ตอนที่ 11 มหัศจรรย์แห่งโลกโรแมนติก 2

ในบรรยากาศที่เต็มไปด้วยความรักและความอบอุ่น โรเซ่และซูโฮกลับมาที่บ้านหลังจากไปดูดอกไม้ไฟในสวนสาธารณะ ความรู้สึกที่พวกเขาเพิ่งได้แชร์กันเมื่อสักครู่ยังคงติดอยู่ในใจ โรเซ่รู้สึกสดชื่นและมีความมั่นใจเพิ่มขึ้นเมื่ออยู่ข้าง ๆ ซูโฮ

เมื่อถึงบ้าน ซูโฮเปิดประตูให้โรเซ่และยิ้มให้เธออย่างสุภาพ โรเซ่สังเกตเห็นว่าเขาเต็มไปด้วยความพยายามที่จะทำตัวให้ดีที่สุดเพื่อเธอ ความรู้สึกที่อบอุ่นนี้ทำให้เธอรู้สึกปลอดภัยและเชื่อมั่นในตัวเขามากยิ่งขึ้น

โรเซ่: "ขอบคุณนะที่เป็นสุภาพบุรุษให้ฉันเสมอจินยอง ฉันชอบความรู้สึกนี้"

ซูโฮ: (ยิ้ม) "ก็เพราะคุณสมควรได้รับสิ่งที่ดีที่สุด! และผมก็อยากให้คุณรู้สึกพิเศษ"

โรเซ่รู้สึกเขินอายเมื่อได้ยินคำพูดนี้ เขายังไม่หยุดที่จะสร้างความประทับใจให้คุณ เมื่อคุณเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่น เขาก็รีบหยิบผ้าห่มมาเพื่อให้คุณนั่งอย่างสบาย

ซูโฮ: "นี่ เก็บไว้ถ้าหนาวนะ"

โรเซ่ยิ้มรับผ้าห่มแล้วพูดว่า:

โรเซ่: "คุณนี่ทำให้ฉันรู้สึกเหมือนเจ้าหญิงเลยนะ"

ซูโฮ: "ก็คงเป็นเพราะคุณมีเสน่ห์แบบนั้น!"

พวกเขานั่งอยู่บนโซฟา และโรเซ่เริ่มพูดถึงประสบการณ์ที่น่าตื่นเต้นเมื่อครู่ ในขณะที่พูด เธอไม่ลืมที่จะหยิบเรื่องตลกมาบอกให้จินยองฟัง

โรเซ่: "รู้ไหม? ฉันคิดว่าเราเป็นคู่รักที่น่าจะมีชีวิตเหมือนในนิยายโรแมนติกได้จริง ๆ"

ซูโฮ:(หัวเราะ) "ใช่เลย! แต่ถ้าเป็นแบบนั้น ผมคงต้องเป็นนักรบที่คอยปกป้องคุณจากอันตราย!"

โรเซ่หัวเราะออกมา และในขณะเดียวกันก็ดูดซับความอบอุ่นที่ซูโฮมอบให้ ความมั่นใจในตัวเองของเธอเริ่มเพิ่มขึ้น ขณะที่เธอคิดว่าวิธีที่เขาแสดงออกถึงความใส่ใจ ทำให้เธอรู้สึกมีคุณค่าอย่างมาก

โรเซ่: "ถ้าคุณเป็นนักรบ ฉันจะเป็นนางเอกที่ทำอาหารอร่อย ๆ ให้คุณกินทุกวัน"

ซูโฮ: "ยินดีเลย! แต่คุณต้องเก็บสูตรอาหารลับไว้ให้ดีนะ!"

พวกเขาทั้งคู่หัวเราะไปด้วยกัน โรเซ่รู้สึกว่าความสนุกสนานที่พวกเขามีร่วมกันกำลังช่วยเติมเต็มชีวิตของเธอให้สดใสมากขึ้น

ในระหว่างการสนทนา โรเซ่เริ่มมองซูโฮในแง่ที่ลึกซึ้งขึ้น เธอเห็นความใส่ใจและความอบอุ่นที่เขามีต่อเธออย่างชัดเจน เธอจึงตัดสินใจลองถามเขาเกี่ยวกับสิ่งที่เขารู้สึกจริง ๆ

โรเซ่: "ซูโฮ คุณเคยมีความรู้สึกว่าคุณทำอะไรเพื่อคนอื่นมากเกินไปไหม?"

