ฟังพี่หน่อย

ขาเรียวค่อยๆ ก้าวมาบริเวรห้องน้ำในคลับ ด้วยหัวใจที่เต้นระรัว พร้อมกับคำถามที่ผุดขึ้นมาในหัวมากมาย ฝ่ามือน้อยทั้งสองข้างกำกันแน่นจนเหงื่อชุ่มเต็มมือ แต่เมื่อตามมากลับไม่เจอพวกเขาแล้ว

"หายไปไหนนะ..."เอวารินทร์กล่าว พร้อมกับมองหารอบๆ ด้วยท่าทางที่ร้อนใจและเป็นกังวล ในหัวจินตนาการไปต่างๆ นาๆ หรือเขาทั้งคู่จะแอบออกมาพลอดรักกัน แต่แค่ทำเป็นร้ายใส่กันเพื่อนตบตาเธอ?

อีกด้าน...

"เรียกออกมามีอะไร?"น้ำเสียงเรียบนิ่งเอ่ยขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์

"แหมซัน...ทำไมต้องทำเสียงเย็นชาแบบนั้นกับฉัตรด้วยคะ..."ร่างบางเดินเข้ามาคล้องคอคนตัวสูง แต่ก็ถูกมือหนาปัดออกอย่างไม่ใยดี

"อย่าเอามือของเธอมาแตะตัวฉัน!"เสียงเข้มตวาดลั่น แต่ก็ไม่ได้ทำให้ร่างบางสะทกสะท้าน แถมยังยกยิ้มและทำทีท่ายั่วยวนเหมือนครั้งที่เคยรักกัน

"คิดว่าฉันจะมีอารมณ์กับร่างเน่าๆ ของเธอหรอ?"เขาเลิกคิ้วมองพร้อมสายตาที่รังเกียจคนตรงหน้า ที่ไม่ว่าจะทำอะไรอยู่ตอนนี้ก็รู้สึกขยะแขยงจนไม่คิดว่าเคยรักกันมาก่อน ไม่รู้ว่ารักผู้หญิงแบบนี้ลงไปได้ยังไงกัน

"โถ่...ซัน...แค่จะเอาเงินมาคืนค่ะไม่เห็นต้องพูดจาแรงๆ แบบนั้นเลย...ตามมาสิคะ...เงินอยู่ในรถน่ะ"พูดจบเธอก็เดินนำไปที่โรงจอดรถสำหรับลูกค้าวีไอพี โดยมีร่างสูงเดินตามไปห่างๆ

"..."

"นี่ค่ะ...ขอโทษนะคะ...กับทุกอย่างที่ผ่านมา...ขอให้ซันมีความสุขกับเด็กคนนั้นนะคะ"น้ำเสียงของเธอต่างจากเมื่อกี้ ทั้งแววตา และน้ำเสียงตอนนี้มันบ่งบอกว่าเธอรู้สึกแบบนั้นจริงๆ ร่างสูงรับเช็คมาถือเอาไว้ จำนวนเงินในเช็คเขียนไว้ว่าหนึ่งร้อยล้านบาท เธอไม่ได้โกหก และเธอคิดที่จะคืนมันจริงๆ

"ถ้าหมดธุระแล้วฉันขอตัว..."พูดจบร่างสูงก็หันหลังเตรียมจะเดินออกไป แต่แล้วร่างบางก็วิ่งมาสวมกอดเขาจากทางด้านหลังเอาไว้

หมับ!!!

"อยู่แบบนี้ก่อนได้ไหม? ...ขอให้ฉัตรได้กอดซันเป็นครั้งสุดท้ายเถอะนะคะ"ร่างสูงชะงักแน่นิ่งไป ปล่อยให้เธอกอดอยู่แบบนั้น นานหลายนาที ถ้ามันทำให้เธอเลิกยุ่งกับเขา แค่กอดก็คงไม่เป็นอะไร

"..."

