หลังจากวันทำงานที่แสนยาวนาน โรเซ่เดินออกจากบริษัทด้วยความรู้สึกโล่งใจ เธอสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ปล่อยให้ความเหนื่อยล้าจางหายไปกับสายลมเย็น เธอรู้ดีว่ามีสถานที่แห่งหนึ่งที่พร้อมจะต้อนรับและเติมเต็มจิตใจของเธอเสมอ นั่นก็คือ "ห้องสมุดแห่งความฝัน" ที่เธอรักยิ่ง
เมื่อประตูห้องสมุดเปิดออก เสียงกระดิ่งเล็ก ๆ ก็ดังขึ้นเบา ๆ ราวกับเสียงต้อนรับจากโลกอีกใบ กลิ่นหอมอ่อน ๆ ของกระดาษเก่าและบรรยากาศที่เงียบสงบ ทำให้โรเซ่รู้สึกเหมือนได้กลับบ้าน เธอเดินเข้าไปข้างในอย่างคุ้นเคย
ลุงวูฮยอน ผู้ดูแลห้องสมุด ชายสูงวัยที่มีแว่นตากรอบหนาและรอยยิ้มที่แสนอบอุ่น เงยหน้าขึ้นจากหนังสือที่อ่านอยู่และทักทายเธอ
"สวัสดีจ้ะ โรเซ่ วันนี้มาถึงช้ากว่าปกตินะ งานเยอะหรือเปล่า" ลุงวูฮยอนถามด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเป็นห่วง
"สวัสดีค่ะลุง! วันนี้งานยุ่งมาก ๆ เลยค่ะ เลยมาช้าหน่อย" โรเซ่ตอบพร้อมรอยยิ้ม "วันนี้หนูอยากอ่านแนวแฟนตาซีค่ะ อยากได้เรื่องที่มีทั้งการผจญภัยและความรัก"
"หืม...งั้นลุงแนะนำเรื่อง 'เจ้าหญิงแห่งรัตติกาล' แล้วกันนะ เป็นเรื่องราวของเจ้าหญิงที่ต้องออกเดินทางเพื่อตามหาวิธีถอนคำสาป เธอต้องเผชิญหน้ากับอันตรายและได้พบกับมิตรสหายมากมายเลยทีเดียว" ลุงวูฮยอนแนะนำ
"ฟังดูน่าสนใจมากเลยค่ะ! หนูว่าคืนนี้หนูคงต้องอ่านจนตาแฉะแน่ๆ" โรเซ่กล่าวด้วยความตื่นเต้น
โรเซ่รับหนังสือจากลุงวูฮยอนด้วยความดีใจ เธอเลือกที่นั่งประจำตรงมุมห้องสมุด ติดกับหน้าต่างที่มองเห็นท้องฟ้ายามเย็น เมื่อเธอเปิดหนังสืออ่าน โลกของเธอก็เหมือนกับได้เปลี่ยนไป เธอเริ่มจินตนาการตัวเองเป็นเจ้าหญิงที่กำลังผจญภัยในโลกแฟนตาซีอย่างที่ลุงวูฮยอนเล่าไว้
**การพบกัน...ในโลกแห่งหนังสือ:**
หลังจากอ่านไปได้สักพัก โรเซ่รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังหลุดเข้าไปในเรื่องราว เธอมองเห็นอาณาจักรที่เต็มไปด้วยหมอกหนาทึบและภูเขาสูงใหญ่ และเมื่อเธอเงยหน้าขึ้น เธอได้ยินเสียงหัวเราะเบา ๆ จากมุมหนึ่งของห้องสมุด
เธอหันไปมอง และได้พบกับเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่กำลังอ่านหนังสืออย่างตั้งใจ เด็กหนุ่มคนนั้นมีใบหน้าที่อ่อนโยน แววตาที่เต็มไปด้วยความรู้ และรอยยิ้มที่ดูเป็นมิตร เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อนๆ ที่ดูสะอาดสะอ้าน โรเซ่รู้สึกสนใจในตัวเขาอย่างประหลาด
หลังจากอ่านหนังสือของตัวเองได้เกือบชั่วโมง โรเซ่ก็รู้สึกถึงสายตาที่จ้องมองมา เธอเงยหน้าขึ้น และพบว่าเด็กหนุ่มคนนั้นกำลังมองมาที่เธอด้วยรอยยิ้ม
"คุณก็ชอบอ่านหนังสือเหมือนกันเหรอครับ" เด็กหนุ่มคนนั้นทักทาย "ผมเห็นคุณอ่านหนังสืออย่างสนุกสนานมากเลยนะ"
"ใช่ค่ะ! ฉันชอบอ่านหนังสือมาก โดยเฉพาะเรื่องที่มีการผจญภัย มันทำให้ฉันรู้สึกเหมือนได้หนีไปอีกโลกหนึ่งเลย" โรเซ่ตอบด้วยรอยยิ้ม
"นั่นสินะ ผมก็รู้สึกเหมือนกัน เวลาที่ได้อ่านหนังสือสักเล่ม มันเหมือนกับเราได้ไปเจอโลกใหม่ ๆ ที่ไม่มีอยู่ในชีวิตจริง" เด็กหนุ่มกล่าว
พวกเขาสนทนากันอย่างถูกคอ พวกเขาแลกเปลี่ยนความคิดเห็นและมุมมองของกันและกันเกี่ยวกับหนังสือเรื่องโปรด โรเซ่รู้สึกว่าการสนทนากับเขามันช่างเป็นธรรมชาติและมีชีวิตชีวามาก
"ฉันชื่อโรเซ่นะคะ แล้วคุณชื่ออะไรคะ" โรเซ่ถาม
"ผมชื่อซูโฮครับ ยินดีที่ได้รู้จักนะโรเซ่" ซูโฮตอบพร้อมรอยยิ้ม