ซูโฮ: "อืม... บางครั้งก็มีนะ แต่ผมคิดว่า ถ้าเราใส่ใจคนอื่นให้มากขึ้น ชีวิตเราก็จะมีความสุขมากขึ้นเช่นกัน"

โรเซ่: "มันน่าประทับใจมาก! ฉันเองก็พยายามให้มากที่สุดเช่นกัน"

ด้วยการพูดคุยกันแบบนี้ โรเซ่เริ่มรู้สึกถึงความเชื่อมโยงที่แข็งแกร่งระหว่างพวกเขา และความมั่นใจในตัวเองของเธอก็เพิ่มขึ้นเมื่อเธอรู้ว่าเธอสามารถเปิดเผยตัวตนที่แท้จริงให้เขาได้เห็น

โรเซ่: "ฉันรู้สึกว่าเราเป็นเหมือนจิ๊กซอร์ที่พอดีกันจริง ๆ"

ซูโฮ: "จริงซิ! เราควรจะทำทุกวันให้ดีที่สุดเพื่อกันและกัน"

ซูโฮพยายามแสดงให้โรเซ่เห็นว่าเขาพร้อมที่จะเป็นสุภาพบุรุษและเป็นคนที่เธอสามารถพึ่งพาได้ ไม่ว่าจะในสถานการณ์ไหนก็ตาม

ซูโฮ: "ถ้ามีอะไรที่ทำให้คุณรู้สึกไม่ดี หรือมีปัญหาอะไร ให้ผมรู้ได้เลยนะ ผมจะพยายามช่วยคุณให้ดีที่สุด"

คำพูดของซูโฮทำให้โรเซ่รู้สึกอบอุ่นใจ คุณรู้สึกว่าเขาเป็นคนที่มีความรับผิดชอบและเอาใจใส่จริง ๆ นอกจากนี้ เขายังทำให้เธอเห็นถึงความสำคัญของการดูแลซึ่งกันและกันในความสัมพันธ์

โรเซ่: "ขอบคุณนะซูโฮ ฉันรู้สึกโชคดีมากที่มีเธอในชีวิต"

ซูโฮ: "อย่าลืมนะ โรเซ่ คุณก็สำคัญสำหรับผมเหมือนกัน"

เมื่อเวลาผ่านไป พวกเขายังคงนั่งคุยกันต่ออย่างอิสระ ความสนุกสนานและความน่ารักของซูโฮทำให้โรเซ่รู้สึกสบายใจ เธอรู้สึกถึงการเติบโตของความสัมพันธ์นี้และความเป็นตัวตนของเขาที่มีต่อเธอมากขึ้น

ในที่สุด ความคิดที่ว่าพวกเขาเป็นคู่รักที่น่ารักในโลกแห่งความเป็นจริงก็ทำให้โรเซ่รู้สึกตื่นเต้น เธออยากใช้เวลาที่เหลืออยู่ในชีวิตกับเขาอย่างเต็มที่

โรเซ่: "ฉันหวังว่าเราจะสามารถสร้างความทรงจำที่สวยงามร่วมกันได้ในทุก ๆ วัน"

ซูโฮ: "แน่นอน! เราจะทำให้ทุกวันที่ผ่านไปมีความหมาย!"

