บทที่ 11

"ประธานจี้ ขอแนะนำหน่อย นี่ซูหว่านเป็นผู้หญิงของผม"

การแนะนำอย่างเปิดเผยของหลินเจ๋อเฉิน ทำให้ซูหว่านอึ้งไปนิดหน่อย

ไม่คิดว่าการถูกเปิดตัวซึ่งเป็นสิ่งที่ใฝ่หามาตลอด แต่ไอ้โรคจิตนี่กลับเป็นคนมอบมันให้เธอ

ส่วนผู้ชายคนที่เธออยากให้เขาทำ เอาแต่นั่งมุนแก้วไวน์ตั้งแต่ต้นจนตอนนี้ โดยไม่แลเธอแม่แต่เธอ

ราวกับว่าทุกสิ่งที่เกิดขึ้นณ ตรงนี้ ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเขา ทั้งเฉยเมย ทั้งไร้ความรู้สึก

หลินเจ๋อเฉินเห็นจี้ซือหานไม่ได้รู้สึกสนใจแต่อย่างใด ก็รีบจับคางของซูหว่านขึ้น

"ประธานจี้ ดูสิ เธอหน้าตาเหมือนหนิงหว่านของคุณมากใช่ไหมล่ะ?"

วันนี้เขาไปคุยเรื่องโปรเจคที่หนิงกรุ๊ป แล้วเจอเข้ากับคุณหนูหนิงที่หน้าตาละม้ายคล้ายซูหว่านสุดๆ

ไปสืบมาถึงได้รู้ว่านั่นคือผู้หญิงของจี้ซือหาน คุณหนูหนิงซึ่งเพิ่งกลับมาจากเมืองนอก

เขาเลยรีบถ่อไปที่จี้กรุ๊ป ใช้ประโยชน์จากความหน้าเหมือนระหว่างซูหว่านกับหนิงหว่านเป็นข้ออ้างในการเข้าหาจี้ซือหาน แล้วก็เชิญเขามาที่นี่ได้สำเร็จ

หลินเจ๋อเฉินคิดว่าจี้ซือหานอุตส่าห์ลดตัวมาที่นี่ อีกเดี๋ยวเขาจะต้องฉวยโอกาสนี้เจรจาเรื่องโปรเจคทางตะวันตกให้สำเร็จจงได้

เมื่อได้ยินคำพูดนั้นของหลินเจ๋อเฉิน จี้ซือหานถึงได้ช้อนสายตาขึ้นช้าๆ

เขาปรายตามองสำรวจเธอ ประหนึ่งกับไม่เคยรู้จักกันมาก่อนแบบลวกๆ

ภายใต้แสงไฟสลัว ไม่มีใครมองเห็นความรู้สึกที่แท้จริงในดวงตาคมกริบคู่นั้น

หลังจากที่มองนิ่งอยู่สักพัก ก็พูดขึ้นเสียงเรียบ "สู้หว่านเอ๋อร์ของฉันไม่ได้สักนิด"

คำพูดที่ราวกับคมมีด ทิ่มแทงเข้ากลางใจของซูหว่าน เธอเจ็บแปล๊บจนอยากจะวูบ

"แน่นอนว่าเทียบคุณหนูหนิงไม่ได้อยู่แล้วล่ะครับ"

หลินเจ๋อเฉินจับคางของเธอ แล้วพูดจาดูถูกเหยียดหยามราวกับเห็นเธอเป็นแค่เศษขยะเปียก "ก็แค่เด็กกำพร้า ไม่มีเงินไม่มีอำนาจ แต่คุณหนูหนิงเป็นถึงลูกสาวคนเดียวของหนิงซื่อกรุ๊ป ฉลาด การศึกษาก็ดี เธอจะเอาอะไรไปเทียบ?!"

นั่นสิ เธอจะเอาอะไรไปเทียบ?

ในสายตาของจี้ซือหาน เธอก็เป็นแค่ตัวแทน จะไปสู้ตัวจริงได้ยังไง?

ซูหว่านเม้มปาก ไม่พูดอะไรสักคำ แต่ในใจเจ็บปวดอย่างสาหัส...

