เครียด

หลังจากที่ร่างสูงออกมาจากคอนโดของอดีตแฟนสาว เขาก็ขับมุ่งตรงไปยังคลับดังที่นัดกับเพื่อนๆ ของเขาไว้ก่อนหน้านี้ ใบหน้าหล่อเหลาสลัดคราบความขี้เล่นออกไปหลงเหลือไว้แค่ใบหน้าที่เคร่งเครียดปนกังวล จนเพื่อนทั้งสองเห็นได้ชัดจนเพื่อนทั้งสองเห็นได้ชัดเจน

"เครียดจริงสินะ"เสียงเรียบนิ่งของคิมหันต์เอ่ยขึ้นทำลายความเงียบนั้น

"อาการมันเป็นยังไงบอกหมอมาสิ...ทะเราะกับเมีย...เมียไม่ให้เย...หรือเมียจับได้ว่ามีเมียน้อย"ปราณคาดเดาสถานการณ์ และพยายามไม่ให้มันตึงเครียดจนเกินไป

"ฉัตรท้อง!!...แต่กูไม่มั่นใจว่าท้องกับกูจริงๆ ไหม"หลังจากที่นั่งเงียบอยู่นาน และสุดท้ายเขาก็ตัดสินใจเล่าทุกอย่างให้เพื่อนฟัง

"เชี้ย!!...แค่นี้ดูไม่ออก...เขาจะจับมึง!!"ปราณออกความเห็น "แต่ถ้ามึงไม่แน่ใจตรวจดีเอ็นเอได้ เดี๋ยวกูให้สูตินารีเจาะน้ำคร่ำตรวจให้ แต่ข้อจำกัดเยอะหน่อย เพราะถ้าอายุครรภ์น้อยเกินไปมันอันตรายต่อเด็ก"ปราณเอ่ยในฐานะที่เป็นหมอ

"ถ้าลำดับเหตุการณ์ตั้งแต่วันที่เกิดเรื่อง ก็น่าจะประมาณเดือนนึงแล้ว"

"4สัปดาห์ ตรวจไม่ได้ แนะนำให้ตรวจตั้งแต่6สัปดาห์ขึ้นไป แต่เอาให้ชัวร์คือ10สัปดาห์จะดีที่สุดเพราะเป็นช่วงที่ค่า cfDNA ของเด็กในครรภ์ที่ปะปนในเลือดของแม่มีปริมาณที่เพียงพอต่อการวิเคราะห์ แล้วก็ยังเป็นช่วงที่อายุครรภ์ไม่มาก ถ้ารู้ว่าลูกในครรภ์มีความเสี่ยงสูง แม่ก็จะสามารถรับการตรวจวินิจฉัยได้อย่างเหมาะสม...เพราะฉะนั้นมึงต้องรอจนกว่าจะครบ...แต่ถ้าไม่ใช่ลูกมึงง่ายๆ อายุครรภ์มันจะมากกว่า4สัปดาห์...จับโป๊ะไม่เห็นยาก"คำพูดของปราณทำเอาร่างสูงคิดตาม และก็รู้สึกตะหงิดใจอยู่ไม่น้อย

"ศรัสวดีนี่ใช่คนนี้หรือเปล่า?"คิมหันต์เอ่ยถามพร้อมกับยื่นโทรศัพท์ให้ซัน

"อืม..."

