"พักกลางวันแล้วนะคะ พี่ซันไม่หิวข้าวหรอคะ?"เอวาเอ่ยถามสามีที่เอาแต่จดจ่ออยู่กับหน้าจอโน๊ตบุ๊ค ด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
"เอวากินก่อนเลยครับ พี่ยังไม่หิว"ซันตอบพร้อมกับหันมายิ้มให้ร่างบางเพียงนิดก่อนจะหันไปทำงานต่อ "เวลาทำงานจริงจังเหมือนกันนะคะเนี้ย...เหนื่อยไหมคะ?"เสียงหวานๆ ถามขึ้นพร้อมกับนั่งลงบนตักแกร่งของร่างสูงแล้วใช้แขนเรียวเล็กทั้งสองข้างโอบรอบลำคอของเขา ร่างสูงละสายตาจากจอคอมแล้วใช้มือแกร่งโอบรอบเอวของเธอเอาไว้หลวมๆ จากนั้นก็ก้มลงไปซุกไซร้อกอวบของเอวาพร้อมกับขบมันเบาๆ "อื้ม..." "หอมจัง ขอซุกแบบนี้ทั้งวันเลยได้ไหม?"ร่างสูงกล่าวเขาไม่ได้อยากจะทำเริ่องอย่างว่สกับเธอ แต่ต้องการสูดกลิ่นกายหอมๆ เพื่อที่จะได้มีแรงทำงานก็เท่านั้น ถ้าห่างกันเขาก็มักจะมาอาการคลื่นไส้และอาเจียร "ขนาดนั้นเลยหรอคะ?"คนตัวเล็กเลิกคิ้วมอง ช่วงนี้สามีดูจะติดกลิ่นเธอเอามากๆ ก๊อก ก๊อก ก๊อก!! "คุณคิมหันต์มาขอพบค่ะ"เลขาคนใหม่ของซันเอ่ยขึ้น "เข้ามา" คิมหันต์มองหน้าเอวาเล็กน้อย...ก่อนจะส่งซิกให้เพื่อนของเขาอย่างรู้กัน "เอวาครับ...เดี๋ยวเอวาช่วยไปซื้อทุเรียนให้พี่หน่อยได้ไหมครับ...พี่อยากกิน"ซันกล่าวด้วยเสียงออดอ้อนภรรยาคนสวย จนร่างบางใจอ่อน เพราะช่วงนี้สามีของเธอนั้นกินอะไรแทบจะไม่ได้เลย ก็คงต้องยอมตามใจไปก่อน "ได้ค่ะ เอวาขอกุญแจรถด้วยค่ะ" "เอ่อ...น้องเอวาไปกับไอ้จิมก็ได้ครับเดี๋ยวพี่ให้มันขับรถพาไป...เอวาไม่ต้องขับเองหรอก"และนี่คือแผนของคิมหันต์ เพราะมีหลายเรื่องที่เขาต้องเจรจากับเพื่อน ถ้าคนของเขาเป็นคนพาไป แน่นอนต้องรายงานทุกความเคลื่อนไหวของเธออยู่แล้ว "เอางั้นก็ได้ค่ะ...เดี๋ยวเอวารีบมานะคะจุฟ"จากนั้นเธอก็ก้มลงจุฟแก้มของสามีแล้วเดินออกจากห้องไป ซึ่งมันเป็นภาพที่น่ารักจนคิมหันต์เองก็อยากจะมีโมเม้นท์น่ารักๆ โดนอ้อนแบบนี้บ้าง แต่คนที่บ้านนั้นดันไม่ใช่คนหวานนี่สิจะให้มีจุฟแก้มก่อนไปทำงาน หรือทำอะไรแบบนี้กับเขา วันนั้นผีต้องเข้าสิงแน่ๆ "ว่ามาเลย"ให้หลังจากที่ร่างเล็กออกไป ซันก็เปิดประเด็นขึ้นทันที "กล้องวงจรในร้านถูกลบออกไปหมด กูคิดว่ายัยนั่นต้องวางแผนมาดี คงคิดเอาไว้ว่ามึงต้องมาสืบทีหลังแน่ๆ ...แม่งฉลาดชิบ...แต่ไอ้ปราณมันบอกว่าเพื่อนมันที่เป็นหมอโรงพยาบาลเอกชนอื่นบอกว่าฉัตรไปฝากท้อง...คงจะเลี่ยงไม่กล้าไปฝากท้องในเครือโรงพยาบาลมันเพราะรู้ว่าเส้นสายมึงเยอะ...แต่ข่าวที่ยัยนั่นท้องยังไม่ออก...คงจะยัดเงินปิดปากหมอเอาไว้"คิมหันต์เอ่ยขึ้น ทำเอาซันเริ่มเครียดขึ้นมาอีก "...กูมั่นใจว่าวันนั้นกูหลับหมดสติภาพตัดไป...แต่พอตื่นมาแล้วกูเห็นคราบน้ำบนที่นอนแถมกูก็ไม่มีเสื้อผ้าอยู่เลยมันเลยทำให้กูไม่มั่นใจ...แต่ถ้ามีสติดีกูไม่มีทางมีอะไรกับฉัตรแน่ๆ" "คราบน้ำมึง? ...ยัยฉัตรอาจจะเอากับคนอื่นตอนมึงสลบก็ได้...แล้วเมคว่าเป็นน้ำมึง..." "เชี้ย!...กูลืมไปได้ไงวะ...ทำไมเราไม่ไปขอดูกล้องวงจรปิดคอนโดฉัตรวะ..." "เออจริงด้วย...เดี๋ยวกูให้ไอ้แจ๊คจัดการให้...รอก่อน10นาทีรอไฟล์ได้เลย">คิมหันต์ "กูอยากรู้ข้อมูลการตั้งครรภ์ของฉัตร...จะได้แน่ใจว่าเป็นลูกกูจริงๆ หรือเปล่า" "อืม...เดี๋ยวกูบอกไอ้ปราณให้ไปเอาข้อมูลจากเพื่อนมันให้...แต่คงต้องใช้เวลาหน่อยเพราะเพื่อนมันไม่ได้เป็นเจ้าของโรงพยาบาล...