หลังจากนั้น พวกเขาก็กลับไปอ่านหนังสือของตัวเอง โดยไม่ได้พูดอะไรกันอีก แต่การได้อยู่ใกล้ ๆ กับคนที่ชอบอะไรเหมือนกัน ทำให้โรเซ่รู้สึกอบอุ่นและสบายใจอย่างประหลาด
**มิตรภาพใหม่...และเรื่องเล่าที่ไม่จบ:**
จนกระทั่งถึงเวลาที่ห้องสมุดต้องปิด ลุงวูฮยอนเดินเข้ามาเตือนโรเซ่ด้วยความเป็นห่วง
"ถึงเวลาที่ห้องสมุดต้องปิดแล้วนะโรเซ่ วันนี้อย่าลืมกลับไปเล่าเรื่องที่อ่านให้ครอบครัวฟังล่ะ" ลุงวูฮยอนกล่าวด้วยรอยยิ้ม
"ขอบคุณค่ะ ลุงวูฮยอน วันนี้สนุกมากเลยค่ะ แล้วเจอกันพรุ่งนี้นะคะ" โรเซ่ตอบพร้อมรอยยิ้ม เธอมองไปที่ซูโฮ และยิ้มให้เขา ก่อนจะเดินออกจากห้องสมุดไปอย่างอิ่มเอมใจ
ระหว่างทางกลับบ้าน โรเซ่คิดถึงสิ่งที่ได้เจอในวันนี้ ทั้งซูโฮและนิยายที่ทำให้เธอจินตนาการอย่างเพลิดเพลิน เธอแทบจะอดใจรอไม่ไหวที่จะกลับไปเล่าเรื่องราวเหล่านี้ให้ครอบครัวฟัง
เมื่อกลับถึงบ้าน มินจี น้องสาวตัวน้อยของเธอก็กำลังนั่งรออยู่ที่โต๊ะอาหารด้วยความตื่นเต้น
"พี่โรเซ่ กลับมาแล้ว! วันนี้พี่ไปอ่านเรื่องอะไรมาอีก บอกหนูเร็ว!" มินจีถามด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น
"วันนี้พี่อ่านเรื่องของเจ้าหญิงที่ต้องผจญภัยเพื่อแก้คำสาปน่ะ น่าสนุกมากเลย แถมยังได้เจอเพื่อนใหม่ที่ห้องสมุดด้วยนะ เขาก็เป็นคนที่ชอบอ่านหนังสือเหมือนกัน" โรเซ่เล่า
"เอ้า งั้นวันนี้โรเซ่ก็มีเรื่องจะเล่าต่อไม่จบแน่เลย แล้วเขาคนนั้นเป็นใครล่ะจ๊ะ" แม่ซูฮีถามด้วยความเอ็นดู
"เขาชื่อซูโฮค่ะ เป็นคนใจดีและอ่อนโยนมาก ๆ พ่อคะ แม่คะ มันเหมือนกับพี่หลุดเข้าไปในโลกนิยายจริงๆ เลยค่ะ" โรเซ่พูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้น
"ก็ดีนี่ลูก ได้เจอเพื่อนที่มีความชอบเหมือนกัน แล้วจะไปเจอกันอีกไหมล่ะ" พ่อมินซูถามด้วยรอยยิ้ม
"พรุ่งนี้ค่ะ! หนูจะกลับไปที่ห้องสมุดอีกครั้ง หนูอยากรู้จักเขาให้มากกว่านี้ และอยากอ่านหนังสือต่อด้วย" โรเซ่ตอบด้วยความมั่นใจ
มินจีและแม่ของเธอยิ้มอย่างอ่อนโยน เมื่อเห็นว่าโรเซ่มีความสุขจากสิ่งเล็ก ๆ ในชีวิต โรเซ่พูดคุยกับครอบครัวด้วยเสียงที่สดใส แววตาของเธอเต็มไปด้วยความตื่นเต้นในโลกของหนังสือและเพื่อนใหม่ที่ห้องสมุด
เช้าวันใหม่ โรเซ่รีบทำงานให้เสร็จอย่างรวดเร็ว เธอแทบจะอดใจรอไม่ไหวที่จะกลับไปยังห้องสมุดแห่งความฝันอีกครั้ง หัวใจของเธอเต้นแรงด้วยความตื่นเต้น เธอจินตนาการถึงการพบกับซูโฮอีกครั้ง และหวังว่าวันนี้พวกเขาจะได้พูดคุยกันมากขึ้นเมื่อไปถึงห้องสมุด โรเซ่ก็รีบสอดส่ายสายตาหาซูโฮ แต่คราวนี้เขาไม่ได้นั่งอยู่ที่เดิม โรเซ่รู้สึกผิดหวังเล็กน้อย แต่ก็พยายามไม่คิดมาก เธอเดินไปยังที่นั่งประจำของเธอและหยิบหนังสือขึ้นมาอ่านลุงวูฮยอนสังเกตเห็นอาการของโรเซ่ เขาหัวเราะเบา ๆ และเดินมาทักทาย"ดูเหมือนว่าหนูจะมองหาใครบางคนอยู่นะวันนี้ หรืออยากได้หนังสือพิเศษที่หาอ่านยาก" ลุงวูฮยอนแซวโรเซ่ยิ้มขวยเขิน "เปล่าค่ะลุง! แค่อยากอ่านหนังสือสนุก ๆ ไปนั่งอ่านเหมือนทุกวันเท่านั้นเอง"ลุงวูฮยอนหัวเราะอย่างเอ็นดู พร้อมกับแนะนำหนังสือเล่มใหม่ให้โรเซ่ โรเซ่รับหนังสือมาและเดินไปยังที่นั่งประจำของเธอ แต่ถึงอย่างนั้น เธอก็ยังคงรู้สึกเหงาเล็กน้อยที่ไม่ได้เห็นซูโฮอยู่ตรงนั้นหลังจากอ่านหนังสือไปได้สักพัก โรเซ่ก็รู้สึกถึงเงาของคนเดินเข้ามาใกล้ ๆ เธอเงยหน้าขึ้น และพบว่าซูโฮกำลังยืนอยู่ตรงหน้าเธอด้วยรอยยิ้มที่สดใส"ขอโทษที่มาช้านะค
