กลัว

"เอวา...ตื่นได้แล้วครับ...เช้าแล้วน้า..."เสียงนุ่มทุ้มปลุกร่างเล็กที่เอาแต่นอนซุกอกแกร่งของเขาใต้ผ้าห่มผืนหนา

"อื้ม..."

"อย่าครางแบบนี้สิครับ...มันแข็งนะรู้ไหม"อัครวินท์เอ่ยด้วยเสียงเจ้าเล่ห์

"..."ไร้ซึ่งเสียงตอบรับใดๆ จากคนขี้เซา

"ตื่นได้แล้วครับ..."

จุ๊บ!

เมื่อปลุกไม่ตื่นเขาจึงกดจูบหนักๆ บนหน้าผากของเธอ จมูกโด่งก้มลงมาหอมที่แก้มนวลหนักๆ และตามด้วยริมฝีปากหนาขบเม้มเบาๆ ที่ริมฝีปากของเธอ แต่เหมือนฟ้าเป็นใจไม่รู้ว่าเธอละเมอหรือเคลิ้มไปกับเขา ทำให้เธอเผลอเผยอปากรับลิ้นร้อนๆ ของเขาเข้าไปเกี่ยวตวัดหาความหวานในโพรงปากนุ่มๆ นั้น

"อื้อ..."เสียงหวานครางเบาๆ

เขาดูดเม้มริมฝีปากบางหนักขึ้นเรื่อยๆ จจากตอนแรกแค่ต้องการจะปลุก แต่ตอนนี้กลับทำให้ความเป็นชายของเขามันชูชันขึ้นพร้อมสู้ศึกอีกครั้ง แค่ได้สัมผัสแค่นี้ความต้องการมันก็มีมากขึ้นแล้ว

ฝ่ามือใหญ่เคล้นคลึงเต้าอวบ นิ้วหัวแม่มือบี้เม็ดประทุมถันเบาๆ เพื่อเร้าอารมณ์ของร่างบางให้คล้อยตามไปกับเขา ในเวลาต่อมาร่างของเขาก็ขึ้นมาคร่อมบนร่างของเธอแล้ว จากนั้นก็ก้มลงซุกไซร้ซอกคอหอมกรุ่นทั้งซ้ายและขวาอย่างหลงไหล

"อื้ม...พี่ซัน..."

"ตื่นแล้วหรอครับ...หื้ม..."ดวงตากลมโตค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา ก็พบกับใบหน้าหล่อเหลาที่ตอนนี้มีรอยยิ้มเจ้าเล่ห์อยู่ แถมตอนนี้เขาอยู่บนร่างของเธอแล้ว

"นี่คือวิธีปลุกหรอคะ..."เธออมยิ้มเล็กแล้วถามออกไป

"ตอนแรกปลุก...แต่ไปๆ มาๆ ร่างของเอวามันปลุกอารมณ์ของพี่ซะงั้น...อื้ม...สักรอบก่อนไปกินข้าวเช้านะครับคนดี..."

"แน่ใจนะคะว่ารอบเดียว?"เธอเลิกคิ้วถาม เพราะคนอย่างเขารู้จักคำว่ารอบเดียวเสียที่ไหนกัน

หลังจากนั้นทั้งคู่ก็เริ่มบรรเลงบทรักกันในยามเช้า จากเช้ามาจนถึงเที่ยง และแน่นอนไม่มีคำว่ารอบเดียวจริงๆ สำหรับคนอย่างเขา

"พี่ซันนะพี่ซัน...ไหนว่ารอบเดียวไงคะ?"และเป็นอีกครั้งที่เขาทำกิจกรรมกันบนเตียงแล้วล่วงเลยเวลาจนร่างบางต้องหงุดหงิดอีกแล้ว แต่ถึงหงุดหงิดอย่างไร เธอก็เคลิ้มไปกับเขาทุกที ไม่รู้ทำไมร่างกายไม่เคยปฏิเสธคนข้างๆ ได้เลยนะ

