ตอนที่ 9 การเดินทางในโลกแห่งจินตนาการครั้งแรก 3

หลังจากที่โรเซ่และซูโฮรอดพ้นจากหมาป่าตัวใหญ่ได้อย่างหวุดหวิด ทั้งคู่ก็ยังคงมุ่งหน้าเดินลึกเข้าไปในป่าที่เต็มไปด้วยความลึกลับและท้าทาย โรเซ่รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นนางเอกในโลกนิยายอย่างแท้จริง และทุกย่างก้าวที่เธอเดินข้างซูโฮก็ทำให้เธอรู้สึกมั่นใจมากขึ้น ซูโฮเองก็เริ่มสังเกตเห็นความมั่นใจและความเข้มแข็งที่แฝงอยู่ในตัวเธอมากขึ้นเรื่อย ๆ

ขณะที่พวกเขาเดินผ่านเส้นทางแคบ ๆ ที่มีรากไม้เกาะเกี่ยว โรเซ่หยุดเดินกะทันหันเมื่อเห็นลำธารที่กว้างและน้ำไหลเชี่ยวขวางทางอยู่ น้ำในลำธารนั้นไหลแรงและดูเหมือนจะลึกพอสมควร ซูโฮมองซ้ายขวาเพื่อหาทางข้าม ขณะเดียวกัน โรเซ่ก็มองหาวิธีด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความกระตือรือร้น

โรเซ่: (หัวเราะเบา ๆ พร้อมยิ้มอย่างท้าทาย) "โอ้โห! งานนี้ท้าทายจริง ๆ คุณว่าเราจะข้ามไปยังไงดีล่ะจินฮยอง?"

ซูโฮ: (ยิ้มตอบ) "นี่คุณดูตื่นเต้นมากกว่ากลัวอีกนะ ผมคิดว่าคุณจะกลัวน้ำเชี่ยวเสียอีก"

โรเซ่: (พยักหน้า) "ฉันไม่กลัวหรอกนะ! นี่เป็นโอกาสที่ดีที่จะพิสูจน์ว่าเราจะผ่านอะไรได้มากขนาดไหน ฉันมั่นใจว่าเราทำได้"

จินฮยองยิ้มออกมาเมื่อได้ยินคำพูดของโรเซ่ เขารู้สึกประทับใจในความมั่นใจและความกล้าหาญของเธอ เขาเริ่มหาทางข้ามลำธารและพบก้อนหินที่เรียงกันอยู่พอให้ใช้เป็นจุดเหยียบ แต่ก็ต้องระวังไม่ให้ลื่น

ซูโฮ: "เราลองข้ามไปบนก้อนหินพวกนี้ดีกว่า แต่คุณต้องจับมือฉันไว้แน่น ๆ นะ เผื่อเกิดอะไรขึ้น"

โรเซ่: (ยื่นมือไปจับมือซูโฮอย่างมั่นใจ) "ไม่มีปัญหาเลยซูโฮ นายอย่าห่วงไป ฉันนี่แหละเป็นพวกตั้งมั่นว่าจะข้ามไปให้ได้!"

เมื่อทั้งคู่เริ่มเดินข้ามลำธารไปทีละก้าว โรเซ่ก็พยายามทรงตัวบนก้อนหินและหัวเราะออกมาเป็นระยะ ๆ ทุกครั้งที่เธอรู้สึกเสียหลักเล็กน้อย ซูโฮคอยจับมือของเธอไว้ไม่ให้ล้ม แม้สถานการณ์จะเสี่ยง แต่บรรยากาศกลับเต็มไปด้วยความสนุกและความตื่นเต้นที่ทั้งสองได้แบ่งปันกัน

โรเซ่: (หัวเราะเสียงดัง) "นี่สนุกกว่าที่ฉันคิดไว้เยอะเลย! คุณดูเหมือนจะเป็นนักผจญภัยตัวจริงเลยนะ"

ซูโฮ: (หัวเราะ) "คุณนี่ล่ะนักผจญภัยตัวจริง ผมแค่พยายามตามเธอให้ทันเท่านั้นเอง!"

เมื่อข้ามลำธารไปได้สำเร็จ โรเซ่ก็ยกมือขึ้นเชียร์อย่างดีใจ พลางหัวเราะเสียงดัง เธอหันมองซูโฮและยิ้มกว้างเหมือนเด็กน้อยที่พึงพอใจกับความสำเร็จเล็ก ๆ น้อย ๆ นี้ ซูโฮหัวเราะตอบและรู้สึกดีที่ได้เห็นโรเซ่ในมุมที่เป็นธรรมชาติและมีชีวิตชีวาขนาดนี้

ทั้งคู่เดินต่อไปจนถึงจุดที่มีต้นไม้ใหญ่ที่มีกิ่งก้านสูงยาว โรเซ่เดินล่วงหน้ามาก่อนแล้วเห็นทางข้างหน้ามีสะพานเชือกเก่า ๆ แขวนอยู่ และท่าทางจะไม่แข็งแรงนัก

โรเซ่: (หันกลับมามองจินฮยองด้วยแววตาสนุกสนาน) "คุณว่าเราจะข้ามสะพานนี้ได้ไหม? หรือว่าเราจะลองหาทางอื่นแทน?"