โรเซ่ก้าวเข้าไปในห้องสมุดแห่งความฝันด้วยหัวใจที่เบิกบาน วันนี้เธอรู้สึกอยากรู้จักสถานที่แห่งนี้ให้มากขึ้น เธออยากรู้เรื่องราวความเป็นมาของห้องสมุดที่เธอรัก และอยากรู้ว่าอะไรคือสิ่งที่ทำให้ที่นี่พิเศษกว่าห้องสมุดอื่น ๆขณะที่เธอกำลังเดินสำรวจชั้นหนังสือ ซูโฮก็เดินเข้ามาทักทายด้วยรอยยิ้มที่สดใส"อ้าว วันนี้มาถึงเร็วเชียว มีหนังสือเล่มไหนที่น่าสนใจเป็นพิเศษหรือเปล่าครับ" ซูโฮถามโรเซ่ยิ้ม "ยังเลยค่ะ จริง ๆ แล้ววันนี้ฉันอยากรู้จักห้องสมุดนี้ให้มากขึ้นกว่าเดิม ฉันเข้ามาอ่านหนังสือที่นี่ได้แค่ปีเดียวเอง แต่รู้สึกผูกพันกับที่นี่มาก คุณพอจะเล่าประวัติของห้องสมุดแห่งความฝันให้ฟังได้ไหมคะ"ซูโฮหัวเราะเบา ๆ เมื่อได้ยินคำถามของโรเซ่ ก่อนจะผายมือเชิญเธอเดินไปยังมุมสงบของห้องสมุดที่มีแสงไฟส่องลงมาอย่างอ่อนโยน เขาเดินนำเธอไปนั่งที่มุมนั้นก่อนจะเริ่มเล่าเรื่องราวด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวล"ห้องสมุดแห่งนี้มีประวัติยาวนานกว่าที่คุณคิดไว้ครับ ก่อตั้งมาตั้งแต่สมัยรุ่นปู่ของผม ห้องสมุดแห่งความฝันถูกสร้างขึ้นมาเพื่อให้ทุกคนได้ค้นพบความสุขจากการอ่าน และเป็นที่ที่รวมเรื่องราว ความฝัน และจินตนาการของผู้คนจากรุ่นสู
โรเซ่กำลังจมอยู่ในโลกของหนังสือเล่มหนา เมื่อซูโฮเดินเข้ามาพร้อมกับหนังสืออีกเล่มที่มีปกสีสันสดใสสะดุดตา ปกนั้นมีภาพมังกรตัวใหญ่ที่คาบเพชรพลอยไว้ในปาก พร้อมฉากภูเขาหินลึกลับที่รายล้อมไปด้วยหมอกบาง ๆ ราวกับกำลังปกป้องสมบัติล้ำค่าซูโฮยิ้มบาง ๆ พร้อมยื่นหนังสือให้โรเซ่ "ผมเห็นคุณชอบอ่านนิยายโรแมนติกหวาน ๆ ตลอด ลองเปลี่ยนบรรยากาศดูหน่อยไหมครับ หนังสือเล่มนี้จะพาคุณไปอีกโลกเลยนะ เปิดโลกใหม่ให้คุณแน่นอน"โรเซ่ตาเป็นประกายขึ้นทันที "โอ้โห! มังกรด้วยเหรอคะ ฉันไม่เคยลองอ่านแนวแฟนตาซีผจญภัยแบบนี้มาก่อนเลย แต่พอเห็นปกแล้วก็อยากรู้เลยว่ามันจะมีอะไรเกิดขึ้นในเรื่องนี้บ้าง!" เธอเอื้อมมือไปรับหนังสือมา พร้อมพลิกดูหน้าปกด้วยความตื่นเต้นซูโฮยิ้มอย่างเอ็นดู "ถ้าคุณชอบนะครับ หนังสือเล่มนี้จะพาคุณไปผจญภัยในดินแดนที่เต็มไปด้วยเวทมนตร์และสิ่งมหัศจรรย์ มีมังกร ยักษ์ และสมบัติที่ซ่อนอยู่ ซึ่งนักผจญภัยต้องตามหา"โรเซ่หัวเราะเล็กน้อยพลางบอกอย่างมั่นใจ "ฟังดูท้าทายดีค่ะ! ฉันอยากทะลุมิติไปเจอกับมังกรตัวนั้นและออกผจญภัยดูบ้างจังเลย" แต่แล้วเธอก็เผลอพูดเบา ๆ "ถ้ามีจริงก็คงดีนะ... อยากลองไปดูสักครั้งจัง"ซูโฮยิ้มขี
หลังจากที่ทั้งคู่ได้เผชิญหน้ากับอุปสรรคในถ้ำและหลบหนีจากสัตว์ร้ายมาได้อย่างหวุดหวิด โรเซ่และซูโฮก็ต้องพบกับอีกหนึ่งความท้าทายที่รออยู่เบื้องหน้า: หน้าผาสูงชันที่ขวางกั้นเส้นทางสู่ส่วนลึกของป่า บรรยากาศรอบตัวเต็มไปด้วยความเงียบสงัดและอันตรายที่แฝงอยู่ในทุกย่างก้าว เสียงลมกระโชกแรงที่พัดผ่านทำให้สถานการณ์ดูตึงเครียดขึ้น แต่ถึงอย่างนั้น ซูโฮและโรเซ่กลับมองหน้ากันด้วยรอยยิ้มที่ปรากฏขึ้นอย่างไม่คาดฝัน"ดูเหมือนเราจะเจออุปสรรคใหม่แล้วนะ โรเซ่...คิดว่าเราจะผ่านมันไปได้ไหม" ซูโฮเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้ม"ถ้าเป็นอย่างที่นายบอก เมื่อกี้ก็ยังผ่านอุปสรรคถ้ำไปได้แล้ว นี่มันแค่หน้าผาแค่นั้นเอง ฉันว่าไม่น่ามีปัญหาอะไรหรอก!" โรเซ่ตอบด้วยท่าทางมั่นใจ ขณะที่มือหนึ่งจับแขนของซูโฮอย่างแน่นหนา พร้อมกับมองไปยังหน้าผาที่ดูเหมือนจะท้าทายทุกย่างก้าว ซูโฮอดที่จะรู้สึกประทับใจในความมั่นใจและความขี้เล่นของเธอไม่ได้"คุณนี่กล้าได้ใจจริง ๆ โรเซ่ ผมเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าใครเป็นคนกลัวจริง ๆ" ซูโฮกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเอ็นดู"ฉันไม่ได้กลัวนะ ฉันแค่รู้ว่าเราต้องทำยังไง ถ้าเรากลัวมากไปก็ไม่ไปถึงไหนหรอกนะ" โรเซ่ตอบด้