"เดี๋ยวกูส่งข้อมูลไปให้ทางร้านนั้นดู จะขอภาพกล้องวงจรวันที่มึงไปเจรจากับเขาให้ ถ้าเป็นอย่างที่กูคิดก็ไม่ต้องห่วง...ในท้องของยัยนั่นไม่ใช่ลูกของมึง"คิมหันต์แสดงความเห็น มันทำให้เขารู้สึกเบาขึ้น เครียดน้อยลงจริงๆ เห็นเป็นแบบนี้แต่เวลามีอะไรทั้งสามคนช่วยกันตลอด และครั้งนี้ก็เช่นกัน แต่ส่วนมากซันมักจะเป็นฝ่ายเอาปัญหามาให้เพื่อนช่วยแก้เสมอ และมักจะโดนด่าก่อนแล้วค่อยช่วยทุกครั้ง

"อย่าคิดมาก...กลับไปหาเมียมึงได้แล้ว"ปราณตบไหล่ร่างสูงเบาๆ เพื่อให้เขาได้คลายกังวลลงบ้าง แต่ถึงอย่างไรก็ยังคงเครียดอยู่ดี

"ขอนั่งอยู่ก่อนสักพัก..."

"หิวข้าวว่ะ...เดี๋ยวสั่งข้าวมากินดีกว่า...ใครจะเอาอะไรไหม"ปราณเอ่ยถามเพื่อน

"เออกูยังไม่ได้กินข้าวเลย...สั่งเผื่อกูด้วย"ซันบอก

"มึงเอาไหมคิม..."ปราณหันไปถามคิมหันต์

"ไม่...กูจะกลับไปกินที่บ้าน"คำตอบของคิมหันต์ทำเอาซันและปราณหันขวับ

"กลับบ้านด้วยหรอมึงอ่า...ที่บ้านมันมีอะไรบอกหน่อย"ปราณขมวดคิ้วถาม

"จะอะไรล่ะ...สาวที่มันซื้อรถซุปเปอร์คาร์ราคาเป็นสิบล้านให้ไง"ซันแซว

"ใครบอกมึง?"คิมหันต์เอ่ยถามเสียงเข้มสงสัยว่าเรื่องนี้เล็ดลอดไปได้อย่างไร

"เชี้ยคิม...คนอย่างมึงเนี่ยนะเปย์สาว...เหลือเชื่อ!!"ปราณทำเสียงประหลาดใจ เพราะรู้นิสัยเพื่อนดีว่าไม่ใช่สายเปย์ เขาน่ะขี้งกที่สุดในหมู่เพื่อนแล้ว ขนาดซันยืมเงินยังคิดดอกเบี้ย หน้าเลือดจริงๆ

"คนนี้มันจริงจังมึงไม่รู้หรอไอ้ปราณ"

"ขนาดน้องมันมาขอเงินมันยังจำกัดวงเงิน...ใครวะ?? ...ใช่น้องคนนั้นป้ะ...เพื่อนเมียไอ้ซันอ่า"

"พวกมึงจะปั่นกูเพื่อ...รู้แล้วจะจี้ทำหอกอะไร"คิมหันต์ตอบอย่างไม่สบอารมณ์ ทำทีหงุดหงิดกลบเกลื่อน

"ข้าวมาพอดีเลย...เอ้าไอ้ซันของมึง"ปราณเลื่อนจานข้าวให้เพื่อนหลังจากที่พนักงานเอาอาหารมาเสริฟ

แต่เมื่อกลิ่นอาหารตีขึ้นหน้ามันก็ทำให้ร่างสูงยกมือขึ้นมาปิดจมูกเอาไว้ พร้อมกับทำท่าทางพะอืดพะอมราวกับมันเป็นของเสีย

"เชี้ย...เหม็นชิบหาย...มึงแกล้งกูป้ะเนี้ยไอ้ปราณ...เพื่อนเวร!!"ซันโวยวายใส่เพื่อน คนยิ่งหิวๆ มาสั่งของเสียแกล้งกันทำไม

"เหม็นห่าอะไร...เพิ่งทำมาร้อนๆ ...จมูกตายแล้วมึงอ่า"ปราณขมวดคิ้วมองหน้าเพื่อน

"เชี้ย...กูจะอ้วก..."พูดจบร่างสูงก็พุ่งออกนอกห้องแล้ววิ่งไปอ้วกที่ห้องน้ำทันที และกลับเข้าไปในห้องด้วยท่าทีอ่อนแรงเหมือนคนที่กำลังจะตาย เพราะตอนนี้ซันหน้าซีดมากๆ