หลินเจ๋อเฉินพูดจากดซูหว่านให้ต้อยต่ำแบบนั้น ก็เพื่อเอาอกเอาใจจี้ซือหาน

แต่จี้ซือหานไม่ได้แสดงความชอบใจสักนิด ไม่มองแม้กระทั่งหน้าของเขาด้วยซ้ำ เอาแต่นั่งหมุนแก้วไวน์ไม่เลิก

ดูท่าทางจะไม่ได้สนใจเรื่องแบบนี้ หลินเจ๋อเฉินจึงเงียบอย่างรู้งาน แล้วลากซูหว่านให้นั่งลงตรงหน้าชายหนุ่ม

ทันทีที่นั่งลง ชายหนุ่มในชุดสูทหรูคนนึง จู่ๆก็เปิดขวดไวน์ แล้วยื่นมาตรงหน้าซูหว่าน

"คุณซูใช่ไหม ดื่มเหล้าได้สินะ?"

ซูหว่านไม่รู้ว่าผู้ชายคนนี้เป็นใคร เธอจึงไม่ค่อยกล้าดื่มนัก

เกิดเขาใส่อะไรไม่รู้ลงไป อีกเดี๋ยวหลินเจ๋อเฉินก็คงเล่นสนุกกับเธอได้ตามใจชอบ

ขณะที่เธอกำลังครุ่นคิด จู่ๆชายหนุ่มก็ยกยิ้มมุมปาก "ไม่ต้องห่วง ฉันไม่ได้ใส่ยาพิษ"

รอยยิ้มเป็นมิตรของเขา ทำให้ซูหว่านรู้สึกโล่งใจขึ้นนิดหน่อย

เธอรับแก้วไวน์มา แล้วจิบคำนึง แต่ก็ยังไม่ค่อยกล้ากลืนลงไปเท่าไหร่

หญิงสาวข้างกายของชายหนุ่มเห็นท่าทางแบบนั้น ก็หัวเราะเยาะ

"ฉันว่านะคุณชายหลิน ผู้หญิงที่คุณพามาด้วยนี่เริ่มไม่เป็นงานมากขึ้นเรื่อยๆละ เหลียงชวนของฉันอุตส่าห์หวังดีรินเหล้าให้ ยังมาทำท่าไม่กล้ากินอีก ไม่ไว้หน้าเลยจริงๆ"

เหลียงชวนที่หญิงสาวพูดถึง ก็จี้เหลียงชวน ลูกพี่ลูกน้องของจี้ซือหาน แน่นอนว่าเป็นอีกหนึ่งเพลย์บอย แต่ไม่ได้หนักเท่าหลินเจ๋อเฉิน

ตั้งแต่ซูหว่านอยู่กับจี้ซือหานมา เธอไม่เคยเจอญาติพี่น้องหรือเพื่อนของเขาเลย นี่เป็นครั้งแรกที่ได้เจอกับจี้เหลียงชวน

เธออดแอบส่องเขาอยู่หลายรอบไม่ได้ เขาหน้าตาคล้ายจี้ซือหานอยู่บ้าง แต่ไม่ได้เย็นชาเหมือนจี้ซือหาน ออกจะอ่อนโยนมากด้วยซ้ำ

ผู้หญิงคนนั้นเห็นว่าซูหว่านได้ยินที่หล่อนพูด แต่กลับไม่มีปฏิกิริยาตอบสนอง หล่อนก็หน้าบึงตึงทันที

ความหมายที่หล่อนจะสื่อก็ชัดเจนขนาดนี้แล้ว ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่น คงเข้าใจแล้วว่ากำลังบังคับให้กินไวน์นั่นให้หมดแก้ว

แค่เธอกินไวน์นั่นให้หมด เพื่อแสดงถึงความให้เกียรติจี้เหลียงชวนสักหน่อย ก็จบเรื่องแล้วแท้ๆ

แต่เธอกลับแกล้งทำเป็นไม่เข้าใจ อยู่ไม่เป็นจริงๆ

แน่นอนว่าซูหว่านฟังออก แต่ในเมื่อหล่อนเสวนากับหลินเจ๋อเฉิน และไม่ได้พูดออกมาตรงๆว่าให้เธอดื่ม เธอก็ย่อมแกล้งโง่อยู่แล้ว

ผู้หญิงคนนั้นออกปากเตือนหลินเจ๋อเฉินอย่างไม่พอใจ "คุณชายหลิน วันนี้ที่คุณมาพบประธานจี้ได้ ต้องขอบคุณที่เหลียงชวนชวนแนะนำให้คุณ ไม่งั้นไม่มีทางได้มาเจอประธานจี้แบบนี้หรอก ยิ่งโปรเจคอะไรนั่นยิ่งแล้วใหญ่ แต่ผู้หญิงของคุณไม่กล้าแม้กระทั่งจะดื่มไวน์สักแก้ว อีกเดี๋ยวเราจะสนุกกันยังไง?"