หลังจากที่โรเซ่และซูโฮรอดพ้นจากหมาป่าตัวใหญ่มาได้อย่างหวุดหวิด ทั้งคู่ยังคงมุ่งหน้าเดินลึกเข้าไปในป่าที่เต็มไปด้วยความลึกลับและท้าทาย โรเซ่รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นนางเอกในโลกนิยายอย่างแท้จริง ทุกย่างก้าวที่เธอเดินเคียงข้างซูโฮ ทำให้เธอรู้สึกมั่นใจและกล้าหาญมากยิ่งขึ้น ซูโฮเองก็เริ่มสังเกตเห็นความมั่นใจและความเข้มแข็งที่แฝงอยู่ในตัวเธอมากขึ้นเรื่อย ๆขณะที่พวกเขาเดินผ่านเส้นทางแคบ ๆ ที่มีรากไม้เกาะเกี่ยว โรเซ่ก็หยุดเดินกะทันหันเมื่อเห็นลำธารที่กว้างและน้ำไหลเชี่ยวขวางทางอยู่ น้ำในลำธารนั้นไหลแรงและดูเหมือนจะลึกพอสมควร ซูโฮมองซ้ายขวาเพื่อหาทางข้าม ขณะที่โรเซ่ก็มองหาวิธีด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความกระตือรือร้น"โอ้โห! งานนี้ท้าทายจริง ๆ คุณว่าเราจะข้ามไปยังไงดีล่ะซูโฮ" โรเซ่เอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้มที่แฝงไปด้วยความท้าทาย"นี่คุณดูตื่นเต้นมากกว่ากลัวอีกนะ ผมคิดว่าคุณจะกลัวน้ำเชี่ยวเสียอีก" ซูโฮกล่าวด้วยความประหลาดใจ"ฉันไม่กลัวหรอกนะ! นี่เป็นโอกาสที่ดีที่จะพิสูจน์ว่าเราจะผ่านอะไรไปได้มากขนาดไหน ฉันมั่นใจว่าเราทำได้" โรเซ่ตอบด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความมุ่งมั่นซูโฮยิ้มออกมาเมื่อได้ยินคำพูดของโรเซ่
เมื่อซูโฮและโรเซ่ก้าวเข้าไปในโลกนิยายโรแมนติกที่เขาแนะนำ บรรยากาศรอบตัวก็เปลี่ยนแปลงไปอย่างสิ้นเชิง บ้านสีขาวหลังเล็ก ๆ เรียงรายอยู่ริมทะเลสาบที่เงียบสงบ เงาของพระอาทิตย์ตกดินสะท้อนบนผืนน้ำ สร้างบรรยากาศที่อบอุ่นและชวนฝัน โรเซ่รู้สึกตื่นเต้นและประหม่านิด ๆ ในขณะที่ซูโฮเดินเคียงข้างเธอด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยนซูโฮมองเธอด้วยสายตาที่อบอุ่นและเอ่ยขึ้นด้วยเสียงที่นุ่มนวล"นี่...เราจะต้องแกล้งเป็นคู่รักเพื่อผ่านด่านนี้ไป คุณคิดว่าอย่างไร"โรเซ่ที่ดูมั่นใจมาตลอด กลับหน้าแดงเล็กน้อย เธอหัวเราะเบา ๆ พลางพยายามซ่อนความเขินอาย"แค่แสดงบทคู่รักเอง...คงไม่เป็นไรหรอกใช่ไหม" โรเซ่ตอบพร้อมรอยยิ้มที่พยายามจะกลบเกลื่อนความรู้สึกที่แท้จริง"ใช่ แต่คงต้องแสดงให้แนบเนียนหน่อย ไม่อย่างนั้นเราอาจจะไม่ผ่านด่านนี้" ซูโฮตอบพร้อมกับยิ้มขำทั้งคู่เดินไปเรื่อย ๆ จนเจอกับคนชราที่ดูใจดีในชุดผ้าคลุมสีขาว คนชรามองทั้งสองด้วยความเอ็นดู"ยินดีต้อนรับพวกเธอ ทั้งสองช่างเหมาะสมกันจริง ๆ เหมือนคู่รักที่เกิดมาเพื่อกันและกัน" คนชรากล่าวด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยนซูโฮหันไปสบตาโรเซ่ เขาเห็นรอยยิ้มที่แฝงความขี้เล่น และเอ่ยเสียงนุ่ม"ใช่
