กังวล

"พี่ซันคะ...พี่ซัน!!"ร่างเล็กเอ่ยเรียกคนร่างสูงที่เอาแต่เหม่อลอยตั้งแต่เธอตื่นแล้ว จึงอดที่จะเป็นห่วงไม่ได้ แต่เรียกกี่ครั้งก็ไร้ซึ่งคำตอบจากเขา

"พี่ซัน!!...พี่ซันคะ!!"

"ครับๆๆ ...เอ่อ...เอวาว่าไงนะครับ?"

"มืดแล้วค่ะ...ไม่กลับบ้านหรอคะ?"เอวาถาม "พี่ซันเป็นอะไรคะ...ทำไมเหม่อขนาดนี้?"เธออดที่จะถามไม่ได้ เพราะปกติซันไม่ใช่คนแบบนี้ เขามักจะมีสติกว่านี้ เหมือนในใจของเขาคิดวิตกอะไรอยู่

"ปะ...เปล่าครับ..."

"งั้นกลับกันไหมคะ เอวาเริ่มหิวแล้ว...วันนี้นัดแม่ด้วย...เดี๋ยวแวะซื้อผลไม้ไปฝากแม่ด้วยดีไหมคะ"

"..."

"พี่ซัน..."

"ครับ...ไปครับ...ไป"คำตอบของซันทำเอาร่างบางขมวดคิ้ว เขาเป็นอะไร...ทำไมถึงเหมือนมีอะไรในใจ มันผิดสังเกตจนเธอจับพิรุธได้ แต่ก็คิดว่าเขาคงแค่เครียดกับงาน

"พี่ซันเป็นอะไรคะ...ดูสติไม่ค่อยอยู่กับเนื้อกับตัวเลย...เครียดงานหรอคะ...หรือเป็นอะไรเล่าให้เอวาฟังได้นะ"ว่าแล้วเธอก็เกินไปนั่งลงที่ตักแกร่งแล้วใช้แขนเรียวโอบรอบต้นคอของเขาเอาไว้ แขนแกร่งกอดร่างเล็กเอาไว้พร้อมกับเกยคางลงไปที่ไหล่มน ก่อนจะพ่นหายใจออกมายาวๆ แล้วหลับตาลงอย่างผ่อนคลาย กลิ่นกายหอมๆ ของเธอมันทำให้เขารู้สึกดีขึ้นมาราวกับเป็นยาวิเศษ

"พี่แค่เหนื่อยงานครับ แต่ได้กอดเอวาแล้วรู้สึกดีขึ้นเยอะเลย...ยาใจของพี่"จากนั้นร่างสูงก็ก้มลงไปหอมศีรษะร่างเล็กอย่างหวงแหน

"วันนี้ถ้าเหนื่อยกลับคอนโดก็ได้ค่ะ ไว้ค่อยไปหาแม่วันหลังก็ได้...เดี๋ยววันนี้เอวาทำอาหารให้ทาน...โอเคไหมคะ"ร่างเล็กเสนอด้วยเสียงสดใจแล้วส่งยิ้มหวานๆ ให้ร่างสูงทำให้เขารู้สึกคลายกังวลขึ้นไปอีก

"เอางั้นก็ได้ครับ"จากนั้นทั้งคู่ก็กลับคอนโด

@คอนโด

"พี่ซันไปอาบน้ำก่อนก็ได้ค่ะ เดี๋ยวทางนี้เอวาจัดการเอง"ร่างเล็กเอ่ยบอก ร่างสูงพยักหน้าเล็กน้อยแล้วเดินไปอาบน้ำอย่างว่าง่าย

ติ้ง!

ปาริฉัตร : ฉัตรรออยู่นะคะซัน

ปาริฉัตร : (ส่งรูปที่ตรวจครรภ์)

ร่างสูงมองข้อความบนมือถือ มือหนากำมือถือราคาแพงแน่น สมองตอนนี้มันเออเร่อไปหมด ไม่คิดว่าวันนี้เขาจะพลาดท่าจนได้ แล้วถ้าเกิดเอวารู้เรื่องนี้จะเกิดอะไรขึ้น ตอนนี้เขากำลังจะมีความสุข ทุกอย่างมันกำลังไปได้ดี แต่แล้วก็มีเรื่องนี้เข้ามา มันใจสั่น มือสั่นไปหมด ไม่รู้ว่าจะแก้ปัญหายังไงดี เขาชะล่าใจเองที่ยอมไปกับปาริฉัตรวันนั้นก่อนที่เขาจะจำอะไรไม่ได้ แล้วก็พลาดท่าให้ผู้หญิงคนนั้นจนวางยาเขาสำเร็จ