"ขอโทษ...ขอโทษจริงๆ ...ฉัตรโง่เองที่ตอนนั้นเห็นแก่เงินจนไม่สนใจความรักของซัน...แต่ถึงตอนนี้...มันก็สายไปแล้ว...ฉัตรคิดถึงซันมากนะคะ"เธอเอ่ยเสียงเบา ใบหน้าสวยเชิดเต็มไปด้วยคราบน้ำตา แต่ถึงอย่างไร เขาก็ไม่ได้กอดตอบเธออยู่ดี เพราะความรู้สึกของเขาตอนนี้...มันได้เปลี่ยนไปแล้วจริงๆ

"ฉันต้องไปแล้ว...เดี๋ยวเอวาจะเข้าใจผิด..."พูดจบเขาก็แกะมือของเธอออกจากเอวของเขาแล้วเดินออกไปไม่หันกลับมามองร่างเล็กที่นั่งร้องไห้ตัวโยน มันสายเกินไปแล้วสำหรับทุกอย่าง และเขาไม่มีวันที่จะกลับมารักเธอได้อีกแล้ว

ด้านเอวารินทร์...

"เอ้าชนๆ ...ดื่มไม่อั้นวันนี้เลี้ยงยกโต๊ะ!!"เอวารินทร์เอ่ยด้วยน้ำเสียที่เมาเต็มที่แล้ว มือไม้เริ่มไม่อยู่กับที่ โอบรอบคอรุ่นน้องสายรหัสของมิเกล เต้นอย่างเมามันส์

"เอวา...แกเป็นอะไรของแก...เมามากแล้วนะ"มิเกลเอ่ยบอกเพื่อน ตั้งแต่กลับมาก็กระดกเอากระดก อย่างกับมันเป็นน้ำเปล่า จนสภาพตอนนี้นึกว่าลำยอง

"เพื่อนพี่เกลน่ารักจังเลยนะครับ"รุ่นน้องที่ถูกเอวารินทร์โอบรอบคอกล่าวขึ้นพร้อมกับใช้มือกอดที่เอวบางหลวมๆ แล้วเต้นตามจังหวะเพลง

"ปีเตอร์...ส่งเอวามาให้พี่"มิเกลกล่าวพร้อมกับจะดึงตัวเพื่อนให้มานั่งข้างกาย แต่กลับถูกเอวาดันมือของเพื่อนออก แถมยังเอาหน้าซุกไปที่อกกว้างของปีเตอร์อีก

"ชิบหายแล้ว...พี่ซันมา!"มิเกลมองไปทางประตูก็เห็นว่าอัครวินทร์พุ่งตรงเข้ามาเตรียมจะกระชากรุ่นน้องคนนั้นออกจากตัวของร่างเล็ก

หมับ!! ผลั๊วะ!!

"โอ้ย เชี้ยใครวะแม่ง!!"หมัดหนักๆ ของอัครวินทร์ปะทะเข้าไปที่ใบหน้าของปีเตอร์อย่างจัง ร่างสูงดึงเอวารินทร์ออกมาจากอกของปีเตอร์แล้วกอดเอาไว้แทน

"มึงกล้ามากนะที่กอดเมียกู!!"

"เมีย??"ปีเตอร์เอ่ยถามพร้อมกับหันหน้าไปทางมิเกลพี่รหัสของตัวเอง และเธอก็พยักหน้าให้เป็นคำตอบ ก่อนหน้านี้เธอพยายามบอกแล้วแต่ปีเตอร์ก็ไม่ยอมปล่อย แถมเพื่อนของเธอก็เมาแล้วเลื้อยอีกไม่รู้จะห้ามยังไง

"เอวากลับบ้าน!!"

"ปล่อย...อย่ามาจับตัวฉัน...ไปกอดกับแม่ดารานุ้น!!..."เธอกล่าวพร้อมกับชี้หน้าอัครวินทร์ ด้วยร่างที่เซไปเซมา แต่โชคดีที่มีมิเกลคอยพยุงเอาไว้ด้านหลัง

"มันไม่ใช่อย่างที่คิดเลย...ฟังพี่หน่อย..."

