บทที่ 8

หลินเจ๋อเฉินกลับไม่สนใจว่าเธอจะรู้สึกยังไง เขากระชากชุดนอนส่วนบนของเธอออก

ตอนที่มือเย็นๆน่ารังเกียจนั่งสัมผัสที่เอวด้านหลัง ซูหว่านก็กรีดร้องออกมาเสียงดัง

"หลินเจ๋อเฉิน!"

เสียงดังสนั่นทำให้หลินเจ๋อเฉินหยุดลูบคลำในทันใด

ซูหว่านอยากจะฆ่าเขาให้ตาย "หลินเจ๋อเฉิน ถ้าวันนี้คุณกล้าข่มขืนฉัน พรุ่งนี้ฉันจะไปฟ้องศาล!"

หลินเจ๋อเฉินหัวเราะเยาะออกมาราวกับได้ยินเรื่องตลกที่สุดในโลก "ขนาดตำรวจฉันยังไม่กลัว เธอคิดว่าฉันจะกลัวโดนเธอฟ้อง?"

ซูหว่านกำหมดแน่น เธอพูดกัดฟัน “ฉันรู้ว่าตระกูลหลินของคุณมีอำนาจ แล้วยังไง นี่มันยุคของโซเชียลมีเดีย ถ้าคุณกล้าใช้อำนาจทำผิดให้เป็นถูก ฉันก็จะแฉคุณกับพวกสื่อ!”

หลินเจ๋อเฉินเลิกคิ้วอย่างไม่สะทกสะท้าน "เอาสิ ไปแฉเลย ฉันไม่ได้ขึ้นเทรนด์ทวิตนานแล้วเหมือนกัน"

คำพูดของหลินเจ๋อเฉินบ่งบอกชัดว่าเขาไม่กลัว จู่ๆซูหว่านก็รู้สึกหมดแรง คนที่เธอต่อกรอยู่ไม่ใช่ประชาชนตาดำๆทั่วไป แต่เป็นลูกหลานของผู้มีอำนาจ แค่กระดิกขานิดเดียวก็ปิดข่าวได้หมด การที่เธอคิดจะสู้กับเขาก็ไม่ต่างอะไรกับเอาไม่จิ้มฟันไปงัดกับเหล็ก

ซูหว่านค่อยๆดึงสติกลับมา ถ้าคิดจะสู้กับคนอย่างหลินเจ๋อเฉิน เธอจะใช้ไม้แข็งไม่ได้ เธอไม่อาจสู้แรงของเขา แล้วก็ไม่มีอำนาจ หากคิดจะเอาตัวรอด เธอต้องหัดใช้มารยาให้เป็น

พอคิดได้ดังนั้น น้ำเสียงของซูหว่านก็อ่อนลง เธอพูดเสียงออดอ้อน "ประธานหลิน ฉันไม่ได้คิดอยากจะฟ้องคุณหรือเอาสื่อมาแบล็กเมล์คุณเลยนะคะ แต่ฉันไม่สามารถมีอะไรกับคนที่ตัวเองไม่ได้รักได้"

พอได้ยินแบบนั้น สีหน้าของหลินเจ๋อเฉินก็อ่อนลง แต่ก็ไม่ได้แปลว่าเขาจะยอมปล่อยเหยื่อที่กำลังจะยัดเขาปากอยู่รอมร่อ

เขาก้มหน้าลงจูบกระดูกไหปลาร้าของเธออย่างหนักหน่วง "แต่ฉันอยากได้เธอ ทำไงดีล่ะ?"

ซูหว่านรู้สึกขยะแขยงเต็มทน แต่ก็ต้องอดกลั้นฝืนทน "งั้นคุณให้เวลาฉันปรับตัวหน่อยนะคะ รอให้ฉันรักคุณก่อน เรื่องแบบนี้ก็จะมาเองโดยอัตโนมัติ ตอนนี้คุณบีบบังคับก็มีแต่จะทำให้ฉันรู้สึกแย่"

หลินเจ๋อเฉินทำหน้าไม่ทุกข์ร้อน "ไม่เป็นไร ฉันรู้สึกดีก็พอ"

ความหน้าด้านของหมอนี่ ทำให้ซูหว่านที่ปั้นหน้าเล่นละคร ต้องเสียหลักไปทันที

เธอพยายามอดทนไม่ตบเขาให้ตายคามือ แล้วไกล่เกลี่ยต่อไป "ประธานหลิน ฉันได้ยินว่าถ้าคนสองคนมีเพศสัมพันธ์กันด้วยความรัก จะรู้สึกดีกว่าการถูกบังคับนะคะ คุณไม่อยากลองดูหรอ?"

