ประชดประชัน

เอวา:พี่ซันคะ...วันนี้จะกลับกี่โมงเอวาจะทำอาหารไว้รอ

ร่างบางทักหาซัน แต่ก็ไร้ซึ่งข้อความตอบกลับ นี่เขางอนเธอหนักขนาดนั้นเลยหรือเนี้ย กะจะทำอาหารง้อซักหน่อย เฮ้อ...ทำไมถึงไม่เข้าใจกันบ้างเลยนะ

ซัน: เอวาทานเลยครับ...วันนี้พี่นัดคุยงานกับลูกค้า...อาจจะกลับดึกหรือไม่กลับเลย

แล้วถ้าไม่กลับมาเธอจะทำอาหารเพื่ออะไรกันล่ะ เมื่อคิดได้ดังนั้นเธอจึงทักไปหาเพื่อนรักของเธอแทน

เอวา : มิเกล...ไปดื่มกันไหม...

มิเกล : เอาดิแกกำลังเบื่ออยู่พอดีเลย

เมื่อได้คำตอบจากเพื่อนแล้วเธอจึงทักไปบอกซันอีกครั้ง เดี๋ยวจะหาว่าไปไม่บอก เดี๋ยวจะพาลงอนเธอไปกันใหญ่

เอวา: งั้นเอวาขอไปดื่มกับเพื่อนนะคะ

ซัน:ตามสบายครับ ชีวิตเป็นของเอวานี่ครับ พี่จะไปห้ามอะไรเอวาได้

ยิ่งคุยกลับยิ่งทำให้สถานการณ์แย่ลง นี่เขาอยากมีลูกกับเธอขนาดนั้นเลยหรือเนี้ย ไม่ใช่ว่าไม่อยากมี แต่แค่ตอนนี้เธอยังไม่พร้อมที่จะมีจริงๆ อธิบายไปเขาก็ไม่เข้าใจความรู้สึกของเธอ

อีกด้าน...

"คุณซัน...สั่งอาหารก่อนไหมคะ...มื้อนี้ศรัสขอเป็นเจ้ามือเอง"หญิงสาวใบหน้าสวยราวนางแบบเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงหวานๆ แต่ก็ไม่ได้ทำให้หน้าเบื่อโลกอย่างเขาสนใจได้เลย ต่างจากเมื่อก่อนถ้าเป็นลูกค้าผู้หญิงคงต้องไปสานสัมพันธ์ต่อที่ไหนสักที่หลังจากคุยงานเสร็จ

"คุณศรัสสั่งเลยครับ...ผมไม่ค่อยถนัดทานอาหารอิตาเลียน"เขาเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงสุภาพ

"ค่ะงั้นเดี๋ยวศรัสสั่งเผื่อนะคะ พาสต้าคาโบนาร่า2ค่ะ รีชอตโต1 ของหวานขอเป็นทีรามิสุ เครื่องดื่มขอเป็นเนโกรนีค่ะ"ร่างบางสั่งอาหารกับพนักงาน จากนั้นก็ยื่นเมนูคืนไป สายตาแพรวพราวของหล่อนมองซันด้วยท่าทียั่วยวน

"คุณซันจะไปไหนต่อไหมคะ...ไปต่อกันไหม?"กล่าวเอ่ยชวนตรงๆ เผื่อว่าจะฟลุ๊คทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าเขามีภรรยา แต่คนมีเจ้าของแบบเขามันเกินห้ามใจจริงๆ ใบหน้าเหลาเหลายิ่งมองก็ยิ่งน่าหลงไหล ถ้าได้สักครั้งก็คงจะเป็นประสบการณ์ที่น่าจดจำแน่ๆ

"กลับบ้านครับ...ผมต้องการแค่คุยเรื่องงานหวังว่าคุณศรัสจะเข้าใจ...ถ้าคุณยังคุกคามผมทางสายตาแบบนี้ผมคงขอเสียมารยาทและไม่ขอเซ็นสัญญาร่วมกับบริษัทคุณ!!"เขากล่าวเสียงเข้มเด็ดขาด ไม่ค่อยสบอารมณ์นัก นี่เขากลายเป็นคนไร้ความรู้สึกหื่นกามกับสาวๆ ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?

