แปลกๆไป

"ยังไม่อิ่มอีกหรอครับ...พี่เห็นเอวานั่งกินมาตั้งนานแล้วนะ...ไปนอนได้แล้ว"ร่างสูงเอ่ยบอกภรรยาสาวสวยที่หยิบขนมกรุบกรอบเข้าปากไม่หยุด ตาก็มองดูซีรีย์ในโน๊ตบุ๊คตาแทบไม่กระพริบ

"ขออีกตอนนึงนะคะ...เดี๋ยวจะไปนอนแล้ว"เสียงหวานเอ่ยต่อรอง

"ทำไมวันนี้กินเยอะจังเลยครับ ประจำเดือนจะมาหรอ"ร่างสูงเอ่ยถามด้วยความสงสัย พร้อมกับกระชับกอดให้น่างบางเข้ามาแนบอกแกร่งของเขาให้แน่นขึ้น

"น่าจะใช่นะคะ..."เธอตอบแบบไม่ค่อยใส่ใจนัก เพราะกำลังอินกับซีรีย์อยู่ "หืมมันน่าตบนังตัวร้ายนี่จริงๆ เลย...ไปท้องกับคนอื่นมาแล้ววางยาพระเอกของเอวา...พระเอกก็โง่จริงๆ แค่นี้ก็ดูไม่ออกหรือไงว่ายัยนี่จะจับ...เฮ้อ!!"เอวาออกรสออกชาติ แต่เนื้อเรื่องนั้นกลับทำให้เขาลอบกลืนน้ำลายอึกใหญ่ ก็อยากภาวนาให้เป็นเหมือนในหนังที่เธอดูเหมือนกัน แต่เพราะมันยังพิสูจน์ไม่ได้นี่สิ เลยทำให้เขาต้องมานั่งเครียดแบบนี้

"เอวาครับ...ถ้าพี่ทำคนอื่นท้องเหมือนในหนังเรื่องนี้...เอวาจะทำยังไงหรอ"ซันตัดสินใจถามร่างบางดเวยน้ำเสียงทีเล่นทีจริงโดยใช้หนังที่เธอดูเป็นเรื่องสมมุติ

"ก็เลิกสิคะถามได้...ใครจะไปทนอยู่กับผู้ชายมักมากได้ล่ะ...คบอีกคนแต่ทำคนอื่นท้องใครจะไปอยู่ด้วย...เอ...ว่าแต่ทำไมถามแบบนี้คะ? ..."ร่างเล็กละสายตาจากซีรีส์แล้วหันมาจ้องร่างสูงที่ทำหน้าอึกอัก"...หวังว่ามันจะเป็นแค่เรื่องสมมุตินะคะ"

"เอ่อ...ครับ...แค่สมมุติครับ...เอวาก็รู้ว่าพี่รักเอวาแค่ไหน...พี่ไม่มีทางทำแบบนั้นแน่นอนครับ"พูดจบเขาก็พยายามกลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคอด้วยความยากลำบาก แต่ดีที่ร่างบางไม่ได้สงสัยอะไรต่อ

"...แล้วถ้าเป็นเรื่องเข้าใจผิด...ทำให้เราต้องผิดใจกัน...เอวาจะยอมรับฟังเหตุผลไหมครับ"และเป็นอีกครั้งที่เอวาหันมามองร่างสูงแล้วขมวดคิ้วมุ่น

"พี่ซันไปทำใครท้องมาคะ? ...ทำไมถึงถามย้ำจังเลย"ดวงตากลมโตจับจ้องไปที่ใบหน้าหล่อของสามีอย่างจับผิด

"เปล่าครับ...พี่แค่สมมุติน่ะ...เห็นเอวาอินกับหนังเลยอยากรู้ว่า...ถ้าเกิดเรื่องแบบนี้ถึงมาเอวาจะเชื่อใจพี่ไหม"น้ำเสียงของซันตะกุกตะกักเล็กน้อย หัวใจเต้นรัวๆ ด้วยความตื่นเต้นกลัวว่าร่างบางจะสงสัยกับท่าทางของเขา ที่ตอนนี้พยายามข่มให้มันเป็นปกติที่สุด

