รางวัลที่อยากได้คือ

"อื้อ..."เสียงทุ้มต่ำครางขึ้นในลำคอ พร้อมกับยกมือขึ้นมานวดขยับ และค่อยๆ ลืมตาเพื่อมองไปรอบๆ ห้องด้วยท่าทีที่หนักอึ้ง แต่ที่ห้องนี้กลับไม่คุ้นเลยสักนิด ที่นี่ที่ไหนกัน?

"...ตะ...ตื่นแล้วหรอคะซัน?"เสียงหวานแหลมเอ่ยขึ้นตะกุกตะกักอยู่ข้างๆ เขา แถมเธอยังเปลือยเปล่าจนเขาตกใจที่เห็นเธออยู่ในสภาพนี้ ก่อนจะหันมามองร่างของตัวเองที่ก็ล่อนจ้อนไม่ต่างกัน

"เชี้ย...เกิดไรขึ้นวะเนี้ย...ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?"เสียงทุ้มเอ่ยถามเสียงแข็ง

"ก็อย่างที่เห็น...ฉัตรคงไม่ต้องอธิบายหรอกนะคะว่าเมื่อคืนซันทำอะไรฉัตร..."ร่างสูงเมื่อได้ยินก็ขมวดคิ้วมุ่น เป็นไปได้ยังไง?

"เธอทำอะไรฉัน..."ซันเตรียมที่จะโวยวายแต่ก็ถูกร่างบางดักขึ้นมาก่อน

"ซันโดนวางยาค่ะ...จำไม่ได้หรอ? ...แล้วฉัตรก็เข้าไปช่วยไง...แต่พอมาถึง...เอ่อ...ซันก็จู่โจมฉัตรเลย"

"ทำไมฉันจำไม่ได้!"เขาถามขึ้นเสียงแข็งพร้อมกับจ้องมองไปที่ใบหน้าเธอเพื่อจับพิรุธ

"ไม่ต้องห่วงหรอก ฉัตรไม่ได้อยากกลับไป...ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ...ซันสบายใจได้...แต่งตัวแล้วก็กลับไปหาเมียซันเถอะโทรมาเป็นร้อยสายแล้วมั้ง"เธอกล่าวพร้อมกับลุกขึ้นไปหยิบผ้าเช็ดตัวมาพันไว้รอบตัว "อ้อ...ฉัตรจะไม่พูดเรื่องนี้หรอกนะคะ สบายใจได้..."คำพูดของปาริฉัตรทำเอาร่างสูงเชื่อเสียสนิทใจก่อนจะลุกขึ้นไปหยิบเสื้อผ้ามาสวมใส่แล้วคว้ากุญแจรถออกจากห้องของเธอไปทันที

"เชี้ยเอ้ย...ไอ้ซัน...ทำอะไรไปวะเนี่ย...ทำไมไม่เห็นรู้ตัวเลยวะ"ร่างสูงเข้ามานั่งในรถ พยายามเรียบเรียงนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น แต่นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก นี่มันเกิดขึ้นจริงๆ หรือเนี้ย

เอวา : พี่ซันอยู่ไหนคะ?

เอวา : กลับคอนโดได้แล้ว เอวารออยู่

เอวา : ขอโทษนะคะที่เอวาคิดถึงแต่ตัวเอง เอวาพร้อมแล้วค่ะ ยกโทษให้เอวาน้า

เขาอ่านข้อความของเอวาที่ส่งค้างไว้ตั้งแต่เมื่อคืน พร้อมกับเบอร์ที่โทรเข้ามานับร้อยสาย

"เอาวะ...หวังว่าฉัตรจะทำตามที่บอกไว้จริงๆ ...คงไม่มีอะไรหรอกมั้ง"เขาพูดกับตัวเอง แล้วพ่นลมหายใจออกมายาวๆ อย่างหนักอกหนักใจ

อีกด้าน...

แอ๊ดดดด!!

"พะ...พี่ซันหายไปไหนมาคะ"เมื่อร่างสูงเปิดประตูเข้ามา หัวใจดวงน้อยที่กระวนกระวายอยู่ลุกขึ้นไปกอดร่างสูงเอาไว้ "พี่ซัน...หายงอนเอวานะ..."

