ตอนที่ 12 สาสมใจ2

วาจายาวเหยียดของเจียวหั่ว หมิงเยว่เพียงรับฟังด้วยท่าทางนิ่งสงบ 

สตรีนางนี้ไม่เห็นน่ากลัว...

หมิงเยว่แค่นเสียงหยันในใจ เจียวหั่วมิได้รับสิทธิ์ให้อยู่ในสายตานางอยู่แล้ว

แต่เมื่อคืนนางรับปากสามีไปแล้วว่าจะให้เกียรติเขา จำต้องสงบเสงี่ยมสักหน่อย โทษหนักจะได้เป็นเบา 

“หากเป็นเรื่องเมื่อคืนวาน หลานสะใภ้สำนึกผิดแล้วเจ้าค่ะ ต่อไปหลานสะใภ้จะทำตัวดีๆ มีจิตใจกว้างขวาง ยินยอมให้สามีรับอนุไม่จำกัด จะยกท่านอาสะใภ้เป็นแบบอย่างนะเจ้าคะ”

หมิงเยว่มิได้รู้ตื้นลึกหนาบางเกี่ยวกับคนในครอบครัวหยาง นางแค่กล่าวคำอย่างคนกลิ้งกลอกเท่านั้น

ทว่ากับคล้ายเป็นการตบหน้าเจียวหั่วอย่างแรง สาเหตุเพราะอีกฝ่ายจิตใจคับแคบอย่างที่สุด ไม่เคยอนุญาตให้สามีรับอนุสักคน

นางมักจะกล่าวอ้างว่าจวนสกุลหยางเปี่ยมอำนาจมากบารมีพอแล้ว ไม่จำเป็นต้องเสริมให้โดดเด่นมากกว่านี้ อาจทำคนทั้งตระกูลเป็นที่เพ็งเล็ง และผู้เฒ่าล้วนเห็นด้วยกับเหตุผลเหล่านี้ของเจียวหั่ว

เมื่อหมิงเยว่กล่าวคำเสมือนชี้ช่องทางชั่วให้คนไม่ดี[1] ทำเอานายท่านรองหยางเจ๋อให้รู้สึกพอใจนัก

“หลานสะใภ้กล่าวได้ดี หึหึ!”

เจียวหั่วหันมาขึงตา “ท่านพี่!”

บุรุษวัยกลางคนผู้หนึ่งรู้สึกกริ่งเกรงต่อภรรยายิ่งนัก เขาจึงเก็บสีหน้ามิกล้าระบายยิ้มอีก

ผู้เฒ่าท่านอื่นปรายตามองสามีภรรยาบ้านรองนิ่งๆ ไม่คิดโต้แย้งแทนในเรื่องนี้

สาวใช้รุ่นใหญ่ที่ทำงานในจวนหยางมานานล้วนรู้ดี หลายคนได้ฟังก็แทบกลั้นหัวเราะเอาไว้มิได้

ชั่วขณะนั้น หมิงเยว่ยังคงไม่รู้อันใด นางกล่าวอีกว่า  “มีคนกล่าวว่าสตรีก็เหมือนสมบัติของบุรุษ สามารถโยกย้ายหรือยกให้ใครก็ได้ ในเมื่อรับอนุเข้ามาแล้วทว่าข้าผู้มีฐานะเป็นภรรยาเอกไม่ยินยอมให้สามีรับอนุ มิสู้มอบแม่นางซู่ให้ท่านอาสามีเจ้าค่ะ อาสะใภ้จิตใจกว้างขวางออกปานนี้”

ซู่หลินลอบสะดุ้ง

เจียวหั่วแทบกระอักเลือด

หมิงเยว่กะพริบตาปริบๆ

ไม่ได้รึ? เคยเห็นจวนอื่นเขาทำกันนะ!