ซูโฮ: (ยิ้ม) "คุณกล้าข้ามสะพานนี้จริง ๆ เหรอ? ดูท่าทางมันจะอันตรายไม่น้อยนะ"

โรเซ่: (พยักหน้าด้วยความมั่นใจ) "แน่นอน! นี่ล่ะเป็นการผจญภัยในนิยายที่ฉันฝันไว้เลย เราจะทำให้ได้และข้ามไปด้วยกัน!"

โรเซ่เริ่มก้าวเดินบนสะพานเชือกอย่างระมัดระวัง ขณะที่ซูโฮตามหลัง เธอหันมายิ้มให้เขาเป็นระยะ ๆ อย่างมั่นใจ ซูโฮคอยดูแลเธออยู่ไม่ห่างและคอยเตือนให้เธอระวัง แต่ในขณะเดียวกันก็อดชื่นชมในความกล้าของเธอไม่ได้

เมื่อข้ามสะพานได้ครึ่งทาง สะพานเกิดโยกแรงขึ้น โรเซ่สูดหายใจลึก ๆ และก้มมองเชือกที่เริ่มขาด

ซูโฮ: "โรเซ่! เธอต้องระวังหน่อย เชือกดูเหมือนจะขาดเร็ว ๆ นี้นะ!"

โรเซ่: (หัวเราะเล็ก ๆ พลางทำหน้าแหย่) "เอาเถอะ ถ้ามันขาดจริง นายรับฉันไหวไหมล่ะ?"

ซูโฮ: (หัวเราะ) "แน่นอนผมจะจับคุณไว้ให้ได้!"

ในที่สุด ทั้งสองก็ข้ามสะพานได้สำเร็จ เมื่อเท้าทั้งสองเหยียบพื้นดินอีกฝั่ง โรเซ่ก็หันไปยิ้มให้จินฮยองอย่างภูมิใจ ทั้งคู่รู้สึกได้ว่าการร่วมผจญภัยนี้ทำให้พวกเขาสนิทกันมากขึ้นและเข้าใจกันมากขึ้นเช่นกัน

โรเซ่: "ฉันไม่เคยคิดว่าการผจญภัยนี้จะสนุกขนาดนี้ การที่ได้ทำอะไรท้าทายกับคุณ มันทำให้ฉันรู้สึกมีพลังอย่างบอกไม่ถูก"

ซูโฮ: (ยิ้มและมองเธออย่างอ่อนโยน) "ผมเองก็รู้สึกดีที่ได้ร่วมทางกับคุณ ความกล้าของคุณทำให้ผมกล้าที่จะลองทำอะไรใหม่ ๆ ไปพร้อมกัน"

โรเซ่: (แกล้งยื่นกำปั้นให้เขา) "ถ้าอย่างนั้นมาทำสัญญากัน เราจะร่วมผจญภัยไปด้วยกันจนกว่าจะถึงจุดหมาย ไม่ว่าอะไรก็ตาม!"

ซูโฮ: (หัวเราะแล้วแตะกำปั้นตอบ) "ตกลง! ไม่ว่าอุปสรรคข้างหน้าจะเป็นยังไง เราจะเผชิญมันไปด้วยกัน!"

ทั้งสองมองหน้ากันและหัวเราะให้กัน จากที่เริ่มต้นเดินทางด้วยการระวังและกังวล ตอนนี้ความสัมพันธ์ของพวกเขากลับแน่นแฟ้นขึ้นทุก ๆ ก้าวที่พวกเขาเดินไปด้วยกัน ความเข้าใจและความไว้วางใจที่พวกเขามีต่อกันเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ ราวกับว่าสิ่งที่เผชิญมาด้วยกันทั้งหมดนี้จะทำให้ทั้งสองกลายเป็นทีมที่แข็งแกร่งและไม่มีอะไรสามารถขวางกั้นได้

การผจญภัยนี้ไม่เพียงทำให้พวกเขาได้รู้จักกันมากขึ้น แต่ยังทำให้พวกเขาเริ่มเชื่อมโยงกันในระดับที่ลึกซึ้งมากยิ่งขึ้น ทั้งคู่เริ่มรู้สึกว่าการได้มีเพื่อนร่วมทางที่คอยสนับสนุนและหัวเราะไปด้วยกันในทุกสถานการณ์นั้นเป็นสิ่งที่มีค่าอย่างที่สุด