การเอาข้อมูลคนไข้ออกมาแบบนั้นมันผิดจรรยาบรรณหมอ" "ยังไงขอด่วนที่สุด กูกลัวเอวาจะรู้ก่อน...ถ้าเอวารู้กูชะตาขาดแน่ๆ ...อีกอย่างช่วงนี้กูตัวติดกับเอวาจะให้ไปสืบเรื่องผลตรวจครรภ์ของฉัตรเอวาสงสัยกูแน่"ร่างสูงทำหน้าหนักใจเล็กน้อย แอ๊ดดดด!! "พี่ซันจะเอาผลตรวจครรภ์ของแฟนเก่ามาทำไมคะ!!"เสียงของเอวาเอ่ยถามขึ้น ทำเอาร่างสูงทั้งสองคนที่นั่งปรึกษากันอยู่ตกใจจนต้องเด้งตัวลุกขึ้นจากที่นั่ง "คะ...คุณเอวา!!"จิมที่เข้ามาห้ามไว้ไม่ทันมองหน้าเจ้านายอย่างรู้สึกผิด ที่ตนไม่ได้รายงาน แถมเอวายังดันมาได้ยินและรู้ความลับจนได้ "ไอ้เชี้ยจิม!!!"คิมหันต์ตวาดลูกน้องคนสนิทที่ทำงานบกพร่อง จนทำให้ความแตก "ว่าไงคะ? ...พี่ซันจะเอาผลตรวจครรภ์ของแฟนเก่าพี่มาทำไม...พี่ซันทำเธอท้องหรอ?"น้ำเสียงสั่นเครือเล็กน้อย ดวงตากลมร้อนผ่าวพยายามสะกดกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ให้ไหล...แต่ก็ไม่อยากคิดไปเองและต้องถามให้กระจ่างก่อนที่จะโวยวายอะไรให้มันใหญ่โต "อะ...เอวา~"เสียงซันเอ่ยขึ้นแผ่วเบาราวกระซิบ พร้อมกับสาวเท้ายาวๆ เดินตรงมาที่เธอ ส่วนคิมหันต์เห็นท่าไม่ดีก็รีบลากคอลูกน้องคนสนิทออกจากห้องไปอย่างคาดโทษ ปล่อยให้ภายในห้องได้เคลียร์กันสองคน และหวังว่าจะเคลียร์ให้จบด้วยดี และคำว่าชะตาขาดของซันเมื่อครู่นั้นคงหมายถึงตอนนี้ที่มันกำลังจะชะตาขาดของจริง ร่างสูงพยายามคว้ามือของเธอเข้ามากุมไว้แต่เธอก็สะบัดออก น้ำตาที่เอ่อคลอเบ้าตาตอนนี้ไม่ว่าเธอจะพยายามกลั้นมันไง้แค่ไหนสุดท้ายก็กั้นเอาไว้ไม่อยู่ มันรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบกำลังจะถล่ม หัวใจของเธอตอนนี้มันเหมือนกำลังจะหยุดเต้น นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน!! เธอไม่คิดว่าเรื่องแบบนี้มันจะเกิดขึ้นกับชีวิตคู่ของเธอและเขาที่มันกำลังจะมีความสุขด้วยซ้ำ "ตอบ!!"ร่างเล็กตวาดลั่น ทำเอาซันมือไม้สั่นเช่นกัน@ บ้านอัครเดชาชัย"พ่อเรียกผมมามีอะไรหรือเปล่าครับ"ซันหรืออัครวินท์ลูกชายคนเดียวของบ้านอัครเดชาชัย เอ่ยถามผู้เป็นบิดาด้วยใบหน้าไม่รู้ร้อนรู้หนาวอะไร เพราะแต่ละวันใช้ชีวิตชิวๆ สบายๆ ไม่สนใจใคร จนผู้เป็นพ่อเริ่มที่จะหมดความอดทนกับลูกชายที่เอาแต่เที่ยวไปวันๆ อย่างไร้แก่นสารแบบนี้แล้ว"แกควรจะแต่งงานมีครอบครัวได้แล้วนะ แล้วฉันก็หาเจ้าสาวไว้ให้แกแล้วด้วย"เสียงเข้มเอ่ยขึ้นทำเอาลูกชายถึงกับขมวดคิ้ว"นี่มันยุคสมัยไหนแล้วครับพ่อ ผมไม่แต่ง อีกอย่างผมบอกกี่ครั้งแล้วว่าผมมีแฟนแล้ว""มีแฟนแล้วก็ไปเลิก แกจะเอาผู้หญิงไม่มีหัวนอนปรายเท้ามาทำเมียไม่ได้"คำพูดของประมุขของบ้านยื่นเด็ดขาด"ไม่ ผมไม่แต่ง ยังไงก็ไม่แต่ง แล้วพ่อไม่มีสิทธิ์มาบังคับผมด้วย"ร่างสูงยืนขึ้นเต็มความสูงก่อนที่จะก้าวขาเดินออกไปจากบรรยากาศชวนอึดอันนี่โดยมีผู้เป็นแม่นั่งมองอยู่เงียบๆ ไม่กล้าที่จะเอ่ยคำใดออกมา"หยุดเดี๋ยวนี้! ถ้าแกกล้าก้าวเท้าออกไปจากบ้านฉัน ฉันจะไม่ให้สมบัติแกแม้สักแดงเดียว"คำพูดนั้นทำเอาร่างสูงชะงัก แต่ถึงอย่างงั้น เขาเป็นถึงรองประธานบริษัท ยังไงเงินเดือนของเขาก็ไม่ใช่น้อยๆ ถึงอย่างไร ไม่ได้สมบัติของบ้านนี้ก็ไม่อดตาย