ซัน : พวกมึงดื่มกันกูมีเรื่องอยากปรึกษา

ปราณ : กูเข้าเวร

คิมหันต์ : เอาดิ เมื่อวานมึงก็เข้าไอ้เวรเนี้ย

ปราณ : เออ ออกก็ออก

คิมหันต์ : ดูทรงเครียดๆ นะไอ้ซันมีอะไรหรือเปล่า

ซัน : มี เครียดมากด้วยเหมือนจะเห็นชะตาตัวเองขาดเร็วๆ นี้ด้วย

จากนั้นเขาก็วางโทรศัพท์ไว้บนอ่างล้างหน้าแล้วรีบอาบน้ำ ใช้เวลาไม่นานเขาก็ออกมาจากห้องน้ำด้วยชุดพร้อมไปพบปะเพื่อน

"พี่ซันแต่งตัวจะไปไหนคะ"เอวาเอ่ยถาม

"เพื่อนนัดดื่มน่ะ มีเรื่องคุยกันนิดหน่อย...วันนี้พี่กลับดึกนะถ้าเอวาง่วงก็นอนก่อนเลย"

"ได้ค่ะ...มาค่ะมากินข้าวก่อน...ดีเหมือนกันค่ะพี่ซันก็ดูเครียดๆ ด้วยได้ดื่มสักหน่อยอาจจะผ่อนคลายขึ้น"เอวาพูดด้วยน้ำเสียงเข้าอกเข้าใจร่างสูง มันทำให้ร่างสูงชะงักไปเล็กน้อย นี่เธอยังเป็นห่วงเขาอีก มันยิ่งทำให้เขายิ่งรู้สึกแย่กับสิ่งที่เกิดขึ้น สิ่งที่ไม่รู้ว่าจะแก้มันยังไง มันไร้หนทางจริงๆ และที่กลัวที่สุด คือกลัวเสียคนตรงหน้านี้ไป มันคือสิ่งที่ไม่อยากให้เกิดขึ้นเลย

"อึก...อันนี้มันเสียหรือเปล่าเอวา?"ทันทีที่นั่งลงบนโต๊ะแล้วตักอาหารกำลังจะเข้าปาก ก็ทำหน้าพะอืดพะอมราวกับมันเป็นของเสีย

"เอวาพึ่งทำใหม่เมื่อกี้เลยนะคะพี่ซัน...หอม...เนี้ยเอวากินให้ดูเลย"พูดจบเธอก็ตักแกงเขียวหวานไก่เข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย พร้อมกับตักแกงใส่ช้อนแล้วยื่นไปตรงปากร่างสูง แล้วยิ้มหวานให้เขา

"อึก...มันเหม็น...อึก..."ร่างสูงทำหน้าแหยแล้วลุกขึ้นไปห้องน้ำแล้วอาเจียรออกมาทันที

"พี่ซัน!...พี่ซันเป็นอะไรไปคะ...ไม่สบายหรือเปล่าคะ..."เธอกล่าวพร้อมกับวิ่งไปลูบหลังให้เขาด้วยท่าทีเป็นห่วง แถมตอนนี้ร่างสูงก็ดูหน้าซีดเสียด้วย ราวกับคนจะหมดแรง

"งั้น...เอวากินเลยนะครับ...พี่คงกินต่อไม่ได้แล้ว"

"พี่ซัน...โอเคใช่ไหมคะ?"เธอถามย้ำ เพราะเขาอ้วกออกไปเยอะมากๆ แล้วก็อดที่จะเป็นห่วงไม่ได้

"พี่คงแค่เครียดเรื่องงานน่ะ...เดี๋ยวก็คงดีขึ้น...ดึกๆ เดี๋ยวพี่กลับมานะครับ"พูดจบเขาก็หยิบเสื้อคลุมพร้อมกับจูบไปที่หน้าผากคนตัวเล็กจากนั้นก็เดินออกจากห้องไปทันที

"ไม่สบายก็ควรพักสักหน่อยนี่...ไม่น่าไปดื่มเลย"ร่างเล็กกล่าวกับตัวเอง แต่แล้วก็นั่งลงทานอาหารบนโต๊ะ

"หืม...ทำไมกินเยอะขนาดนี้เนี้ยเอวา"เธอพูดกับตัวเองหลังจากจัดการอาหารบนโต๊ะที่ไม่ใช่น้อยๆ แต่วันนี้กลับกินจนเกลี้ยง "สงสัยหิว"พูดจบก็ยิ้มออกมากับตัวเองแล้วรีบเก็บจานบนโต๊ะไปล้างอย่างอารมณ์ดี "อยากกินของหวานจัง...สักหน่อยและกัน...แค่นิดเดียวไม่อ้วนหรอก"เสียงหวานเอ่ยกับตัวเองอีกครั้ง ก่อนจะวางจานไว้ในซิงค์ล้างจานแล้วไปเปิดหาขนมหวานในตู้เย็นกินแทน

อีกด้าน...