"ศรัสแค่พูดเล่นค่ะ...ดื่มนี่หน่อยสิคะ...ถือว่าเป็นคำขอโทษที่เมื่อกี้ทำท่าทางไม่เหมาะสมกับคุณ"เธอยื่นเครื่องดื่มให้เขาจากนั้นก็ชนเบาๆ แล้วจิบมันก่อนจะวางลงตรงหน้า ร่างบางกระตุกยิ้มร้ายเมื่อเห็นว่าร่างสูงตรงหน้าดื่มมันเข้าไป จากนั้นเธอก็หันหลังไปส่งซิกทางสายตากับใครสักคนที่โต๊ะเยี่ยงๆ กับหล่อน

ผ่านไปไม่นานอยู่ๆ ร่างสูงก็รู้สึกมึนหัว เหมือนจะหลับให้ได้ เขามองร่างบางที่นั่งยกยิ้มอยู่ตรงหน้าด้วยสีหน้าไม่พอใจ

"เธอใส่อะไรลงไปในน้ำ?"ร่างสูงข่มเสียงดุถาม ก่อนจะค่อยๆ พยุงตัวออกนอกร้านไปที่รถของตัวเอง

ซันพยายามเดินไปให้ถึงรถของตัวเองด้วยร่างการที่ตอนนี้ใกล้จะหมดสติ สายตาเริ่มที่จะเบลอจนต้องสะบัดศีรษะเพื่อไล่อาการเหล่านี้ออกไป แต่เขากลับฝืนตัวเองเพื่อให้ไปถึงรถเร็วๆ

"ซัน!!...ซัน!!...คุณเป็นอะไรคะ?"เสียงหวานแหลมเอ่ยถามขึ้น กลิ่นน้ำหอมฉุนๆ ตีเข้าหน้าเขาอย่างจัง

"ฉะ...ฉัตร...ช่วยผมด้วย...ผมโดนวางยา...พาผมไปที่รถที!!"เขาเอ่ยขอร้อง

"ใครทำซันคะ...มาค่ะเดี๋ยวฉัตรพาไป..."ร่างบางเอาแขนของเขามาคล้องไว้แล้วพยายามแบกร่างสูงไปที่ลานจอดรถ "รถจอดอยู่ไหนคะ?"เธอเอ่ยถาม

"ล็อคB..."จากนั้นสติของเขาก็ดับวูบไป แม้ว่าจะพยายามฝืนตัวเองให้มีสติก็ไม่สามารถห้ามฤทธิ์ของยานั้นได้

"ซัน!! ซันตื่นสิ!! ซัน!"ปาริฉัตรเอ่ยเรียกสติของเขา เมื่อไม่มีเสียงตอบสนอง เธอยกยิ้มแล้วล้วงเอากุญแจรถมากดเปิดจากนั้นก็ยัดร่างของเขาไว้ฝั่งข้างๆ คนขับ โดยมีเธอเป็นคนขับให้เขาแทน

"ขอบใจมานังศรัส...รักแกมากเพื่อน!!"ปาริฉัตรเอ่ยบอกเพื่อนที่ช่วยพยุงร่างสูงมาส่งที่รถ

"ผัวเก่าแกนี่ท่าทางจะถอดเขี้ยวเล็บแล้วจริงๆ ขนาดฉันอ่อยยังไม่สนใจฉันเลย..."เธอบอกเพื่อนรักอย่างแสนเสียดาย

"เพราะแบบนี้ไง ฉันถึงต้องใช้แผนนี้"

"รีบไปก่อนที่นักข่าวจะมาเห็น..."

"เห็นก็ดีสิ...จะได้เป็นข่าวจะได้มีหลักฐานจับได้แน่นขึ้น"ใบหน้าสวยยิ้มร้ายให้เพื่อน ก่อนจะแยกกันตรงนี้

ด้านเอวา...