@ภัตราคารสุดหรูบรรยากาศในภัตตาคารสุดหรูชั้นบนสุด เห็นวิวชัดทุกมุมกลางเมือง ได้ถูกจับจองโดยคุณหญิงวินทร์รวี เจ้าแม่อสังหาริมทรัพย์ที่ใหญ่ที่สุดในเอเชีย"ซัน! ทำหน้าให้มันดีๆ หน่อยได้ไหมห๊ะ!!"คุณหญิงวินทร์รวีเอ็ดลูกชายที่เอาแต่นั่งทำหน้านิ่วคิ้วขมวดผูกเป็นปมแบบนี้ "ทำหน้าอย่างกับถูกบังคับ""ก็แม่บังคับจริงๆ หรือเปล่าล่ะ?"เสียงเรียบนิ่งนั้นเถียงแม่ จนผู้เป็นแม่ตาเขม็งใส่อย่างไม่พอใจที่ลูกชายตัวดีเอาแต่ขัด"ถ้าแกทำตัวไม่ดี ฉันปลดแกแน่ไอ้ซัน!"ผู้เป็นพ่อกล่าวท้วงขึ้นอีกคน จนอัครวินท์เริ่มรู้สึกหงุดหงิดแต่ก็ต้องทำเป็นระบายยิ้มออกมาเมื่อประตูห้องหรูเปิดออกพร้อมกับแขกผู้มาใหม่อีก3คนอัครวินท์มองหญิงสาวร่างบอบบางที่เดินก้มหน้าก้มตาตามผู้เป็นพ่อและแม่เข้ามา ใบหน้าหวานเฉี่ยวนั้นทำเอาอัครวินท์สะดุดตา ตากลมโตเป็นประกาย ใบหน้ารูปไข่ จมูกโด่งรั้น ปากบางน่าจุ๊ฟนั้นอีก แถมหุ่นก็ดี ผิวขาวใสออร่าเปล่งปลั่งนั่นอีก สวยไร้ที่ติเลย เขาคิดในใจ"สวัสดีค่ะคุณลุง คุณป้า"เอวารินทร์เอ่ยทักทายพร้อมกับยกมือไหว้ด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ก่อนที่จะปรายตาไปมองว่าที่เจ้าบ่าวจอมแสบที่พ่อกับแม่เล่าให้ฟัง นี่น่ะหรอคนที่จะให้มาปรา
"ซัน ต่อไปนี้ต้องไปรับไปส่งน้องที่มหาลัยทุกวันที่น้องมีเรียน เข้าใจไหม""เอ่อ...ไม่เป็นไรหรอกค่ะคุณป้...เอ่อคุณแม่"จะไปยอมได้ยังไง วุ่นวายกันพอดี เธอคิด"ได้ครับแม่ ผมจะได้รับไปส่งถึงที่เลย"แต่ยิ่งเธอห้าม เขากลับยิ่งทำตรงกันข้าม นายนี่มันกัดเธอไม่เลิกจริงๆ"เอ่อ...ไม่เป็นไรค่ะพี่ซัน รบกวนเปล่าๆ เดี๋ยวเอวาไปกลับเองดีกว่าค่ะ""หึ!"ยัยเด็กนี่ทำไมถึงได้ห้ามเขานัก ชักอยากจะรู้ซะแล้วว่าที่มหาลัยมีอะไรทำไมถึงได้ไม่อยากให้เขาไปรับไปส่งนัก"ไม่ได้หรอกครับ มันเป็นความประสงค์ของคุณแม่ พี่จัดไม่ได้ซะด้วยสิ"เขายกยิ้มให้หนึ่งทีอย่างยั่วอารมณ์คนร่างเล็กตรงหน้า"งั้นแม่ฝากซันหน่อยนะลูก"คุณหญิงพัชรินทร์เอ่ยบอกว่าที่ลูกเคยด้วยใบหน้ายินดี"แม่! ไม่ต้องไปรบกวนพี่เขาหรอกค่ะ แค่ต้องมาแต่งงานกับเอวาพี่เขาก็ลำบากใจจะแย่"เธอแก้ต่าง"ไม่อึดอัดเลยครับ พ่อแม่ว่าดีพี่ก็ว่าดี ใช่ไหมครับคุณพ่อคุณแม่"เขาหันไปหาแนวร่วมเพื่อให้พ่อและแม่ของเขาช่วย เห็นทีงานนี้คงต้องอยู่ข้างเดียวกันกับพ่อแม่เพื่อกำจัดเด็กนี่สินะ คอยดูจะทำให้พ่อแม่ตาสว่างที่เลือกคนผิดให้เขา"ใช่ลูก โอ๊ะวันนี้พูดเข้าหูพ่อแหะ"ท่านประธานอย่างอัครเดชเอ่ยด้วย
"ห๊ะ! แต่งงาน!"เกวรีและจีโน่อุทานพร้อมกันจนลั่นห้อง"อืม..."ใบหน้าผิดหวังของเธอเจื่อนลงก่อนจะกระดกไวน์ชั้นดีลงคอ"สมัยไหนแล้วแกจะมาจับคลุมถุงชนแบบนี้ไม่ได้ป้ะ"จีโน่เดือดพล่าน ก็แหงละหลังเรียนจบเขากะจะขอเธอเป็นแฟน แต่นี่อะไร อยู่ๆก็ถูกใครไม่รู้ตัดหน้าไปเสียก่อน"หึ่ย แกใจเย็น"แต่ก็ถูกเกวรีปรามไว้ก่อนที่นายนี่จะออกอาการจนมากเกินไป"ฉันก็ไม่ได้อยากแต่ง แต่มันเป็นข้อตกลงของพ่อแม่ฉันและครอบครัวเขา คงอยากให้ฉันมาเป็นไม้กันหมาให้ลูกเขาละมั่งเห็นว่าคบกับดาราคนหนึ่งอยู่ คงมาเกาะลูกเขาอะไรทำนองนั้นมั้ง""แล้วสัญญาจะสิ้นสุดลงเมื่อไหร่"คำถามของจีโน่ถามด้วยเสียงที่จริงจัง"คงตอนที่ฉันจัดการยัยนั่นไปจากชีวิตลูกเขาได้""หวังว่าจะจัดการแต่ยัยนั่นนะ ไม่ใช่ให้เขามาจัดการแก"จีโน่ยังคงกล่าวต่อ"แกไม่ต้องห่วง ฉันเป็นใคร จำคำพูดฉันไว้ว่านายนั่นจะไม่ได้แตะต้องฉันแม้แต่ปลายขน"เธอพูดอย่างมั่นอกมั่นใจ พร้อมกับยกแก้วไวน์กระดกอีกรอบ"งั้นถ้ามั่นใจขนาดนั้น ก็ระวังตัวด้วยแล้วกัน"ก็รักไปแล้วนี่เนาะ เธอจะทำอะไรก็คงต้องเคารพการตัดสินใจของเธอ แต่ถึงอย่างไรเขาก็ไม่รังเกียจเธอหากว่าเธอจะต้องเสียสิ่งที่มีค่าที่สุดให้คนอื