ซันขับรถมาที่คอนโดของปาริฉัตรด้วยท่าทีร้อนใจ ทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าเธอท้องแต่เขาก็ยังคงคิดว่าเธอคงไม่ได้ท้องกับเขาหรอก เขาปลอบใจตัวเองแล้วก็ภาวนาอยากให้ผลลัพธ์มันเป็นแบบนั้น

"ซัน...ฮึก...ฉัตรกลัว...ฉัตรจะทำยังไงดี"ทันทีที่ร่างบางเปิดประตูออกมา เธอก็โผเข้าสวมกอดร่างสูงด้วยน้ำตาทันที แต่เขาดันร่างเล็กออกจากตัวแล้วรีบเดินแทรกเข้าไปนั่งบนโซฟาในห้องด้วยท่าทีเคร่งเครียด

"เธอท้องได้ยังไง...ไหนบอกว่ากินยาคุมแล้ว!!"เขาข่มอารมณ์เอาไว้ ทั้งที่ในใจกลับร้อนรุ่มดังไฟกองใหญ่

"ทำไมคะ...ซันจะบอกว่าฉัตรผิดหรอ...ซันเป็นคนทำฉัตรเองนะคะ...วันนั้นฉัตรไปช่วยซันนะ...ทำไมซันพูดแบบนี้คะ?"ปาริฉัตรโวยวาย

"เธอดูร้อนตัวนะ"สายตาคมมองร่างบางตรงหน้า กับท่าทีแปลกๆ ของเธอ แล้วอีกเรื่องเขาไม่เคยที่จะไม่ป้องกันกับใครยกเว้นแค่เอวาคนเดียวที่เขาจะสดด้วย แต่ก็นั่นแหละเขาไม่มีสติ

"ปะ...เปล่านะคะ...ฉัตรแค่กลัว...ฉัตรท้องงั้นก็แปลว่าอนาคตฉัตรมันกำลังจะจบไงคะ..."เธอบีบน้ำตาร้องไห้โฮออกมา ส่วนร่างสูงก็เอามือกุมกันไว้ที่หว่างขาอย่างใช้ความคิด

"แล้วคิดว่าอนาคตฉันไม่จบหรือไง...ในท้องของเธอเป็นลูกฉันหรือเปล่าก็ไม่รู้!!"เขากล่าวเสียงแข็ง "ฉันจะให้ไอ้ปราณตรวจดีเอ็นเอ...ถ้าเป็นลูกของฉัน...ฉันจะรับผิดชอบ...แต่แค่ลูกนะ...ฉันไม่เอาแม่!!"คำตอบนั้นทำเอาหน้าเธอชา นั่นหมายความว่า ไม่ว่าผลจะออกมาเป็นยังไงสุดท้ายเขาก็ไม่เลือกเธออยู่ดี

"พูดแบบนี้หมายความว่าไงซัน...ทำไมซันเห็นแก่ตัวแบบนี้...แล้วงานฉัตรล่ะ...ใครจะรับผิดชอบ...จะให้ฉัตรท้องโตไปถ่ายงานหรือไง!!"ร่างบางโวยวายลั่นห้องด้วยความโมโห "เพราะซันแท้ๆ ฉัตรถึงได้เป็นแบบนี้!!...เหอะ...งั้นถ้าฉัตรเอาเรื่องนี้ไปบอกเมียซัน..."

"อย่านะ!!...อย่าแม้แต่จะคิด!!...ถ้าเธออยากให้ฉันรับผิดชอบก็อย่าคิดที่จะไปบอกอะไรเอวา...ไม่งั้นเธอจะไม่ได้เงินจากฉันแม้แต่บาทเดียว!!"ซันประกาศกร้าวเสียงดัง "เธอจะเอาเดือนเท่าไหร่?"

"...ฉัตรอยากให้ซันมาดูแลฉัตร"

"ฉันคงให้ไม่ได้...เลือกเอาระหว่างเอาเงินจากฉันกับไม่ได้อะไรจากฉันเลย"เขายื่นข้อเสนอ และยังคงไม่สนิทใจว่าในท้องเป็นลูกของเขาจริงๆ แน่นอนเขาต้องหาความจริงมายืนยันให้ได้ ว่าวันนั้นเขาไม่ได้พลาดท่าจริงๆ

"ค่ะ...งั้นฉัตรขอเดือนละ5แสนนะคะหวังว่าคงไม่ขอมากไป"เธอกล่าวทั้งที่ความจริงอยากได้เขา และดูเหมือนร่างสูงจะดูระแคะระคายเธอเอามากๆ ขืนไม่ตามน้ำไปมีหวังเธอต้องไม่ได้อะไรจากเขาและนั่นมันคงไม่เป็นผลดีต่อเธอแน่ๆ