ตอนที่ 8 ค่ำคืนมงคลกับอนุคนงาม2

เนื่องจากเป็นร่างใหม่มิใช่ร่างเดิม พื้นฐานร่างกายอ่อนด้อยอย่างมาก

หลายเดือนที่ผ่านมาหมิงเยว่จึงไม่พลาดการฝึกหนักสักวัน ยามนี้ร่างกายจึงแข็งแรงขึ้น แม้ฝีมือยังไม่ก้าวหน้า ทว่าไม่นานย่อมสูงส่งเท่าเดิม

อา...นางลืมไป ร่างเดิมฝึกฝนตั้งแต่จำความได้ แต่ร่างนี้เพิ่งฝึกไม่กี่เดือนเท่านั้น พรหมจรรย์ยังไม่เหลือแล้ว ย่อมมิอาจเก่งกาจเทียบร่างเดิมได้อีก

พูดง่ายๆ ว่าห่างชั้นนั่นล่ะ! เฮ้อ...

แต่ไม่เป็นไร อย่างน้อยนางก็ได้ร่างใหม่เป็นคน มิใช่สัตว์เดรัจฉาน จุดสำคัญของความสำเร็จอยู่ที่ความพยายามของคนทั้งสิ้น ชีวิตคือการแสวงหา ขอแค่หมั่นฝึกฝน ทบทวนวันละหลายหน ขยันพากเพียรเท่านั้น

หมิงเยว่ยกกำปั้นขึ้นเบื้องหน้าทำสัญลักษณ์ว่าสู้ๆ ระหว่างนอนแช่น้ำอุ่นหอมกรุ่นอย่างสบายอารมณ์

เมื่ออาบน้ำจนพอใจ กลิ่นสาบเหงื่อไคลหายไปสิ้น นางก็ลุกขึ้นจากถังอาบน้ำ พาร่างอรชรขาวเนียนนุ่มลื่นไปแต่งกายที่หน้าชั้นไม้ ก่อนเดินหมุนกายอ้อนแอ้นมาที่หน้ากระจกตรงโต๊ะเครื่องแป้ง โดยไม่เรียกใช้ใครให้ความลับเรื่องแอบฝึกวรยุทธ์รั่วไหล

หญิงสาวสวมชุดเบาสบาย สำรวจตนเองหน้ากระจกตามวิสัยของอิสตรี ต่อให้นิสัยไม่ดีแต่ก็ยังรักสวยรักงามยิ่ง

คุณหนูไป๋ผู้นี้สะคราญโฉมไม่เบา สัดส่วนงดงามกำลังดี เอวคอดกิ่ว สะโพกผายกลมกลึง เนินอกอิ่มเต่งตึง ผิวพรรณหรือยังขาวเนียนละเอียดลออ ยามสัมผัสให้รู้สึกสบายมือมาก นุ่มลื่นดุจแพรไหมชั้นยอด บีบจับตรงไหนก็คล้ายบุปผาฉ่ำน้ำไปหมด

หมิงเยว่ต้องยอมรับจริงๆ ว่าคุณหนูไป๋ผู้นี้พิลาสล้ำกว่านางมากโข ตัวนางเองในร่างเดิม สิ่งใดควรมีกลับไม่มี หน้าอกยังต้องคลำหา เอวก็มิได้คอดกิ่ว สะโพกยิ่งไม่ผาย สัดส่วนดุจไม้กระดานก็มิปาน ไร้ความกลมกลึงยิ่ง

มีดีอย่างเดียวแค่ดวงตา

อืม...แต่จะว่าไปแล้ว คุณหนูไป๋ผู้นี้นอกจากมีนามเดียวกันยังมีดวงตาเหมือนกับนางในร่างเดิมอยู่มากเลยนะ

หญิงสาวลองยกฝ่ามือขึ้นปิดใบหน้าครึ่งล่างเหลือเพียงดวงตาทอประกายคมเฉี่ยว

อืม...เหมือนจริงด้วย

เมื่อพินิจพิเคราะห์จนพอใจ หมิงเยว่ก็หันไปล้มตัวลงนอนบนเตียงนุ่มแล้วห่มผ้า

นางเป็นคนรักษาสุขภาพอย่างมาก

หญิงสาวถอนหายใจลึกยาวผ่อนคลายเปี่ยมสุขยิ่ง ก่อนจะหลับใหลในชั่วเวลาต่อมา

ทว่ายังไม่ทันปิดเปลือกตา จิ่นซินก็วิ่งตึงตังเข้ามา

สาวใช้คุกเข่าเกาะขอบเตียงอย่างไม่สนใจมารยาท นางร้องไห้โหยหวนเหมือนหมูตัวน้อยถูกเชือดมา

“คุณหนู ท่านยังจะนอนหลับตาลงได้อย่างไร?”

หมิงเยว่ขมวดคิ้วนิ่วหน้า “ได้เวลานอนก็ต้องนอน แล้วยามนอนก็ต้องหลับตาปะไร เจ้าพูดอย่างกับการทำสิ่งนี้คือความผิดมหันต์กระนั้น”

จิ่นซินโอดครวญน้ำตาไหลพราก เขย่าขอบเตียง

“โธ่! คุณหนู ท่านไม่ควรเพิกเฉยต่อท่านแม่ทัพเลย บ่าวผิดเองที่ไม่เตือนคุณหนู แล้วแบบนี้ต่อไปคุณหนูจะอยู่อย่างไร? จะใช้ชีวิตในจวนหยางได้หรือไม่?”

นางสะอึกสะอื้นกล่าวไม่หยุด

“แม้สมรสพระราชทานมิอาจหย่าร้างตามอำเภอใจ แต่ภายหน้าหากท่านมิได้รับความโปรดปราน แล้วอนุได้รับความรักใคร่ไปเต็มเปี่ยม ได้สิทธิ์มีทายาทสืบสกุลให้แม่ทัพเพียงผู้เดียว พวกคนไร้เมตตาเหล่านั้นของจวนมิส่งท่านไปเฝ้าสุสานบรรพชนจนตายอย่างโดดเดี่ยวไร้ค่าหรอกหรือ?”