ในบรรยากาศที่อบอวลไปด้วยความรักและความโรแมนติก โรเซ่และซูโฮเดินกลับมาที่บ้านพักหลังจากได้ชมดอกไม้ไฟในสวนสาธารณะ ความรู้สึกที่ทั้งสองได้แบ่งปันกันเมื่อสักครู่ยังคงติดอยู่ในใจ โรเซ่รู้สึกสดชื่นและมีความมั่นใจเพิ่มขึ้นเมื่อได้อยู่เคียงข้างซูโฮเมื่อถึงบ้าน ซูโฮเปิดประตูให้โรเซ่และยิ้มให้เธออย่างสุภาพ โรเซ่สังเกตเห็นความพยายามของเขาที่จะทำตัวให้ดีที่สุดเพื่อเธอ ความรู้สึกอบอุ่นนี้ทำให้เธอรู้สึกปลอดภัยและเชื่อมั่นในตัวเขามากยิ่งขึ้น"ขอบคุณนะที่เป็นสุภาพบุรุษให้ฉันเสมอซูโฮ ฉันชอบความรู้สึกนี้" โรเซ่เอ่ยด้วยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความซาบซึ้ง"ก็เพราะคุณสมควรได้รับสิ่งที่ดีที่สุด! และผมก็อยากให้คุณรู้สึกพิเศษ" ซูโฮตอบด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนและจริงใจโรเซ่รู้สึกเขินอายเมื่อได้ยินคำพูดนั้น ซูโฮยังคงไม่หยุดที่จะสร้างความประทับใจให้เธอ เมื่อพวกเขาเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่น เขาก็รีบหยิบผ้าห่มมาเพื่อให้เธอได้นั่งอย่างสบาย"นี่ เก็บไว้ถ้าหนาวนะ" ซูโฮกล่าวด้วยความเป็นห่วง"คุณนี่ทำให้ฉันรู้สึกเหมือนเป็นเจ้าหญิงเลยนะ" โรเซ่พูดด้วยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความสุข"ก็คงเป็นเพราะคุณมีเสน่ห์แบบนั้น!" ซูโฮตอบด้วยเสีย
ขณะเดินกลับจากมื้ออาหารค่ำ โรเซ่และซูโฮใช้เวลาที่เหลืออยู่ในการพูดคุยและแลกเปลี่ยนความคิดเห็นเกี่ยวกับชีวิต งานอดิเรก และความฝันในอนาคตของพวกเขา บรรยากาศยามค่ำคืนเต็มไปด้วยดาวที่ระยิบระยับ และเสียงของการจราจรจากถนนทำให้บรรยากาศดูคึกคัก โรเซ่รู้สึกสดชื่นและมีชีวิตชีวาเมื่อได้ใช้เวลาร่วมกับซูโฮ"โรเซ่ เธอเคยคิดไหมว่าถ้าหากเราสามารถมีชีวิตอยู่ในโลกแฟนตาซีได้ เราจะทำอะไรบ้าง" ซูโฮถามด้วยน้ำเสียงที่ชวนฝัน"อืม... คุณอยากเป็นนักผจญภัยที่ออกตามหาสมบัติ! แล้วคุณล่ะซูโฮ" โรเซ่ตอบด้วยรอยยิ้มที่แฝงไปด้วยความขี้เล่น"ผมจะเป็นนักรบที่คอยปกป้องคุณจากอันตราย!" ซูโฮกล่าวพร้อมกับยิ้มอย่างอ่อนโยนโรเซ่หัวเราะออกมาเมื่อได้ยินคำตอบของซูโฮ เธอรู้สึกว่าตัวเองมีความมั่นใจมากขึ้นเมื่ออยู่กับเขา ราวกับว่าเขาเป็นคนที่สามารถทำให้เธอรู้สึกถึงความอบอุ่นและการสนับสนุนที่ไม่เหมือนใคร"ถ้าฉันเป็นนางเอก ฉันจะต้องเป็นนางเอกที่ทำอาหารอร่อย ๆ ให้คุณกินนะ" โรเซ่กล่าวด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความน่ารัก"นักรบไม่มีเวลากินอาหารหรอก! ผมจะต้องไปรบ!" ซูโฮแกล้งทำเสียงเข้ม"ยังไงก็ต้องหิวอยู่ดี! ถ้าไม่มีอาหาร นักรบก็ไม่มีแรงจะต่อ
โรเซ่นั่งอยู่ในห้องทำงานส่วนตัว บนโต๊ะทำงานเต็มไปด้วยหนังสือที่ซูโฮเคยอ่านและเขียนไว้ เธอมักจะเปิดดูมันในบางครั้ง เพื่อค้นหาคำตอบที่เขาเคยทิ้งไว้ในทุกบรรทัด ทุกตัวอักษรที่เขาเขียนดูเหมือนยังคงมีชีวิตและพลังงานบางอย่างหลงเหลืออยู่ แม้ว่าเขาจะไม่ได้อยู่ในโลกนี้แล้ว แต่มันก็เหมือนกับเขายังคอยมอบคำแนะนำให้กับเธออยู่เสมอ"ซูโฮ...ขอบคุณที่ยังคงอยู่ในหัวใจของฉันเสมอ" โรเซ่พูดเบา ๆ กับตัวเอง ขณะที่เธอเปิดอ่านบทหนึ่งจากหนังสือที่เขาชื่นชอบ ซึ่งมันเต็มไปด้วยคำพูดที่เต็มไปด้วยความหวังและความรัก "ความฝันไม่มีวันสิ้นสุด"เมื่อเวลาผ่านไป โรเซ่เริ่มรู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงในตัวเอง เธอเริ่มเปิดใจให้กับสิ่งใหม่ ๆ หลังจากที่เธอได้พอใจกับการทำงานและการสร้าง Aura Seoul จนกลายเป็นที่รู้จักไปทั่วโลก แต่บางครั้ง ความเหงาก็ทำให้เธอรู้สึกถึงความว่างเปล่าในใจ เมื่อเธอกลับบ้านในค่ำคืนที่เงียบสงบ เธอไม่อาจหลีกหนีความรู้สึกของการสูญเสียซูโฮ แม้เธอจะพยายามปล่อยให้เขาอยู่ในความทรงจำ แต่ความรู้สึกที่มีต่อเขากลับยังคงแน่นแฟ้น**การพบเจอ...และการเริ่มต้นใหม่:**จนกระทั่งวันหนึ่ง เธอได้พบกับยุคยองเป็นครั้งที่สองในงานเลี้