ด้วยการที่พวกเขาแลกเปลี่ยนความรู้สึกกันอย่างเปิดเผย ความสัมพันธ์ของโรเซ่และซูโฮจึงยิ่งแน่นแฟ้นและน่ารักมากขึ้น โรเซ่รู้ว่าเธอได้พบกับคนที่พร้อมจะอยู่เคียงข้างเธอเสมอ ไม่ว่าจะมีอุปสรรคใด ๆ ในชีวิตก็ตาม

ค่ำคืนนี้เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและความอบอุ่นที่ทำให้โรเซ่รู้สึกว่าเธอได้ค้นพบตัวตนที่แท้จริงในโลกใบนี้ และมีซูโฮอยู่เคียงข้างเธอเพื่อแบ่งปันความฝันและความหวังในอนาคตอย่างไม่สิ้นสุด

หลังจากที่ซูโฮและโรเซ่เพลิดเพลินกับมื้ออาหารค่ำและเสียงหัวเราะในร้านอาหารโรแมนติก พวกเขาเดินกลับออกมาด้วยบรรยากาศที่เต็มไปด้วยความอบอุ่นและแสงไฟจากเมืองที่สะท้อนอยู่ในสายตา ระหว่างทาง ซูโฮก็มองหาโอกาสเล็ก ๆ ที่จะแสดงความเป็นสุภาพบุรุษอย่างที่เขาไม่ค่อยได้ทำบ่อยนัก

ขณะที่ทั้งคู่กำลังเดินผ่านทางเดินที่มีแอ่งน้ำเล็ก ๆ อยู่ข้างหน้า ซูโฮรีบเดินนำหน้า เขาหันมามองโรเซ่และยิ้ม ก่อนจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงแฝงความขี้เล่น

ซูโฮ: "ถ้าข้างหน้านี้ดูทุลักทุเลไปสักหน่อย คุณอนุญาตให้ผมช่วยไหม?"

โรเซ่หัวเราะเบา ๆ และพยักหน้าให้เขาอย่างขำขัน แต่ก็รู้สึกประทับใจในความใส่ใจของเขา ซูโฮยื่นแขนให้เธอจับ โดยไม่รีรอ เขาช่วยพยุงเธอข้ามแอ่งน้ำนั้นไปได้อย่างเรียบร้อย แต่โรเซ่ก็ยังทำเป็นเล่น ๆ แกล้งสะดุดเล็กน้อยเพื่อดูท่าทางของซูโฮ

โรเซ่: "ขอบคุณนะซูโฮ บางทีฉันอาจจะติดใจให้คุณเป็นผู้ช่วยเดินข้ามทางยาก ๆ ต่อไปก็ได้นะ"

หลังจากที่ซูโฮและโรเซ่เพลิดเพลินกับมื้ออาหารค่ำและเสียงหัวเราะในร้านอาหารโรแมนติก พวกเขาเดินกลับออกมาด้วยบรรยากาศที่เต็มไปด้วยความอบอุ่นและแสงไฟจากเมืองที่สะท้อนอยู่ในสายตา ระหว่างทาง ซูโฮก็มองหาโอกาสเล็ก ๆ ที่จะแสดงความเป็นสุภาพบุรุษอย่างที่เขาไม่ค่อยได้ทำบ่อยนัก

ขณะที่ทั้งคู่กำลังเดินผ่านทางเดินที่มีแอ่งน้ำเล็ก ๆ อยู่ข้างหน้า ซูโฮรีบเดินนำหน้า เขาหันมามองโรเซ่และยิ้ม ก่อนจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงแฝงความขี้เล่น

ซูโฮ: "ถ้าข้างหน้านี้ดูทุลักทุเลไปสักหน่อย เธออนุญาตให้ฉันช่วยไหม?"

โรเซ่หัวเราะเบา ๆ และพยักหน้าให้เขาอย่างขำขัน แต่ก็รู้สึกประทับใจในความใส่ใจของเขา ซูโฮยื่นแขนให้เธอจับ โดยไม่รีรอ เขาช่วยพยุงเธอข้ามแอ่งน้ำนั้นไปได้อย่างเรียบร้อย แต่โรเซ่ก็ยังทำเป็นเล่น ๆ แกล้งสะดุดเล็กน้อยเพื่อดูท่าทางของจินฮยอง

โรเซ่: "ขอบคุณนะซูโฮ บางทีฉันอาจจะติดใจให้คุณเป็นผู้ช่วยเดินข้ามทางยาก ๆ ต่อไปก็ได้นะ"

ซูโฮ: (ยิ้ม) "ถ้าคุณต้องการ ผมพร้อมเสมอ"

