ตอนที่ 8 ค่ำคืนมงคลกับอนุคนงาม1

แม้เป็นเพียงเรือนอนุแต่ขนาดของเรือนกลับไม่เล็ก แม้ไร้เกี้ยวแปดคนหาม แต่การตกแต่งจัดเตรียมห้องหอด้วยโคมไฟสีสดตระการตาอันบ่งบอกว่าให้เกียรติกันนั้น

ซู่หลินจึงยิ่งรู้สึกว่าตนเองคิดไม่ผิดที่ตัดสินใจมาเป็นอนุภรรยาสกุลหยาง และเมื่อคิดถึงใบหน้าคมคายหล่อเหลา ความสง่างามเป็นเอกของหยางเจี้ยน นางก็ยิ่งกระหยิ่มในใจ

สำหรับซู่หลินการทำให้บุรุษโปรดปรานมิใช่เรื่องยาก  หากมิใช่เกิดมาในครอบครัวธรรมดา มีฐานะแค่สามัญชน เป็นเพียงหลานสาวของอนุขุนนางขั้นสี่ เกรงว่าคงได้มีโอกาสร่ายมารยาต่อพระพักตร์ ทำให้องค์จักรพรรดิหลงใหลจนได้เป็นพระสนมคนโปรดไปแล้ว

สิ่งหนึ่งที่ต้องยอมรับ คือซู่หลินเป็นหญิงงามอย่างแท้จริง มองมุมไหนก็น่าพิสมัยชวนสัมผัส แม้นิสัยภายในจะเจ้าเล่ห์ร้ายกาจ แต่เพราะนางมีใบหน้าอ่อนหวานหยาดเยิ้ม เวลาคลี่ยิ้มยิ่งหวานล้ำเป็นพิเศษจึงปกปิดนิสัยแท้จริงไปสิ้น เผยเพียงความงดงามเป็นเลิศให้ได้เห็นเท่านั้น 

ซู่หลินกวาดตามองเรือนหอหรูหราสมฐานะจวนอย่างพึงพอใจ

ยิ่งให้สาวใช้คนสนิทไปสืบระหว่างรอเข้าหอถึงนิสัยใจคอของหยางเจี้ยนและได้รู้ถึงความสัมพันธ์อันห่างเหินระหว่างเขากับภรรยาเอกของเขา ซู่หลินก็ยิ่งยกยิ้มเย้ยหยัน

มิใช่ว่านางไม่รู้จักไป๋หมิงเยว่ผู้นั้น

อีกฝ่ายเป็นสตรีอ่อนแอไร้ที่พึ่ง บ้านเดิมเป็นขุนนางขั้นเจ็ด อีกทั้งไม่เคยใส่ใจนำพา บ้านสามียังมองไม่เห็นค่า

แล้วจะเอาปัญญาหรือเรี่ยวแรงใดมาต่อกรกับนางที่มีดีเหนือกว่าทุกประการเล่า?

หญิงสาวนั่งรอบนเตียงมงคลอย่างสบายอกสบายใจ

ไม่นานเสียงฝีเท้าหนักแน่นของบุรุษก็เกิดขึ้นอยู่ทางนอกห้อง พร้อมเงาร่างสูงใหญ่เปิดประตูห้องเข้ามา

ย่อมเป็นแม่ทัพหนุ่มผู้งามสง่า หยางเจี้ยน

ซู่หลินกักเก็บความตื่นเต้นยินดีแทบล้นอกเอาไว้ ก่อนลุกขึ้นยืนอย่างงดงาม นอบน้อมทักทายอ่อนหวาน

“ท่านแม่ทัพ”

“อืม...”

หยางเจี้ยนตอบรับเสียงขรึม ใบหน้าหล่อเหลาราบเรียบเหมือนเคย

ร่างสูงเดินเข้าหาอนุของตนนิ่งๆ ดวงตาเรียวยาวมองนางอย่างเย็นชา กิริยาสุขุมนุ่มลึกเกินหยั่ง

ชายหนุ่มเก็บซ่อนความร้อนรุ่มซึ่งเป็นผลพวงจากฤทธิ์ยาในน้ำแกงเอาไว้ด้วยท่าทีสีหน้านั้น พลางเดินเข้าหาอนุคนงามอย่างสุขุมเยือกเย็น

ซู่หลินช้อนตามองอย่างเอียงอาย ดวงหน้าแดงซ่าน นางคลี่ยิ้มหวาน ซ่อนความเบิกบานมิดชิด

“หลินเอ๋อร์เตรียมน้ำอุ่นไว้ให้ท่านแม่ทัพแล้วเจ้าค่ะ” นางสืบมาได้ว่าเขาเป็นคนรักสะอาดมาก จึงเอ่ยเอาอกเอาใจได้อย่างถูกทางเหมาะเจาะ

“หลินเอ๋อร์จะปรนนิบัติท่านอาบน้ำล้างหน้าเจ้าค่ะ”

บุรุษใดหากได้รับการเอาใจใส่อย่างเหนือชั้นเช่นนี้ ล้วนไม่อาจหลุดรอดมือสตรีไปได้

“หลินเอ๋อร์ถอดเสื้อให้ท่านนะเจ้าคะ” ซู่หลินกล่าวพลางพาร่างอิ่มนุ่มน่าสัมผัสเข้าหาแช่มช้า กำจายกลิ่นกายหอมกรุ่มชวนกลืนกินจนบุรุษต้องใจเต้นรัว เสื้อผ้าเนื้อดีที่ห่อหุ้มตัวก็เบาบางเสียจนเห็นเนินเนื้ออวบอัดที่เบียดแน่น

หยางเจี้ยนก้มมองดอกบัวตูมที่ซ่อนไว้อย่างหมิ่นเหม่จนบวมนูนดึงรั้งเสื้อออกมานั้นด้วยแววตาวูบไหว

“มิต้องลำบากเจ้า ข้าอาบมาแล้ว”

การอาบน้ำย่อมเสียเวลาทำกิจกรรมเริงรมย์ มิสู้ทำให้จบๆ ไปโดยไว

“มาเถิด...”

ชายหนุ่มเชิญชวนเปิดเผย

ซู่หลินยิ่งสะเทิ้นอาย ใบหน้าแดงเรื่อ

หญิงสาวขยับกายเข้าใกล้ร่างใหญ่อย่างขวยเขิน  เอื้อมมือเรียวขาวดุจลำเทียนขึ้นเพื่อปลดสายคาดเอวให้เขา

นางมิอาจคาดเดาได้ว่าภายใต้เสื้อผ้าหรูหราสีน้ำเงินของชายรูปงามตรงหน้า แผงอกตึงแน่นจะน่าลูบไล้เพียงใด บ่าหนาจะกว้างขวางน่าโอบรัดแค่ไหน เอวสอบจะทรงพลังน่าหลงใหลปานใด มีเพียงต้องเปิดเปลือยปลดเปลื้องเท่านั้น

“ท่านแม่ทัพเมตตาหลินเอ๋อร์ด้วยนะเจ้าคะ”

โฉมสะคราญยามออดอ้อนออเซาะ ล้วนเปี่ยมเสน่ห์ยั่วยวนเกินต้านทานอยู่แล้ว กอปรกับได้รับยาที่ผสมผสานอยู่ในน้ำแกงจากเรือนมารดา

หยางเจี้ยนจึงยกยิ้มบาง นัยน์ตาเปล่งประกายลึกล้ำ ฝ่ามือลื่นไหลลงไปที่เอวเล็กคอด

การตระกองกอดเกิดขึ้นตามสัญชาตญาณ