้าใจและพร้อมจะอยู่เคียงข้าง ไม่ว่าจะเป็นเพื่อนหรือมากกว่านั้นก็ตาม ถ้าเขาเป็นคนที่จริงใจและใส่ใจลูก แม่ก็ยินดี”

พ่อพยักหน้าเห็นด้วย “ใช่แล้วล่ะ โรเซ่ สำคัญที่ว่าเขาเป็นคนที่ทำให้ลูกมีความสุข แล้วก็เป็นคนที่ทำให้ลูกได้เรียนรู้และเติบโตไปด้วยกัน”

โรเซ่ยิ้มอย่างมีความสุขเมื่อได้ยินคำพูดจากทั้งพ่อและแม่ “ขอบคุณนะคะพ่อกับแม่ พี่จะจำไว้ค่ะ”

หลังจากที่พูดคุยกันเรื่องซูโฮไปซักพัก ซูจินก็เปลี่ยนหัวข้อการสนทนา “แล้วพี่โรเซ่ ที่ห้องสมุดมีนิยายเรื่องอื่น ๆ ที่พี่สนใจอีกไหม?”

โรเซ่พยักหน้า “มีซิจ้ะ พี่ได้เลือกมาอีกสองสามเล่ม เป็นแนวที่พี่ชอบ ทั้งแฟนตาซีและเรื่องรักสมัยใหม่ พี่ว่าน้องเองก็น่าจะชอบนะ”

“ถ้าอย่างนั้นวันหลังพี่ให้ซูจินยืมอ่านได้ไหมคะ?” ซูจินถามด้วยความตื่นเต้น

“ได้ซิจ๊ะ น้องรัก” โรเซ่ตอบพร้อมลูบหัวน้องสาวเบา ๆ “พี่เชื่อว่าซูจินจะต้องสนุกกับมันแน่ ๆ”

ครอบครัวนั่งคุยกันอย่างอบอุ่นและสนุกสนานในบรรยากาศที่เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ ทั้งเรื่องนิยายและเรื่องราวที่เกิดขึ้นในวันนั้น ซึ่งเป็นช่วงเวลาที่โรเซ่รู้สึกว่าไม่ว่าเธอจะไปพบกับเรื่องราวใดที่น่าตื่นเต้นหรือได้พบใครก็ตาม ครอบครัวจะยังคงเป็นที่ที่เธอสามารถกลับมาได้เสมอ