บทที่ 9

เดิมทีซูหว่านคิดเอาไว้ว่า สามเดือนต่อจากนี้เธอก็คงไม่อยู่บนโลกนี้แล้ว ถึงตอนนั้นถ้าหลินเจ๋อเฉินอยากจะนอนกับเธอ คงเหลือไว้แค่ผงกระดูก

แต่ตอนนี้เขารวบรัดเวลาเหลือแค่สามวัน เธอรู้สึกว่ามันเกินกว่าจะรับได้

เธออยากจะพูดอะไรต่อ แต่จู่ๆหลินเจ๋อเฉินก็ปล่อยเธอเป็นอิสระ

ในที่ซูหว่านก็กลับมาหายใจหายคอได้คล่อง เธอจึงกลืนคำพูดเมื่อกี้ลงไป

ยังไงก็ตาม เอาคืนนี้ให้รอดก่อนค่อยว่ากัน

"ที่รัก"

หลินเจ๋อเฉินโน้มตัวลง จุ๊บแก้มของเธอหนักๆ "งั้นคืนนี้ฉันจะกลับไปก่อน อีกสามวันจะมารับ"

ซูหว่านกุมแก้มข้างที่โดนเขาจุ๊บ เธอรู้สึกสะอิดสะเอียนที่สุด

แต่เพราะอยู่ต่อหน้าหลินเจ๋อเฉิน เธอจึงกล้ำกลืนมันเอาไว้ แล้วผงกหัวอย่างเชื่อฟัง

เห็นเธอว่าง่ายแบบนี้ หลินเจ๋อเฉินจึงยอมปล่อยเธอ แล้วเดินไปที่ประตู

ตอนที่เธอมาถึงหน้าประตู จู่ๆเขาก็ชะงักฝีเท้า

"จริงสิ"

เขาหันกลับมา มองซูหว่านอย่างมีเลศนัย "ที่รัก เพื่อนสนิทเธอชื่อเฉียวซานซานสินะ?"

สีหน้าที่เธอฝืนแสดงออกมาก็เปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมทันที

ที่แท้หลินเจ๋อเฉินก็รู้จักซานซาน ดูท่าทางเขาจะสืบข้อมูลของเธอมาอย่างละเอียดก่อนแล้ว

ความรู้สึกที่ถูกค้นประวัติแบบหมดจดนี้ ซูหว่านไม่ชอบเลยจริงๆ

เธอถามเสียงเย็นชา "ทำไมคะ?"

หลินเจ๋อเฉินยกยิ้มมุมปาก "ก็ไม่ทำไม ฉันแค่อยากจะเตือนเอาไว้ก่อน อยู่บ้านให้ดีๆ อย่าซี้ซั้วเที่ยวออกไปไหนต่อไหนล่ะ"

หลินเจ๋อเฉินไม่ได้พูดข่มขู่สักคำ แต่ซูหว่านเข้าใจความหมายของเขาดี

ถ้าเธอกล้าหนี เขาก็จะไปเอาเรื่องกับซานซานแทน

ความรู้สึกไร้ทางสู้และไม่มีที่จะให้หลบนี้ ผุดขึ้นมาอีกครั้ง

ทำให้ซูหว่านคลายมือที่กำลังกำแน่นออกอย่างสิ้นหวัง

เธอพูดด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก "อย่าแตะต้องเธอ ฉันจะรอคุณอยู่ที่แน่นอน"

จากนั้นหลินเจ๋อเฉินก็ส่งจุ๊บให้ทีนึง "ที่รักเป็นเด็กดีที่สุด"

แอวะ!