"เอ่อ...ครับ..."มือหนายกขึ้นลูบศีรษะของเธออย่างอ่อนโยน

"ทำไม...พี่ซันใจเต้นแรงจังคะ"เมื่อใบหน้าแนบไปที่แผงอกกว้างของเขาก็แปลกใจที่หัวใจของร่างสูงนั้นกลับเต้นโครมครามราวกับว่าตื่นเต้นกับอะไรบางอย่าง

"เอ่อ...พี่ดีใจที่เอวาเข้ามากอดพี่ไงครับ...เรื่องนั้น...ถ้าเอวายังไม่พร้อม...พี่ก็จะไม่บังคับแล้ว...วันนี้เราไปกินข้าวบ้านแม่กันนะแม่บ่นคิดถึง"เขาบอกกับร่างบางด้วยรอยยิ้ม แต่แววตากลับแฝงไปด้วยความกังวล มันรู้สึกกลัวอย่างบอกไม่ถูก ถึงแม้ว่าปาริฉัตรจะพูดว่าไม่เป็นไรแต่เขารู้สึกถึงลางสังหรณ์แปลกๆ ที่จะเกิดขึ้นในอนาคตยังไงอย่างงั้น

'เมื่อคืนซันกับฉัตรมีอะไรกัน...แต่ไม่เป็นไรนะฉันจะกินยาคุมไว้ ซันสบายใจได้'

'ฉัน...สดกับเธอหรอ?'

'ค่ะ...บอกแล้วไงฉัตรไม่คิดอะไรกับซันแล้ว...เราเป็นเพื่อนกันได้นะ...อีกอย่างเราเคยมีอะไรกันเพราะเราเคยเป็นแฟนกันมาก่อน...ไม่ต้องทำหน้าตกใจขนาดนั้น'

'ยังไงก็...ขอบใจที่ช่วยฉันจากแม่นั่น'

บทสนทนามากมายดังก้องอยู่ในหัวของเขา แต่แล้วก็ถูกเสียงหวานๆ ทำลายความคิดนั้น

"พี่ซันคะ...พี่ซัน...พี่ซัน!!"

"ครับ!...เมื่อกี้เอวาว่าไงนะครับ..."เขาสะดุ้งเพราะเสียงของเธอมันดังจนแทบตะโกนทั้งที่อยู่ใกล้กันแค่ไม่ถึงคืบ

"เมื่อคืน...พี่ซันไปนอนไหนมาคะ?"

"พี่ไปนอน...กับไอ้ปราณน่ะ"เขาแก้ตัว ถ้าขืนบอกเช่าโรงแรมอยู่ได้มีเรื่องแน่ๆ

"พี่ปราณ? ...ไปดื่มมาหรอคะเมื่อคืน?"

"ครับ...เมาก็เลยถูกไอ้ปราณลากไปนอนด้วย"

"อ้อ...หายโกรธเอวายังคะ..."เสียงหวานเอ่ยถาม ดวงตากลมโตจ้องมองเขาตาปริบๆ จนร่างสูงเอ็นดูและก้มลงจูบหน้าผากมนอย่างแสนรัก

"หายแล้วครับ...พี่เองก็งี่เง่า...ขอโทษนะ...ต่อไปพี่จะเป็นผู้ใหญ่มากกว่านี้...พี่จะรอวันที่เอวาพร้อมจะไม่บังคับอีกแล้ว"

"เป็นอะไรไปคะ? ทำไมถึงแปลกๆ ไป"

"พี่แค่คิดว่า...รอเอวาพร้อมกว่านี้ก็ดีเหมือนกันครับ...อย่าคิดมากสิ..."เขาระบายยิ้มให้ร่างบาง

"ค่ะ...งั้นพี่ซันไปอาบน้ำก่อนสิคะ เดี๋ยวเราไปกินข้าวเที่ยงกัน"

"ครับ งั้นรอพี่แปบนะ"พูดจบร่างสูงก็ก้มลงไปหอมแก้มเนียบฟอดใหญ่ ส่วนเธอก็นั่งลงรอที่โซฟาตัวกว้าง

มือเล็กก็เลื่อนเล่นโทรศัพท์รอไปเรื่อยๆ ผ่านไปไม่นานมากนักซันก็เดินออกมาจากห้องพร้อมกับชุดที่พร้อมออกไปด้านนอกแล้ว ใบหน้าหล่อเหลาราวเทพบุตรของเขา ยิ่งมองก็ยิ่งเขิน ไม่คิดเลยว่าวันนี้จะได้ผู้ชายคนนี้มาเป็นคู่ชีวิต

"มองขนาดนี้...กินอย่างอื่นแทนข้าวก่อนไหม?"เป็นคำถามที่ทำเอาร่างบางถึงกับหน้าแดง แม้จะผ่านการมีอะไรกันมาหลายครั้งแต่เรื่องแบบนี้ก็ไม่ทำให้เธอชินเลย

"เจ้าเล่ห์นัก!!"