"เอาตารางเรียนมา"ก่อนที่จะก้าวออกจากห้องของเอวารินทร์ไปอยู่ๆ ร่างสูงก็หันกลับมาแล้วขอตารางเรียนของเธอ"เอาไปทำไม?"เธอถามอย่างไม่เข้าใจ"จะได้รู้ว่าต้องมารับกี่โมง อย่าถามมากได้ไหม คิดว่าฉันอยากทำมากหรอ?"เขากล่าวอย่างไม่สบอารมณ์"ไม่อยากทำก็ไม่ต้องทำ ฉันไปเองได้!"ควับ! หมับ!อัครวินท์เดินไปคว้าโทรศัพท์ของเอวารินทร์มาถือไว้ก่อนที่จะจับมือเธอมาแสกนลายนิ้วมือ"นี่เอามานะ! ของส่วนตัวน่ะเข้าใจไหม?""..."ร่างสูงเอี้ยวตัวหลบก่อนจะปัดๆ เลื่อนๆ จากนั้นก็ยัดมันกลับไปไว้ในมือเล็กของเธอ และเดินออกไปจากห้องโดยที่ไม่พูดไม่จาอะไร"อะไรของเขาเนี้ย!"เอวารินทร์กล่าวอย่างหงุดหงิดอีกด้าน...~เสียงโทรศัพท์ของอัครวินทร์~'ปาริฉัตร'เมื่อเดินออกมาจากห้องของเอวารินทร์ได้ไม่นาน อยู่ๆ เบอร์ของคนรักของเขาก็ปรากฏขึ้น เขาระบายยิ้มออกมา ก่อนที่จะกดรับ"ครับ"[ซัน วันนี้ฉัตรถ่ายละครเสร็จค่ำๆ เจอกันนะคะ]"โอเคครับ"[ไว้เจอกันนะคะ ซัน พอดีว่ารถฉัตรเสียน่ะค่ะเอ่อ...คือ...มันก็เก่ามากแล้วตกรุ่นแล้วด้วย ฉัตรอายเพื่อนๆ ที่กอง...ถ้าซันไม่ว่าอะไร...ฉัตรขอยืม...]"เดี๋ยวผมซื้อคันใหม่ให้"[จริงหรอคะ อุ้ย เกรงใจซันจังเลย จะด
หลังจากที่แฟนสาวสุดเซ็กซี่เดินออกไปจากห้องของอัครวินท์ เขาก็หยิบโทรศัพท์คู่ใจขึ้นมาปัดๆ เลื่อนๆ ดูตารางเรียนของเอวารินทร์ที่ส่งไว้ในไลน์โดยเขาเป็นคนส่งเองนั้น ก็ยกยิ้มขึ้นมาทันที"มีเรียน9โมง"เขายกมือขึ้นมองนาฬิกาข้อมือราคาแพงตอนนี้ที่บ่งบอกเวลาเกือบจะ8โมงแล้วจึงรีบระเรงนิ้วเรียวนั้นทักหาหญิงสาวที่คอยตามหลอกหลอนและเข้ามาอยู่ในโสตประสาทของเขาจะว่าไปตั้งแต่เจอหน้าใบหน้าสวยหวานปนเฉี่ยวนั้นก็ลอยเข้ามาในหัวเขาตลอด'เดี๋ยวฉันไปส่ง'จากนั้นก็รีบลุกไปอาบน้ำแต่งตัวทันทีอีกด้าน...ตึ้ง!Sun:เดี๋ยวฉันไปส่งข้อความในแอพเขียวเด้งแจ้งเตือนเอวารินทร์ที่กำลังนั่งแต่งหน้าทำผมที่หน้ากระจก เธอเหลือบมองข้อความชั่วครู่ก่อนที่จะเร่งมือทำทุกอย่าง เพื่อชิ่งออกไปก่อนเขา"หึ! ไม่มีทาง อย่าได้หวังจะไปส่งฉันเชียว หนุ่มๆ เห็นฉันก็ดับพอดี"พูดจบก็รีบวางแปรงแต่งหน้าลงและหยิบกระเป๋าผ้าขึ้นมาสะพายก่อนจะหยิบรีโมทรถคันหรูคู่ใจมาควงอย่างอารมณ์ดี ร่างบางสาวเท้าเข้ามาในลิฟท์จากนั้นก็รีบวิ่งตรงไปยังลานจอดรถที่มีความปลอดภัยระดับสูงติ๊ด! ปึ่ง!แต่เมื่อรีโมทกดปลดล็อคยังไม่ทันที่จะเข้าไปนั่งประจำที่คนขับก็ถูกชายร่างสูงผลักประ
วันนี้เป็นวันที่เอวารินทร์นั่งฟังอาจารย์ผู้สอนแต่กลับไม่เข้าหูสักอย่าง ในหัวตอนนี้มีแต่ใบหน้าท่าทางของอัครวินท์ที่มันคอยหลอกหลอน แถมในหัวมีแต่ใบหน้าทะเล้นกะล่อนนั่นอีก หึ่ย! เธอสะบัดศีรษะไปมาเพื่อเรียกสติให้หันมาสนใจการเรียนการสอนตรงหน้าแทน แต่ยิ่งทำกลับยิ่งคิด แล้วยังจูบเมื่อเช้านั่นอีก นายนั่นต้องเป็นบ้าไปแล้วแน่ๆ เลย เธอคิด!"