หลินเจ๋อเฉินไม่ได้โง่ แน่นอนว่าเขาดูออกว่าซูหว่านอยากจะเอาตัวรอดถึงได้พูดจาเสียงอ่อนเสียงหวานใส่เขา

เขาเข้าใจมาตลอดว่าซูหว่านเป็นผู้หญิงประเภทที่มีแต่นมไม่มีสมอง ที่ไหนได้เธอก็ฉลาดไม่เบา พอรู้ว่าข่มขู่เขาไม่สำเร็จ ก็เลยรีบเปลี่ยนแผน น่าสนใจไม่เบา

เขาเอียงศีรษะสังเกตเธออยู่สักพัก แต่ไม่ได้เผยไต๋ให้รู้ "ยังไงมันก็ทำเหมือนกัน คงไม่ต่างกันเท่าไหร่หรอก"

คำพูดแบบนี้ไม่สมควรจะพูดออกมาอย่างโจ่งแจ้วจริงๆ เขามันหน้าไม่อาย แต่เธออาย ถึงกระนั้นซูหว่านก็ยังอดทนโน้มน้าวใจต่อไป "ต่างกันเยอะค่ะ"

หลินเจ๋อเฉินโน้มหน้าเข้าหาเธอ "เธอเคยหรอ?"

สีหน้าของซูหว่านเสียทรงไปนิด ในหัวผุดภาพที่จี้ซือหานกำลังกอดเธอ จู่ๆในหัวใจก็เจ็บแปล๊บขึ้นมา

ถ้าจี้ซือหานรู้ว่าเธอกำลังถูกคนอื่นรังแกอยู่ในสภาพแบบนี้ เขาจะทำหน้ายังไง?

เขาจะโกรธหรือเปล่า จะหึงไหม จะ...

เธอมโนอารมณ์มากมายของเขา แต่มีเสียงเสียงนึงดังขึ้นบอกเธอว่า เขาจะไม่รู้สึก

พอเห็นเธอเงียบไป หลินเจ๋อเฉินก็แค่นหัวเราะ "เธออยากจะให้ฉันรอจนกว่าเธอจะรัก แล้วค่อยนอนด้วยกัน เพ้อเจ้อไปหน่อยมั้ง"

เขาออกล่า ก็เพื่อเติมเต็มความปรารถนาของตัวเอง ไม่มีเวลามารักๆง้อๆกับพวกหญิงพวกนั้นอยู่แล้ว ทั้งน่าเบื่อ และยุ่งยาก

ซูหว่านเริ่มรู้สึกหมดหวัง แต่พอเห็นแววตาของเขาไม่ได้มีความใคร่ที่รุนแรงเท่าตอนแรก ก็เริ่มมีกำลังใจขึ้นมาจึงโน้วน้าวเสียงอ่อนต่อ

"ประธานหลิน ให้เวลาฉันสามเดือนนะคะ รอให้ฉันรักคุณ ฉันจะยอมนอนกับคุณอย่างเต็มใจแน่นอน ดีไหม?"

"ไม่"

หลินเจ๋อเฉินปฏิเสธแบบไม่คิด "สามเดือนนานไป ฉันรอไม่ไหว"

แม้เผินๆเขาจะปฏิเสธ แต่เห็นได้ชัดว่าในนั้นแฝงนัยยะที่พอจะต่อรองได้อยู่ ซูหว่านรีบถอยให้อีกก้าว "งั้นสองเดือนไหวไหมคะ?"

หลินเจ๋อเฉินเห็นดวงตาที่มืดสนิทของเธอกลับมาเปล่งประกาย ก็อดหยิกแก้มเธอไม่ได้ "ฉันรอได้แค่สามวัน"

แน่นอนว่าเขาอยากจะทำเธอซะตอนนี้เลย แต่เธอก็พูดถูก ถ้าได้มาแบบไม่เต็มใจก็คงจะไม่ดีเท่าไหร่

ก็ควรให้เธอได้ตั้งตัวก่อน ถึงยังไงก็ต่างแค่ไม่กี่วัน เขาก็จะใช้โอกาสนี้เตรียมอุปกรณ์ให้พร้อมด้วย

ถึงยังไงผู้หญิงที่ทั้งสวยทั้งฉลาดแบบซูหว่าน เขาควรจะเก็บเธอไว้เล่นให้นานหน่อย