"ไปเที่ยวต่างจังหวัดกันไหมครับ ถือว่าไปฮันนีมูนด้วยเลย"ร่างสูงเอ่ยถามพร้อมกับเดินมาสวมกอดร่างเล็กกลิ่นตัวหอมกรุ่น แล้วซุกหน้าไล้ไปตามซอกคอหอมของเธออย่างหลงไหล

"รอรับปริญญาเสร็จก่อนนะคะค่อยไป"เธอตอบเพราะไม่กังวลอะไร ถ้าไปเที่ยวก็อยากไปผ่อนคลายอยากสนุกโดยไม่ต้องมาเครียดอะไร

"อยากได้อะไรไหม พี่อยากซื้อให้..."

"ถามแบบนี้คงไม่รู้ใช่ไหมคะว่าเวลาผู้หญิงช็อปมันน่ากลัวแค่ไหน"ร่างบางเอ่ยขึ้นเพื่อย้ำเขาอีกทีว่าสิ่งที่ถามแน่ใจแล้วใช่ไหม

"เปย์หมดตัวก็ไม่หวั่นครับ...ป้ะวันนี้ไปกินข้าวดูหนัง ช็อปปิ้งกัน"จากนั้นเขาก็โอบเอวร่างเล็กเดินออกไปขึ้นรถทันที

@ห้างสรรพสินค้า

"ให้มาช็อปปิ้งเสื้อผ้า ไหงมาดูแต่ขนมกับของเข้าตู้เย็นแบบนี้ล่ะครับ?"ร่างสูงเอ่ยถามขณะที่กำลังเข็ญรถเข็ญตามร่างเล็กที่เอาแต่ซื้อข้าวของเครื่องใช้ จนตอนนี้จะล้นรถเข็ญอยู่แล้ว

"ของฟุ่มเฟือย เอวาไม่ค่อยอยากได้หรอกค่ะ ซื้อของเข้าบ้านดีกว่า เวลาขี้เกียจจะได้ไม่อดหยิบอะไรง่ายๆ เข้าปากได้ก็จบเลย"ร่างเล็กตอบด้วยรอยยิ้ม เธอมีความเป็นภรรยาสูงมาก ดูก็รู้ว่าถ้ามีลูกด้วยกันเธอคงเป็นแม่ที่ดีแน่ๆ ขนาดให้มาซื้อของปรนเปรอตัวเอง เธอยังเลือกที่จะมาซื้อของส่วนรวมไปใช้ด้วยซ้ำ

"แต่พี่อยากให้...เอวาจะซื้อเครื่องเพชรกี่เซต ชุดกี่ร้อยชุดพี่ก็ยังยืนยันว่าอยากให้...แล้วพี่ก็เต็มใจไม่เสียดายเงินด้วย"

"เอวารู้ค่ะ...แต่ตอนนี้เอวายังไม่อยากได้นี่นา...งั้นเอางี้ถ้าพี่ซันอยากให้เอวาจริงๆ ...เอวาเอากระเป๋าก็ได้ค่ะ...แต่6หลักเลยนะ..."

"6หลักเองหรอ10หลักพี่ก็ไหวนะ...แค่เอวาอยากได้อะไรพี่ก็พร้อมจะจ่ายมัน"ร่างสูงเอ่ยด้วยเสียงหวานอย่างเอาอกเอาใจ ทำเอาร่างเล็กยิ้มกรุ่มเพราะความเขิน

"ใจดีแบบนี้ คงต้องมีรางวัลให้แล้วล่ะค่ะ"