@ไอริสตาร์ คลับ

"อะไรกัน...มาเที่ยวแต่กลับทำหน้าหงอยเป็นหมาเหงาแบบนี้?"มิเกลเอ่ยถามเธอที่เอาแต่พ่นลมหายใจหนักๆ หลายต่อหลายครั้ง

"เครียดน่ะแก..."เธอตอบเพื่อนพร้อมกับถอนหายใจออกมาอีกครั้ง

"อืม...เชื่อ...เครียดอะไรไหนเล่ามาสิ"

"พี่ซันอยากมีลูก...แต่ฉันไม่พร้อม...ตอนนี้ก็นอยฉันแถมวันนี้บอกคุยกับลูกค้าโทรหาก็ไม่รับไม่รู้ว่าไปคุยถึงไหนกัน"

"พี่ซันเนี้ยนะอยากมีลูก?"มิเกลเอ่ยถามย้ำอย่างไม่ค่อยเชื่อหูตัวเอง "นี่ฉันไม่ได้หูเพี้ยนไปใช่ป้ะ?"

"แกได้ยินน่ะถูกแล้ว...พี่ซันอยากมีจริงๆ ..."

"พูดเป็นเล่นไป...แล้วแกว่าไงล่ะ...ทำไมไม่ยอมมีไปเลยไหนๆ ก็เรียนจบแล้ว...อีกอย่างบ้านแกกับพี่ซันก็รวยมีเงินเลี้ยงดูลูกสบายทั้งชาติ"

"หน้าอย่างฉันเนี้ยนะจะมีลูก แกก็รู้ฉันไม่ชอบเด็ก...อีกอย่างถ้าฉันมีลูกเท่ากับสังคมของฉันเป็นศูนย์...อาจจะเพราะฉันอยากทำงานเก็บเกี่ยวประสบการณ์ด้วย...แล้วก็อยากเรียนต่อโทอีก...ซึ่งฉันยังไม่ได้ลงมือทำสักอย่าง อยู่ๆ จะให้ไปมีลูกฉันต้องเอาเวลาทั้งหมดมาให้ลูกเลยนะ...ฉันยังไม่พร้อมจริงๆ แก"เธออธิบายยืดยาว และดูเหมือนเพื่อนเธอก็จะเข้าใจเธอด้วยเช่นกัน

"แต่ฉันคิดต่างกับแกนะ...ฉันว่าพี่ซันคงพร้อมที่จะหยุดที่แกจริงๆ ...ถึงได้เอ่ยปากอยากมีลูกกับแกแบบนั้น...แกลองคิดดูสิ...ผู้ชายแบบพี่ซันถ้าเป็นเมื่อก่อนจะยอมมีลูกกับใครไหม?"

หัวใจดวงน้อยของเธอเต้นแรงอย่างบอกไม่ถูก มันเป็นความรู้สึกดีมากจริงๆ ที่คนแบบเขารักเธอและอยากที่จะสร้างครอบครัวกับเธอ แต่เธอเพิ่งจะ23ชีวิตวัย23ยังต้องมีเรื่องที่ให้ทำเยอะแยะ เธอก็แค่อยากเก็บเกี่ยวมัน และไม่ว่าจะคิดอีกกี่ครั้ง ก็ยังไม่พร้อมอยู่ดี

"หรือแกไม่ได้รักพี่ซัน?"มิเกลถามพร้อมกับชี้หน้า ดวงตากลมโตมองมาที่เธอเพื่อจับผิด

"รักสิแก...แต่แค่ยังไม่พร้อมแกเข้าใจฉันไหมมิเกล"

"เป้าหมายของแกมีอะไรบ้างก่อนที่จะสร้างครอบครัว"

"เรียนต่อ...ทำงาน...สัก25ก็พร้อมแล้วแค่ขอเวลามันนานตรงไหน"

"ในขณะที่แก25...แต่พี่ซัน30แกคิดว่าผู้ชายวัย30จะใช้ชีวิตรอแกไปถึงเมื่อไหร่...ในระหว่างที่แกใช้ชีวิตตามที่แกบอก...แต่ระหว่างทางพี่เขาดันมีเหตุการณ์ทำให้สร้างครอบครัวกับแกไม่ได้...แกจะเสียใจไหม?"

"แกหมายความว่าไง?"