"ถ้าเป็นเรื่องที่เข้าใจผิดก็จะรับฟังค่ะ แต่ถ้าเกิดขึ้นจริงๆ ...เราคงต้องหย่ากัน...แล้วเอวาก็ทนไม่ได้ถ้าต้องใช้ผู้ชายร่วมกับใคร!!"ปากบางเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงจริงจัง ดวงตากลมโตจ้องมองไปที่ใบหน้าหล่ออย่างจับผิดอีกครั้ง และครั้งนี้ไม่ใช่การจับผิดเล่นๆ แบบเมื่อครู่ แต่เป็นการจับผิดที่รู้สึกถึงความน่าสงสัย

"คิดมาก...พี่ไม่มีทางนอกใจนอกกายเอวาเป็นอันขาด...ไปนอนกันพี่ง่วงแล้ว"ร่างสูงตัดบทพร้อมกับดึงร่างบางให้เดินตามไปที่ห้องนอน โชคดีหน่อยที่เธอเดินตามเขามา

ในเวลาต่อมาร่างบางที่อยู่ในอ้อมกอดของเขาก็ได้หลับไปแล้ว ต่างจากเขาที่นอนถอนหายใจอยู่ครั้งแล้วครั้งเล่า ยิ่งรู้ว่าถ้าเอวารู้เรื่องมีหวังเขากับเธอได้หย่ากันแน่ๆ แค่คิดก็ใจหายแล้ว ภาวนาในใจว่าอย่าให้เธอรู้เลย และขอให้วันนั้นเป็นแค่ฉากที่ปาริฉัตรจัดขึ้นเพื่อจับเขาไม่ใช่พลาดท่าไปมีอะไรจนเธอท้องจริงๆ ขอให้เป็นแบบนั้น

เช้าวันต่อมา...

ร่างสูงตื่นมาเพราะได้กลิ่นอาหารที่เอวาตั้งใจลุกมาเตรียมไว้ให้ในตอนเช้าก่อนไปทำงาน แต่พอกลิ่นตีเข้าจมูกมันทำให้เขารู้สึกอยากจะอาเจียรขึ้นมา มันพะอึดพะอมแล้วก็รู้สึกเหม็นเอามากๆ

"อึก...อ้วก...อ้วก..."เสียงร่างสูงอาเจียรทำให้เอวารีบวิ่งเข้าไปดูในห้องน้ำ ก็เห็นว่าซันกำลังกอดชักโครกอ้วกจนหน้าดำหน้าแดง แถมตอนนี้เขาก็รู้อิดโรยไร้เรี่ยวแรงเอามากๆ

"พี่ซัน...พี่ซันเป็นอะไรคะ...ไปหาหมอไหมคะเอวาพาไป"น้ำเสียงเป็นห่วงเอ่ยถาม พร้อมกับลูบหลังให้ร่างสูง จากนั้นก็พยุงร่างของเขาไปที่เตียง

"พี่...เพลียๆ น่ะครับ...ช่วงนี้งานยุ่งเลย...สงสัยเครียดลงกระเพราะช่วงนี้กินอะไรไม่ค่อยลงเลย"

"ไปหาหมอไหมคะเอวาพาไป...พี่ซันหน้าซีดมากๆ เลยเอวาเป็นห่วง"

"มานั่งนี่มา..."ซันตบลงที่ตักแกร่งของตัวเอง

"พี่ซันไม่สบายอยู่นะคะ...เรี่ยวแรงก็ไม่มีจะให้เอวาไปนั่งบนตักพี่ซันได้ยังไง"ร่างบางเอ่ยค้าน

หมับ!

แขนเล็กถูกดึงโดยร่างสูง จากนั้นคนตัวเล็กก็ล้มลงนั่งบนตักของเขา พร้อมกับใช้เรียวแขนแกร่งกอดร่างบางเอาไว้แล้วซุกใบหน้าลงไปที่ซอกคอหอมๆ ของเธอ

"แค่กอดก็หายแล้ว...สงสัยอยากอ้อนเมียแน่ๆ เลย"พูดจบจมูกโด่งๆ ก็กดลงไปที่แก้มเนียนใสของเอวา ก่อนจะสูดดมเข้าปอดด้วยท่าทางชื่นใจ

"แกล้งล้วงคออ้วกหรือเปล่าคะเนี้ย...อยากลวนลามเอวาใช้ไหม...นี่เป็นแผนของพี่ซันหรอ??"ร่างเล็กเอ่ยถามอย่างเอาเรื่อง

"เปล่าครับ...ไม่ได้แกล้ง...มันอ้วกจริงๆ ...แต่พอได้กลิ่นเอวามันก็หายไปเอง...ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน..."