"รางวัลเดียวที่พี่อยากได้คือเอวา...เอวาบนเตียงเท่านั้นครับ"ปลายเสียงเอ่ยขึ้นที่ข้างหูด้วยเสียงแหบพร่า พร้อมกับขบเม้มใบที่ใบหูของเธอเบาๆ จนร่างบางเสียวซ่านไปทั้งตัวกับการกระทำสุดสยิวท่ามกลางห้างแบบนี้ ไม่คิดว่าเขาจะโจ่งแจ้งขนาดนี้

"พี่ซัน...นี่มันที่สาธารณะนะคะ..."เธอดุ แต่ใบหน้ากลับแดงก่ำอย่างกับคนที่กินเผ็ดมา

"แล้วไง ก็เอวาเป็นเมียพี่...ผัวเมียไซร้ซอกคอกันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกนี่ครับ"เขากล่าวหน้าตาเฉยแถมยังไหวไหล่ด้วยทีท่าที่ไม่สะทกสะท้านอะไร

"ร้ายกาจที่สุด!...เอะ...นั่นพี่คิมหรือเปล่าคะ..."ระหว่างที่ทั้งคู่คุยกันอยู่นั้นสายตาของเอวาก็เหลือบไปเห็นผู้ชายร่างสูงหน้าตาหล่อคมคายเดินเลือกซื้อกระเป๋าอยู่ในร้านดังโดยข้างกายมีผู้หญิงสวยหุ่นนางแบบสุดเซ็กซี่เดินเลือกอยู่ด้วย คิ้วบางขมวดเข้าหากันอย่างไม่พอใจ

"...คิมหรอ?"ซันหันไปมองตามสายตาของคนตัวเล็ก เหมือนจริงๆ เหมือนกันมากๆ แต่ที่ไม่เหมือนคงจะเป็นสายตาและการแต่งตัวสินะ ซันเอ่ยกับตัวเอง

"ทำไมถึงมากับคนอื่นแบบนี้ แย่ที่สุด!!"

"คิมมันไม่เคยเปย์ผู้หญิง..."

"คงจะสำคัญมากถึงได้เปย์...เหอะ...ตอนแรกก็เชียร์อยู่หรอก...ครั้งนี้อย่าหวังว่าจะได้เข้าใกล้เพื่อนเอวาอีก"ร่างบางเตรียมจะยกมือถือขึ้นมาถ่ายรูปไว้เป็นหลักฐานแต่กลับถูกสายตาคมๆ ของร่างสูงนั้นมองมาซะก่อน แต่มองเธอเหมือนไม่รู้จักกัน และหันกลับไปสนใจร่างบางข้างๆ แทน

"ดูทำหน้าเข้าสิพี่ซันเห็นไหม ทำหน้าเหมือนไม่เคยรู้จักกันมาก่อน"

"ก็มันไม่รู้จักเอวาน่ะสิ..."คำพูดของร่างสูงทำเอาร่างเล็กถึงกับขมวดคิ้วหนักกว่าเดิม

"จะไม่รู้จักได้ไง..."

"นั่นน่ะเหมันต์...แฝดไอ้คิมหันต์..."ซันกล่าว

"พี่ซันปกป้องเพื่อนอยู่ป้ะคะเนี้ย?"เธอยังคงเอ่ยถามด้วยสีหน้าที่เหลือเชื่อ คิดว่าซันจะแค่สร้างเรื่องเพื่อปกป้องเพื่อนเท่านั้น

"จริงๆ นั่นไอ้เหมแฝดของไอ้คิม...แต่ไหนบอกจะกลับฮ่องกงแล้วทำไมถึงมาอยู่นี่?"ซันเองก็สงสัยแต่ก็ไม่ใส่ใจอะไรมาก จึงดึงร่างบางให้เดินตามไปเพื่อจ่ายตังค์จะได้รีบไปที่อื่นต่อ และไม่อยากให้เธอไปยุ่งเรื่องของคนอื่นจนมากเกินไป

"งั้นก็แปลว่าที่ผ่านมาเวลาที่เจอพี่คิมอยู่กับผู้หญิง...จริงๆ แล้วคือแฝดพี่คิมหรอคะ?"