"ก็ว่าจะรอบเดียว แต่มันเลยเถิดไงครับ...เอาน่าวันนี้อยากกินอะไรพี่จะเลี้ยงเอง...วันนี้เรียกพี่ว่าป๋าได้เลย"เขายักคิ้วกวนให้สองสามที

"ปิ้งย่างดีไหมคะ...แกะกุ้งให้ด้วยนะ"

"ร้านเดิมไหมครับพี่จะได้จองโต๊ะ"

"ค่ะ...อืม...อาทิตย์หน้าเอวาต้องไปซ้อมรับปริญญา...หลังจากซ้อมเดี๋ยวเอวาเข้าไปช่วยงานที่บริษัทนะคะ"

"ไม่เห็นต้องไปรับเองให้เหนื่อยเลยครับ ให้ทางมหาลัยส่งมาที่บ้านก็ได้นี่"อัครวินท์กล่าว

"ครั้งเดียวในชีวิตค่ะพี่ซัน อีกอย่างถือโอกาสเจอน้องในสาย แล้วก็เพื่อนๆ ด้วยค่ะ วันซ้อมเอวาต้องไปเลี้ยงน้องในสายรหัสด้วย แต่รับจริงเดือนหน้า...หวังว่าพี่ซันจะว่างไปนะคะ"ร่างบางกล่าวออดอ้อนพร้อมกับเดินไปกอดร่างสูงแล้วซุกใบหน้าลงบนอกแกร่งแล้วส่ายหน้าไปมา

"น้องในสายผู้ชายหรือผู้หญิงครับ?"เขาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเป็นกังวลเล็กน้อย

"มีทั้งชายและหญิงค่ะ..."

"มีดื่มไหม?"

"นิดหน่อยค่ะ...หืม...ไม่เอาไม่ทำหน้าแบบนั้นสิคะ...อืม...งั้นพอถึงวันนั้นพี่ซันก็ไปด้วยก็ได้ค่ะ...ถือว่าเอวาปล่อยผีให้พี่ซัน1วัน...ไปดื่มกับเพื่อนได้...แต่!!..."

"รู้แล้วครับ...ห้ามยุ่งกับผู้หญิง...ใช่ไหม?"อัครวินท์เอ่ยดักอย่างรู้ทัน ทำเอาร่างบางยกยิ้มอย่างพอใจ

"รู้ก็ดีแล้วค่ะ อย่าให้เห็นว่ามีใครมาวอแวนะคะ...ไม่งั้น...เอวาจะเฉือนทิ้งให้เป็ดกินเลย"

"เมียใครเนี่ย...โหดชะมัดเลย..."

@ภัตราคาร

"แหม...หวานกันจังเลยนะคะ..."อยู่ๆ เสียงแหลมๆ ก็เอ่ยขึ้นขณะที่เอวารินทร์และอัครวินท์ควงคู่กันเข้ามาในร้านอาหารดัง

"ฉัตร!"อัครวินท์ขมวดคิ้วมองร่างบางในชุดเดรสสีแดงเพลิงรัดรูปสุดสั้นอย่าไม่ค่อยสบอารมณ์

"ชุดนี้ซันซื้อให้...จำได้ไหมคะ?"ร่างบางเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงและทีท่ายั่วอารมณ์เอวารินทร์ และแน่นอนคนความอดทนต่ำแบบเธอต้องโมโหอยู่แล้ว

"อย่ามาวุ่นวายกับฉันให้มาก...ยิ่งทำตัวแบบนี้ฉันยิ่งรู้สึกโชคดีที่เลิกกับเธอ!!"มือหนาของร่างสูงโอบกอดเอวบางของเอวารินทร์ไว้แน่นและพาเดินเลี่ยงไปอีกทาง เพื่อให้เธอไม่ต้องคิดมาก และมันทำให้เธอใจเต้นแรงด้วยความดีใจ ที่เขาปกป้องเธอ มันรู้สึกดีและหัวใจพองโตเอามากๆ

