ตอนที่ 32 ฟ้องร้อง1

คำพูดเถรตรงดุจฟ้าผ่า ทำหยางเจี้ยนอึ้งงัน

“ร่วมรักกับเจ้าไม่พอ ไปต่อกับอนุ?” เขางุนงงยิ่ง

“ใช่!” 

หมิงเยว่สะบัดแขนเสื้อกอดอกอย่างฉุนเฉียว แรกเริ่มที่แต่งงานกันนางมิได้รู้สึกอันใดกับการที่เขามีอนุ ทว่ายิ่งอยู่ด้วยกันนานวัน ความรู้สึกหนึ่งพลันแทรกซึม ความรู้สึกนั้นหญิงสาวไม่แน่ใจว่าคืออันใด แต่มันรุนแรงมาก แค่ได้ยินว่าเขาไปหาซู่หลินนางก็รู้สึกเหมือนฟ้าจะถล่มลงมา

เหตุใดต้องหวงแหนเขาปานนี้...

หมิงเยว่คร้านจะสงสัยคาใจ นางหันมาคำรามใส่หน้าสามีตัวดี “อย่าคิดว่าข้าจะยอมใช้สามีร่วมกับใครเชียว หึ!”

ท้ายที่สุดบุรุษผู้หนึ่งจึงได้เข้าใจภรรยาเสียที

หยางเจี้ยนถึงขั้นถอนหายใจหนักอก ยกนิ้วแกร่งขึ้นดีดหน้าผากสตรีงี่เง่าดังเปาะ

“โอ๊ะ!” หมิงเยว่หลบไม่ทัน “ท่านตีข้าทำไมเนี่ย?”

“เจ้าคงชอบดูงิ้วมากกระมังถึงได้ชอบคิดเองเออเองจนกลายเป็นเรื่องราวโศกนาฏกรรมเยี่ยงนี้”

วาจาของหยางเจี้ยนทำหมิงเยว่เม้มปากแน่น

เขารู้ได้อย่างไรว่านางชอบดูงิ้วที่สุด ชาติก่อนถึงขั้นขโมยจับคนทั้งโรงงิ้วให้นั่งเรือหลายร้อยลี้เพื่อมาแสดงให้นางดูที่เกาะกลางทะเล เจ้าพวกนั้นร้องไห้ไปเล่นงิ้วไป  นางจึงมอบไข่มุกน้ำลึกหายากและอาหารทะเลราคาแพงให้ถึงได้เบิกบาน

เห็นภรรยายืนหน้าบึ้งเม้มปากเงียบงันไม่พูดจา หยางเจี้ยนพลันเข้าใจว่านางพร้อมฟังแล้วจึงเอ่ยปากอธิบาย

“ข้าไม่เคยไปเริงรักต่อกับซู่หลิน”

ทว่าสตรีผู้งี่เง่าไหนเลยจะเชื่อ หมิงเยว่ตวัดตามองปราดหนึ่งแล้วสะบัดไปอีกทาง ท่าทีไม่ฟังความใดทั้งสิ้น

หยางเจี้ยนเองก็มิใช่บุรุษมากวาจา การต้องสรรหาคำพูดมาอธิบายยืดยาวยิ่งมิใช่วิสัยของเขา

กล่าวตามตรงก็คือคร้านจะเอ่ย มิสู้พาตัวปัญหาไปสะสางให้กระจ่างใจไปเลย

ทางทิศตะวันออกคือเรือนของหยางเจี้ยน

ทิศเหนือคือเรือนของนายท่านผู้เฒ่าติ้งอานโหว  ห่างออกมาเล็กน้อยคือเรือนของฮูหยินผู้เฒ่าและเหล่าบ่าวรับใช้ในเรือน

ยามนี้ฮูหยินผู้เฒ่าคนอื่นๆ ที่เป็นอนุและมีบุตรชาย ล้วนได้รับอนุญาตให้แยกจวนออกไป ส่วนฮูหยินผู้เฒ่าคนอื่นล้วนสิ้นอายุขัย บางรายไม่มีบุตรชายและบุตรสาวแต่งออกไปมีครอบครัวของตนเอง พวกนางก็อยู่อย่างสงบเสงี่ยมไม่ยุ่งเกี่ยวโลกภายนอก

หมิงเยว่กวาดตามองไปเห็นเรือนใหญ่ของหยางจงบิดาของหยางเจี้ยนตั้งตระหง่านอยู่ทางทิศตะวันตกของจวน