"นี่มึงเครียดลงกระเพราะป้ะเนี้ยซัน...หน้ามึงซีดมากเลยไปให้น้ำเกลือหน่อยไหมมึง"ปราณเอ่ย

"คงใช่...ช่วงนี้กูเครียดเรื่องนี้แหละ...กลัวเอวาจะรู้ความจริงแล้วงานเข้ากูอีก"

"บ้านแตกแน่ๆ ..."คิมหันต์เอ่ยเสียงเรียบ ก่อนจะกระดกเหล้าเข้าปากรวดเดียวหมด

"หนักเอาการอยู่นะเรื่องนี้ จนกว่าอายุครรภ์จะครบกำหนด...ถ้าดันรู้ความจริงก่อนได้ซวยแน่ๆ"ปราณกล่าว และมันยิ่งทำให้ร่างสูงเครียดเข้าไปอีก มันเป็นปัญหาที่ใหญ่เอาเรื่องเลย ในชีวิตไม่เคยประสบกับความเครียดแบบนี้สักครั้ง และที่กลัวมากไปกว่านั้นคือกลัวว่าเอวาจะไม่ฟังเหตุผลแล้วหนีเตลิดไปไกลเกินกว่าที่เขาจะตามหาได้ ถ้าเป็นแบบนั้น เขาต้องใจขาดตายแน่ๆ แค่คิดว่าถ้าร่างเล็กไม่อยู่ข้างเขาแล้วใจของเขาก็พร้อมที่จะแตกเป็นเสี่ยงๆ แล้ว

ตี2...

ติ๊ดๆๆๆๆๆ แอ๊ด

ซันกดรหัสเข้ามาในห้องเพราะไม่อยากรบกวนร่างบาง และคิดว่าเธอน่าจะหลับไปแล้ว แต่พอเปิดเข้ามาร่างบางกลับนั่งกินขนมนั่งดูซีรีย์หน้าตาเฉย

"กลับมาแล้วหรอคะ...อารมณ์ดีขึ้นไหม..."ร่างเล็กเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงอารมณ์ดี มันทำให้เขายิ้มตามออกมาอย่างโล่งใจ โชคดีที่เธอไม่ได้เครียดตามหรือสงสัยอะไรในตัวเขา มันค่อนข้างที่จะอุ่นใจ และเขาจะปล่อยเรื่องนี้ให้มันนานไม่ได้ เพราะสักวันเธอจะต้องรู้แน่ๆ

"ยังไม่นอนอีกหรอครับ...แล้วดึกขนาดนี้ทำไมยังกินจุกจิกอยู่อีกไหนว่ากลัวอ้วน?"ร่างสูงเอ่ยถามพร้อมกับเดินลงไปนั่งข้างๆ ร่างบางที่โซฟา ก่อนจะดึงร่างบางเข้ามากอดแน่นๆ แล้วฝังจมูกหนักๆ ลงบนแก้มนุ่มๆ ของเธอด้วยท่าทีออดอ้อนเอาใจ

"หื้อ...เป็นอะไรคะ? ...อ้อนเชียว...ถ้าจะให้เอวาทำเรื่องอย่างว่าให้โนเลยนะ"เอวารีบพูดขัดเพราะกลัวว่าเขาจะมาบังคับให้เธอมีอะไรด้วย

"เปล่าแค่อยากกอด ก็เมียพี่หอม...ซุกตรงไหนก็หอม"ไม่น่าเชื่อว่าการสูดดมกลิ่นตัวของร่างเล็กนี้จะทำให้เขาสดชื่นและผ่อนคลายขึ้นมาได้ จากที่ตอนแรกเหมือนคนจะหมดแรงก็มีแรงขึ้นมาเสียดื้อๆ ราวกับว่ามันเป็นยาใจเสียอย่างงั้น