"ครับ...ไอ้คิมไม่ควงสาวออกหน้าออกตาแบบนี้หรอก...แล้วอีกอย่างไอ้คิมมันขี้งกจะตายเห็นรวยๆ แบบนั้นมันไม่เปย์ใครเลยนะ"

"แต่ซื้อรถให้มิเกลราคาเป็น10ล้านเลยนะคะ"

"พูดจริง??"ซันถามด้วยใบหน้าที่เหลือเชื่อ ไม่คิดว่าคนอย่างเพื่อนจะกล้าซื้อรถให้สาวราคาขนาดนั้น มากสุดก็อีโค่คาร์2-3ล้าน มันน่าแปลกจริงๆ แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยิ้มร้ายออกมา หึ มีเรื่องไปจี้จุดเพื่อนรักแล้วสิ

"ค่ะ มิเกลก็เพิ่งบอกเมื่อไม่นานมานี้แต่เหมือนจะซื้อให้สักพักแล้วด้วย...มิเกลบอกว่าพี่คิมเผลอชนรถมิเกลเลยเอาไปซ่อม...ไปๆ มาๆ บอกซ่อมไม่ได้เลยซื้อให้เลย...สายเปย์สุดๆ"ร่างสูงไม่ได้ตอบอะไรกลับได้แต่กระตุกยิ้มอย่างพอใจ จะได้หาเรื่องไปล้อได้

ตกเย็น...

"ซื้ออะไรมาเยอะแยะลูก...ทีหลังไม่ต้องหอบมาเยอะแบบนี้นะหนูเอวา"แม่ของซันเอ่ยขึ้น หลังจากที่ให้คนไปช่วยยกของที่เธอซื้อมาฝากอย่างกับยกห้างสรรพสินค้าขนาดย่อยๆ มาให้แม่สามี

"มันหยิบเพลินน่ะค่ะ อีกอย่างพี่ซันเป็นป๋าวันนี้เอวาเลยจัดชุดใหญ่เลยค่ะแม่"เอวายิ้มให้แม่ของซันด้วยรอยยิ้มหวานๆ จนคนเห็นต้องเผลอยิ้มตามกับความน่ารักน่าเอ็นดูของเธอ

"เอาให้หมดตัวเลยลูก แม่ไม่ห้าม...ป้ะๆ มาเหนื่อยๆ เข้าไปทานข้าวก่อนแม่ให้คนเตรียมอาหารไว้เยอะแยะเลย"

"แล้วพ่อล่ะครับแม่"

"พ่อไปประชุมที่อังกฤษเดือนหน้ากลับ"

"งั้นพี่ซันก็ต้องเข้าบริษัทคนเดียวน่ะสิคะ"เสียงหวานเอ่ยถามขึ้น

"เอวาก็ไปกับพี่สิ...ยังไงก็ต้องไปเป็นเลขาพี่อยู่แล้ว"ซันหันมาบอกร่างเล็กด้วยรอยยิ้ม

"ใช่จ่ะ...หนูเอวาไม่ลองเข้าไปที่บริษัทบ้างล่ะจ๊ะ...ไปนั่งเฉยๆ ก็ได้แค่ไปคุมพฤติกรรมตาซันก็พอ"

"โถ่แม่ครับ...ผมเป็นคนดีแล้วครับ..."ร่างสูงเอ่ยขัดหน้างอ

"เป็นคนดี...ก็ดีแล้ว...แม่จะได้วางใจสักที...ว่าแต่คิดจะมีตัวเล็กให้แม่อุ้มบ้างไหม...แม่อยากอุ้มหลานใจจะขาดแล้วนะ"ถ้าเป็นก่อนหน้านี้เธอก็คงจะอึดอัดลำบากใจ แต่ตอนนี้ความคิดเธอเปลี่ยนไปแล้วจึงได้แต่ยิ้มรับและตอบกลับไป

"คงต้องถามพี่ซันแล้วล่ะค่ะว่าพี่ซันเขาน้ำเชื้อดีหรือเปล่า"เธอกล่าวยิ้มๆ ใบหน้าเนียนใสค่อยๆ เก่อน้อนทั้งที่เป็นคนพูดเองแท้ๆ

"พูดแบบนี้...คืนนี้ติดแน่ๆ"ซันยกยิ้มอย่างพออกพอใจ กับคำพูดที่ดูเหมือนว่าเธอจะพร้อมแล้วจริงๆ "แม่ไม่ต้องห่วงนะครับ เดี๋ยวผมรีบปั๊มให้เลย...หวังว่าแม่จะเลี้ยงไหว"

"10คนแม่ก็ไหวนะ...คิคิ"