แกเป็นอะไรเอวา ทำไมวันนี้ใจลอยแปลกๆ"เกวรีเอ่ยทักเพื่อนรักขึ้นหลังจากที่เลิกเรียนเป็นที่เรียบร้อย"เปล่า แค่รู้สึกว่าถ้าอยู่ๆ ชีวิตของฉันต้องไม่เป็นสุขอีกต่อไป ฉันจะทำยังไงดี""แล้วทำไมต้องไม่เป็นสุข?""ก็ เอ่อ...ว่าที่สามีในอนาคตของฉันน่ะสิ ฉันว่าเขาต้องแกล้งปั่นหัวฉันแน่ๆ""แกก็ปั่นหัวคืนไง อย่าไปยอม แกมันเลือดนักสู้อยู่แล้ว ปกติก็ไม่ยอมคนอยู่แล้ว เอาให้หนักเลยแก เชื่อฉัน""เล่นมาเล่นกลับไปเลยดีม้ะ""ใช่ จัดหนักๆ ไปเลยเพื่อน"ผ่านไปไม่นานมากนัก เฟอร์รารี่สีแดงก็แล่นตรงเข้ามาจอดอยู่ข้างหน้าร่างบอบบางอย่างเอวารินทร์และเพื่อนที่กำลังอ้าปากค้างกับรถสปอร์ตเฟอร์รารี่ราคาแพงหูฉีก"ฉันไปนะ"เอวารินทร์หันมาบอกเพื่อนรักที่ยังตะลึงอยู่ไม่หาย"ดะ...เดี๋ยว...เขามารับแกหรอเ
เมื่อขับรถมาจนถึงคอนโดแต่ร่างบางข้างๆก็ยังไม่ตื่น เขาจึงสะกิดเพื่อปลุกเธอ แต่เมื่อหันไปมอง ยิ่งมองก็ยิ่งน่ารัก สายตาคมๆนั้นจับจ้องไปที่ใบหน้าสวยหวานเฉี่ยว ที่ไม่ว่าจะมองมุมไหนก็ดูไร้ที่ติไปจนหมด ตาพริ้มที่หลับตาลงนี้มีขนตาแพงอนอย่างเป็นธรรมชาติ คิ้วเรียวเส้นสวย จมูกโด่งเชิดๆ บ่งบอกว่าเจ้าของร่างเป็นคนหัวรั้น ปากบางน่าจูบสีแดงระเรื่อ วันนี้เธอแต่งหน้าอ่อนมากๆ ขัดกับวันที่เธอไปเที่ยวคลับ แต่เขาดูเหมือนจะชอบเวลาเธอไร้เครื่องสำอางค์มากกว่า เพราะมันดูสวยแบบสดใสดี"เวลาสงบปากสงบคำคงจะน่ารักที่สุดแล้วละมั้ง?"เขากล่าวออกมาเบาๆเพราะกลัวว่าร่างบางข้างๆเขานั้นจะตื่น"ถ้าไม่ติดที่มีแฟน วันนั้นฉันคงจัดเธอไปแล้ว"ใครมันจะอดใจไหว การหักห้ามใจตัวเองในวันนั้นมันต้องใช้ความพยายามแค่ไหน ต้องเดินเข้าห้องน้ำกี่ครั้งเพื่อปลดปล่อยความทรมานนั้นโดยที่คนร่างบางนั้นไม่รู้ร้อนรู้หนาวใดๆเลย กว่าจะข่มตาให้หลับลงไปได้ในวันนั้นก็เกือบสว่างผ่านไปนานเกือบชม.ร่างบางก็รู้สึกตัวตื่นขึ้นมา แต่หันมาอีกทีก็เห็นว่าร่างหนาข้างๆนั้นก็หลับเช่นกัน เธอมองออกไปด้านนอกก็พบว่าถึงคอนโดของเธอแล้ว แล้วทำไมเขาไม่ปลุกเธอล่ะเนี่ย บ้าจริง!
"พักกลางวันแล้วนะคะ พี่ซันไม่หิวข้าวหรอคะ?"เอวาเอ่ยถามสามีที่เอาแต่จดจ่ออยู่กับหน้าจอโน๊ตบุ๊ค ด้วยสีหน้าเคร่งเครียด"เอวากินก่อนเลยครับ พี่ยังไม่หิว"ซันตอบพร้อมกับหันมายิ้มให้ร่างบางเพียงนิดก่อนจะหันไปทำงานต่อ"เวลาทำงานจริงจังเหมือนกันนะคะเนี้ย...เหนื่อยไหมคะ?"เสียงหวานๆ ถามขึ้นพร้อมกับนั่งลงบนตักแกร่งของร่างสูงแล้วใช้แขนเรียวเล็กทั้งสองข้างโอบรอบลำคอของเขาร่างสูงละสายตาจากจอคอมแล้วใช้มือแกร่งโอบรอบเอวของเธอเอาไว้หลวมๆ จากนั้นก็ก้มลงไปซุกไซร้อกอวบของเอวาพร้อมกับขบมันเบาๆ"อื้ม...""หอมจัง ขอซุกแบบนี้ทั้งวันเลยได้ไหม?"ร่างสูงกล่าวเขาไม่ได้อยากจะทำเริ่องอย่างว่สกับเธอ แต่ต้องการสูดกลิ่นกายหอมๆ เพื่อที่จะได้มีแรงทำงานก็เท่านั้น ถ้าห่างกันเขาก็มักจะมาอาการคลื่นไส้และอาเจียร"ขนาดนั้นเลยหรอคะ?"คนตัวเล็กเลิกคิ้วมอง ช่วงนี้สามีดูจะติดกลิ่นเธอเอามากๆก๊อก ก๊อก ก๊อก!!"คุณคิมหันต์มาขอพบค่ะ"เลขาคนใหม่ของซันเอ่ยขึ้น"เข้ามา"คิมหันต์มองหน้าเอวาเล็กน้อย...ก่อนจะส่งซิกให้เพื่อนของเขาอย่างรู้กัน"เอวาครับ...เดี๋ยวเอวาช่วยไปซื้อทุเรียนให้พี่หน่อยได้ไหมครับ...พี่อยากกิน"ซันกล่าวด้วยเสียงออดอ้อนภรรย