"ไม่ใช่อะไร ก็เห็นอยู่ว่าแอบไปกอดกันอยู่ในโรงจอดรถ...อึก...ยัง...จา...แก้ตัวอีก..."เสียงโวยวายยานๆ กล่าวด้วยความโมโห แถมเซไปด้านหลังจนมิเกลต้องพยุงร่างของเธอเอาไว้ เพราะร่างบางไม่ยอมให้เขาจับตัวเลยแม่แต่นิดเดียว

"ไปกลับ!!...หายเมาค่อยคุยกัน!....ไอ้คิมฝากเช็คบิลด้วย"อัครวินทร์หันไปบอกคิมหันต์ที่กำลังเดินเข้ามา ก่อนจะอุ้มร่างเล็กพาดบ่าแล้วเดินออกจากร้านไปยังรถ ระหว่างทางเธอก็เอาแต่พยศ ทั้งดิ้น ทั้งทุบเขาไปตลอดทางเดิน

"ปล่อยนะ...บอกให้ปล่อยไง!!"มือหนาทุบแผ่นหลังของร่างสูงอย่างแรง แต่ก็ไม่ได้ทำให้เขายอมปล่อยเธอลงเลย "ฮือ...อึก...ฮือๆๆๆ ...อยากกลับไปหากันก็ไปเลย...ฉันจะกลับเอง" เมื่อเข้ามานั่งในรถเธอก็ฟุบหน้าลงกับคอนโซลรถแล้วร้องไห้ออกมาเสียงดัง

"เอวา...ฟังพี่นะครับ...ฟังพี่หน่อย..."ร่างสูงเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล แล้วกอดร่างบางเอาไว้ ปล่อยให้เธอร้องไห้อยู่ในอ้อมกอดของเขา มือหนาลูบผมนุ่มๆ ของเธออย่างแผ่วเบา "พี่ไม่ได้มีอะไรกับฉัตรเลย...ฉัตรแค่เอาเงินมาคืน...แล้วตอนนี้เธอก็รู้สึกผิดจริงๆ ...เธอแค่มาขอโทษกับทุกเรื่องราวที่ผ่านมา...มันแค่นั้นจริงๆ ครับ..."เขาอธิบายด้วยความใจเย็น

"จริงหรอคะ? ...มันแค่นั้นจริงๆ ใช่ไหม? ...เอวาเชื่อพี่ซันได้จริงๆ ใช่ไหม"เธอกล่าวด้วยเสียงที่สั่นเครือก่อนจะผละออกจากอ้อมกอดของเขา

"นี่ไง...เช็คเงินสด...ตอนนี้..."มือหนาเอื้อมไปจับมือของเธอมาวางทาบไว้บนอกข้างซ้ายแล้วพูดต่อด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน "...ในหัวใจพี่...มีแค่เอวาคนเดียวครับ" พูดจบร่างบางก็โผเข้าไปกอดอัครวินท์ทันทีพร้อมกับซุกใบหน้าลงไปที่อกแกร่ง

"...ขอบคุณนะคะ...ขอโทษที่เอวางี่เง่าอีกแล้ว"เธอกล่าวด้วยความรู้สึกผิดที่ตีโพยตีพายไปเอง

"ทีหลัง...สงสัยอะไรให้รอถามพี่...อย่าคิดไปเองแบบนี้เข้าใจไหม?"

"ค่ะ"

"กลับบ้านไปต้องโดนทำโทษนะรู้หรือเปล่า โทษฐานที่ไปกอดคอผู้ชาย!!"แต่อยู่ๆ เขาก็ทำเสียงดุดันขึ้นมา เมื่อนึกถึงภาพที่เธอไปกอดรุ่นน้อง แค่คิดก็รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาแล้ว ทำไมเวลาประชดต้องเปลืองตัวทุกที!!

"อย่าดุสิคะ...เอวาขอโทษ...จะไม่ทำแบบนั้นอีกแล้ว..."

"เมาๆ แบบนี้...อยากซดอะไรร้อนๆ ไหม"ร่างสูงถามด้วยเสียงอ่อนโยน นี่น่าจะเป็นอีกเหตุผลที่เธอหลงรักผู้ชายคนนี้ เขาใส่ใจในทุกๆ รายละเอียดของเธอ จนเธอใจอ่อนไปกับเขาทุกครั้งอย่างหักห้ามใจไม่ได้เลย ถ้าจะพูดก็คือเธอหลงรักเขาเข้าแล้วจริงๆ