หลังจากนั้น ทั้งสองคนก็เดินไปด้วยกันอย่างใกล้ชิดยิ่งขึ้น ซูโฮพยายามเปิดประตูให้เธอทุกครั้งที่ผ่าน ทำให้โรเซ่แอบยิ้มอยู่บ่อย ๆ กับความใส่ใจเล็ก ๆ น้อย ๆ เหล่านี้ เธอรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นเจ้าหญิงในนิยายที่มีสุภาพบุรุษคอยดูแล ทำให้เธอรู้สึกทั้งอุ่นใจและมีความสุขที่ได้มีเขาอยู่เคียงข้าง

เมื่อทั้งสองมาถึงสะพานที่มีลมพัดเย็น ซูโฮสังเกตว่าโรเซ่เริ่มลูบแขนตัวเองเบา ๆ เพราะอากาศหนาว เขาลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่แล้วก็ตัดสินใจถอดเสื้อคลุมของเขาออกและคลุมให้เธออย่างอ่อนโยน

ซูโฮ: "คุณอาจจะยังไม่ชินกับอากาศหนาวของที่นี่ นี่เสื้อคลุม ผมอยากให้คุณรู้สึกอุ่นมากกว่าที่จะต้องทนหนาว"

โรเซ่เงยหน้าขึ้นมองซูโฮ ตื่นตะลึงกับท่าทีที่สุภาพและใส่ใจของเขา แม้ว่าเธอจะเคยเห็นผู้ชายที่ดูแลเธอมาก่อน แต่การกระทำของซูโฮกลับทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นในแบบที่ต่างออกไป เธอพยายามปกปิดความรู้สึกเขินอายด้วยการพูดขี้เล่นโรเซ่: "ทำแบบนี้เดี๋ยวคุณก็ต้องหนาวเองซิซูโฮ"

ซูโฮ: (ยิ้มอบอุ่น) "ไม่เป็นไร ผมอยากให้คุณสบายใจมากกว่า"

คำพูดนี้ทำให้โรเซ่รู้สึกหวั่นไหวในใจ เธอรู้สึกถึงความจริงใจและความอบอุ่นที่เขามอบให้ โดยไม่รู้ตัว เธอเริ่มมองเขาในแง่มุมที่ลึกซึ้งขึ้นเรื่อย ๆ ซูโฮไม่ได้เป็นแค่เพื่อนที่มีความขี้เล่น แต่ยังเป็นผู้ชายที่ใส่ใจในรายละเอียดเล็ก ๆ ที่คนอื่นอาจจะมองข้ามไป

ทั้งคู่เดินต่อไปเรื่อย ๆ ท่ามกลางบรรยากาศที่เงียบสงบ โรเซ่แอบมองใบหน้าของซูโฮขณะเขากำลังสนใจวิวทิวทัศน์ในยามค่ำคืน เธอยิ้มอย่างอบอุ่น และรู้สึกขอบคุณที่ได้พบเขาในชีวิตนี้ ช่วงเวลาที่ใช้ร่วมกันในคืนนั้นทำให้เธอเริ่มมองเห็นจินฮยองในมุมที่เป็นมากกว่าเพื่อนและคู่หูในการผจญภัย เขาคือคนที่เธอสามารถพึ่งพาได้ และคนที่พร้อมจะอยู่เคียงข้างไม่ว่าทางข้างหน้าจะเป็นอย่างไร

โรเซ่: (กระซิบเบา ๆ กับตัวเอง) "ฉันโชคดีจังที่ได้พบคนแบบนี้"

ซูโฮ: "เมื่อกี้พูดว่าอะไรนะ?"

โรเซ่: (ตกใจเล็กน้อย) "อ๋อ… ไม่มีอะไรหรอก แค่บอกว่าคืนนี้อากาศดีมากแค่นั้นเอง"

ซูโฮหัวเราะออกมาเบา ๆ และเดินต่อไป โดยไม่รู้ว่าในใจของโรเซ่เริ่มมีความรู้สึกที่มากกว่ามิตรภาพเติบโตขึ้นเรื่อย ๆ จนกระทั่งการเดินเล่นครั้งนี้กลายเป็นช่วงเวลาที่พิเศษสำหรับทั้งคู่