"ยังไม่อิ่มอีกหรอครับ...พี่เห็นเอวานั่งกินมาตั้งนานแล้วนะ...ไปนอนได้แล้ว"ร่างสูงเอ่ยบอกภรรยาสาวสวยที่หยิบขนมกรุบกรอบเข้าปากไม่หยุด ตาก็มองดูซีรีย์ในโน๊ตบุ๊คตาแทบไม่กระพริบ"ขออีกตอนนึงนะคะ...เดี๋ยวจะไปนอนแล้ว"เสียงหวานเอ่ยต่อรอง"ทำไมวันนี้กินเยอะจังเลยครับ ประจำเดือนจะมาหรอ"ร่างสูงเอ่ยถามด้วยความสงสัย พร้อมกับกระชับกอดให้น่างบางเข้ามาแนบอกแกร่งของเขาให้แน่นขึ้น"น่าจะใช่นะคะ..."เธอตอบแบบไม่ค่อยใส่ใจนัก เพราะกำลังอินกับซีรีย์อยู่ "หืมมันน่าตบนังตัวร้ายนี่จริงๆ เลย...ไปท้องกับคนอื่นมาแล้ววางยาพระเอกของเอวา...พระเอกก็โง่จริงๆ แค่นี้ก็ดูไม่ออกหรือไงว่ายัยนี่จะจับ...เฮ้อ!!"เอวาออกรสออกชาติ แต่เนื้อเรื่องนั้นกลับทำให้เขาลอบกลืนน้ำลายอึกใหญ่ ก็อยากภาวนาให้เป็นเหมือนในหนังที่เธอดูเหมือนกัน แต่เพราะมันยังพิสูจน์ไม่ได้นี่สิ เลยทำให้เขาต้องมานั่งเครียดแบบนี้"เอวาครับ...ถ้าพี่ทำคนอื่นท้องเหมือนในหนังเรื่องนี้...เอวาจะทำยังไงหรอ"ซันตัดสินใจถามร่างบางดเวยน้ำเสียงทีเล่นทีจริงโดยใช้หนังที่เธอดูเป็นเรื่องสมมุติ"ก็เลิกสิคะถามได้...ใครจะไปทนอยู่กับผู้ชายมักมากได้ล่ะ...คบอีกคนแต่ทำคนอื่นท้องใครจะไปอยู
หลังจากที่ร่างสูงออกมาจากคอนโดของอดีตแฟนสาว เขาก็ขับมุ่งตรงไปยังคลับดังที่นัดกับเพื่อนๆ ของเขาไว้ก่อนหน้านี้ ใบหน้าหล่อเหลาสลัดคราบความขี้เล่นออกไปหลงเหลือไว้แค่ใบหน้าที่เคร่งเครียดปนกังวล จนเพื่อนทั้งสองเห็นได้ชัดจนเพื่อนทั้งสองเห็นได้ชัดเจน"เครียดจริงสินะ"เสียงเรียบนิ่งของคิมหันต์เอ่ยขึ้นทำลายความเงียบนั้น"อาการมันเป็นยังไงบอกหมอมาสิ...ทะเราะกับเมีย...เมียไม่ให้เย...หรือเมียจับได้ว่ามีเมียน้อย"ปราณคาดเดาสถานการณ์ และพยายามไม่ให้มันตึงเครียดจนเกินไป"ฉัตรท้อง!!...แต่กูไม่มั่นใจว่าท้องกับกูจริงๆ ไหม"หลังจากที่นั่งเงียบอยู่นาน และสุดท้ายเขาก็ตัดสินใจเล่าทุกอย่างให้เพื่อนฟัง"เชี้ย!!...แค่นี้ดูไม่ออก...เขาจะจับมึง!!"ปราณออกความเห็น "แต่ถ้ามึงไม่แน่ใจตรวจดีเอ็นเอได้ เดี๋ยวกูให้สูตินารีเจาะน้ำคร่ำตรวจให้ แต่ข้อจำกัดเยอะหน่อย เพราะถ้าอายุครรภ์น้อยเกินไปมันอันตรายต่อเด็ก"ปราณเอ่ยในฐานะที่เป็นหมอ"ถ้าลำดับเหตุการณ์ตั้งแต่วันที่เกิดเรื่อง ก็น่าจะประมาณเดือนนึงแล้ว""4สัปดาห์ ตรวจไม่ได้ แนะนำให้ตรวจตั้งแต่6สัปดาห์ขึ้นไป แต่เอาให้ชัวร์คือ10สัปดาห์จะดีที่สุดเพราะเป็นช่วงที่ค่า cfDNA ของเด็กในค
"พี่ซันคะ...พี่ซัน!!"ร่างเล็กเอ่ยเรียกคนร่างสูงที่เอาแต่เหม่อลอยตั้งแต่เธอตื่นแล้ว จึงอดที่จะเป็นห่วงไม่ได้ แต่เรียกกี่ครั้งก็ไร้ซึ่งคำตอบจากเขา"พี่ซัน!!...พี่ซันคะ!!""ครับๆๆ ...เอ่อ...เอวาว่าไงนะครับ?""มืดแล้วค่ะ...ไม่กลับบ้านหรอคะ?"เอวาถาม "พี่ซันเป็นอะไรคะ...ทำไมเหม่อขนาดนี้?"เธออดที่จะถามไม่ได้ เพราะปกติซันไม่ใช่คนแบบนี้ เขามักจะมีสติกว่านี้ เหมือนในใจของเขาคิดวิตกอะไรอยู่"ปะ...เปล่าครับ...""งั้นกลับกันไหมคะ เอวาเริ่มหิวแล้ว...วันนี้นัดแม่ด้วย...เดี๋ยวแวะซื้อผลไม้ไปฝากแม่ด้วยดีไหมคะ""...""พี่ซัน...""ครับ...ไปครับ...ไป"คำตอบของซันทำเอาร่างบางขมวดคิ้ว เขาเป็นอะไร...ทำไมถึงเหมือนมีอะไรในใจ มันผิดสังเกตจนเธอจับพิรุธได้ แต่ก็คิดว่าเขาคงแค่เครียดกับงาน"พี่ซันเป็นอะไรคะ...ดูสติไม่ค่อยอยู่กับเนื้อกับตัวเลย...เครียดงานหรอคะ...หรือเป็นอะไรเล่าให้เอวาฟังได้นะ"ว่าแล้วเธอก็เกินไปนั่งลงที่ตักแกร่งแล้วใช้แขนเรียวโอบรอบต้นคอของเขาเอาไว้ แขนแกร่งกอดร่างเล็กเอาไว้พร้อมกับเกยคางลงไปที่ไหล่มน ก่อนจะพ่นหายใจออกมายาวๆ แล้วหลับตาลงอย่างผ่อนคลาย กลิ่นกายหอมๆ ของเธอมันทำให้เขารู้สึกดีขึ้นมาราวกับ