ด้านหลังเป็นเรือนใหญ่ของแม่สามี ถัดไปไม่ไกลคือเรือนเล็กเรือนน้อยของบรรดาอนุของหยางจง เรือนบ่าวไพร่ ยังมีป่าไผ่เรียกลม มีลานกว้างสำหรับฝึกฝนทหารองครักษ์ประจำจวน ไกลลิบด้านนั้นคือหอพระธรรมตั้งตระหง่าน

ยามนี้หญิงสาวถูกคนตัวโตโอบอุ้มแล้วใช้วิชาตัวเบาท่องเที่ยวไปทั่วจวนสกุลหยางอย่างไร้ทิศทาง นางจึงใช้โอกาสนี้จดจำทิศทางอย่างแม่นยำเสียเลย

เอ่ยถึงวิชาตัวเบา หมิงเยว่ให้รู้สึกหนักใจนัก เนื่องจากเจ้าของร่างเดิมอ่อนแอบอบบางไร้ซึ่งฝีมือเชิงยุทธ การที่นางแอบฝึกเคล็ดวิชาจึงมิใช่เรื่องที่จะฟื้นฟูโดยง่าย การใช้วิชาตัวเบาจึงเป็นเรื่องที่ไกลเกินเอื้อมเหลือเกิน ประเมินดูแล้วคงอีกนานหลายสิบปีทีเดียว กว่าจะทำได้เช่นชาติก่อน ยามนี้จึงกลายร่างเป็นตุ๊กตาผ้าให้หยางเจี้ยนหิ้วปีก

หมิงเยว่ยามนี้มิได้เก่งกาจเฉกเช่นกาลก่อนอีกแล้ว สาเหตุล้วนเป็นเพราะเวลาในการฝึกฝนห่างชั้น

ครานั้นนางมีฝีมือฉกาจเลิศล้ำเพราะฝึกวรยุทธ์ตั้งแต่จำความได้ ทว่ายามนี้ได้ฝึกตั้งแต่เข้าร่างใหม่แค่เพียงไม่นาน ทั้งยังต้องหลบๆซ่อนๆ เพื่อแอบทำ มิได้รับโอกาสพากเพียรอย่างผ่าเผย ไหนเลยจักกลายเป็นผู้เยี่ยมยุทธ์เพียงข้ามปี

ยามนี้หญิงสาวจึงเป็นเพียงแม่นางน้อยผู้หนึ่งซึ่งร่างกายแข็งแรงกว่าคุณหนูในห้องหอทั่วไปแค่นั้น

แม้มีแรงพอให้เชือดไก่แต่กลับไม่อาจแบกไม้ผ่าฟืนก่อไฟเพื่อตุ๋นน้ำแกงไก่ได้เอง จะอย่างไรก็ยังต้องอาศัยเรี่ยวแรงทรงพลังจากสามีอยู่ดี

“ท่านจะพาข้าไปทางใด?”

เจ้าของอ้อมแขนแข็งแรงที่โอบกอดนวลนางแนบอกไม่ตอบ เพียงปล่อยให้เสียงลมอื้ออึ้งอยู่ข้างใบหูอีกครู่หนึ่ง จึงพานางมาหยุดยืนอยู่บนยอดไม้เหนือเรือนแห่งหนึ่ง

หมิงเยว่เอียงคอมองเรือนเบื้องล่างอย่างฉงน จนกระทั่งนึกขึ้นได้ “เรือนของนายท่านรองหยางเจ๋อหรือ?”

หยางเจี้ยนวางร่างนุ่มลง ก่อนเดินกำลังภายในประคองนางให้ยืนเคียงข้างกับเขาอยู่บนกิ่งไม้สูง

ท่าทางบุรุษยังคงสุขุม แววตาสงบนิ่งล้ำลึก ชายเสื้อของทั้งสองพลิ้วไหวผสานกันตามแรงลม

“เป็นเรือนของอาสะใภ้รอง” ชายหนุ่มว่าพลางชี้นิ้วไปอีกทาง “ส่วนด้านนั้นเป็นเรือนเล็กที่เพิ่งปัดกวาดเสร็จ ซู่หลินอยู่ในนั้น คืนนี้ท่านอารองก็อยู่ในนั้น เพื่อเข้าหอกัน”

น้ำเสียงทุ้มต่ำเรียบเรื่อย ทำคนฟังเพลิดเพลินยิ่ง

แต่...ช้าก่อน!

ซู่หลิน!

นายท่านรอง!

เข้าหอ!

หมิงเยว่แหงนหน้าเบิกตามองสามี

“ท่านหมายความว่าอย่างไร?”

หยางเจี้ยนได้ยินคำถามก็ขมวดคิ้ว ก่อนถอนหายใจ

ช่างเป็นสตรีที่ทำสามีต้องเหน็ดเหนื่อยโดยแท้

แค่นี้ยังไม่เข้าใจ!