บทที่ 10

หลังจากเตรียมอุปกรณ์จนพร้อม หลินเจ๋อเฉินก็ส่งผู้ช่วยหลินหยางมารับเธอ

ซูหว่านถือกระเป๋าขึ้นรถไมบัคที่จอดรออยู่

เธอนึกว่าหลินหยางจะพาเธอไปที่บ้านหลินเจ๋อเฉิน แต่เขากลับพาเธอมาที่ห้าง

สไตลิสต์และช่างแต่งหน้าหลายคนล้อมรอบเธอ ทั้งม้วนผมยาวถึงเอวเป็นลอนใหญ่ ไหนจะแต่งหน้าให้อย่างประณีต

ชุดราตรีราคาแพงที่ราวกับถูกสั่งจัดเพื่อให้เข้ากับสัดส่วนของเธอโดยเฉพาะ ที่ถูกสวมใส่บนเรือนร่าง งดงามไร้ที่ติ

ยิ่งคอระหงส์ของเธอถูกประดับด้วยสร้อยเพชรหรูราคาหลายร้อยล้าน ยิ่งเสริมให้เธอดูสง่างามและสูงส่ง

เธอมองเงาสะท้อนที่สวยงามเปล่งปลั่งในกระจก ก็รู้สึกไม่ชิน ยิ่งไปกว่านั้นกลับรู้สึกเหมือนหนิงหว่าน

ถ้าจี้ซือหานมาเห็นเธอในสภาพนี้ ดีไม่ดีเขาจะคิดว่าเธอตั้งใจเลียนแบบหนิงหว่านก็เป็นได้

เธอหัวเราะเยาะตัวเอง รอยยิ้มที่ออกมานั้นแสนขมขื่น

หลังจากแปลงโฉมเรียบร้อย หลินหยางก็ส่งเธอไปที่ไนท์คลับ

ที่นี่เป็นสถานบันเทิงแห่งใหญ่ที่สุดในเมืองเอ คนที่มาที่นี่ล้วนเป็นเศรษฐีหรือผู้ทรงอำนาจ

เหตุผลก็เพราะที่นี่มีระบบรักษาความเป็นส่วนตัวอย่างเคร่งครัด และแทบไม่มีการตรวจสอบ หรือต่อให้มีก็ไม่มีทางตรวจเจออะไร

ดังนั้นลูกหลานผู้มีอิทธิพลทั้งหลายจึงชอบมาทำเรื่องสกปรกต่างๆกันที่นี่

ที่หลินเจ๋อเฉินเลือกสถานที่อโคจรแบบนี้ แน่นอนว่าเขาอยากจะเหยียดหยามเธอ

พอซูหว่านคิดได้ว่าเธอจะถูกล่วงละเมิดยังไงบ้าง อัตราการเต้นของหัวใจก็สูงปรี๊ดเช่นเดียวกับลิฟต์ที่กำลังขึ้น

เมื่อเห็นว่าลิฟต์กำลังจะขึ้นไปถึงชั้นดาดฟ้า เธอก็ตั้งสติให้มั่น และถือกระเป๋าแน่น เดินตามหลินหยางออกจากลิฟต์ ไปยังหน้าห้องไพรเวท

หลินหยางหยิบการ์ดวีไอพีขึ้นมา แล้วรูดลงครั้งนึง ประตูอัตโนมัติบานใหญ่หรูหรา ก็ค่อยๆเปิดออก

พอประตูเปิดออก แสงไฟสลัวจากด้านในก็สาดออกมา เสียงดนตรีผ่อนคลายสไตล์ยุโรปและอเมริกันดังขึ้นในหู

นี่ทำเอาซูหว่านรู้สึกแปลกใจอยู่ไม่น้อย ว่ากันตาหลักแล้วรสนิยมของหลินเจ๋อเฉินน่าจะเป็นสไตล์ผับอะไรแบบนั้น แต่ที่นี่หรูหราและไฮโซมาก แม้แต่ดนตรีก็ไม่ได้เสียงดังหนวกหูเหมือนตามร้านกลางคืนทั่วไป แต่กลับทำให้คนฟังรู้สึกผ่อนคลาย