หนึ่งเดือนต่อมา..."รับปริญญาวันไหนครับ"ซันเอ่ยถามภรรยาสาวคนสวยขณะที่กำลังโอบเอวกันเข้ามาในบริษัท"อาทิตย์หน้านี้แล้วค่ะ...ตื่นเต้นเหมือนกันนะคะจะเรียนจบแล้ว แต่ดันได้สามีก่อนเรียนจบนี่สิ""สามีหล่อด้วยนะ...รวยมากด้วย""อะแฮ่ม!!...ที่ทำงานนะลูกชาย...เพลาๆ หน่อย"อัครเดชพ่อของซันเอ่ยแซวลูกชายเพียงคนเดียวของเขา หลังๆ มานี้ลูกชายของเขาจะดูอินเลิฟเป็นพิเศษ ทั้งที่ตอนจับให้แต่งงานหน้าอย่างกับหมาป่วย"สวัสดีค่ะคุณพ่อ"เอวาเอ่ยทักทายพ่อสามีด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ส่วนร่างสูงวัยก็พยักหน้ารับพร้อมกับยิ้มตอบเธอด้วยใบหน้าที่เอ็นดูลูกสะใภ้เอามากๆ"ก็ผมรักเมีย...หรือพ่อไม่เคยรักเมีย?""ก็รัก...แต่มันหวานเกินไป...พนักงานจะเอาไปเป็นขี้ปากได้...ทำไรก็เกร็งใจสถานที่นิดนึง""ลองนินทาดูสิผมจะไล่ออกให้หมด!""พี่ซัน...เกินไปแล้วค่ะ"เอวาปราม"โทนี่จะไปดูแลสาขาย่อยแทนพ่อ คงต้องรบกวนเอวาให้มาเป็นเลขาแทนโทนี่แล้วนะ"ชายสูงวัยเอ่ยกับเอวา"ค่ะคุณพ่อ""ได้เอวามาช่วยพ่อก็เบาลง งั้นพ่อไปก่อนนะ"จากนั้นพ่อสามีของเธอก็เดินออกไป"พี่ซันคะ...บ่ายนี้มีนัดคุยกับลูกค้านะคะ...อืมคุณศรัสวดีค่ะ...เอวาต้องไปด้วยไหมคะ?"ชื่อของลูกค้าคน
"อื้อ..."เสียงทุ้มต่ำครางขึ้นในลำคอ พร้อมกับยกมือขึ้นมานวดขยับ และค่อยๆ ลืมตาเพื่อมองไปรอบๆ ห้องด้วยท่าทีที่หนักอึ้ง แต่ที่ห้องนี้กลับไม่คุ้นเลยสักนิด ที่นี่ที่ไหนกัน?"...ตะ...ตื่นแล้วหรอคะซัน?"เสียงหวานแหลมเอ่ยขึ้นตะกุกตะกักอยู่ข้างๆ เขา แถมเธอยังเปลือยเปล่าจนเขาตกใจที่เห็นเธออยู่ในสภาพนี้ ก่อนจะหันมามองร่างของตัวเองที่ก็ล่อนจ้อนไม่ต่างกัน"เชี้ย...เกิดไรขึ้นวะเนี้ย...ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?"เสียงทุ้มเอ่ยถามเสียงแข็ง"ก็อย่างที่เห็น...ฉัตรคงไม่ต้องอธิบายหรอกนะคะว่าเมื่อคืนซันทำอะไรฉัตร..."ร่างสูงเมื่อได้ยินก็ขมวดคิ้วมุ่น เป็นไปได้ยังไง?"เธอทำอะไรฉัน..."ซันเตรียมที่จะโวยวายแต่ก็ถูกร่างบางดักขึ้นมาก่อน"ซันโดนวางยาค่ะ...จำไม่ได้หรอ? ...แล้วฉัตรก็เข้าไปช่วยไง...แต่พอมาถึง...เอ่อ...ซันก็จู่โจมฉัตรเลย""ทำไมฉันจำไม่ได้!"เขาถามขึ้นเสียงแข็งพร้อมกับจ้องมองไปที่ใบหน้าเธอเพื่อจับพิรุธ"ไม่ต้องห่วงหรอก ฉัตรไม่ได้อยากกลับไป...ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ...ซันสบายใจได้...แต่งตัวแล้วก็กลับไปหาเมียซันเถอะโทรมาเป็นร้อยสายแล้วมั้ง"เธอกล่าวพร้อมกับลุกขึ้นไปหยิบผ้าเช็ดตัวมาพันไว้รอบตัว "อ้อ...ฉัตรจะไม่พูดเร
เอวา:พี่ซันคะ...วันนี้จะกลับกี่โมงเอวาจะทำอาหารไว้รอร่างบางทักหาซัน แต่ก็ไร้ซึ่งข้อความตอบกลับ นี่เขางอนเธอหนักขนาดนั้นเลยหรือเนี้ย กะจะทำอาหารง้อซักหน่อย เฮ้อ...ทำไมถึงไม่เข้าใจกันบ้างเลยนะซัน: เอวาทานเลยครับ...วันนี้พี่นัดคุยงานกับลูกค้า...อาจจะกลับดึกหรือไม่กลับเลยแล้วถ้าไม่กลับมาเธอจะทำอาหารเพื่ออะไรกันล่ะ เมื่อคิดได้ดังนั้นเธอจึงทักไปหาเพื่อนรักของเธอแทนเอวา : มิเกล...ไปดื่มกันไหม...