"งั้นไปทานข้าวก่อนค่ะ...วันนี้เดี๋ยวเอวาเข้าบริษัทด้วย"

"ไม่กินได้ไหมเอวา...มันเหม็น"ร่างสูงทำหน้างอแงไม่อยากกิน แม้มันจะน่าตาน่ากินแค่ไหนแต่กลิ่นของมันไม่น่าพิศมัยเอาเสียเลย

"ไม่ได้ค่ะ...ต้องกิน...อีกอย่างมันไม่เหม็นเลย...เอวาเพิ่งทำนะคะ"

"พี่อยากกิน...ทุเรียน"

"หืม...พี่ซันไม่ชอบทุเรียนนี่คะ"เอวาเอ่ยขึ้นด้วยความแปลกใจ เพราะตั้งแต่รู้จักกันมาเขาเกลียดทุเรียนยิ่งกว่าอะไร อยู่ๆ วันนี้บอกอยากกิน

"ครับ...แต่ตอนนี้อยากกิน..."น้ำเสียงของเขาบ่งบอกอยากกินจริงจัง

"งั้นเดี๋ยวก่อนเข้าบริษัทแวะร้านผลไม้ก่อนก็ได้ค่ะ...ส่วนอาหารเช้า...เดี๋ยวเอวากินเองก็ได้"

ร่างสูงนั่งปิดจมูกมองร่างบางกินอาหารเช้าอย่างเอร็ดอร่อย ในขณะที่เขาแค่ได้กลิ่นก็จะอ้วกแล้ว และน่าประหลาดใจไปกว่านั้นคือหลังจากทานข้าวเช้าไป3จาน ยังหอบขนมเข้าไปกินในรถอีกเพียบ ราวกับหิวโหยมา5วันก็ไม่ปาน

"พี่ซันเดี๋ยวแวะร้านน้ำเต้าหู้ข้างหน้าหน่อยได้ไหมคะ...เอวาอยากกิน"

"หืม...จริงจัง?"ซันเอ่ยถามร่างบางทั้งที่ในปากของเธอยังเคี้ยวขนมปังเนยกรอบอยู่เลย แล้วตั้งแต่ออกจากคอนโดมาเธอก็ยังเคี้ยวไม่หยุดปากเลยด้วย พยาธิตัวเท่าแขนแล้วมั้ง เขาคิดในใจ

"ค่ะ...เอวาดูเหมือนคนพูดเล่นหรอคะ?"เธอเริ่มเหวี่ยงเมื่อเริ่มถูกขัดใจ

"ครับๆ ...จะแวะให้เดี่ยวนี้ครับ"

จากนั้นเขาก็หักพวงมาลัยรถยนต์ไปเทียบจอดหน้าร้านน้ำเต้าหู้ตามที่เธอสั่ง ขืนขัดเธอได้ระเบิดลงเรื่องใหญ่อีก

"มาแล้วค่ะ...เอาวาซื้อซาลาเปามาด้วยนะคะเผื่อพี่ซันอยากกิน"

"...พี่อยากกินทุเรียน..."เมื่อร่างสูงพูดจบเธอก็หันไปหยิบทุเรียนที่หลังเบาะมาให้เขา มือหนาจับทุเรียนเข้าปากแล้วเคี้ยวอย่างเอร็ดอร่อย ทำเอาคนตัวเล็กแปลกใจกับท่าทีที่เปลี่ยนไปของเขา

"สงสัยจะอยากกินจริงๆ แหะ...หมดถาดเลย"เอวากล่าวพร้อมกับก้มมองเม็ดทุเรียนที่อยู่ในถาดใหญ่ และแน่นอนร่างสูงกินไปคนเดียวถึง4พลูใหญ่ๆ

"มื้อเช้าขอเป็นทุเรียนทุกวันคงกระปรี้กระเปร่าน่าดู"เขาเอ่ยขึ้น

"ช่วงนี้พี่ซันแปลกๆ ไปนะคะ...ไปหาหมอหน่อยดีหมอคะ"

"พี่บอกแล้วไงว่าไม่ได้เป็นอะไร...สบายมากครับเอวาไม่ต้องเป็นห่วงนะ"และนี่ก็เป็นคำตอบของเขา มันไม่ใช่แค่ครั้งแรกที่เธอพูดแบบนี้ ตั้งแต่ขับรถออกมาจากคอนโดเธอชวนเขาไปหาหมอมากกว่า6ครั้งแล้ว แต่คำตอบก็ยังคงเหมือนเดิม