"เอวาคนเก่งของพี่ทำไมเงียบล่ะครับหืม..."เสียงนุ่มเอ่ยถามขึ้น เพราะปกติเธอจะต้องต่อกลอนกับสาวๆ ของเขาแล้ว

"เพราะเอวาทำให้พี่ซันกับเขาเลิกกัน ความรู้สึกมันต่างกันกับผู้หญิงชั่วคราวนี่คะ"แววตาของเธอวูบไหวเล็กน้อย เพราะถึงอย่างไร เขาก็ขึ้นชื่อว่าเคยรักกัน มันต่างจากสัมพันธ์สวาทแค่ชั่วคืน

"ฟังพี่นะครับ...เอวาไม่ต้องรู้สึกผิดอะไรทั้งนั้น...ฉัตรทำตัวเอง...ถ้าเอวาไม่เข้ามาในชีวิตพี่วันนั้น...พี่คงโง่ไปอีกนาน...พี่ไม่สนใจอดีต...พี่สนใจแค่เอวาเท่านั้น...และจะมีแค่เอวาคนเดียวที่พี่สนใจ!"อัครวินท์จับไหล่มนแล้วหันเธอให้มาประจันหน้ากับเขา สายตาของทั้งคู่สบประสานกัน แววตาของเขามองจ้องลึกเข้าไปในดวงตากลม คำพูดของเขาหนักแน่นจนมันทำให้ร่างบางใจชื้นขึ้นมา มันทำให้เธอรู้สึกโล่งใจ รู้สึกดีกับคำตอบนี้จริงๆ

"เอวาเชื่อพี่ซันค่ะ..."

"มันต้องอย่างนั้น..."มือหน้ายกขึ้นมายีหัวเธอเบาๆ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นจูงมือพาเธอขึ้นไปยังชั้นบนเพื่อรับประทานอาหารอย่างที่ตั้งใจตั้งแต่แรก

1อาทิตย์ต่อมา...

และในที่สุดก็ถึงวันซ้อมรับปริญญา วันนี้บรรดานักศึกษาที่จบตามหลักสูตรของมหาวิทยาลัยต่างก็มารวมตัวกันในหอประชุม ก่อนจะเริ่มซ้อมรับตามรายชื่อ ลำดับที่ของตัวเอง

การจัดเรียงลำดับจะจัดเรียงตามคณะ สาขาที่เรียน ซึ่งโชคดีที่มหาลัยวิทยาลัยของเธอเริ่มจากคณะบริหารธุรกิจก่อน จึงได้รับเป็นลำดับแรกๆ แต่ถึงจะได้รับลำดับแรกๆ ก็ต้องมานั่งรอปิดงานอีกอยู่ดี ซึ่งมันก็จะมีพิธีการต่างๆ ของทางมหาวิทยาลัย

"จบสักทีเนาะ...แล้ว...โน่ไม่เข้ารับหรอ"เอวารินทร์เอ่ยถามมิเกล เมื่อซ้อมรับจนเสร็จเรียบร้อยแล้ว

"เห็นทักมาบอกว่าไม่เข้ารับ...แล้วก็เตรียมตัวจะไปเรียนต่อโทที่อังกฤษ..."มิเกลตอบ

"แล้วแกจะไปเลี้ยงสายด้วยกันไหม?"

"ไปสิ...รวมสายกันเลยไหมจะได้ไปด้วยกันเลย"มิเกลเอ่ย

"เอาสิแก หลายๆ คนสนุกดี...สักสามทุ่มเจอกันที่ร้าน...เดี๋ยวฉันจะได้ทักไปบอกน้องๆ ในสายด้วย"

"น้องในสายแกที่ชื่อสิบทิศมาไหม?"มิเกลทำทีท่าลังเลเล็กน้อยก่อนจะถามออกไป

"ก็ต้องไปอยู่แล้วไหม...ทำไม...แกยังคิดว่าน้องยังชอบแกอยู่หรอ?">เอวารินทร์

"...."