มิเกล : เอาดิแกกำลังเบื่ออยู่พอดีเลยเมื่อได้คำตอบจากเพื่อนแล้วเธอจึงทักไปบอกซันอีกครั้ง เดี๋ยวจะหาว่าไปไม่บอก เดี๋ยวจะพาลงอนเธอไปกันใหญ่เอวา: งั้นเอวาขอไปดื่มกับเพื่อนนะคะซัน:ตามสบายครับ ชีวิตเป็นของเอวานี่ครับ พี่จะไปห้ามอะไรเอวาได้ยิ่งคุยกลับยิ่งทำให้สถานการณ์แย่ลง นี่เขาอยากมีลูกกับเธอขนาดนั้นเลยหรือเนี้ย ไม่ใช่ว่าไม่อยากมี แต่แค่ตอนนี้เธอยังไม่พร้อมที่จะมีจริงๆ อธิบายไปเขาก็ไม่เข้าใจความรู้สึกของเธออีกด้าน..."คุณซัน...สั่งอาหารก่อนไหมคะ...มื้อนี้ศรัสขอเป็นเจ้ามือเอง"หญิงสาวใบหน้าสวยราวนางแบบเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงหวานๆ แต่ก็ไม่ได้ทำให้หน้าเบื่อโลกอย่างเขาสนใจได้เลย ต่างจากเมื่อก่อนถ้าเป็นล
"ทำไมพี่ซันน่ารักกับเอวาจังคะ"เอวาเอ่ยถามเสียงเจื้อยแจ่ว สองมือเล็กเท้าคางมองร่างสูงจัดเตรียมทำอาหารให้เธออย่างใจจดใจจ่อ"เพราะว่า...พี่อยากได้รางวัลไงครับ..."ซันเดินมาแล้วก้มลงกระซิบที่ข้างใบหูด้วยน้ำเสียงสุดสยิวจนร่างเล็กถึงกับไรขนอ่อนตั้งชัน"รางวัลอะไรหรอคะ?"เธอถามด้วยแววตาใสซื่อ"รีบกินสิครับ...แล้วเดี๋ยวพี่พาเข้าไปดูว่าอยากได้อะไรเป็นรางวัล"ใบหน้าหล่อมองร่างบางอย่างเจ้าเล่ห์"แต่มันดึกแล้วนะคะ...พรุ่งนี้พี่ซันมีประชุมด้วยนี่...เดี๋ยวก็ตื่นสายกันพอดี""กระเป๋า1ใบ...""งั้นรอบเดียวพอนะคะ"คำตอบร่างบางทำเอาซันยกยิ้มอย่างพอใจ"ถ้า2ใบก็2รอบหรอครับ...งั้นให้10ใบเลยได้ไหม?"เขาเอ่ยถามด้วยท่าทียียวน แต่ก็แอบหวังเล็กๆ เผื่อร่างบางจะคล้อยตาม"ร่างเอวาพังกันพอดีค่ะ รอบเดียวก็พอ ไว้ไปฮันนีมูนกันค่อยว่ากันอีกทีนะคะ...""2รอบ...นะครับ...วันนี้ดื่มมามันเสร็จยาก...ถ้ารอบเดียวมันค้าง""ต่อรองเก่ง..."ร่างบางพูดยังไม่ทันจะจบประโยคก็ถูกร่างสูงช้อนตัวเดินตรงไปยังห้องนอน ทั้งที่ยังกินได้ไม่ถึงครึ่ง ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องใจร้อนขนาดนั้น"อื้อ..."หลังจากวางร่างบอบบางลงบนเตียงนอนกว้างๆ อย่างเบามือ"แม่บอกว่า
ขาเรียวค่อยๆ ก้าวมาบริเวรห้องน้ำในคลับ ด้วยหัวใจที่เต้นระรัว พร้อมกับคำถามที่ผุดขึ้นมาในหัวมากมาย ฝ่ามือน้อยทั้งสองข้างกำกันแน่นจนเหงื่อชุ่มเต็มมือ แต่เมื่อตามมากลับไม่เจอพวกเขาแล้ว"หายไปไหนนะ..."เอวารินทร์กล่าว พร้อมกับมองหารอบๆ ด้วยท่าทางที่ร้อนใจและเป็นกังวล ในหัวจินตนาการไปต่างๆ นาๆ หรือเขาทั้งคู่จะแอบออกมาพลอดรักกัน แต่แค่ทำเป็นร้ายใส่กันเพื่อนตบตาเธอ?อีกด้าน..."เรียกออกมามีอะไร?"น้ำเสียงเรียบนิ่งเอ่ยขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์"แหมซัน...ทำไมต้องทำเสียงเย็นชาแบบนั้นกับฉัตรด้วยคะ..."ร่างบางเดินเข้ามาคล้องคอคนตัวสูง แต่ก็ถูกมือหนาปัดออกอย่างไม่ใยดี"อย่าเอามือของเธอมาแตะตัวฉัน!"เสียงเข้มตวาดลั่น แต่ก็ไม่ได้ทำให้ร่างบางสะทกสะท้าน แถมยังยกยิ้มและทำทีท่ายั่วยวนเหมือนครั้งที่เคยรักกัน"คิดว่าฉันจะมีอารมณ์กับร่างเน่าๆ ของเธอหรอ?"เขาเลิกคิ้วมองพร้อมสายตาที่รังเกียจคนตรงหน้า ที่ไม่ว่าจะทำอะไรอยู่ตอนนี้ก็รู้สึกขยะแขยงจนไม่คิดว่าเคยรักกันมาก่อน ไม่รู้ว่ารักผู้หญิงแบบนี้ลงไปได้ยังไงกัน"โถ่...ซัน...แค่จะเอาเงินมาคืนค่ะไม่เห็นต้องพูดจาแรงๆ แบบนั้นเลย...ตามมาสิคะ...เงินอยู่ในรถน่ะ"พูดจบเธอก็เดินนำ