"เช่น...เกิดอุบัติเหตุ...หรือถูกใจผู้หญิงคนอื่นไปแล้ว...แกจะไม่รู้สึกเสียใจใช่ไหมที่ตอนนี้เลือกใช้ชีวิตตามใจตัวเอง...ชีวิตคนเรามันสั้นมากนะแก...ไม่รู้ว่าวันนี้พรุ่งนี้จะเกิดอะไรขึ้นบ้าง...พี่ซันก็น่าจะมีความคิดแบบนั้นถึงได้คิดอยากจะสร้างครอบครัวกับแก...ในขณะที่แกอยากใช้ชีวิตอิสระเพราะยังไม่ได้ลองใช้ชีวิตของตัวเองอย่างที่แกพอใจ...อีกคนเขาก็คงไม่เชื่อมั่นในความรักของแกไปแล้ว"คำพูดของมิเกลมันเตือนสติของเธอได้บ้าง บางทีเธออาจจะเห็นแก่ตัวเกินไป จนลืมนึกถึงใจของอีกคน ทั้งที่อยากทำงานก็ทำได้มันควบคู่กันได้ เธอลืมคิดถึงตรงนี้เลยจริงๆ

"ขอบใจแกมากนะมิเกล...ว่าแต่ฉัน...แกเถอะ...เมื่อไหร่จะยอมเปิดใจให้พี่คิม"

"ฉันเปิดใจตั้งนานแล้ว...แต่เขาไม่ชัดเจนเอง...จมอยู่แต่กับความกลัว...กลัวมากก็ไม่ต้องมาอยู่กับฉัน...แค่ปากตรงกับใจมันยากตรงไหน?"

"คนปากหนักแต่รักจริง...แกก็อย่าดูที่คำพูดสิ...มองที่การกระทำก็พอ"

"กระทำแล้วไง ไม่พูดจะรู้หรอ...ฉันไม่อยากหน้าแตกคิดไปเองหรอกนะ"มิเกลเริ่มหัวเสียเมื่อเอ่ยถึงบุคคลที่3

"กลับกัน...จะเที่ยวคืนและเดี๋ยวออกจากร้านช้าคนจะเยอะ"เอวาเอ่ยชวนเพื่อนกลับ

"ดีเหมือนกัน...ไปส่งฉันด้วยนะไม่ได้เอารถมา"

"มีรถก็หัดขับบ้าง รถซุปเปอร์คาร์คันนั้นน่ะ"เอวาแซวเพื่อน

"คนซื้อให้โง่...ไม่อยากขับ"เธอพูดประชดประชัน

จากนั้นเอวาก็ขับรถมาส่งเพื่อนที่คอนโด พอมาถึงคอนโดของเธอก็ต้องแปลกใจเพราะซันยังไม่กลับมา มันทำให้หัวใจของเธอเต้นผิดจังหวะแปลกๆ

"ทำไมยังไม่กลับมาอีก...งอนขนาดนั้นเลย?"เธอพูดกับตัวเองเบาๆ จากนั้นก็กดส่งข้อความไปหาร่างสูง

เอวา : พี่ซันอยู่ไหนคะ?

เอวา : กลับคอนโดได้แล้ว เอวารออยู่

เอวา : ขอโทษนะคะที่เอวาคิดถึงแต่ตัวเอง เอวาพร้อมแล้วค่ะ ยกโทษให้เอวาน้า

แต่ก็ไร้ซึ่งข้อความตอบกลับ เธอจึงยกหูขึ้นโทรหาเขา แต่โทรไปเท่าไหร่ก็ไม่รับสายอยู่ดี มันทำให้นึกหวั่นและกลัว กลัวว่าเขาจะเป็นอะไรไป ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับเขาล่ะ เธอจะทำยังไง เธออยู่ไม่ได้แน่ๆ ยังไม่ได้สร้างครอบครัวด้วยกันเลยอะไรที่ไม่คาดคิดก็ไม่อยากให้มันเกิดขึ้นทั้งนั้น

ภายในใจร้อนลุ่ม มันกระวนกระวายใจอย่างบอกไม่ถูก เขาไม่เคยหายไปแบบนี้เลย อย่างน้อยถ้างานยุ่ง ก็ควรจะตอบกลับมาสักนิดสิ นี่โทรไปก็โทรติด นั่นก็แปลว่าโทรศัพท์ไม่ได้แบตหมดแต่แค่เขาจงใจไม่รับสายเธอเอง