"ชอบก็ช่างน้องสิ...หรือแกกลัวใครเข้าใจผิด?"เอวารินทร์ถามจี้

"เปล่าสักหน่อย...ฉันกับเขาไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย...อีกอย่างฉันกับพี่เหนือก็คบกันอยู่"

"ฉันยังไม่ได้พูดชื่อเขาเลย...แกรู้ได้ไงว่สฉันหมายถึงใคร?"เอวารินทร์หลี่ตามองเพื่อนอย่างจับผิด

"เอ่อ...ก็...ก็ไม่ได้หมายถึงใคร...แค่กลัวพี่เหนือหึง"

"หรอ?"

"ก็ใช่สิ!"เธอตอบก่อนจะหลบสายตาไปมองทางอื่น

"เอาน่าอย่าเพิ่งไปคิดมาก...เลี้ยงสายจบเดี๋ยวก็แยกย้ายกันแล้ว...น้องคงไม่คิดอะไรแล้วล่ะ"เธอตบไหล่เพื่อนเพื่อให้คลายความกังวล "อย่าว่าฉันยุ่งเลยนะ...ถ้าแกไม่ชอบพี่เหนือ...แกไม่ควรดึงเขาเข้ามาเกี่ยวด้วยนะ...แกรู้ใช่ไหมว่าการโดนหลอกให้รักมันเจ็บแค่ไหน?"

"ฉัน...ต้องรักพี่เหนืออยู่แล้ว...พี่เขาเป็นแฟนฉันนะ..."น้ำเสียงและแววตาของเธอวูบไหวเล็กน้อย ราวกับซ่อนความรู้สึกบางอย่างเอาไว้ในใจ และเอวารินทร์รู้ดีว่าถึงแม้จะพูดอะไรไป เพื่อนของเธอก็รู้ตัวเองดีที่สุด แต่แค่เลือกที่จะทำตรงข้ามและน่าจะมีเหตุผลที่ทำให้เธอตัดสินใจแบบนี้

"รักพี่เหนือก็ดีแล้ว...พี่ซันมาพอดีเลย...ไว้เจอกันแก"พูดจบเธอก็วิ่งไปขึ้นรถของอัครวินท์ทันที

"จ๊ะเอ๋...เหนื่อยไหมครับ"ทันทีที่ร่างบางเปิดประตูรถเข้ามานั่งข้างๆ คนขับ ร่างสูงก็เอ่ยทักทายด้วยทีท่าอารมณ์ดี แถมยังเอาหน้ามาซุกๆ หน้าอกอวบอิ่มของเธอด้วย

"เป็นอะไรคะทำไมอ้อนจัง"มือเล็กจับใบหน้าของอัครวินท์ ก่อนจะก้มลงไปหอมที่กลุ่มผมหอมๆ ของร่างสูงเบาๆ

"ไม่รู้เหมือนกันครับ วันนี้เป็นเพลียๆ อยากกอดเอวาทั้งวันเลย..."พูดจบร่างสูงก็ผละตัวออกแล้วนั่งตัวตรงประจำที่คนขับ

"งานเยอะหรอคะ...ทนอีกนิดน้าเดี๋ยวเอวาเข้าไปช่วยงาน..."

