ตอนที่ 9 ผู้กล้ามักพ่ายน้ำตาและมารยา2

ดวงจันทร์ยังสุกสกาว ดวงดาวพร่างพราวดุจเดิม ส่องแสงเย็นเยียบภายใต้บรรยากาศราบเรียบเช่นเดิม

ทว่าหยางเจี้ยนกลับร้อนรุ่มอย่างมาก รู้สึกคล้ายตื่นเต้นอย่างประหลาด มิคาดว่าแค่ถูกภรรยาที่มองมุมไหนก็ไม่น่าพิศมัยออกมาตาม ตัวเขากลับใจเต้นแรงเกินควบคุม

ชายหนุ่มเดินอาดๆ ก้าวขายาวราวกำลังเกรี้ยวกราด

น้ำแกงถ้วยนั้นไยฤทธิ์เดชฉกาจล้ำ

“ในเมื่อเจ้าขอโทษ ข้าจะให้โอกาสเจ้าได้ไถ่โทษ”

กล่าวพลางก้าวเท้าหนักแน่นแต่ว่องไวปราดเปรียวไปทางเรือนหลัก ไม่คิดวกกลับเรือนหนังสือที่เคยพำนัก

หมิงเยว่เดินตามแทบไม่ทัน มองตามแผ่นหลังกว้างอย่างโง่งมเต็มขั้น

“แม้ข้าจะมีนิสัยไม่ดีกิริยาย่ำแย่ แต่ความรับผิดชอบไม่น้อยแน่ บอกมาเถอะอยากให้ไถ่โทษอะไร”

คำพูดคำจาห้าวหาญเยี่ยงบุรุษเช่นนั้น หยางเจี้ยนให้รู้สึกสะดุดหูยิ่งนัก ทว่าอาการขมวดเกร็งของร่างกายคล้ายกับเกิดคลื่นโหมระลอกใหญ่ทำให้เขามิได้เก็บมาใส่ใจอันใด

ชายหนุ่มก้าวเท้าไม่กี่ครั้งก็เข้าด้านในเรือนหลัก  โดยมีหญิงสาวผู้เป็นภรรยาเดินตามเข้ามาด้วยกัน

เขาหันหน้ามา กล่าวเสียงขรึม “มีลูกให้ข้า”

“หา!?”

ประตูถูกปิดลง มีคนเฝ้าเอาไว้อย่างแข็งขัน คนผู้นั้นคือจิ่นซิน สาวใช้แน่งน้อยพร้อมกางปีกปกป้องห้องนอนของเจ้านายเต็มที่ ใครก็ไม่มีสิทธิ์มาราวีเหมือนที่นางพาอีกฝ่ายไปทำเมื่อครู่

ข้าทำเรื่องเลวร้ายได้แต่เจ้าห้ามมาเอาคืนนะ!

จิ้นเหอที่เป็นคนสนิทของหยางเจี้ยนจำต้องยืนยามหน้าห้องเช่นกันกำลังลอบมองจิ่นซินอยู่ก็นึกขัน

“เจ้าเป็นสาวใช้ที่บังอาจยิ่งนัก ถึงขั้นยุยงฮูหยินน้อยให้ไปพังเรือนหอของอนุซู่”

จิ่นซินเหลือกตาคราหนึ่ง ก่อนกลั้นใจสะบัดหน้าหันไปมองด้วยแววตาน่าสงสาร น้ำใสปริ่มๆ ตรงขอบตา

“ข้าผิดไปแล้ว พี่ชาย...”

ชายหนุ่มหรี่ตา นึกชอบมารยานาง “ชั่วยามก่อน  ข้ายังเห็นเจ้าวิ่งเข้าไปฟ้องอย่างองอาจ แล้ววิ่งออกมาระรานอย่างหาญกล้าอยู่เลย เหตุใดยามนี้จะร้องไห้เสียแล้ว”

จิ้นเหอบังเอิญเห็นจิ่นซินขณะเดินตามแผ่งหลังของหยางเจี้ยน ยามที่อีกฝ่ายเดินผิดทางไปที่เรือนฮูหยิน ยามนั้นเขาสังเกตเห็นร่างอวบๆ สัดส่วนกลมๆ ของสาวใช้จิ่นซินวิ่งไปวิ่งมาแบบนั้นจริงๆ

เขายังนึกอยากตบรางวัลให้นางด้วยซ้ำที่ทำอย่างนั้น เพราะเขาเองก็สัมผัสได้เช่นกันว่าคนหยิ่งทะนงคงตัวในกรอบกฎระเบียบมากด้วยคุณธรรมจรรยาอย่างท่านแม่ทัพ ปรารถนาร่วมหอกับฮูหยินเอกมากกว่าใคร มิใช่อยากไปเรือนอนุซู่เสียหน่อย

จิ่นซินย่อมไม่รู้ความคิดของจิ้นเหอ ทว่าย่อมรู้ความผิดของตน

นางกำลังร้อนใจจึงลนลานไม่ยั้งคิดเกินไปจริงๆ

อีกอย่างการที่คุณหนูบุกเข้าไปทำลายห้องหอนั้น หากถึงหูของเหล่าผู้อาวุโสในจวน ย่อมเป็นเรื่องใหญ่แน่นอน  นางต้องหาพวกพ้องเอาไว้สักหน่อย

คิดได้แล้วจึงก้มหน้าก้มตาร่ำไห้อย่างเสแสร้งต่อไป ยังไม่ลืมออดอ้อนเสียงอ่อนเสียงหวานด้วยมารยาเล็กน้อย

“พี่ชาย ท่านช่วยพูดกับท่านแม่ทัพด้วยเถิดเจ้าค่ะ ได้โปรดเห็นใจฮูหยินน้อยของข้าด้วย นางอ่อนแอไร้ที่พึ่ง อยู่คนเดียวไม่มีใครใส่ใจ แต่งเข้ามาในฐานะภรรยาเอกแท้ๆ แต่ถูกกระทำเช่นนี้ ช่างไม่ยุติธรรมเสียเลย ท่านคิดดูนะ หากนางเป็นมารดาหรือญาติผู้ใหญ่ของท่าน ...ท่านยังจะยอมได้หรือไม่ สตรีผู้หนึ่งต้องอดทนกับเรื่องเลวร้ายขนาดนี้ไปถึงไหน จะมีชีวิตต่อไปได้อย่างไร หากเป็นลูกเป็นหลาน ท่านทนเห็นได้หรือไร?”

และอีกหลายวาจายาวเหยียดที่จิ้นเหอต้องรับฟังด้วยสีหน้าโง่งม ทั้งประโยคตัดพ้อและน้ำตาที่เอ่อคลอ   ชายหนุ่มยอมรับว่าเขาทนไม่ไหวแล้วจริงๆ

เขากำลังแพ้น้ำตาของสาวใช้นางนี้กระนั้นหรือ?