โรเซ่ยืนอยู่ท่ามกลางแสงไฟสว่างไสวในห้องทำงานของ Aura Seoul รอยยิ้มแห่งความภาคภูมิใจปรากฏบนใบหน้า เธอสัมผัสได้ถึงความสำเร็จที่ผ่านเข้ามาในชีวิต เสียงปรบมือและคำชื่นชมจากงานเปิดตัวคอลเลกชันใหม่ยังคงดังก้องอยู่ในหู"เธอรู้ไหม โรเซ่ ฉันคิดว่าเธอสามารถทำได้ดีมาก" แคลร์ เพื่อนสนิทและผู้ช่วยคนเก่งของเธอ เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความยินดี"จริงเหรอคะ" โรเซ่ยิ้มกว้าง พลางยกมือขึ้นแตะหน้าอกข้างซ้าย "ฉันเองก็ไม่คาดคิดมาก่อนว่าจะมาถึงจุดนี้ได้""ความสามารถและความคิดสร้างสรรค์ของเธอคือสิ่งที่วงการนี้ต้องการ ไม่มีใครเหมือนเธอหรอก" จูฮี เพื่อนอีกคนเสริมด้วยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความภาคภูมิใจโรเซ่หัวเราะเบา ๆ"ขอบคุณนะ แต่ทุกครั้งที่ฉันต้องเผชิญหน้ากับการเปิดตัวใหม่ ๆ มันก็เหมือนกับการโดนตีในท้อง แต่ถ้าฉันไม่ทำแบบนี้ ฉันคงไม่รู้จักตัวเองว่าความสามารถที่แท้จริงของฉันคืออะไร" โรเซ่กล่าวด้วยแววตาที่มุ่งมั่น"ฉันก็รู้สึกแบบนั้นเหมือนกันนะ" จูฮีกล่าว "แต่เราจะอยู่ข้างเธอเสมอ สู้ ๆ นะ โรเซ่"โรเซ่รู้สึกอบอุ่นใจจากคำพูดของเพื่อน ๆ ซึ่งเป็นกำลังใจสำคัญในช่วงเวลาที่สำคัญแบบนี้**ข่าวลือ...และการเผชิญหน้
ท่ามกลางบรรยากาศเงียบสงบของห้องสมุดแห่งความฝัน โรเซ่พบว่ามันแตกต่างจากครั้งก่อน ๆ ทุกครั้งที่เธอมาที่นี่ มักจะมีแสงอ่อน ๆ สะท้อนผ่านหน้าต่างบานใหญ่ พร้อมเสียงเพลงเบา ๆ ที่ชวนให้รู้สึกอบอุ่น แต่ครั้งนี้ มันกลับดูหม่นหมองเล็กน้อย คล้ายกับการบอกลาที่กำลังใกล้เข้ามาซูโฮยืนอยู่ตรงมุมหนึ่งของห้อง เขายิ้มให้เธอเหมือนทุกครั้ง แต่โรเซ่รู้สึกได้ถึงความเศร้าที่แฝงอยู่ในดวงตาของเขา เธอเดินเข้าไปใกล้ ก่อนจะหยุดยืนตรงหน้าเขา"ผมดีใจที่คุณมาที่นี่อีกครั้ง" เสียงของซูโฮนุ่มนวลเหมือนเคย"ฉันจะไม่มาได้ยังไงล่ะ" โรเซ่ตอบพร้อมยิ้ม แม้ในใจเธอจะรู้สึกหนักอึ้ง "คุณเป็นคนสำคัญสำหรับฉันนี่นา"ซูโฮยิ้มเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้า"คุณเองก็เป็นคนสำคัญสำหรับผม แต่ถึงเวลาแล้วที่คุณต้องเดินไปข้างหน้า ด้วยตัวของคุณเอง" ซูโฮกล่าวด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความห่วงใยโรเซ่เม้มริมฝีปาก เธอรู้ว่านี่คือบทสนทนาสุดท้ายของพวกเขา แต่เธอกลับไม่อยากยอมรับความจริง"ฉันไม่อยากจากคุณไป..." เธอพูดเสียงเบา น้ำเสียงเต็มไปด้วยความรู้สึกที่อัดแน่นซูโฮก้าวเข้ามาใกล้ จับมือเธอไว้อย่างอ่อนโยน"ผมไม่อยากจากคุณเหมือนกัน แต่คุณมีชีวิตที่ต้องใช้ในโ
หลังจากให้คำสัญญา โรเซ่รู้สึกถึงความหนักอึ้งที่เคยเกาะกุมจิตใจเริ่มเบาบางลง เธอมองซูโฮที่ยังคงยิ้มให้เธอ รอยยิ้มนั้นแม้จะแฝงไปด้วยความเศร้า แต่กลับเต็มไปด้วยความจริงใจ"คุณเคยคิดไหมว่าทำไมฉันถึงได้พบคุณที่นี่" โรเซ่ถามพร้อมกับสายตาที่เต็มไปด้วยคำถาม"ผมคิดว่าเราคงถูกกำหนดให้พบกัน" ซูโฮตอบด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล "บางทีการพบกันของเราอาจเป็นบทเรียนสำหรับทั้งคุณและผม""บทเรียน?" โรเซ่ทวนคำ เธอขมวดคิ้วเล็กน้อย"ใช่ครับ บทเรียนที่ทำให้คุณเรียนรู้ที่จะรักตัวเอง และทำให้ผมได้เรียนรู้ที่จะปล่อยวาง" ซูโฮอธิบายโรเซ่นิ่งเงียบ ดวงตาของเธอจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของซูโฮ เธอเริ่มเข้าใจความหมายที่เขาพยายามจะบอก"แต่ฉันยังไม่อยากให้คุณไป" เสียงของเธอสั่นเครือเล็กน้อย"โรเซ่" ซูโฮพูดชื่อเธอด้วยน้ำเสียงที่อบอุ่น "ทุกสิ่งในโลกนี้มีเวลาของมัน ไม่ว่าจะเป็นความสุขหรือความเศร้า สิ่งสำคัญคือเราต้องรู้จักยอมรับและปล่อยวาง""คุณพูดเหมือนง่าย" เธอพึมพำ"มันไม่ง่ายหรอกครับ" ซูโฮยอมรับ "แต่คุณเป็นคนที่เข้มแข็ง ผมเชื่อว่าคุณทำได้"โรเซ่เม้มริมฝีปากแน่น เธอไม่รู้ว่าจะตอบกลับเขาอย่างไรดี น้ำตาเริ่มไหลลงมาช้า ๆ"ฉันไม่เคยคิดเ