"แล้วคืนนี้ไปกี่ทุ่มครับ...ไปกันกี่คน?"ร่างสูงเอ่ยถามขึ้นระหว่างที่ขับเคลื่อนรถออกไป ใบหน้าหล่อสนใจถนนตรงหน้า

"3ทุ่มค่ะ...ในสายมี4คนค่ะและจะรวมสายกับมิเกลเลี้ยงน้องวันนี้ไม่แน่ใจว่าน้องของมิเกลมากันกี่คน"

"อ้อ...งั้นพี่จะได้จองห้องให้ เอาห้องข้างๆ กันเลย..."อัครวินท์กล่าวเสร็จสรรพก็ยกหูโทรศัพท์ไปจองห้องให้เธอทันที การกระทำของอัครวินท์มันบ่งบอกว่าเขาใส่ใจเธอดีแค่ไหน แค่นี้ก็ทำให้ร่างบางยิ้มแก้มแทบปริแล้ว

@ไอริสตาร์คลับ

เมื่อมาถึงคลับเอวารินทร์ก็แยกตัวเข้าไปเลี้ยงสายกับรุ่นน้อง ส่วนอัครวินทร์ก็เข้าไปนั่งดื่มกับเพื่อนๆ เหมือนเดิมตามเคย ตามสไตล์3หนุ่มแต่แปลกที่วันนี้คิมหันต์ไม่จ้างสาวมานั่งดริ้งค์ด้วย มีแต่ปราณที่นั่งนัวเนียอยู่กับสาวสวยสุดเซ็กซี่ตามฉบับหนุ่มโสดเจ้าสำราญ

"มาๆ ดื่มฉลองให้พี่เอวาและพี่มิเกลกัน"ใบชาเด็กสาวรุ่นน้องปี3เอ่ยเปิด พร้อมกับชูแก้วขึ้น

"ยินดีด้วยนะคะพี่ๆ จบไปแล้วก็กลับมาหากันบ้างนะคะ"สาวหมวยนามว่าปิงๆ เอ่ยแสดงความยินดีกับเธอทั้งคู่

"ได้เสมอ ไว้มีโอกาสพี่จะพาไปเลี้ยงอีก แต่ไม่เอาร้านเหล้าแล้วนะ"เอวารินทร์กล่าวด้วยรอยยิ้ม

"จบไปแล้วผมก็ไม่เจอหน้าพี่มิเกลน่ะสิครับ"สิบทิศรุ่นน้องเอ่ยขึ้นด้วยความมึนเมาของฤทธิ์แอลกอฮอล์ ทำเอามิเกลหน้าตาเหรอหรา แต่ก็ได้แค่ส่งยิ้มเจื่อนๆ ไปให้

"ไอ้ทิศ...พี่เขาทำตัวไม่ถูกแล้วเมาก็พอเลย"เพื่อนหนุ่มของสิบทิศเอ่ยปรามเพื่อน พร้อมกับคว้าแก้วมาถือไว้

"มาดื่มๆ กันดีกว่า...คิว...ถ้าเพื่อนเมาพาเพื่อนกลับก่อนก็ได้"มิเกลเอ่ยขึ้น

"ครับพี่เกล...ขอโทษทีครับ...มันคงชอบพี่มากจริงๆ"เด็กที่ชื่อคิวเอ่ยบอก

"ไม่เป็นไร...ยังไงก็ดูแลเพื่อนด้วยน่าจะเมาแล้ว..."

"เกล...เดี๋ยวฉันมานะ..."ระหว่างที่ดื่มกันอย่างสนุกสนานกันอยู่นั้นอยู่ๆ สายตาของเธอก็สะดุดเข้าอย่างจังกับปาริฉัตร!! ใช่ แต่เพียงไม่นานก็เห็นอัครวินทร์เดินตามเธอไป และแน่นอนร่างสูงไม่ได้สังเกตุว่าเอวารินทร์กำลังมองไปทางเขาทั้งคู่

ภายในใจตอนนี้มีแต่คำถาม ทำไมทั้งคู่ถึงเดินไปด้วยกันล่ะ...ไหนว่าไม่คิดอะไรกันแล้ว ไปด้วยกันแบบนี้หมายความว่ายังไงกัน ในหัวของเธอมีแต่คำถามมากมาย หัวใจดวงน้อยเต้นกระหน่ำ กลัวเหลือเกิน กลัวว่าทั้งคู่จะกลับไปหากัน