บทที่ 12

ซูหว่านยังนึกว่าหลินเจ๋อเฉินกับจี้ซือหานสนิทกันซะอีก ที่ไหนได้เป็นเพราะจี้เหลียงชวนแนะนำมา

ดูท่าทางว่าที่หลินเจ๋อเฉินจัดปาร์ตี้ครั้งนี้ คงไม่ใช่แค่อยากจะพาเธอมาแนะนำให้เพื่อนๆได้รู้จัก แต่เขาต้องการโปรเจคที่อยู่ในมือของจี้ซือหาน

แต่แบบนี้ก็ดี คุยโปรเจคคงต้องใช้เวลานานน่าดู เธอจะได้มีเวลาคิดหาวิธีเอาตัวรอด

พอคิดแบบนั้น ซูหว่านที่นั่งตัวเกร็งมาตลอด ก็ค่อยๆผ่อนคลายลง

เพิ่งจะโล่งใจได้ไม่นาน หลินเจ๋อเฉินที่นั่งอยู่ข้างๆ จู่ๆก็หันมาเชิดคางใส่เธอ "ดื่มซะ"

ตอนนี้ซูหว่านไม่อาจแกล้งโง่ได้อีก เธอจึงต้องยกแก้วขึ้นมาแล้วกระดกรวดเดียว

เธอดื่มแอลกอฮอล์น้อยมาก เพราะจี้ซือหานไม่ชอบกลิ่นเหล้า เธอจึงไม่แตะต้องมันเลย

ฤทธิ์ของแอลกอฮอล์รุนแรงทำเธอสำลักจนน้ำตาไหลออกมา

หลินเจ๋อเฉินเห็นแบบนั้น ก็รีบเข้ามากอดเธอไว้แล้วช่วยลูบหลังให้

สายตาเย็นชาของจี้ซือหานจับจ้องไปยังแขนข้างที่กอดซูหว่านอยู่

น้ำตาที่บดบังอยู่จนทำให้การมองเห็นพร่ามัวนั้น ซูหว่านราวกับเห็นรังสีสังหารจากในดวงตาของเขา

แต่เมื่อดวงตาของเธอกลับมาโฟกัสชัดเจนอีกครั้ง เธอจึงเห็นว่าดวงตาของเขานอกจากความเย็นชาห่างเหินและ ก็ไม่มีอะไรอีก

ซูหว่านได้แต่หัวเราะเยาะตัวเอง จี้ซือหานเห็นเธอเป็นแค่ตัวแทน เขาไม่เคยรู้สึกอะไรกับเธอเลยแม้แต่นิดเดียว แต่เธอยังคาดหวังอะไรอยู่

เมื่อเห็นซูหว่านกลับมาหายใจได้ปกติ หลินเจ๋อเฉินที่กำลังโอบซูหว่านพร้อมกับหันไปพูดกับจี้เหลียงชวน "แม่คนนี้ไม่เคยออกมารับงาน แล้วก็ดื่มไม่ค่อยจะเป็นด้วย ต้องขออภัย"

จี้เหลียงชวนได้แต่ยิ้ม ไม่พูดอะไร แต่หญิงสาวข้างกายกลับโมโหขึ้นมา "คุณชายหลินพูดแบบนี้หมายความว่ายังไง?!"

หลินเจ๋อเฉินเลิกคิ้วขึ้น แล้วพูดด้วยน้ำเสียงไม่เป็นเดือดเป็นร้อน "คุณพี่ครับ ผมยังไม่ได้ว่าอะไรเลย จะของขึ้นทำไม?"

หญิงสาวที่ถูกเรียกว่าพี่ ก็วีนแตกทันที "ฉันอายุน้อยกว่าคุณตั้งไม่รู้กี่ปี กล้ามาเรียกฉันพี่?"

"คุณอายุน้อยกว่าผมก็จริง แต่หน้าคุณนำผมไปไกลขนาดนี้ ไม่ให้เรียกพี่จะให้เรียกน้องหรือไง!"

"ไอ้..."