หลังจากให้คำสัญญา โรเซ่รู้สึกถึงความหนักอึ้งที่เคยเกาะกุมจิตใจเริ่มเบาบางลง เธอมองซูโฮที่ยังคงยิ้มให้เธอ รอยยิ้มนั้นแม้จะแฝงไปด้วยความเศร้า แต่กลับเต็มไปด้วยความจริงใจ"คุณเคยคิดไหมว่าทำไมฉันถึงได้พบคุณที่นี่" โรเซ่ถามพร้อมกับสายตาที่เต็มไปด้วยคำถาม"ผมคิดว่าเราคงถูกกำหนดให้พบกัน" ซูโฮตอบด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล "บางทีการพบกันของเราอาจเป็นบทเรียนสำหรับทั้งคุณและผม""บทเรียน?" โรเซ่ทวนคำ เธอขมวดคิ้วเล็กน้อย"ใช่ครับ บทเรียนที่ทำให้คุณเรียนรู้ที่จะรักตัวเอง และทำให้ผมได้เรียนรู้ที่จะปล่อยวาง" ซูโฮอธิบายโรเซ่นิ่งเงียบ ดวงตาของเธอจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของซูโฮ เธอเริ่มเข้าใจความหมายที่เขาพยายามจะบอก"แต่ฉันยังไม่อยากให้คุณไป" เสียงของเธอสั่นเครือเล็กน้อย"โรเซ่" ซูโฮพูดชื่อเธอด้วยน้ำเสียงที่อบอุ่น "ทุกสิ่งในโลกนี้มีเวลาของมัน ไม่ว่าจะเป็นความสุขหรือความเศร้า สิ่งสำคัญคือเราต้องรู้จักยอมรับและปล่อยวาง""คุณพูดเหมือนง่าย" เธอพึมพำ"มันไม่ง่ายหรอกครับ" ซูโฮยอมรับ "แต่คุณเป็นคนที่เข้มแข็ง ผมเชื่อว่าคุณทำได้"โรเซ่เม้มริมฝีปากแน่น เธอไม่รู้ว่าจะตอบกลับเขาอย่างไรดี น้ำตาเริ่มไหลลงมาช้า ๆ"ฉันไม่เคยคิดเ
แสงแดดอ่อน ๆ ยามเช้าของกรุงโซลทอประกายผ่านม่านสีขาว ส่องกระทบใบหน้าของโรเซ่ที่กำลังนอนหลับอยู่บนเตียง เธอค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมาอย่างช้า ๆ รอยยิ้มบาง ๆ ปรากฏบนริมฝีปาก เมื่อนึกถึงความฝันอันแสนหวานที่เพิ่งผ่านพ้นไป เธอลุกขึ้นจากเตียงและเดินไปเปิดม่านหน้าต่าง กวาดสายตามองทิวทัศน์ของเมืองที่ค่อย ๆ ตื่นขึ้นจากนิทรา"วันนี้ต้องเป็นวันที่ดีแน่นอน" โรเซ่พูดกับตัวเองด้วยน้ำเสียงที่สดใสเมื่ออาบน้ำแต่งตัวเสร็จ โรเซ่ก็เดินลงมายังห้องครัว กลิ่นหอมของอาหารเช้าลอยมาเตะจมูก เธอพบว่าคุณพ่อกำลังตักข้าวใส่ชาม ส่วนคุณแม่กำลังจัดวางเครื่องเคียงต่าง ๆ บนโต๊ะอาหาร มินจี น้องสาวของเธอนั่งรออยู่ด้วยท่าทางสดใส"เช้านี้ดูมีพลังจังเลยนะลูก" คุณแม่ทักทายด้วยรอยยิ้มโรเซ่ยิ้มกว้าง "แน่นอนค่ะ เมื่อคืนได้นอนเต็มอิ่มและมีเรื่องอยากเล่าให้ทุกคนฟังด้วย"มินจีที่กำลังตักกิมจิใส่จาน เงยหน้าขึ้นมาพูดแซว"จะเป็นเรื่องเกี่ยวกับแฟชั่นโชว์ที่ปารีสอีกหรือเปล่า พี่นี่คงไม่หยุดพูดเรื่องนั้นแน่" มินจีกล่าวด้วยน้ำเสียงขี้เล่นโรเซ่หัวเราะเบา ๆ "แน่นอนสิ! นี่มันเป็นเรื่องใหญ่ในชีวิตฉันเลยนะ มินจี เธอควรภูมิใจกับพี่สาวคนนี้บ้าง"ทุกคนหั