ซูหว่านปิดประตูลงกลอนเสียงดัง แล้วก้วฉับๆเข้าห้องอาบน้ำ

เธอเปิดก็อกน้ำ เข้าไปแช่ในอ่าง หยิบฟองน้ำขัดตัวขึ้นมาถูจุดที่ถูกหลินเจ๋อเฉินจูบและสัมผัสเมื่อกี้อย่างบ้าคลั่ง

เธอถูแรงจนเกิดเป็นรอยแดง และผิวถลอก แต่ซูหว่านก็ยังรู้สึกไม่สะอาดอยู่ดี

เธอออกแรงขัดจนกระทั่งความรู้สึกขยะขแยงนั้นบางเบาลง ถึงได้หยุด

หลินเจ๋อเฉินใช้ซานซานมาข่มขู่ ทำให้เธอไม่อาจหนีไปได้ ถ้าไม่รีบหาวิธีรับมือ อีกสามวันเธอได้โดนเขาเล่นยับแน่

ซูหว่านคิดมาถึงตรงนี้ ก็ลุกขึ้น ห่อผ้าเช็ดตัว กลับห้องนอน แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาตั้งใจจะโทรแจ้งตำรวจ

แต่พอคิดถึงอำนาจในมือของหลินเจ๋อเฉิน เธอก็ได้แต่กัดฟันอดทนต่อไป

ให้เธอตายไปพร้อมกับหลินเจ๋อเฉินก็ได้ ถึงยังไงก็มีชีวิตอยู่อีกไม่นานแล้ว

แต่ซานซานไม่ใช่ เธอกำลังจะแต่งงานในอีกไม่ช้า

เธอจะทำอะไรหุนหันพลันแล่น แล้วพลอยให้ซานซานเดือดร้อนไปด้วยไม่ได้

ซูหว่านยืนอยู่ที่เดิม เธอใช้ความคิดเนิ่นนาน สุดท้ายก็กดเปิดรายชื่อติดต่อ แล้วค้นหาเบอร์ที่บล็อคไว้

ตอนที่เห็นรายชื่ออันคุ้นเคย หัวใจของเธอก็เต้นแรงระส่ำ

เขาคือคนเดียวที่สามารถเอาชนะหลินเจ๋อเฉินได้ แต่เขาไม่ต้องการเธอแล้ว เธอโทรไป เขาจะยอมรับสายไหมนะ?

ซูหว่านลังเลอยู่นาน สุดท้ายก็ไม่กล้าพอจะกดโทรออก

นิสัยของจี้ซือหาน เธอรู้ดียิ่งกว่าใคร ของที่เขาเล่นจนเบื่อ ก็จะไม่มีทางหันกลับมาแลอีก

เธอโทรไปขอร้องเขา ดีไม่ดีอาจจะถูกเข้าใจว่าตามตอแยเขาก็ได้

ในเมื่อเลือกที่จะจากมาโดยสมบูรณ์แล้ว ก็อย่าไปรบกวนเขาอีกจะดีกว่า...

สองสามวันนี้ ซูหว่านไปทำกุญแจใหม่ แล้วก็ไปรับยาที่โรงพยาบาล

คุณหมอที่ดูแลเธอแนะนำให้เธอรักษาตัวที่โรงพยาบาล เพื่อรอหัวใจดวงที่เข้ากับเธอได้ แต่ซูหว่านปฏิเสธ

โรคหัวใจที่เป็นอยู่เป็นโรคทางพันธุกรรม ซึ่งต้องอาศัยการกินยาระยะยาวเพื่อประคับประคองอาการเท่านั้น

แต่ตั้งแต่ถูกเหยียบย่ำหัวใจอย่างรุนแรงถึงสองครั้งเมื่อห้าปีก่อน มันก็เริ่มมีสัญญาณหัวใจล้มเหลวปรากฎขึ้น

ตลอดหนึ่งปีมานี้ เธอทั้งหยอดน้ำเกลือ ทั้งกินยารักษา ก็ไม่สามารถควบคุมอาการไม่ให้ย่ำแย่ลงได้

ซูหว่านเองก็รู้ว่าวันสุดท้ายของชีวิตได้มาถึงแล้ว จึงไม่คาดหวังจะได้หัวใจดวงใหม่อีก

หลังจากกลืนยาเป็นกำมือลงไป เธอก็ยัดสเปรย์พริกไทยกับที่ช็อตไฟฟ้าที่เพิ่งซื้อมาใส่กระเป๋า

เธอคิดหาวิธีไม่ออก จึงได้แต่ประจันหน้ากับหลินเจ๋อเฉินตรงๆ เอาให้มันรู้แล้วรู้รอดกันไปข้างนึง