พี่สาวคนนั้นของขึ้นจนด่าไม่ออก หล่อนกระทืบรองเท้าส้นสูง แล้วหันกลับไปดึงแขนเสื้ออ้อนจี้เหลียงชวน

"พี่เหลียงชวน ดูเขาว่าฉันสิ ทุเรศจริงๆ เราไม่ต้องร่วมวงกับเขาแล้วได้ไหมคะ ไปกันเถอะ"

จี้เหลียงชวนตบมือของหล่อนอย่างใจเย็น "อันเหยียน นิสัยของคุณชายหลินเป็นยังไง เธอก็รู้ เขาไม่ได้ตั้งใจหรอก"

อันเหยียนยอมที่ไหน ถึงหล่อนจะเป็นตัวท็อปของไนท์คลับแห่งนี้ แต่ตอนนี้ได้กลายเป็นคนของจี้เหลียงชวน หล่อนจึงไม่อยากได้ยินคำว่า "เคยรับงาน" อีก

แน่นอนว่าเธอเอาเรื่องกับหลินเจ๋อเฉินไม่ได้หรอก แต่ถ้าจะไปลงกับผู้หญิงของเขาก็คงไม่มีปัญหาอะไร

"ช่างเถอะ ฉันไม่โกรธก็ได้ แต่เราไปหาอะไรเล่น จอยๆกันเถอะนะคะ"

"จะว่าไปนั่งเฉยๆแบบนี้มันน่าเบื่อนะ มาหาเกมเล่นกันดีกว่า"

พอได้ยินคำว่าเกม ทุกคนในที่นี้ก็เริ่มให้ความสนใจ

"เล่นเกมอะไร?"

อันเหยียนหยิบไพ่ออกมาสำรับนึง แล้ววางลงบนโต๊ะ

"แข่งเล่นไพ่แบบทีม ใครแพ้ต้องถอดเสื้อผ้า"

"น่าสนุก"

หลินเจ๋อเฉินไม่มีทางปฏิเสธซีนอันหอมหวานแบบนี้อยู่แล้ว เขาเห็นด้วยในทันที ส่วนคนอื่นๆก็ไม่ได้ปฏิเสธ

จี้เหลียงชวนกลัวจี้ซือหานจะไม่คุ้นชิน ก็หันข้างไปมองเขา "พี่รอง พวกนี้เล่นกันค่อนข้างสุดเหวี่ยง ถ้าไม่อยาก..."

ยังพูดไม่ทันจบ จี้ซือหานก็รับไพ่ที่อันเหยียนส่งมาให้ "เล่นยังไง?"

จี้เหลียงชวนช็อคตะลึงงัน พี่รองของตระกูลเขาเกลียดสถานที่อโคจรแบบนี้ วันนี้แค่ไดยินหลินเจ๋อเฉินว่าพูดอยากให้ดูผู้หญิงที่หน้าตาเหมือนคุณหนูหนิง เขาก็ตกลงทันที ไม่ใช่แค่ตามมาอย่างง่ายดาย แต่ตอนนี้ยังยอมเล่นเกมไปกับคนพวกนี้อีก นี่มันโคตรผิดปกติอย่างแรง

อันเหยียนเองก็ไม่คิดว่าจี้ซือหานชายผู้ไม่เข้าใกล้หญิงในตำนาน จะเจรจาง่ายขนาดนี้ หล่อนก็ยิ้มหน้าบาน

"ง่ายมากค่ะ เดี๋ยวฉันสอน"

อันเหยียนอธิบายกฎให้ฟังหนึ่งรอบ จากนั้นก็ให้ทุกคนจับสลากตั้งทีม

ซูหว่านนั่งตัวแข็งทื่ออยู่บนโซฟา ไม่รู้ว่าจะต้องทำตัวยังไงดี

เธอกำลังครุ่นคิดอยู่ว่าจะปฏิเสธยังไงดี แต่อันเหยียนราวกับอ่านความคิดของเธอออก จึงเป็นฝ่ายเอ่ยปากขึ้นก่อน

"คนที่มาที่นี่ทุกคนต้องเล่น คุณซูคงไม่ทำให้คนอื่นต้องเสียหน้าหรอกนะ?"

พอพูดมาแบบนั้น ทุกสายตนก็จับจ้องมาที่เธอ

ซูหว่านถูกกดดันผ่านสายตาจนรู้สึกอึดอัด ราวกับว่าถ้าเธอไม่เล่นจะโดนแบนก็อะไรแบบนั้น

ทุกคนที่นั่งอยู่ตรงนี้ล้วนไม่ใช่คนที่เธอจะสามารถขัดใจด้วยได้ เธอจึงต้องเข้าร่วมอย่างไม่เต็มใจ

พอเห็นครั้งนี้หญิงสาวรู้งานแล้ว อันเหยียนจึงปล่อยเธอไป