โรเซ่รู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงในตัวเอง ตั้งแต่เธอเริ่มฝันถึงซูโฮบ่อยขึ้น ความฝันแต่ละครั้งชัดเจนราวกับความจริง เสียงของเขานุ่มนวลเหมือนเคย แต่สิ่งที่เปลี่ยนไปคือซูโฮในความฝันเริ่มมีอารมณ์เหมือนคนที่มีชีวิตจริง เขาหัวเราะ เสียใจ หรือแม้แต่แสดงความห่วงใยเธอในแบบที่ลึกซึ้ง จนโรเซ่เริ่มตั้งคำถามกับตัวเองคืนหนึ่ง โรเซ่ฝันว่าเธอกำลังเดินอยู่ในสวนสาธารณะที่เต็มไปด้วยดอกไม้ ซูโฮเดินเคียงข้างเธอ ใบหน้าของเขามีรอยยิ้มอ่อนโยน แต่ดวงตาดูลึกซึ้งจนยากจะเข้าใจ"คุณดูเงียบกว่าปกตินะคะ วันนี้มีอะไรในใจหรือเปล่า" โรเซ่ถามพลางหันไปมองเขา"บางครั้งผมก็รู้สึกว่าเวลาของเราในที่นี่มันไม่ยั่งยืน" ซูโฮตอบ น้ำเสียงของเขามีความเศร้าปนอยู่โรเซ่ขมวดคิ้ว"คุณหมายความว่ายังไง คุณเป็นใครกันแน่ ทำไมฉันถึงฝันถึงคุณบ่อยขนาดนี้" โรเซ่ถามด้วยความสงสัยซูโฮหยุดเดินและมองเธอ ดวงตาของเขาสั่นไหวเหมือนคนที่กำลังเก็บความลับบางอย่าง"ผมคือส่วนหนึ่งของความฝันที่คุณสร้างขึ้น คุณไม่ต้องกลัว ผมไม่ได้มาทำร้ายคุณ" ซูโฮตอบด้วยรอยยิ้มบางๆ"แต่คุณมาจากไหน คุณเป็นคนจริง ๆ หรือเปล่า" โรเซ่ยังคงถามต่อเขาไม่ตอบ แต่เพียงส่งยิ้มบาง ๆ ให้เธอ
เช้าวันนั้นในกรุงโซล อากาศเย็นสบายลอยผ่านหน้าต่างเข้ามาในห้องของโรเซ่ แสงแดดอ่อน ๆ ทอประกายลงบนโต๊ะทำงานของเธอที่ยังคงมีร่องรอยจากโปรเจกต์ก่อนหน้านี้ โรเซ่ลุกขึ้นมาพร้อมกับความรู้สึกสดชื่น หลังจากอาบน้ำและแต่งตัวเสร็จ เธอเดินลงไปที่ห้องครัว พ่อของเธอกำลังตักข้าวใส่ชาม และแม่ของเธอก็กำลังเตรียมเครื่องเคียง"เช้านี้ดูมีพลังจังเลยนะลูก" แม่ทักพร้อมรอยยิ้มโรเซ่ยิ้มกว้าง"แน่นอนค่ะ เมื่อคืนได้นอนเต็มอิ่มและมีเรื่องอยากเล่าให้ทุกคนฟังด้วย" โรเซ่ตอบด้วยความตื่นเต้นมินจี น้องสาวของเธอที่กำลังตักกิมจิใส่จาน เงยหน้าขึ้นมาพูดแซว"จะเป็นเรื่องเกี่ยวกับแฟชั่นโชว์ที่ปารีสอีกหรือเปล่า พี่นี่คงไม่หยุดพูดเรื่องนั้นแน่" มินจีกล่าวด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความขี้เล่นโรเซ่หัวเราะเบา ๆ"แน่นอนสิ! นี่มันเป็นเรื่องใหญ่ในชีวิตฉันเลยนะ มินจี เธอควรภูมิใจกับพี่สาวคนนี้บ้าง" โรเซ่ตอบด้วยรอยยิ้มทุกคนหัวเราะและนั่งล้อมรอบโต๊ะ โรเซ่เริ่มเล่าเรื่องการแสดงแฟชั่นโชว์ ทั้งบรรยากาศของงาน ชุดที่เธอออกแบบ และเสียงปรบมือที่ได้รับ"พ่อคะ แม่คะ ตอนที่ฉันยืนอยู่บนเวทีแล้วมองไปยังฝูงชน ฉันรู้สึกเหมือนความฝันมันเป็นจริงเลยค่
โรเซ่หลับตาลงอย่างช้า ๆ หลังจากวันที่ยาวนานผ่านไป ความเงียบสงบของค่ำคืนนี้ชวนให้เธอนึกถึงโลกใบหนึ่งที่เธอไม่ได้ไปมาหลายวัน โลกที่เต็มไปด้วยแสงสลัวและกลิ่นหอมอ่อน ๆ ของหนังสือเก่า ๆ และเมื่อเธอเปิดตาขึ้นอีกครั้งในความฝัน เธอพบว่าตัวเองอยู่ที่ห้องสมุดแห่งความฝันอีกครั้ง"คุณกลับมาแล้ว" เสียงที่นุ่มนวลและอบอุ่นดังขึ้นข้างหลัง โรเซ่หันไปและพบกับซูโฮ เขายืนอยู่ในชุดเรียบง่าย สายตาของเขามองเธอด้วยความอ่อนโยนที่โรเซ่คุ้นเคย"ใช่ ฉันกลับมาแล้ว" โรเซ่พูดพร้อมรอยยิ้มบาง ๆ ขณะที่เดินเข้าไปใกล้เขา "ที่นี่สงบกว่าชีวิตจริงของฉันเยอะเลย"ซูโฮหัวเราะเบา ๆ "ผมเดาว่ามันคงมีเรื่องมากมายที่ทำให้คุณเหนื่อย แต่คุณก็ยังดูสดใสเสมอ"โรเซ่ยิ้มขี้เล่น"ฉันก็ต้องพยายามทำตัวให้สดใสสิ ฉันไม่ชอบให้ใครมองว่าฉันอ่อนแอ" โรเซ่ตอบด้วยความมั่นใจ"แต่คุณก็ไม่ได้อ่อนแอเลยสักนิด" ซูโฮพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น "คุณมีพลังในแบบที่คนอื่นไม่มี และนั่นเป็นสิ่งที่ทำให้คุณแตกต่าง"โรเซ่หยุดนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง สายตาของเธอจับจ้องไปที่ซูโฮ"คุณพูดเหมือนรู้จักฉันดีจัง... มากกว่าที่ฉันรู้จักตัวเองเสียอีก" โรเซ่กล่าวด้วยความสงสัยซูโฮยิ้มบ