สาเหตุที่หมิงเยว่รู้ก็เพราะว่าเคยมีสมุนโจรของนางที่เป็นสาวงามเกิดปักใจกับบุรุษผู้หนึ่ง กระทั่งตัดสินใจอย่างเด็ดเดี่ยวขอถอนตัวจากค่ายจันทราไปเป็นอนุของเขา สุดท้ายบุรุษผู้นั้นรู้สึกเบื่อหน่ายก็ยกนางให้ญาติสนิทอีกคน จนมีบุตรชายน่ารักน่าชังคนหนึ่งเอาไว้พึ่งพิงยามชรา

หมิงเยว่ขมวดคิ้วมองเรียวนิ้วอันสั่นเทาของเจียวหั่วที่ชี้มาทางนางอย่างไม่เข้าใจ แต่ก็มิได้สะทกสะท้านอันใด 

“เจ้า...เจ้า...” เจียวหั่วอึกอักแทบสิ้นสติ

บรรยากาศจึงคล้ายสงครามขนาดย่อมเข้าไปทุกที

นายท่านผู้เฒ่าเริ่มหมดความอดทนต่อบทสนทนาที่ไร้วี่แววปรองดองนี้ จึงกระทุ้งไม้เท้าอย่างทรงอำนาจ

“เลิกพูดจาเลื่อนเปื้อนสักที เหตุการณ์เมื่อคืนถือเป็นเรื่องที่ขัดต่อธรรมเนียมจรรยา หลานสะใภ้ไป๋รู้ตัวหรือไม่?”

หมิงเยว่ก้มหน้าแอบกลอกตาปราดหนึ่ง เร่งขบคิดหาข้อแก้ตัวเพื่อกลบเกลื่อนความเลวร้ายป่าเถื่อนที่ทำไว้ มิใช่ว่ากลัวแต่สมควรกลับดำให้เป็นขาวสักหน่อยจึงจะดี ทว่ายังไม่ทันตอบคำใด เจียวหั่วก็ลุกขึ้นสืบเท้ามาทางนาง  สีหน้าแววตาที่มองกันประหนึ่งโกรธเกลียดกันมาสิบชาติ

“ท่านพ่อสมควรลงทัณฑ์หลานสะใภ้ไป๋อย่างที่สุด เอาให้หลาบจำเจ้าค่ะ”

หากยังปล่อยให้สตรีสกุลไป๋ผู้นี้พูดพล่าม ไยมิใช่ต้องรับอนุซู่มาให้สามี นางเพียรเฟ้นมาให้หลานชายไม่ใช่สามีตน บัดซบนัก!

“ท่านพ่อย่อมเข้มงวดมิให้เสียการปกครองเป็นแน่ สะใภ้มั่นใจการตัดสินของท่านเจ้าค่ะ”

วาจายกยอเช่นนั้นเป็นการกดดันการตัดสินใจของนายท่านผู้เฒ่าอย่างไม่ต้องสงสัย เจียวหั่วจงใจโดยมิต้องสืบ เสียงกระทุ้งไม้เท้าทองคำจึงดังปึงอย่างเดือดดาลอีกครั้ง

“นำตัวหลานสะใภ้ไปลงทัณฑ์ตามกฎบ้าน!”

เพราะเป็นภรรยาสมรสพระราชทาน การหย่าร้างย่อมไม่อาจกระทำตามอำเภอใจ ท้ายที่สุด แม้ไม่ถึงขั้นถูกขับด้วยกฎเจ็ดออก หากแต่หมิงเยว่ผู้ต่ำศักดิ์ก็ยังมิได้รับความเอื้อเอ็นดูหรือให้เกียรติต่อกันแต่อย่างใด

นางยังคงถูกลงโทษอยู่ดี  

ทว่าครานี้ มิรู้สตรีใดแน่ที่ยิ้มได้ร้ายกาจยิ่งกว่า         

หมิงเยว่ลอบยิ้มเจ้าเล่ห์ เมื่อถูกสั่งให้นั่งสวดมนต์สำนึกผิดในห้องพระที่หอพระธรรมประจำตระกูลหยาง อย่างไร้กำหนดให้กลับมา

อาณาเขตจวนหยางกว้างใหญ่ไพศาล หอพระธรรมเป็นเรือนที่ตั้งอย่างโดดเดี่ยว ร้างผู้คน ไม่มีผู้ใดเข้าใกล้ ไม่ว่าจะทำสิ่งใดล้วนไม่มีใครพบเห็น

เหตุเพราะห่างไกลจากเรือนอื่นมากโข...

---

[1] ตรงกับสำนวนไทย ชี้โพรงให้กระรอก