ขณะที่ซูหว่านกำลังยืนวิเคราะห์อยู่หน้าห้อง จู่ๆมือหนาทรงพลังก็โอบเอวของเธอเอาไว้

หลินเจ๋อเฉินโอบเธอเข้ามาในอ้อมกอด แล้วก้มหน้าลงหอมแก้ม "ที่รัก วันนี้เธอสวยจัง"

เธอสะอิดสะเอียนจนอยากจะอ้วก จึงเบี่ยนหน้าหลบสัมผัสของเขา แต่ดันเผลอไปเห็นชายหนุ่มที่กำลังนั่งอยู่บนโซฟา

เขาสวมเสื้อเชิ้นสีขาว ปลดกระดุมสองสามเม็ดบน เผยให้เห็นกระดูกไหปลาร้าอันเซ็กซี่

แขนเสื้อถูกพักขึ้นมาจนถึงข้อศอก มือและนิ้วที่เผยเส้นเลือดอย่างชัดเจนกำลังถือแก้วไวน์อยู่

ของเหลวในแก้วเมื่ออยู่ภายใต้แสงสลัว ก็ปรากฎให้เห็นเป็นสีแดงราวกับสีเลือด เช่นเดียวกับสายตาของชายหนุ่มที่จ้องมายังเธอราวกับจะกลืนกิน

ซูหว่านไม่คิดว่าจี้ซือหานก็อยู่ที่นี่ด้วย เธอแอบตกใจอยู่เล็กๆ

เธอเคยคิดว่าจี้ซือหานกับหลินเจ๋อเฉินไม่ใช่คนในสังคมเดียวกัน

อย่างน้อยที่สุดตระกูจี้ก็เป็นอภิมหาเศรษฐีในระดับเอเชีย และคุมอำนาจทางเศรษฐกิจทั้งหมดในเอเชีย

แต่ตระกูลหลินก็แค่คนใหญ่คนโตในเมืองเอเท่านั้น เทียบอะไรกับตระกูลจี้ไม่ได้แม้แต่ปลายเล็บ

เธอกลับไม่คิดเลยว่าคนใหญ่คนโตทั้งสอง จะนัดเจอกันในสถานบันเทิงแบบนี้

จู่ๆซูหว่านก็รู้สึกโชคดีที่ไม่ได้โทรหาจี้ซือหานในวันนั้น

ไม่อย่างนั้นนอกจากจะเสียหน้าแล้ว ยังโดนเขาปฏิเสธใส่จนหน้าชาแน่นอน

ถึงยังไงจี้ซือหานก็ไม่มีความจำเป็นต้องขัดแย้งกับเพื่อนรักเพราะคนอย่างเธอนี่นะ

แต่...ทำไมเขาต้องมองเธอด้วยสายตาแบบนั้น?

เพราะเห็นว่าเธอถูกผู้ชายคนอื่นจูบ ก็เลยโกรธงั้นหรอ?

ในขณะที่ซูหว่านกำลังมโนไปต่างๆนาๆ ชายหนุ่มก็ดึงสายตากลับ เขาทำหน้าเฉยเมยราวกับว่าเมื่อกี้แค่บังเอิญปรายตาไปเห็นก็เท่านั้น

หัวใจของซูหว่านก็ชาไปทันที เธอรู้อยู่แล้ว คนที่แสนเย็นชาอย่างจี้ซือหานจะมาสนใจว่าเธอจะถูกใครจูบทำไม

เธอจึงดึงสายตากลับมาบ้าง แล้วหันไปสนใจกับหลินเจ๋อเฉิน "ประธานหลิน ทำไมพาฉันมาในสถานที่แบบนี้คะ?"

หลินเจ๋อเฉินหยิกแก้มของเธออย่างหลงใหล "พาเธอมารู้จักกันพวกเพื่อนๆของฉันก่อน แล้วเราค่อยไปหาอะไรเร้าใจๆทำกัน"

ซูหว่านได้ยินแบบนั้น สีหน้าก็เปลี่ยนเล็กน้อย เห็นทีเธอต้องรีบหาวิธีเอาตัวรอดซะแล้ว

ขณะกำลังคิดว่าจะเอายังไงกับหลินเจ๋อเฉินดี จู่ๆเขาจึงดันเธอไปหาจี้ซือหาน